Klinika Miharu

Jest to mieszkanie nale¿¹ce do Miharu , po³¹czone z kilkoma pomieszczeniami medycznymi - sala operacyjna , skÂładzik (w którym znajdujÂą siĂŞ róÂżne narzĂŞdzia medyczne...ale nie koniecznie uÂżywa ich do operacji) , chÂłodnia w której trzyma wszystkie organy , krew , leki i inne rzeczy potrzebne do operacji lub leczenia.
Poza tym standardowo jest tu równieÂż sypialnia , oraz maÂła Âłazienka i kuchnia.

---

ChciaÂł zobaczyĂŚ co u niej i jaka jest sytuacja [w sensie jej nastroju] , bo i tak nie miaÂł gdzie iœÌ, a klon i tak pilnowaÂł dzieci , wiĂŞc on chciaÂł po prostu jÂą zobaczyĂŚ, ale wiedziaÂł , Âże i tak ona go juÂż nie pokocha, tylko tak po prostu musiaÂł jÂą po mimo rozterki miÂłosnej zobaczyĂŚ. A moÂże jednak siĂŞ przeÂłamie? A kto jÂą wie! PrzecieÂż zawsze moÂżna spróbowaĂŚ odzyskaĂŚ osobĂŞ, którÂą darzyÂło siĂŞ w przeszÂłoÂści wielkim uczuciem.wiĂŞc zapukaÂł do drzwi i czekaÂł na jej reakcjĂŞ ...
WracaÂła akurat do swojego mieszkania...demon chwilowo jej nie doskwieraÂł , wiĂŞc znów byÂła sÂłodkÂą dziewczynkÂą (w róÂżnie interpretowanym sensie) Miharu....chwilowo. ZobaczyÂła DeidarĂŞ który staÂł przy drzwiach do jej obecnego miejsca zamieszkania.
- O co chodzi - powiedziaÂła zaskakujÂąco spokojnym tonem
PrzestraszyÂł siĂŞ , bo tak nagle siĂŞ zjawiÂła za jego plecami i powiedziaÂł - Straszne nudy sÂą ostatnio i chciaÂłem CiĂŞ zobaczyĂŚ , wiĂŞc pomyÂślaÂłem ,Âże przyjdĂŞ do Ciebie i moglibyÂśmy pogadaĂŚ , bo caÂły czas myÂślĂŞ o tobie i tĂŞsknie za tobÂą nie wiem czy ty teÂż za mnÂą tĂŞsknisz. - powiedziaÂł do niej spokojnym tonem.

---

- PogadaĂŚ? Chyba nie bardzo mamy o czym - powiedziaÂła spoglÂądajÂąc na niego tymi swoimi Âślicznymi - wrĂŞcz dzieciĂŞcymi , czekoladowymi oczyma , które w Âświetle miaÂły w sobie te maÂłe iskierki. Kluczem otworzyÂła drzwi do mieszkania...
- Jestem trochê zajêta ale mo¿esz wejœÌ jak chcesz...- by³a nadzwyczaj spokojna i dziwnie...hmmm mi³a...ale to normalne gdy wraca jej ten urok...ale tak ju¿ jest...ona by³a rzeczywiœcie bardzo czaruj¹c¹ morderczyni¹.
A co takiego bĂŞdziesz teraz robiÂła hmm? I czemu nie ma o czym gadaĂŚ ? Ja bez Ciebie jestem w beznadziejnym nastroju, Âże nie mogĂŞ. - powiedziaÂł wchodzÂąc za niÂą do mieszkania. A ona znowu byÂła taka kuszÂąca , Âże po prostu znowu robiÂło mu siĂŞ gorÂąco...
