Wejście Do Rezydenji

Wejście do skromnego budynku, chociaż najbardziej ozdobionego w porwnaniu z innymi domami cywilów.

Dodane po 50 sekundach:

Pein z sentymentem wchodzi do rezydencji.

---

Wchodzi do rezydencji..
[nmm]
Pein wychodzi z rezydencji.
<nmm>
Drzwi rezydencji uchyliły się powoli i po chwili były otwarte do końca a w ich progu stał młodzieniec nie wyglądający na ninja czy jakiegokolwiek wojownika. Wzrok miał podniesiony i szukający czegoś. Oddech spokojny tak jak kroki które właśnie stawiał wchodząc do środka. Rozglądał się uważnie jakby spodziewał się czegoś niezapowiedzianego. "Akatsuki kręcili się tu..." - Pomyślał wchodząc ale cóż się dziwić skoro stąd pochodzi członek aka i to nie jeden...
Wszedł.

---

Zabijam szybko straÂżników przy wejÂściu i nie robiÂąc sobie nic wchodzĂŞ do rezydencji wÂładcy Ame

Dodane po 22 sekundach:

{NMM}
WchodzĂŞ spokojnie do rezydencji znów widzÂąc martwych straÂżników, ale juÂż nie jestem tak zaskoczony jak przy bramie, wchodzĂŞ i udajĂŞ siĂŞ do gabinetu lidera. <NMM>

Dodane po 44 minutach:

WychodzĂŞ z listem Dla Raikage <NMM>

Dodane po 30 minutach:

WchodzĂŞ do rezydencji, udaje siĂŞ do Hidekiego<NMM>

Dodane po 23 minutach:

WychodzĂŞ<NMM>
WpadÂłam do rezydencji jak burza, osÂłaniajÂąc siĂŞ rekÂą, przed gradem dachówek, spadajÂących z góry i pobiegÂłam korytarzem do gabinetu. Hako biegÂł przodem, niczym bÂłyskawica, i po raz pierwszy chyba w Âżyciu wyglÂądaÂł na wÂściekÂłego.[nmm]
2 Klony wchodzÂą do rezydencji a wÂłaÂściwie do tego co po niej zostaÂło ... jeden zachodzi miejsce walki od tyÂłu a drugi od przodu, starajÂą siĂŞ byĂŚ w ukryciu, co jest trudne do wykonania.. idÂą dalej do miejsca walki <NMK>
Przechodzi szybko przez drzwi, machajÂąc jedynie do straÂżników.

<NMM>

Dodane po 10 minutach:
Równie szybko wychodzi jak przyszedÂł.
WszedÂł do rezydencji.
<nmm>
Wchodzi równieÂż miejscemgdzie byÂło kiedys wejÂście
<NMM>
WyszedÂł z rezydencji.
<nmm>
WyszedÂł z Raikage i kieruje siĂŞ tam gdize on<NMM>
Dai wreszcie zatrzymuje siĂŞ przy wejÂściu do rezydencji i widzÂąc kilku straÂżników, zaczyna w bardzo szybkim tempie skÂładaĂŚ pieczĂŞci. Po gestykulacji i wymówieniu sÂłów techniki "Fuuton: Kami Oroshi". PotĂŞÂżne strumienie wiatru pod ciÂśnieniem zmiotÂły straÂżników z terenów rezydencji. Jeden udeÂżyÂł w mury biblioteki. Ostatnimi siÂł mĂŞÂżczyzna cisn¹³ wirujÂącymi strumieniami wewnÂątrz posiadÂłoÂści likwidujÂąc i tam straÂżników, a takÂże robiÂąc w Âśrodki niezÂły baÂłagan. Dai wbiegÂł do Âśrodka.

<nmm>
Wi spokojnie wchodzi do Rezydencji w³adcy Ame. Przed stra¿nikami udaje , ¿e zgubi³ misiaczka co teraz mu wysz³o ca³kiem dobrze. Pozwolili mu iœÌ dalej . Wi wszed³ schodami i kierowa³ siê w stronê gabinetu w³adcy.

Edit By Keishi

Wi po co ta maskarada? Konoha nie jest wrogiem Ame wiĂŞc jeÂśli masz sprawe moÂżesz tu wejsĂŚ bez takich akcji

Dodane po 5 godzinach 19 minutach:

Wi wybiega z rezydencji trzymaj¹c w prawej rêce wiadomoœÌ

<NMM>

/przezorny zawsze ubezpieczony//
DochodzÂąc do drzwi spojrzaÂłem w górĂŞ budynku. Odetchn¹³em i spojrzaÂłem znów na drzwi i otwarÂłem je wchodzÂąc do ciemniejszej siedziby...
NMM
Dziewczyna podeszÂła do drzwi rezydencji i po prostu weszÂła bez pukania, gdyÂż wiedziaÂła na pewno, Âże Kei wpuÂści jÂą od razu.. Kiedy byÂła w Âśrodku stanĂŞÂła wraz z córeczkÂą gdzieÂś obok w pomieszczeniu.
- Nie przeszkadzam? Bo nie mam gdzie siĂŞ podziaĂŚ za bardzo.. - odparÂła spokojnie patrzÂąc na ukochanego, jednoczeÂśnie nadal trzymaÂła córkĂŞ za rÂączkĂŞ i czekaÂła na jego reakcjĂŞ..
Jeden ze straÂżników skin¹³ gÂłowÂą i przepuÂściÂł SakurĂŞ...
Pein wchodzi do rezydencji i rozglÂądajÂąc siĂŞ po niej myÂśli "Sporo siĂŞ tu zmieniÂło".
<nmm>
Powolnym krokiem wszedÂłem do rezydencji.
- Nawet Âładnie siĂŞ urzÂądziÂł...- pomyÂślaÂłem.
<NMM>
PatrzÂąc na wspaniaÂły budynek ruszyÂłem powolnym krokiem w stronĂŞ rezydencji a nastĂŞpnie jak bĂŞde na miejscu to wyruszĂŞ w stronĂŞ gabinetu.

<NMM>
Namida weszÂła do rezydencji, z dwoma zestawami Sushi na Wynos w rĂŞkach. ZastanawiaÂła siĂŞ co teÂż moÂże teraz porabiaĂŚ jej ojciec. KochaÂła go i dlatego czĂŞsto martwiÂło jÂą, jak duÂżo pracy ma WÂładca. To byÂł wielki honor byĂŚ jego córkÂą, bo rozpoznawaÂły jÂą wszystkie dzieciaki z Wioski, ale byĂŚ WÂładcÂą to juÂż inna zabawa.
"TatuÂś... Dlaczego nie rzucisz tego i nie ruszysz z mamÂą na samotnÂą misjĂŞ, jak kiedyÂś?" zapytywaÂła go czasem. A on zawsze odpowiadaÂł, Âże musi opiekowaĂŚ siĂŞ innymi. Nie tylko mamÂą.