- MuszĂŞ znaleŸÌ kilka potrzebnych rzeczy...- powiedziaÂła po czym otworzyÂła skÂładzik i podeszÂła do puÂłki gdzie spoczywaÂły sÂłoje wypeÂłnione specjalnÂą substancjÂą...a w nich z kolei byÂły róÂżne organy...byÂło to moÂże niesmaczne ale cóÂż , jÂą w kaÂżdym razie to nie brzydziÂło. WziĂŞÂła sÂłój z jakimÂś...no...powiedzmy Âże z sercem i postawiÂła go na stole. Po czym wróciÂła do pokoju gdzie byÂł Deidara
- MówiÂłam Âże nie mamy o czym rozmawiaĂŚ bo jak widzisz nie natacza siĂŞ temat...- powiedziaÂła i choĂŚ jej oczy mówiÂły "sÂłodka" to uÂśmieszek oznaczaÂł "niebezpieczna"
Mnie tam nie przeszkadzajÂą takie widoki jak to co masz na stole , bo jestem do nich przyzwyczajony i nawet w takiej chwili wedÂług mnie da siĂŞ rozmawiaĂŚ , co by to nie byÂło to ,mam taki zamiar i jesteÂś znowu jakaÂś milsza dla mnie co jest , Âże najpierw jesteÂś taka sÂłodka , a potem jakaÂś nerwowa , a potem znowu miÂła . Jak to jest? - powiedziaÂł do niej lekko siĂŞ uÂśmiechajÂąc.
- To...raczej moja sprawa...a moÂże to wpÂływ demona...zresztÂą kogo to obchodzi...- powiedziaÂła normalnie choĂŚ juÂż troche chÂłodniej po czym napisaÂła coÂś na Âświstku kartki po czym wÂłoÂżyÂła go do kieszeni.
Mnie na przykÂład obchodzi .. - powiedziaÂł do niej takim smutnym juÂż tonem . - Mam tylko jeszcze maÂłe pytanie: Czy ja CiĂŞ jeszcze obchodzĂŞ ? JeÂżeli tak to czy jest jeszcze szansa na to byÂśmy jeszcze byli razem?- powiedziaÂł jeszcze smutniejszym tonem niÂż wczeÂśniej , ale caÂły czas patrzyÂł w te jej Âśliczne oczy smutnym wzrokiem.
- To doœÌ kÂłopotliwe pytanie... szczególnie , Âże jestem jaka jestem....- powiedziaÂła przerywajÂąc chwilowo , operajÂąc siĂŞ o biurko i patrzÂąc na niego - Chyba wiesz o co mi chodzi...jestem jak rzeka...- westchnĂŞÂła - pÂłynĂŞ wci¹¿ na przód i zmieniam siĂŞ...
Ech no rozumiem twój charakter itp. ale naprawdĂŞ nie mam juÂż Âżadnych szans u Ciebie?NiezaleÂżnie od charakteru podobasz mi siĂŞ taka jaka jesteÂś niezaleÂżnie od twojego charakteru - zapytaÂł nadaj majÂąc ten smutny wyraz twarzy.
PodeszÂła do niego i przysunĂŞÂła swojÂą twarz do jego twarzy aÂż miĂŞdzy nimi byÂło zaledwie kilka centymetrów...
- Powiedz co teraz czujesz...jesteÂś w stanie mnie pocaÂłowaĂŚ , zaufaĂŚ mi...- powiedziaÂła tak Âłagodnie po czym miaÂła znów cwaniacki szataĂąski uÂśmieszek i mówiÂła juÂż swoim kuszÂącym tonem z nutkÂą grozy - SkÂąd wiesz Âże nie wyssam twojej chakry pozostawiajÂąc twoje ciaÂło na pewnÂą ÂśmierĂŚ...To jest wÂłaÂśnie mój charakter....
Bo wczeœniej ty mi zaufa³aœ , a poniewa¿ wiem ,¿e nie mog³abyœ mi tego zrobiÌ, gdy¿ ja potrafiê ci zaufaÌ , a jak siê przybli¿asz to czujê ciep³o , mi³oœÌ..a po za tym ju¿ siê ca³owaliœmy i nigdy mi przecie¿ nie wyssa³aœ czakry , wiêc czemu mia³abyœ teraz tak zrobiÌ?- powiedzia³ spokojnie do niej .
- Bo teraz jestem inna...- powiedziaÂła i pchnĂŞÂła go na ÂścianĂŞ...po czym przysunĂŞÂła siĂŞ a na jej ustach zbieraÂła siĂŞ chakra...juÂż miaÂła zÂłoÂżyĂŚ na nim Shikei Seppuun...wyglÂądaÂło to nadzwyczaj realistycznie.... Tak Âże naprawdĂŞ maÂło kto by siĂŞ poÂłapaÂł w intrydze...
Jednak gdy do jego ust brakowaÂło jej tylko kilku milimetrów zatrzymaÂła siĂŞ i odeszÂła od niego zamykajÂąc skÂładzik. SpojrzaÂła na Dei'a
- Nie bÂądÂź taki pewny...wszystko moÂże siĂŞ zminiĂŚ...
Ale dlaczego mi nie ufasz? Dlaczego nie moÂżemy byĂŚ jednak razem? Co Ci w tym przeszkadza? Rozumiem ,Âże jesteÂś inna , ale to nie oznacza , Âże masz odpychaĂŚ mnie od siebie-powiedziaÂł smutno i siĂŞ zdziwiÂł ,Âże tak nagle od niego odeszÂła , gdyÂż widziaÂł ,Âże chce go pocaÂłowaĂŚ , ale coÂś jÂą powstrzymaÂło tylko co?
- Bo nie...jasne? Odpycham kaÂżdego...moÂże lubiĂŞ swojÂą samotnoœÌ? MoÂże wÂłaÂśnie to jest moje Âżycie i takim je akceptuje...ZaufaÂłeÂś mi i sÂądziÂłeÂś Âże chyba mogĂŞ znów byĂŚ z tobÂą...ale chyba nie miaÂłeÂś racji...- powiedziaÂła odwrajacÂąc siĂŞ energicznie do okna. - Mnie wÂłaÂśnie jakieÂś bezsensowne miÂłostki nie obchodzÂą...sprawia to jeszcze wiĂŞcej problemów niÂż samotnoœÌ...poza tym mam lepsze rzeczy do roboty - i znów wróciÂł jej ten wredny charakterek i doœÌ narwana , ÂżywioÂłowa natura.
MiÂłoœÌ to wedÂług mnie teÂż jest waÂżna w Âżyciu sprawa i to nie jest bezsensowne , rozumiem ,Âże moÂże chcesz byĂŚ sama , ale jak czÂłowiek jest samotny to tylko gorzej siĂŞ czuje. Czy naprawdĂŞ byÂło ci przy mnie aÂż tak Âźle , Âże mówisz takie rzeczy?- zapytaÂł jÂą i przez to co mu powiedziaÂła zaczĂŞÂły mu siĂŞ szkliĂŚ oczy i zaraz jak znowu mu powie coÂś podobnego to po prostu bĂŞdzie pÂłakaĂŚ po mimo Âże nie powinien tak robiĂŚ , gdyÂż chÂłopaki nie pÂłaczÂą ,ale ta sytuacja to sprawia, Âże mu siĂŞ wÂłaÂśnie chce pÂłakaĂŚ...
- To dziwne dla innych ale dla mnie...miÂłosc i zwiÂązek sÂą bezsensowne , bo to dodatkowe zobowiÂązania...odpowiedzialnoœÌ...to dla mnie jak wiĂŞzienie...jakbym byÂła ptakiem a ktoÂś zamkn¹³ mnie w klatce i odcinaÂł od innych...To tylko dodatkowe ograniczenia...wiĂŞc jaki sens w angaÂżowaniu siĂŞ? - zuciÂła gÂłuchym pytaniem nie patzÂąc na niego ,a patrzÂąc na pochmurne nocne niebo...mimo Âże serce jej biÂło to czuÂła Âże spowija je coÂś w rodzaju mroÂźnej ciemnoÂści...która odwraca jÂą od wszystkiego...
Ale o to chodzi przecieÂż , Âże moÂżesz byĂŚ z kimÂś i jednoczeÂśnie nie odcinaĂŚ siĂŞ od innych osób i ja wÂłaÂśnie widzĂŞ sens w tym ,Âże ktoÂś jest z kimÂś , a miÂłoœÌ jest bardzo waÂżna , gdyÂż co z tego Âże to sÂą dodatkowe zobowiÂązania skoro miÂłoœÌ do drugiej osoby nie jest jakimÂś obci¹¿eniem tylko wÂłaÂśnie czÂąstkÂą naszego Âżycia , wiĂŞc nie moÂżesz mi wmawiaĂŚ , Âże to jest bezsensowne - powiedziaÂł do niej nadal smutnym tonem i jedna maÂła Âłza spÂłynĂŞÂła mu po policzku.