StraÂżnicy bez najmniejszego problemu przepuÂścili jÂą do Âśrodka. PrzecieÂż oficjalnie Namida tu pracowaÂła. Dziewczynka przebiegÂła sprintem przez korytarze. Nie lubiÂła portretów, które wisiaÂł yna Âścianach i stanĂŞÂła z lekkÂą zadyszkÂą przed drzwiami gabinetu taty. ZapukaÂła z grzecznoÂści i weszÂła do Âśrodka.
[nmm]
WeszÂłam do rezydencji i trzymajÂąc siĂŞ dÂłoniÂą Âściany Âżeby nie wpaœÌ na coÂś, ruszyÂłam schodami na górĂŞ szukajÂąc gabinetu wÂładcy Ame. >NMM<

Dodane po 26 minutach:

ZbiegÂłam po schodkach przeskakujÂąc po trzy na raz. Po drodze wpadÂłam na kogoÂś. UspokoiÂłam siĂŞ natychmiast i gorÂąco go przepraszajÂąc wyszÂłam z rezydencji >NMM<
PostaĂŚ mĂŞÂżczyzny przemknĂŞÂła przez korytarz, a raczej staraÂła siĂŞ to zrobiĂŚ jak najszybciej potrafiÂła, Jednak ból w nodze po przygodzie na wygnaniu wci¹¿ nie dawaÂł mu spokoju. W poÂłowie przystan¹³ i schyliÂł siĂŞ, sykn¹³ z bólu gdy podniósÂł nogawkĂŞ i ujrzaÂł wci¹¿ Âświe¿¹ ranĂŞ.
Patrz¹c na sw¹ œwie¿¹ ranê, nawet nie zauwa¿y³eœ, gdy w pewnym momencie ko³o Ciebie stan¹³ starzec. Wygl¹da³ na schorowan¹ i sponiewieran¹ osobê. Na oczy nasuniêt¹ mia³ opaskê z czterema kreskami, pionowo wygrawerowanymi w kawa³ku metalu, przyczepionym do skrawka niebieskiego materia³u. Coœ, co kiedyœ by³o ochraniaczem shinnobi pochodz¹cego z wioski Ame, teraz stanowi³o zas³onê dla œlepych oczu starca. Ten [tu: starzec] poruszy³ siê niespokojnie, w d³oni dzier¿¹c laskê, prowadz¹c¹ niewidomych przez œwiat, u³atwiaj¹c im ¿ycie...
-Kyoko Isayama ? - szepn¹³, wyci¹gaj¹c rêkê przed siebie. Po chwili spoczê³a ona na Twym barku.
-Kyoko Isayama ? - powtórzyÂł, tym razem dodajÂąc: -Mam do Ciebie pewnÂą proÂśbĂŞ - zawahaÂł siĂŞ, tym razem nie kontynuujÂąc, a czekajÂąc na TwÂą odpowiedÂź.
CzujÂąc czyiÂś dotyk na barku, Kyoko momentalnie wyprostowaÂł siĂŞ i spojrzaÂł na kogoÂś kto teraz do niego teÂż przemówiÂł. Przez chwilĂŞ w peÂłni dorosÂły juÂż ninja sÂłuchaÂł co do powiedzenia ma dziwny starzec, gdy zakoĂączyÂł Isayama odezwaÂł siĂŞ.
-Pytaj... proÂś, muszĂŞ siĂŞ zrekompensowaĂŚ temu Âświatu... zawiodÂłem i zabiÂłem wiele istnieĂą.
Starzec uœmiechn¹³ siê drwi¹co. Czy¿by œmieszy³y go Twoje s³owa ? Nie by³o w nich nic, co pozwoli³oby mu na ten niecodzienny wyraz twarzy.
-Nie ty jeden popeÂłniÂłeÂś czyny, o których siĂŞ nie mówi... Jednak przyznaÂłeÂś siĂŞ do tego przede mnÂą, przed osobÂą Ci nie znanÂą, co bardzo w Tobie ceniĂŞ... Jednak... Moja proÂśba, speÂłnienie mojej proÂśby, moÂże kosztowaĂŚ CiĂŞ wiele... Ale czy uwaÂżasz, Âże nadal masz coÂś do stracenia ? Czy odwaÂżysz siĂŞ poÂłoÂżyĂŚ swe Âżycie na szali losu, by zniszczyĂŚ to, co w Tobie najgorsze, a wspomóc jednoczeÂśnie Âświat ? - zapytaÂł tajemniczo, przekrzywiajÂąc gÂłowĂŞ. WydawaÂło siĂŞ, Âże starzec dobrze wie, kim jesteÂś i czego moÂżna siĂŞ spodziewaĂŚ nie tylko po Tobie, jako czÂłowieku, ale takÂże po Twoich umiejĂŞtnoÂściach shinnobi...
Tajemniczy czÂłowiek bardzo zaintrygowaÂł Kyoko, patrzyÂł ona na niego dÂłuÂższa chwilĂŞ chcÂąc wyczytaĂŚ coÂś wiĂŞcej z wyrazu twarzy, ChwilĂŞ póÂźniej odpowiedziaÂł czujÂąc Âże musi to zrobiĂŚ.
-Moje Âżycie, jest równe z Âżyciem tych których zabiÂłem, teraz gdy rinnengan nie zatruwa juÂż mojej duszy, a w oczach pojawiÂło siĂŞ nowe ÂświatÂło, jestem pewien Âże podoÂłam temu co chcesz przede mnÂą postawiĂŚ.
-W dzisiejszych czasach niczego nie moÂżna byĂŚ juÂż pewnym, zapamiĂŞtaj to, moÂżliwe, Âże wÂłaÂśnie TO uratuje Ci kiedyÂś Âżycie... - przerwaÂł, by po chwil znów zacz¹Ì: -ZaginĂŞÂła mi pewna rzecz. Bardzo cenna. Cenniejsza od Âżycia wielu ludzi... OczywiÂście, gdyby Âżycie czÂłowieka byÂło w jakikolwiek sposób moÂżliwe do wycenienia. Wiem, gdzie znajduje siĂŞ ta rzecz, jednak samemu, bĂŞdÂąc Âślepcem, nie mogĂŞ jej stamtÂąd wydostaĂŚ... Czy chcesz poznaĂŚ nazwĂŞ ów przedmiotu ? Wiedz, Âże bĂŞdzie to ostateczne potwierdzenie Twej gotowoÂści do wykonania zadania, które zostanie Ci za moment przekazane... Nie bĂŞdziesz mógÂł siĂŞ juÂż wycofaĂŚ - rzekÂł starzec, na jego ustach dalej widniaÂł ironiczny uÂśmiech, niegodny sytuacji...
WalczÂąc z uÂśmiechem starca i z wÂłasnym sobÂą Kyoko przez chwilĂŞ nie udzieliÂł odpowiedzi, z jednej strony wyglÂądaÂło to jak jedna wielka puÂłapka, z drugiej zaÂś jak faktyczne zadanie do wykonania. W koĂącu ninja odezwaÂł siĂŞ, pewnym, stanowczym gÂłosem.
-Mów, podj¹³em decyzjĂŞ na samym poczÂątku
-ZgubiÂłem, a wÂłaÂściwie ktoÂś mi ukradÂł pewnÂą bardzo cennÂą ksiĂŞgĂŞ... WysÂłaÂłem za nim najemników, aby odzyskali rĂŞkopis, jednak Âżaden z nich nigdy nie wróciÂł... Obawiam siĂŞ, Âże nie tyle, co nie odzyskali ksi¹¿ki, a coÂś siĂŞ im przytrafiÂło... MyÂśleli, Âże to stara, zniszczona ksi¹¿ka, lecz tylko ja znaÂłem o niej prawdĂŞ... To, co kryje siĂŞ w Âśrodku, przewyÂższa podstawowe wartoÂści czÂłowieka... KsiĂŞga jest bezcenna. ZÂłodziej, który oÂśmieliÂł siĂŞ tkn¹Ì jej obramowania bĂŞdzie przeklĂŞty po wieki, mimo Âże póÂźniej okazaÂł skruchĂŞ, zostawiÂł ksiĂŞgĂŞ w miejscu bezpiecznym dla niej, ale niedostĂŞpnym dla mnie... - Âślepiec zamyÂśliÂł siĂŞ, jakby wchodzÂąc w Âświat rzeczy istotnych i zrozumiaÂłych tylko dla niego samego...
-JeÂśli wiesz w jakich regionach spoczywa ta ksiĂŞga, mogĂŞ jÂą odnaleŸÌ i sprowadziĂŚ. jednakÂże nie wierze by ten czÂłowiek poprzestaÂł na jej ukryciu, wiem Âże bĂŞdĂŞ musiaÂł walczyĂŚ. PrzyjmĂŞ tĂŞ misjĂŞ, jest wiele do zrobienia dla tego Âświata, zanim na dobre wrócĂŞ z wygnania mogĂŞ wykonaĂŚ te jednÂą ostatniÂą misjĂŞ. - zakomunikowaÂł i czekaÂł na dalszy rozwój zdarzeĂą.
Ironiczny uÂśmiech starca staÂł siĂŞ jeszcze bardziej tajemniczy, niÂż byÂł na poczÂątku. Po chwili, wyrywajÂąc siĂŞ z letargu, Twój rozmówca rzekÂł:
-ZÂłodziej ukryÂł ksiĂŞgĂŞ gdzieÂś nad jeziorem Adonai, na terenach Wioski MgÂły, Kiri, gdzieÂś nad taflÂą wody ów jeziora, na jego brzegach... Nic wiĂŞcej powiedzieĂŚ Ci teraz nie mogĂŞ. Nie spodziewaj siĂŞ, Âże znalezienie ksiĂŞgi bĂŞdzie zadaniem prostym i przyjemnym... Jednak widzÂąc, Âże jesteÂś gotowy na mÂą misjĂŞ, ufam, Âże juÂż wkrótce powrócisz do mnie z ksiĂŞgÂą...
Kyoko kiwn¹³ krótko gÂłowÂą, zaraz potem jego postaĂŚ rozpoczĂŞÂła powolny proces znikania, powolny dlatego Âże mĂŞÂżczyzna chciaÂł coÂś jeszcze wyczytaĂŚ z oczu zleceniodawcy, parszywy uÂśmieszek wci¹¿ odbijaÂł siĂŞ na jego psychice. Niestety nic nie mógÂł rozszyfrowaĂŚ, zatem zniknaÂł caÂłkowicie i udaÂł siĂŞ we wskazane miejsce.