- Zabawne...mówisz o miÂłoÂści...jakby to byÂła najwaÂżniejsza rzecz w twoim Âżyciu...a zabijaÂłeÂś z akatsuki tylu ludzi...wiĂŞc miÂłoÂści czuĂŚ nie moÂżesz...- powiedziaÂła operajÂąc rĂŞce na parapecie - GdybyÂś czuÂł miÂłoœÌ prawdziwÂą , miaÂłbyÂś teÂż litoœÌ dla ofiar...Ja miÂłoÂści nie czuÂłam nigdy...tylko chwilowe zÂłudzenia...moÂże halucynacje w uczuciach. - powiedziaÂła po czym spojrzaÂła na niego zimnym wzokiem - Takie sÂą róÂżnice miĂŞdzy poglÂądem na Âświat moim a twoim...i wszystkich innych...mnie konkretnie nie obchodzi juÂż nic...tylko to co muszĂŞ zrobiĂŚ...- skrzyÂżowaÂła rĂŞce na klatce piersiowej
Ale kaÂżdy siĂŞ zmienia ,nawet ja, a miÂłoœÌ to tylko poczuÂłem do ciebie i myÂślaÂłem ,Âże ty teÂż do mnie coÂś poczujesz, i wiem Âże zabijaÂłem ,ale przecieÂż niektórzy z Aka: powiedzmy Itachi kocha AnyĂŞ , a przecieÂż on teÂż zabija , wiĂŞc ja nie widzĂŞ powodu , bym nic nie czuÂł do takiej osoby jak ty , ale skoro nie rozumiesz , to ja juÂż naprawdĂŞ nie wiem , czym mam jeszcze ciĂŞ przekonaĂŚ do siebie?- powiedziaÂł z zaÂłamujÂącym siĂŞ tonem w gÂłosie i jeszcze jedna Âłza zleciaÂła mu po poliku, ale tak by ona tego nie widziaÂła.
- NaprawdĂŞ...nie przekonuj mnie...KaÂżdy morderca czuje tylko coÂś w rodzaju miÂłoÂści....a jesli nie to nie jest na prawdĂŞ mordercÂą. ChoĂŚ moÂże to tylko moje poglÂądy...ale to doœÌ mocne postanowienia...wystarczajÂąco by trzymaĂŚ swoje uczucia na uwiĂŞzi...- powiedziaÂła obojĂŞtnie patrzÂąc na drzwi. - Nie chodzi o bycie z kimÂś czy kochanie kogoÂś...mnie chodzi o utrzymanie swojego trybu Âżycia...samotnoÂści i tego by wszystcy po prostu dali mi spokój. Jako dziecko byÂłam sama...jako kazekage i teraz nie mam zamiau tego zmieniaĂŚ...
Ale powinnaÂś , bo tylko ranisz innych , a to nie jest miÂłe , nawet jak masz zÂły charakter bÂądÂź nastrój . A wedÂług mnie nawet morderca umie kochaĂŚ pomimo zabijania i przecieÂż nawet jeÂśli zabija i kocha tylko jednÂą osobĂŞ to nie musi oznaczaĂŚ , Âże nie jest mordercÂą , po prostu moÂże to ukrywaĂŚ , a w czasie zabijania nie musi nikomu mówiĂŚ , Âże kocha jak¹œ osobĂŞ. Wiem moÂże moje poglÂądy na ten temat sÂą trochĂŞ gÂłupie , ale wedÂług mnie taka jest prawda! Ja bez Ciebie siĂŞ czujĂŞ Âźle , a ty taka jesteÂś ...- Dalej juÂż nie wiedziaÂł co ma powiedzieĂŚ , bo Âłzy zaczĂŞÂły mu zbyt lecieĂŚ po policzkach , wiĂŞc usiadÂł na jakimÂś krzeÂśle znajdujÂącym siĂŞ w jej mieszkaniu i zacz¹³ szybko ocieraĂŚ Âłzy , bo jeszcze pomyÂśli , Âże jest on jakimÂś debilem czy coÂś w tym rodzaju , wiĂŞc siedziaÂł i byÂł smutny.