z/t
Kyoko wszedÂł do rezydencji i po schodach wbiegÂł na piĂŞtro, rozglÂądaÂł siĂŞ za czÂłowiekiem którym zleciaÂł mu misje, teraz chÂłopak miaÂł zgubĂŞ starca... zatem jego misja byÂła skoĂączona, tak siĂŞ przynajmniej wydawaÂło.
Starzec rzeczywiÂście czekaÂł na Ciebie na korytarzu. Gdy tylko usÂłyszaÂł Twój znajomy mu juÂż krok, uÂśmiechn¹³ siĂŞ lekko, po czym, z niewielkim podnieceniem w gÂłosie, spytaÂł:
-Masz ksiĂŞgĂŞ ? - wyciÂągn¹³ przed siebie prawÂą dÂłoĂą. CzekaÂł, aÂż podasz mu swÂą zdobycz... Ta sama laska. Ta sama osoba, która, rzekomo, zginĂŞÂła we wspomnieniach ksiĂŞgi... A moÂże jednak wcale nie zginĂŞÂła ? MoÂże wÂłaÂśnie staÂła przed TobÂą, czekajÂąc na Twój gest... ?
-Kasumi... czym jest ta ksiĂŞga, po co ci ona... co siĂŞ dzieje w tej chwili z Sayuri, jesteÂś mi w stanie odpowiedzieĂŚ na te pytania? - oznajmiÂł konsekwentnie Kyoko i ukazaÂł ksiĂŞgĂŞ, pomyslaÂł Âże to zmusi podkuszonego Kasumiego do gadania.
-Dawaj ! Dawaj ! Nie ma czasu na gadanie... - machn¹³ rĂŞkÂą, próbujÂąc wyrwaĂŚ Ci ksi¹¿kĂŞ z rĂŞki, ale zatrzymaÂł siĂŞ w póÂł drogi.
-SkÂąd... SkÂąd znasz moje imiĂŞ ? CzyÂżbyÂś czytaÂł tÂą ksiĂŞgĂŞ... ? Nie, Âźle siĂŞ wyraziÂłem... Czy z niÂą rozmawiaÂłeÂś ? Czy widziaÂłeÂś Sayuri ? Wiesz CZYM JEST TA KSIÊGA ? Otwórz jÂą, otwórz jÂą i pokaÂż jej zawartoœÌ ! - krzykn¹³, uderzajÂąc koĂącem laski o podÂłogĂŞ... ByÂła to dziwna proÂśba, bowiem przecieÂż Kasumi byÂł Âślepcem, nie mógÂł przeczytaĂŚ zawartoÂści kart...
Kyoko cofn¹³ rêkê z ksiêg¹ i schowa³ j¹ za pa¿uchê, wpatrzy³ siê w starca i odrzek³ mu pe³nym powagi g³osem.
-Nie, nie oddam ci tej ksiêgi, w twoich rêkach mog³a by wyrz¹dziÌ innym tylko krzywd¹, tak¹ jak¹ ty wyrz¹dzi³eœ wtedy m³odej Sayuri. Wiedz ¿e to ja pozbawi³em ciebie wzroku, zmieni³em przesz³oœÌ Sayuri ¿yje, Jiro niestety nie.
Wzburzony starzec ponownie uderzyÂł laskÂą o ziemiĂŞ. Jego ciaÂło zaczĂŞÂło siĂŞ przemieniaĂŚ... JuÂż po chwili przed TobÂą staÂł krzepki mÂłodzieniec, bardzo podobny do chÂłopca, którego przyszÂło Ci pozbawiĂŚ wzroku, jednak byÂł o kilkanaÂście lat starszy...
-WiĂŞc jednak odkryÂłeÂś sekret ksiĂŞgi. CóÂż, nie myÂślaÂłem, Âże uda Ci siĂŞ w ogóle z niÂą porozmawiaĂŚ, bo wybiera tylko osoby GODNE. Ty, w moim mniemaniu, nie byÂłeÂś GODNY - uÂśmiechn¹³ siĂŞ bezczelnie, po czym dodaÂł:
-A teraz, po dobroci, oddaj ksiĂŞgĂŞ... ÂŻebym nie musiaÂł z TobÂą walczyĂŚ... Moje umiejĂŞtnoÂści od ostatniego czasu bardzo siĂŞ poprawiÂły...
-Nie tylko twoje umiejĂŞtnoÂści wzrastajÂą starcze, tu nie chodzi o sam fakt walki ale ta ksiĂŞga opĂŞtaÂła ciĂŞ, nie bĂŞdziesz potrafiÂł nad niÂą zapanowaĂŚ nie moÂżesz byĂŚ jej wÂłaÂścicielem, ona musi zostac zniszczona - powiedziaÂł kyoko który zaraz póÂźniej sprawnie przebiÂł ksi¹¿ke katanĂŞ, a póÂźniej wprowadziÂł do niej element powietrza by rozszarpaĂŚ jÂą na strzĂŞpy.
-Baka ! - krzykn¹³ mĂŞÂżczyzna/starzec, próbujÂąc ratowaĂŚ resztki ksiĂŞgi... Niestety, nie udaÂło mu siĂŞ... ZostaÂła rozdarta przez TwÂą kontrolĂŞ ÂżywioÂłu Fuuton...
-Baka... Coœ Ty zrobi³... Wiesz, ile ona by³a warta... ?! - zacisn¹³ praw¹ piêœÌ, kieruj¹c j¹ w stronê Twojej twarzy... Chyba chcia³ Ci wymierzyÌ porz¹dnego lewego sierpowego, bo widaÌ by³o, ¿e jest na Ciebie wœciek³y... Czy¿by a¿ tak zale¿a³o mu na ksiêdze ? Czy¿by by³a dla niego a¿ tak wa¿na... ?
ÂŻe ksiĂŞga byÂła demoniczna Kyoko zdaÂł sobie sprawĂŞ juÂż dawno, zniszczyÂł jÂą i to byÂła jedna z tych rzeczy które miaÂł juÂż za sobÂą, teraz trzeba byÂło okieÂłznaĂŚ gniew starca. Gdy prawa rĂŞka pomknĂŞÂła w jego stronĂŞ by wymierzyĂŚ cios, Kyoko zÂłapaÂł jÂą i Âścisn¹³, chwilĂŞ póÂźniej uÂżywajÂąc Chidori Nagashi sam wyprowadziÂł uderzenie wprost w brzuch przeciwnika, chciaÂł go tylko osÂłabiĂŚ, nie zabijaĂŚ. i tak juÂż siĂŞ mÂłodego sage wycierpiaÂł wystarczajÂąco.
M³odzieniec-starzec uœmiechn¹³ siê ponuro, gdy u¿y³eœ swego elektrycznego jutsu.
-To juÂż mój koniec ? Na prawdĂŞ tak bardzo mnie nienawidzisz, Âże aÂż musisz zabijaĂŚ ? Dlaczego teraz ? Dlaczego tu ? Dlaczego Ty... Ja chciaÂłem tylko tÂą ksiĂŞgĂŞ, nic wiĂŞcej... Jiro nie Âżyje, a Sayuri... JuÂż nie dÂługo. Tutaj siĂŞ poÂżegnamy, co ? - spytaÂł nonszalancko, unoszÂąc w górĂŞ gÂłowĂŞ... Mimo, Âże nie chciaÂłeÂś go zabijaĂŚ, chyba jednak wÂłaÂśnie umieraÂł...
-Tak tutaj siĂŞ Âżegnamy... i to nawet lepiej, twoja misja pokazaÂła mi Âże niektóre rzeczy na Âświecie trzeba zniszczyĂŚ bo w nieodpowiednich ekach moga narobiĂŚ bardzo duÂżej szkody ludzkoÂści, nie miej mi za zÂłe tego co zrobiÂłem, bĂŞdziesz mógÂł przynajmniej odpoczywaĂŚ z czystym sumieniem... a Sayuri? ÂŻyje, zmieniÂłem bieg wydarzeĂą w ksiĂŞdze. ÂŻegnaj. - zakoĂączyÂł Kyoko i schowaÂł miecz do saii
-ÂŻegnaj ? O nie, nie, nie, nie... TO nie jest koniec... CzujĂŞ to... Jeszcze siĂŞ kiedyÂś spotkamy, zaufaj mi... Teraz ja mówiĂŞ ÂŻEGNAJ - Kasumi dr¿¹cÂą rĂŞkÂą zasalutowaÂł Ci, by w nastĂŞpnym momencie obróciĂŚ siĂŞ w proch. Ciekawa technika, jednak nie wyglÂądaÂło na to, Âżeby miaÂł odrodziĂŚ siĂŞ z popioÂłów jak feniks... PozostaÂły po nim tylko ubrania. Twoja misja zostaÂła ukoĂączona... PoÂśród ubraĂą Kasumiego znalazÂłeÂś kilka ciekawych rzeczy...