- ZresztÂą czemu ja wÂłaÂściwie snuje jakieÂś dziwne wywody...co ja pierdziele o jakichÂś mordercach? - zaczĂŞÂła dziwnie gadaĂŚ - Ja to ja...choĂŚ mam charakter neutralny to i tak nienawidzĂŞ Âświata...no chwilami...i lubiĂŞ swojÂą samotnoœÌ...- rzuciÂła jakoÂś obojĂŞtnie nie patrzÂąc na Dei'a jakoÂś nie chciaÂła oglÂądaĂŚ chÂłopaka którego caÂłowaÂła i coÂś wiĂŞcej , jak doprowadza go do Âłez.
Dobra ja juÂż nie wiem i nie mam juÂż siÂły myÂśleĂŚ, ale jedno ci powiem: Dla mnie jesteÂś najpiĂŞkniejszÂą , najcudowniejszÂą i najsÂłodszÂą dziewczynÂą na Âświecie i kocham ciĂŞ takÂą jakÂą jesteÂś po mimo tego wszystkiego . A po za tym taka dziewczyna jak ty nie powinna byĂŚ samotna....Bo samotnoœÌ jak dla mnie jest bezsensowna ....- powiedziaÂł siedzÂąc , ale staraÂł siĂŞ juÂż nie pÂłakaĂŚ choĂŚ jej sÂłowa byÂły raniÂące , ale i tak staraÂł siĂŞ jak mógÂł jÂą jeszcze odzyskaĂŚ.
Nie odezwaÂła siĂŞ...JakoÂś nie chciaÂło jej siĂŞ wymyÂślaĂŚ odpowiedzi na tak zawiÂłe argumenty Deidary. Z zupeÂłnie obojĂŞtnÂą minÂą zawiÂązaÂła sobie bandaÂż na demonicznym oku po czym podeszÂła do drzwi otwierajÂąc je.
- Ja muszê ju¿ iœÌ...chcê zrobiÌ to i owo...- powiedzia³a po czym , razem z Dei'em wysz³a z mieszkania zamykaj¹c je na klucz...nastêpnie zniknê³a w ciemnym korytarzu pozostawiaj¹c ch³opaka sam na sam z myœlami. <nmm>
No nie , co za pech!znowu to samo, jak wróci to nie dam jej spokoju i tyle , muszĂŞ jÂą jeszcze jakoÂś do siebie przekonaĂŚ!-myÂślaÂł pogr¹¿ony w smutku. Po stanowiÂł zrobiĂŚ z gliny ró¿ê i tak teÂż zrobiÂł. RóÂża byÂła piĂŞkna i miaÂła kwiat czerwony , a ÂłodygĂŞ szarÂą , bo przecieÂż byÂła z gliny i poÂłoÂżyÂł jÂą pod jej mieszkaniem i napisaÂł po niÂą Kod: ,,Nie moÂżesz mnie zostawiĂŚ! PrzemyÂśl to jeszcze dobrze , a tego kwiatka zatrzymaj na dowód mojej miÂłoÂści do Ciebie! ProszĂŞ dobrze siĂŞ zastanów nad tym, bo moÂżesz póÂźniej tego ÂżaÂłowaĂŚ i nie powinnaÂś odtrÂącaĂŚ tego co do Ciebie czujĂŞ,bo na zawsze bĂŞdĂŞ smutny .Ty jesteÂś jedynÂą dziewczynÂą którÂą pokochaÂłem i nadal CiĂŞ kocham i nie chcĂŞ Âżadnej innej , bo dla mnie jesteÂś wszystkim !,, zostawiÂł te rzeczy poszedÂł sobie i nadal byÂł smutny...