UkoĂączona misja rangi B.

Wynagrodzenie znalezione w ubraniach:
+5 do stat, 45PCh, 150y, tanto, flakonik z trzema piguÂłkami, regenerujÂącymi 75% chakry [uÂżyĂŚ ich moÂżna zgodnie z regulaminem]

MS:
Przez nastĂŞpne 7 dni uczysz siĂŞ korzystaĂŚ z nowej 'mocy'. To znaczy, Âże naduÂżywanie jej w tym czasie moÂże prowadziĂŚ do Âślepoty... RadzĂŞ odstawiĂŚ walki na ten czas.
Kyoko opuœci³ korytarze rezydencji, oczy wci¹¿ bola³y go niemi³osiernie jednak¿e wiedzia³ ¿e jest to jego nowa moc, musia³ siê z ni¹ oswoic nim zacznie u¿ywaÌ jej w pe³ni.
-Ra-tata-ta-ra(w kóÂłko)
IdÂąc krokiem gremlina z drugiej czĂŞÂści, Anulej wszedÂł do Rezydenci i wyszedÂł... Znowu wszedÂł i znowu wylazÂł... To wszedÂł z powrotem aby po chwili sprawdziĂŚ co jest na dworze...
~ Nie wierze, ale tu pustki... nikogo, miasto widmo...Taka wielka wioska, ponoĂŚ siÂła militarna i... nic? Skromna brama, dobra jest taka hmmm sentymentalna, ale taka maÂła posiadÂłoœÌ to juÂż przesada!!! Nie do wiary Âże to jest sztab gÂłówny tej wioski...Trudno...moÂże wielcy ninja tu sÂą...tylko gdzie?

NMMT
HM! wchodzi sobie spoglÂąda i idzie w stronĂŞ korytarza.
- Co za zadupie nikogo nie ma, biedny mój toffik nie ma od
kogo wypiĂŚ krew. Oby byÂł wÂładca tej wiochy.
NMM
IdĂŞ za mojÂą paniÂą doœÌ wolnym krokiem zachowujÂąc odstĂŞp 3 metrów od niej. RozglÂądam siĂŞ na wszystkie strony podczas mojej wĂŞdrówki po korytarzu. Dziwne ale nie ma tutaj nikogo, myÂślaÂłem Âże spotkamy jakiÂś straÂżników a tu ani Âżywej duszy. Po chwili opuszczam korytarz i dalej pod¹¿am za dziewczynkÂą.
<NMM>
-Poczekajmy jeszcze trochĂŞ jak nie przyjdzie Keishi to
pójdziemy gdzieÂś Âżeby zrobiĂŚ chaos w tej wiosce.
CoÂś jakoÂś zaniedbuje ten wÂładca tÂą wioskĂŞ bez
problemu moÂżna jÂą zdobyĂŚ.
Dziewczynka wstaÂła i podeszÂła do okna rozglÂądajÂąc
czy jakieÂś Âżywe stworzenie jest na zadupiu.
-Dzisiaj jest Âładna pogoda. A no wÂłaÂśnie
opowiedz coÂś o sobie, jak to siĂŞ staÂło Âże poprzednim wÂłaÂścicielem
byÂła Shi ?
-Widocznie nie zaleÂży mu na tej wiosce skoro nawet nie przebywa w swoim gabinecie. MoÂżliwe takÂże ze ma on jakieÂś inne waÂżne sprawy do zaÂłatwienia. jednak mnie to nie obchodzi poniewaÂż to nie byÂło moim zadaniem.
Po tych sÂłowach spojrzaÂłem na dziewczynkĂŞ która podeszÂła do okna i zaczĂŞÂła siĂŞ wpatrywaĂŚ w nie. Po tym czynie wstaÂłem i takÂże skierowaÂłem siĂŞ w tym kierunku. NastĂŞpnie spojrzaÂłem na przestrzeĂą która znajdowaÂła siĂŞ za oknem i odpowiedziaÂłem dziewczynce na pytanie
-ByÂła ona moim poprzednim wÂłaÂścicielem mimo iÂż tego nie wiedziaÂła, jako pierwsza wyciÂągnĂŞÂła do mnie rĂŞkĂŞ co równaÂło siĂŞ z tym iÂż stawaÂłem siĂŞ jej wÂłasnoÂściÂą, jako broni moim celem jest chronienie wÂłaÂściciela za wszelkÂą cenĂŞ, nawet kosztem wÂłasnego Âżycia, moje Âżycie nie jest waÂżne, waÂżne jest to aby przeÂżyÂła moja pani. Jako Âże powiedziaÂła Âże moim nowym partnerem jesteÂś ty, sprawiÂło to Âże ty staÂłaÂś siĂŞ mojÂą nowÂą paniÂą, jako wÂłaÂściciel masz prawo przekazaĂŚ mnie kaÂżdej osobie której uwaÂżasz.
MówiÂąc to nawet siĂŞ nie wzruszyÂłem, nie okazywaÂłem jakichkolwiek uczuĂŚ, nie byÂły one we mnie. ByÂłem tylko broniÂą która byÂła przekazywana z wÂłaÂściciela do wÂłaÂściciela.
- ZaleÂży... Nawet jeÂśli tego nie okazujĂŞ. - GÂłos wydobyÂł siĂŞ z cienia na korytarzu. Nie wiadomo jak dÂługo staÂł tam lider Ame. SpojrzaÂł na HM! i jej towarzysza.
- JeÂśli jesteÂście tu prywatnie moÂżecie zostaĂŚ... JeÂśli jako czÂłonkowie Akatsuki... Zalecam jak najszybsze oddalenie siĂŞ. - dodaÂł. Jednak w tych chwilach gdy patrzyÂł na przybranÂą siostrĂŞ Lee uÂśmiechaÂł siĂŞ nieznacznie...
Dziewczynka odwróciÂła siĂŞ w stronĂŞ Keishiego
- No nareszcie przyszedÂłeÂś, czekaliÂśmy na ciebie.
Spokojnie jesteÂśmy w prywatnie nawet nie mogÂłabym
do ciebie przyjœÌ jako cz³onek Akatsuki wstyd by mi by³o.
PowiedziaÂła dziewczynka uÂśmiechajÂąc siĂŞ w stronĂŞ Keishiego.
- Keishi poznaj Emiko, jest moim partnerem.
Nagle z cienia wyszedÂł pewien mĂŞÂżczyzna. CiekawiÂło mnie to jak dÂługo tutaj przebywaÂł. MogÂłem byĂŚ bardziej ostroÂżny i przebadaĂŚ teren. NastĂŞpnym razem to siĂŞ nie powtórzy. Po sÂłowach mojej pani ukÂłoniÂłem siĂŞ lekko gÂłowÂą. Widocznie owy osobnik to byÂł wÂładca Ame-Gakure i nareszcie raczyÂł przybyĂŚ do swojego gabinetu. Po czym powiedziaÂłem chÂłodnym gÂłosem patrzÂąc na lidera wioski
-MiÂło ciebie poznaĂŚ panie Keishi, dÂługo kazaÂł pan na siebie czekaĂŚ.
Po tych sÂłowach czekaÂłem aÂż moja wÂłaÂścicielka przejdzie do rzeczy. Skoro go znaÂła to na pewno Âłatwiej bĂŞdzie jej z nim rozmawiaĂŚ w przeciwieĂąstwie do mnie.
Keishi jedynie skrzywi³ siê na okreœlenie "pan" po czym skin¹³ g³ow¹ w geœcie powitania. Ze spokojem wys³ucha³ tego co HM! mia³a do powiedzenia.
- To dobrze... Nie mam ochoty na walkĂŞ. A gdybyÂście przyszli tu ze sprawÂą od Akatsuki nie miaÂłbym wyjÂścia - powiedziaÂł spokojnie.
- A w jakim celu tu przyszliÂście? - zapytaÂł w koĂącu. Z pozoru taki sam jak wtedy gdy znajdowaÂł siĂŞ w Hebi jednak to rzeczowe pytnie zmyÂło ten pozór. ByÂł inny...
-Mam proÂśbĂŞ do ciebie Keishi czy mógÂłbyÂś mi
pomóc i powiedzieĂŚ kto moÂże mieĂŚ demona.
Bym byÂła bardzo wdziĂŞczna od razu mówiĂŞ,
Âże tej osobie nic nie chcemy zrobiĂŚ.
PowiedziaÂła dziewczynka spokojnym tonem w
stronĂŞ Keishiego, czekajÂąc na odpowiedÂź.
Po wysÂłuchaniu wypowiedzi panienki skierowaÂłem mój wzrok w stronĂŞ wÂładcy Ame-Gakure i powiedziaÂłem stanowczym gÂłosem
-Przepraszam ze siĂŞ wtrÂącĂŞ ale moÂże pan Keishi nie zrozumieĂŚ o co nam dokÂładnie chodzi. Pozwolisz Âże wyjaÂśniĂŞ jaka informacja jest na potrzebna. OtoÂż chcielibyÂśmy siĂŞ dowiedzieĂŚ kto jest posiadaczem demona w twoim kraju panie Keishi. Tak jak mówiÂła moja pani nie chcemy go skrzywdziĂŚ tylko uzyskaĂŚ informacje i opuÂścimy to miejsce, wiĂŞcej gÂłowy ci zawracaĂŚ nie bĂŞdziemy