PrzyszÂła korytarzem pod drzwi swojej "kanciapy" . PodniosÂła glinianÂą ró¿ê i liÂścik , czytajÂąc go...Z zupeÂłnie niewzruszonÂą minÂą otworzyÂła drzwi , weszÂła do pomieszczenia , pozostawiajÂąc róÂże i liÂścik na komodzie. Potem zabraÂła jakiÂś tajemniczy woreczek ze skÂładzika , którego zawartoœÌ pozostawaÂła pod znakiem zapytania. WyszÂła z mieszkanie zamykajÂąc je <nmm>
WeszÂła do pokoju podtrzymujÂąc siĂŞ rĂŞkÂą najpierw drzwi a potem sun¹Ì obok Âściany. WeszÂła do skÂładzika i od razu skierowaÂła siĂŞ do szafy w której spoczywaÂły zapasy zdrowej krwi na wymianĂŞ gdyby takowa potrzeba zaszÂła. WziĂŞÂła z niej jeden pojemnik z doœÌ du¿¹ iloÂściÂą krwi , po czym uÂżyÂła techniki medycznej by wprowadziĂŚ jÂą do swojego organizu i wyprowadziĂŚ z niego skaÂżonÂą krew...gdy skoĂączyÂła to od razu poczuÂła siĂŞ lepiej, wyszÂła uprzednio zamykajÂąc na klucz skÂładzik <nmm>
WeszÂła do pokoju i zamknĂŞÂła drzwi lekkim kopniakiem. Sheena wyskoczyÂła jej z kaptura i od razu wylÂądowaÂła przy szafkach w poszukiwaniu sÂłodyczy...Miharu zrzuciÂła pÂłaszcz Aka na krzesÂło po czym usiadÂła na podÂłodze przy ÂłóÂżku , skuliÂła nogi obejmujÂąc je rĂŞkami. Znów przetarÂła okolice ust dÂłoniÂą , po czym spojrzaÂła na trujÂącÂą substancjĂŞ , która pozostaÂła na dÂłoni.
- Trucizna ci wycieka z ust? To my mamy coÂś wspólnego? Brrr...straszne...- powiedziaÂła Sheena zeskakujÂąc z jednej z póÂłek niosÂąc w swoich maÂłych Âłapkach wielki sÂłoik z landrynkami , który byÂł nieco wiĂŞkszy i ciĂŞÂższy od niej. SprawiaÂło to , Âże idÂąc , chwiaÂła siĂŞ to na lewo , to na prawo.
- RzeczywiÂście straszne...brr - miharu chwilowo zadrÂżaÂła myÂślÂąc o tej "wspólnocie" z takim dziwnym czymÂś. - Ale to nie tak jak u ciebie...- rzuciÂła obojĂŞtnie po czym wróciÂła do dumania w bezruchu. MyÂślaÂła o tym jadzie...poczuÂła nagle coÂś dziwnego w ustach...szybko zerwaÂła siĂŞ z podÂłogi i podbiegÂła do lustra które wisiaÂło na Âścianie i zobaczyÂła Âże jej górne dwa przednie zĂŞby zmieniÂły siĂŞ w kÂły wĂŞÂża.
- No piĂŞknie...teraz jeszcze te zĂŞby...jasna cho...- przerwaÂła swój wrzask wÂściekÂłoÂści i opadÂła po prostu na ÂłóÂżko z kompletnÂą rezygnacjÂą...Nagle poczuÂła coÂś dziwnego...znów skierowaÂła siĂŞ do lustra i ku jej zdziwieniu nie wyglÂądaÂła jak wczeÂśniej , a wrĂŞcz caÂłkowicie siĂŞ zmieniÂła: jej wÂłosy staÂły siĂŞ biaÂłe , cera lekko przybladÂła , a oczy przybraÂły krwisto-czerwony kolor.
- Co siĂŞ ze mnÂą dzieje...- powiedziaÂła ze zdiwieniem
Moim zdaniem pasujÂą ci te oczka i wÂłosy... - w jej gÂłowie zabrzmiaÂł gÂłos Hachibiego
Nikt cie o zdanie nie pyta...I po co zmieniasz mi wyglÂąd - powiedziaÂła w myÂślach do niego
Bo mi siĂŞ nudzi...i to taka drobna rozrywka - Miharu ze zdenerwowaniem wzieÂła z szafy czerwony pÂłaszcz , Sheena wskoczyÂła jej do kaptura gdy ta przechodziÂła obok szafek po czym zniknĂŞÂła za drzwiami <nmm>
WeszÂła do mieszkania , zamykajÂąc za sobÂą drzwi. PodeszÂła do okna i odsunĂŞÂła zasÂłony , po czym otworzyÂła okno. CzuÂła siĂŞ nadal trochĂŞ zmieszana , ale o dziwo caÂłkiem dobrze...straciÂła wszystkie bolesne wspomnienia , nie wiedziaÂła Âże siedzi w niej Hachibi , wiĂŞc nie musiaÂła siĂŞ martwiĂŚ...jak na razie. Bardziej niepokojÂące byÂło to , iÂż Hachibi przetrzymuje jej wolnÂą wolĂŞ...nie moÂże jej przej¹Ì , lecz nie jest to najlepsza wiadomoœÌ...w koĂącu niedÂługo znów bĂŞdzie miaÂł swe siÂły.