Po tych sÂłowach czekaÂłem na uzyskanie odpowiedzi od wÂładcy Ame.
- Nie mógÂłbym powiedzieĂŚ nawet gdybym wiedziaÂł. - odpowiedÂź byÂła natychmiastowa. Keishi ani na chwilĂŞ nie straciÂł ciepÂłego wyrazu twarzy. WÂłaÂściwie nawet lekko siĂŞ uÂśmiechaÂł.
- Wiesz HM!, Âże tak jak ciebie obowiÂązuje tajemnica w poÂłoÂżeniu waszej kryjówki tak ja nie mogĂŞ zdradziĂŚ wam tego co wiem na temat nosicieli demonów. Taki mam obowiÂązek, - dodaÂł uÂśmiechajÂąc siĂŞ.
HM! na twarzy byÂło widaĂŚ jej smutek, aÂż
oczy jej siĂŞ ÂświeciÂły i powiedziaÂła.
- No cóÂż przykro mi, Âże tej osobie nie pomoÂżemy,
oby jej siĂŞ nic nie staÂło bo nie chciaÂłabym Âżeby
krzywda siĂŞ staÂła. Emiko chyba siĂŞ zbieramy stÂąd
bo nikt nas tu nie chce.
Dziewczynce Âłezki poleciaÂły z jej piĂŞknych oczÂąt,
zawiodÂła siĂŞ na przyjacielu któremu kiedyÂś
pomogÂła.
Spojrzenie Keishiego zÂłagodniaÂło.
- MoÂże nawet chciaÂłbym wam pomóc. Niestety i tak nie wiem kto i czy w ogóle ktoÂś z Ame jest nosicielem demona. Ze wzglĂŞdu na bezpieczeĂąstwo potencjalnego nosiciela nigdy nie naciskaÂłem by siĂŞ ujawniÂł. - powiedziaÂł Âłagodnym kojÂącym gÂłosem.
- No nie pÂłacz juÂż. NaprawdĂŞ nie wiem.
- Nie ma sensu dalej tutaj traciĂŚ czasu. Skoro pan nie wie to bĂŞdziemy musieli go wybawiĂŚ z jego kryjówki. MoÂże jak zniszczymy póÂł wioski to wyjdzie z ukrycia i dowiemy siĂŞ kim on jest a nastĂŞpnie nic nie robiÂąc odejdziemy. MyÂślĂŞ Âże to bĂŞdzie bardzo dobry pomysÂł
PowiedziaÂłem zimnym gÂłosem, czekajÂąc na reakcjĂŞ wÂładcy owego kraju popatrzyÂłem na mojÂą paniÂą której poleciaÂły Âłzy. Wyj¹³em chusteczkĂŞ z kieszenie i otarÂłem jej policzki.
- Bardzo dobry pomysÂł... OczywiÂście jeÂśli zamierzasz ujœÌ kilka kroków by paœÌ od uderzenia pioruna. - gÂłos Keishiego ociekaÂł sarkazmem a w jego spojrzeniu, które przeniósÂł na wÂłasnoœÌ HM! pojawiÂły siĂŞ bÂłyskawice.
- Jestem przyjacielem HM! jednak jestem teÂż Daymio tej wioski... JeÂśli zechcesz jej zaszkodziĂŚ bĂŞdĂŞ zmuszony was powstrzymaĂŚ i nie zawaham siĂŞ uÂżyĂŚ do tego celu peÂłni talentów jakimi wÂładam... A zanosi siĂŞ na burzĂŞ. - powiedziaÂł powaÂżnie. Jednak po chwili znów siĂŞ uÂśmiechn¹³ patrzÂąc na HM!.
- Ale póki tego nie próbujecie jesteÂście tu bezpieczni
HM! byÂła bardzo zdziwiona co jej zrobiÂł sÂługa.
Nagle go spoliczkowaÂła nie spodobaÂł siĂŞ jej jego
ton do przyjaciela.
- Na tyle sobie nie pozwalaj nie jesteÂś u siebie
i nie bĂŞdĂŞ tej wioski rozwalaĂŚ mam szacunek do tego
zadu..miejsca.
Keishi byÂło mi miÂło ciebie spotkaĂŚ moÂże uda siĂŞ nam jeszcze
siĂŞ zobaczyĂŚ ale po przyjacielsku a nie w interesach,
pozdrów od de mnie twoje dzieci.
Na nas juz czas, nie bĂŞdziemy tobie przeszkadzaĂŚ, masz
pewnie duÂżo roboty papierkowej.
-Jak sobie Âżyczysz pani, to byÂła tylko moja propozycja, dobrze wiesz Âże bym nie zrobiÂł czegoÂś bez twojego pozwolenia. Jestem tylko broniÂą, niczym innym. Moim zadaniem jest wykonywaĂŚ twoje rozkazy.
Po tych sÂłowach otarÂłem policzek który byÂł czerwony od uderzenia mojej pani. NastĂŞpnie popatrzyÂłem chwilĂŞ na wÂładce Ame po czym czekaÂłem aÂż moja pani poÂżegna siĂŞ z owÂą osobÂą.
- No to idziemy w drogĂŞ, byÂło miÂło ciebie
zobaczyĂŚ Keishi jak moÂże kiedyÂś spotkasz Lee
to go od de mnie pozdrów.
PowiedziaÂła dziewczynka wychodzÂąc z rezydencji.
NMM
UkÂłoniÂłem mojÂą gÂłowĂŞ na znak szacunku i takÂże opuÂściÂłem to miejsce. InteresowaÂło mnie jak ona zamierza zdobyĂŚ informacje o osobie która posiada demona, jednak widaĂŚ byÂło Âże byÂł on dla niej waÂżny i widziaÂła Âże nie wyciÂągnie od niego wiĂŞcej informacji. Pod¹¿aÂłem za dziewczynkÂą opuszczajÂąc rezydencje wÂładcy Ame.
WejÂście do rezydencji wÂładcy wioski byÂło takie jak wejÂścia do wielu innych rezydencji. SkÂładaÂło siĂŞ drzwi i straÂżników, którzy pewnie narzekali na reumatyzm sÂądzÂąc po fakcie, Âże stali na deszczu. Maresuke w myÂślach przeszukaÂł swoje rzeczy. Na wyimaginowanej liÂście odhaczyÂł kolejne pozycje, których byÂł pewien. Pochowane po kieszeniach i w plecaku przyrzÂądy przeróÂżnych zastosowaĂą sprawiaÂły, Âże chÂłopak czuÂł siĂŞ pewniej i bezpieczniej. No i jeszcze Pan Anulej tuÂż za plecami. Genin na wszelki wypadek obejrzaÂł siĂŞ za siebie, czy aby na pewno Anulejowi nie zachciaÂło siĂŞ go zostawiĂŚ na pastwĂŞ kogoÂś tam, który rzÂądzi tym deszczowym miejscem.
Pewnie dostanê kataru, albo zapalenia p³uc i umrê... to takie frustruj¹ce - marudzi³ w myœlach. Jego w³osy mo¿na by³o wy¿ymaÌ, a plecak lada chwila mia³ przemokn¹Ì. Bêdzie lepiej jak wejd¹ do œrodka.
- Hm? - mrukn¹³ do Anuleja, wskazujÂąc gÂłowÂą na wejÂście. Teraz czuÂłby siĂŞ pewniej jakby to on byÂł z przodu. Poza tym w razie koniecznoÂści okazania jakichÂś dokumentów z pieczÂątkÂą Mizukage... Anulej na pewno miaÂł jakieÂś schowane na wszelki wypadek.

(Za zgodÂą Anuleja)

ChÂłopak widzÂąc, Âże towarzysz idzie grzecznie za nim, wszedÂł do Âśrodka. StraÂżnicy najwidoczniej nie wyczuli z ich strony zagroÂżenia, bo nie robili im kÂłopotów. A moÂże to ta maska na mordce Anuleja?

<NMM i Anuleja>
Anulej otworzyÂł drzwi, jak to szofer otwiera limuzynĂŞ. ZaczekaÂł i wszedÂł za mistrzem koÂści do Âśrodka. OczywiÂście i tutaj czar zadziaÂłaÂł i mogli bez przeszkód iœÌ dalej.

- No to teraz pod gabinet, straÂże nie zaatakujÂą nas dopóki my nie zaatakujemy ich. Taka zasada z fizyki akcja równa siĂŞ reakcja.

Dalej szed³ spokojnie za swym towarzyszem broni z kiri garue, tak mo¿na powiedzieÌ ¿e ten m³ody gennin faktycznie mo¿e byÌ nowym objawieniem ich wioski a ju¿ zosta³ pos³any na tak¹ wa¿n¹ misje. Ciekawe jak¹ range za to dostanie, a Nekozuma oczywiœcie musia³ siê do³¹czyÌ, bo i jak by inaczej
NMMT
Ile ich nie byÂło, tyle nie byÂło, ale juÂż wychodzili. Szkoda byÂło czasu na czekanie. ChÂłopak staraÂł siĂŞ nie pokazywaĂŚ po sobie, z jakÂą czuÂłoÂściÂą pocaÂłowali klamkĂŞ do gabinetu wÂładcy Ame. Pan Anulej miaÂł duÂżo Âłatwiej, ta maska i pÂłaszczyk. Pewnie szczerzyÂł siĂŞ tam radoÂśnie i robiÂł gÂłupie miny do straÂżników. W sumie Maresuke by tak zrobiÂł. Przeszli obaj obok nich i dostojnym, acz lekko przyÂśpieszonym krokiem ruszyli w stronĂŞ bram. CoÂś jak sÂławni aktorzy odmawiajÂący komentarza stadu paparazzich. OczywiÂście nikt nie prosiÂł o autograf, ani nawet na nich nie spoglÂądaÂł. Nie padaÂło juÂż tak strasznie, ale to moÂże byÂła tylko pomyÂłka jakiejÂś zamyÂślonej chmury. Maresuke postanowiÂł czym prĂŞdzej opuÂściĂŚ ten kraj ze swoim zamaskowanym towarzyszem.