Miharu podeszÂła do duÂżego lustra które wisiaÂło na Âścianie tuÂż nad komodÂą. ZdjĂŞÂła opaskĂŞ suny w czoÂła , po czym spojrzaÂła na swojÂą twarz...
- Dziwne , wydaje mi siĂŞ...Âże czegoÂś brakuje. - powiedziaÂła , rzeczywiÂście , nie miaÂła przecieÂż znaku pod okiem...ale utraciÂła o nim wszelkie wspomnienia...- Sheena , nie sÂądzisz Âże coÂś jest...- obróciÂła siĂŞ mówiÂąc to i zorientowaÂła siĂŞ Âże summona nigdzie nie ma.
- Pewnie poszÂła do kuchni...- wzruszyÂła ramionami i poÂłoÂżyÂła siĂŞ na ÂłóÂżku patrzÂąc w sufit...zaczĂŞÂła pzekrĂŞcaĂŚ w palcach zÂłoty kluczyk. Po chwili usiadÂła na ÂłóÂżku krzyÂżujÂąc nogi...siĂŞgnĂŞÂła na pólkĂŞ po swój srebrny flet. WstaÂła , podeszÂła do otwartego okna , usiadÂła na parapecie , podkulajÂąc jednÂą nogĂŞ , a drugÂą zwieszajÂąc na zewnÂątrz. PrzyÂłoÂżyÂła swój flet do ust , zaczynajÂąc graĂŚ jak¹œ sÂłodkÂą , choĂŚ smutnÂą melodiĂŞ , którÂą lekki wiatr niósÂł gdzieÂś na zewnÂątrz...
ZeszÂła z parapetu , przestajÂąc graĂŚ...zabraÂła pÂłaszcz i wyszÂła z pokoju <nmm>
Klony Susanoo weszÂły do pokoju. Jeden z nich wyciÂągn¹³ z pÂłóciennej torby list od Susanoo i poÂłoÂżyÂły na stoliku.

List zwiniêty w rulon, a jego treœÌ taka:

Cytat: Droga Miharu,

MoÂże nie znasz mnie na tyle dobrze jak ja Ciebie, ale ostrzegam CiĂŞ, abyÂś nie wiÂązaÂła siĂŞ z DeidarÂą. Kiedy go zostawiÂłaÂś, bĂŞdÂąc glupia pokochaÂłam go i urodziÂłam mu dzieci, które on zabiÂł, gdyÂż nie jestem juÂż wg. niego taka piĂŞkna jak byÂłam i wraca do Ciebie. UwaÂżaj, Âżeby Ciebie takÂże nie zamieniÂł na "lepszy model", bo moÂże odebraĂŚ Ci to na czym Ci najbardziej zaleÂży. ÂŻyczĂŞ Powodzenia!

KoleÂżanka z Akatsuki,
Susanoo
P.S. W razie czego s³u¿ê pomoc¹...

Klony wyszÂły [NMM]
[/quote]
Drugi klon miaÂł jakieÂś przeczucie ,Âże Susanoo coÂś zrobiÂła jeszcze przy mieszkaniu Miharu.. Gdy zauwaÂżyÂł ,Âże drzwi byÂły otwarte wszedÂł do Âśrodka i zauwaÂżyÂł jakiÂś rulon..Nie chciaÂł w niczym grzebaĂŚ brÂązowowÂłosej ,ale mógÂł siĂŞ domyÂśliĂŚ ,Âże to nie byÂł jej rulon co leÂżaÂł na stole..Wzi¹³ to w dÂłoĂą i rozwin¹³..KoĂączÂąc to czytaĂŚ wyszedÂł wraz z tym na korytarz a tam podarÂł to na drobne kawaÂłki tak ,Âże nic juÂż nie moÂżna byÂło przeczytaĂŚ..-Teraz to juÂż przesadziÂłaÂś ty nĂŞdzna suko juÂż ja ci dam ! -mrukn¹³ do siebie ,po czym udaÂł siĂŞ do pokoju Susanoo..
NMM
HM! weszÂła i zaczeÂła siĂŞ rozglÂądaĂŚ
po mieszkaniu Micharu.