<NMnie i Anuleja>
Drzwi do budynku otworzyÂły siĂŞ a przez nie weszÂła postaĂŚ w kapeluszu i czarnym pÂłaszczu. PosuwaÂła siĂŞ wolno w stronĂŞ drzwi gabinetu Kage. StraÂżnicy spoglÂądali na postaĂŚ, która nie odzywaÂła siĂŞ i nawet nie spojrzaÂła na Âżadnego. DoszedÂł do drzwi gabinetu i otworzyÂł je.
<nmm>
Udało się... jakoś wśród tego nieustającego deszczu dotarła do rezydencji tutejszego władcy. Ściągnąwszy z głowy kaptur rozejrzała się dookoła. Była nieco przemoczona, ale ponad to wyglądała... ślicznie. Włoski jej się delikatnie zakręciły od wilgoci, dzięki temu miała urocze fale. Zorientowawszy się w terenie ruszyła do gabinetu kage.
NMM
Raiji wszedł szybkim, pewnym krokiem do rezydencji. Od razu skierował się do gabinetu władcy.

[ Dodano: Sob 17 Kwi, 10 ]
Nadal nieźle wkurzony chłopak opuścił budynek.

[ Dodano: Pon 03 Maj, 10 ]
Wchodząc w dobrze mu znane drzwi Raiji ruszył korytarzem w stronę gabinetu RaRocka.

<NMMT>
"Wszedłem do jakiegoś lokalu, ale byłem tak zamyślony że nie zauważyłem co to jest... ha, swoją drogą dobra sytuacja do tego aby się z niej pośmiać, no zresztą nieważne... jak już tu jestem to można odwiedzić naszego władcę, zobaczymy czy ucieszy się widząc moją gębę" prowadziłem w głowie swoisty monolog, no niektórzy są wstanie stwierdzić iż jest to niezdrowe, ale to może nawet poprawić umiejętności perswazji, w samego siebie najtrudniej jest przekonać do swoich racji... no tak, minąłem już wejście a nadal plotę głupoty, ach, zresztą nieważne, można by się uciszyć w końcu... już mnie samego głowa od tych myśli boli, swoją drogą ciekaw jestem czy ktoś byłby w stanie wytrzymać ten natłok bzdur, gdyby mógł usłyszeć moje myśli... ach jak bardzo jestem ciekaw.
Skierowałem się dalej, wprost do gabinetu władcy.

<nmm>

[ Dodano: Pią 04 Cze, 10 ]
"A jednak dłużej się zastanawiając nie było dobrym pomysłem udanie się w to miejsce... zazwyczaj wizyty u wyższych osób kończą się takową sytuacją, ale będzie to dobry test dla moich umiejętności perswazyjnych. Zawsze coś..." Tradycyjnie już prowadziłem monolog w swojej głowie, zapewne to przez brak odpowiedniej ilości rówieśników w tej wiosce, musiałem skończyć tak jak skończyłem. Ale nie winiąc nikogo za to po prostu skierowałem się w kierunku bram wioski, gdyż pewnym jest to, iż czym prędzej ruszę tym prędzej zakończę swoją misję. Ale czy aby na pewno oto mi właśnie chodzi... ale z drugiej strony nawet kazali mi się śpieszyć. No cóż, czyli chyba muszą nawet wyruszyć szybko... jak się wszystko dobrze układa w jedną całość.

<nmm>
Znalazłem się przed wejściem do rezydencji. Mając na sobie ten specjalny przedmiot dający mi niewidzialność ruszyłem dalej .Nikt nie mógł mnie dostrzec. Zacząłem zbliżać się do budynku Kage Amegakure. Poszedłem za budynek i znalazłem się koło gabinetu. Pora zacząć moją rozgrywkę. <NMM>
No i znalazłem się prawie u kresy mojej wyprawy. Jeszcze tylko wejść do budynku, pokonać te wszystkie korytarze, aby w końcu znaleźć się w tym jednym gabinecie. Tak, już niedługo zakończę tą całą wyprawę. Otworzyłem drzwi po czym wszedłem do środka, pokonując wszystkie korytarze, mijając masę drzwi skierowałem się pod sam gabinet kage.

[nmm]
Szłam sobie wolnym i spokojnym krokiem spoglądając na wszystkich tutaj zgromadzonych. Kiedyś była to moja wioska a nic się prawie nie zmieniła no może nowy Kage ale jego także nie znam więc muszę poznać. Doszłam do jakiegoś wielkiego budynku i stanełam przed nim. Pomyślałam że to pewnie ten budynek i szybko wbiegłam do niego. <zt>
Do środka rezydencji wszedla młoda kobieta która była dosyć w pogodnym rozwiązaniu. Rozejrzała się w kolo ponieważ pierwszy raz była w tych pomieszczeniach aż w końcu znalazła pewne schody. Którymi ruszyła w gore, w końcu dotarła do drzwi gdzie prawdo podobnie znajduje się biuro władcy Ame. NMM
Szedłem przed siebie, jeszcze tylko te schody do pokonania... już niedaleko! Jednak pot zdołał oblać mnie całego, no niemożliwe przecież jest że to wina tych ciężarków, to musi być jakiś mój problem zdrowotny. Ach, nieważne zresztą, nie ma się nad czym zastanawiać, i tak przecież nie lubię szpitali, więc nie pójdę tam prędzej niźli ktoś miałby mnie tam wnieść nieprzytomnego... no chyba że w odwiedzinach, ale przecież nie znam za dużo ludzi, więc w odwiedzinach też tam nie trafię. Od taki przyjazny zbieg okoliczności. Próbując przemyśleniami odwrócić swoją uwagę od tych jakże ciężkich i nieprzyjemnych w noszeniu ciężarków, dostałem się już przed samo wejście do gabinetu. -Nareszcie się tutaj dostałem... czuję się wręcz, wykończony- po tych słowach otworzyłem drzwi do gabinetu i znalazłem się niespodziewanie w jego wnętrzu.

[nmm]