-No proszĂŞ niegdy tutaj nie byÂłam, o sÂą proszki a wezmĂŞ niekt tego nie zobaczy.
HM! schowaÂła prochy do swojej magicznej torby. Dziewczynka usiadÂła i zaczeÂła rozmyÂślaĂŚ nad czymÂś.
Samhain wszedÂł do kliniki tuÂż za HM!
-ech wyglÂąda na to Âże nikogo tutaj nie ma- jego twarz byÂła powaÂżna i nie wyglÂądaÂł na zbytnio zadowolonego z tego powodu
-chyba bĂŞdĂŞ musiaÂł tutaj trochĂŞ poczekaĂŚ - usiadÂł gdzieÂś na wolnym krzeÂśle tak aby nie przeszkadzaĂŚ nikomu
-Nom napewno bĂŞdziesz dÂługo czekaÂł na niÂą.
PowiedziaÂła HM! uÂśmiechajÂąc siĂŞ do Samhaina.
Pein wystawia gÂłowĂŞ przez drzwi a widzÂąc tam obecnych raduje siĂŞ Âże kogoÂś znalazÂł, jednak nie okazuje tego i zwraca siĂŞ do Samhaina
-Powodzenia i niech ci siĂŞ miÂło wiedzie w tej niegdyÂś jakÂże sÂławnej organizacji. Do zobaczenia HM!
Po czym znowu chowa siĂŞ za ÂścianÂą.
<nmm>
Samhain podrapaÂł siĂŞ po gÂłowie
-Liderka to tak zawsze jest poza siedzibÂą?- zapytaÂł siĂŞ stonowanym gÂłosem
Kiedy Pein wystawiaÂł gÂłowĂŞ przez drzwi i mówi w jego stronĂŞ, Samhain siedziaÂł spokojnie i siĂŞ nie odzywaÂł, dopiero kiedy poszedÂł zdecydowaÂł siĂŞ coÂś powiedzieĂŚ
-a to co miaÂło znaczyĂŚ ? -
-Sama nie wiem co to oznaczaÂło, a Micharu chyba piluje kusy napewno sÂłyszaÂłeÂś zdobyliÂśmy tÂą wioche.
PowiedziaÂła maÂła dziewczynka.
-tak wiem, po zdobyciu Kusy niemal od razu przybyliœcie do IwaGakure- Samhain lekko siê uœmiechn¹³ -mo¿e fizycznie trochê nie domagam ale na informacje nie narzekam - zaœmia³ siê lekko
HM! uÂśmiechneÂła siĂŞ i zadaÂła pytanie.
- SkÂąd znasz Micharu?
-Miharu poznaÂłem podczas uzgadniania warunków oddania IwaGakure pod wÂładze Akatsuki, jednak wczesniej udaÂło mi siĂŞ zebraĂŚ caÂłkiem sporo informacji o niej - wypowiedz Samhain'a zostaÂła przerwana przez kaszel...
-A powiesz mi jakie to informacje o niej to moÂże siĂŞ wiĂŞcej dowiem.
PowiedziaÂła dziewczynka zaciekawiona.
Samhain poklepaÂł siĂŞ po klatce piersiowej
-ech pewnie gdzieÂś przeziĂŞbienia dostaÂłem- pokrĂŞciÂł lekko gÂłowÂą
-tak wiêc za wiele informacji nie znalaz³em, jedynie co ustali³em wczeœniej to jak siê nazywa i ¿e jest by³¹ Kazekage -
-Eee tyle to ja tez wiem.
HM! myÂślaÂła Âże czegoÂś wiĂŞcej siĂŞ dowie o liderce ale no cóÂż moÂże kiedyÂś przyjdzie ten dzieĂą.
-To co porobimy?
-chyba ka¿dy chcia³by wiêcej wiedzieÌ o liderce- Samhain uœmiechn¹³ siê lekko
-a co do robienia to ja jestem tu pierwszy raz to nie wiem co tutaj mo¿na robiÌ, ale za to jestem dobry w nic nie robieniu- Samhain uœmiechn¹³ siê jeszcze szerzej
-A wiesz Âże mamy w Aka bar, moÂże tam pójdziemy ?
ZapytaÂła siĂŞ maÂła dziewczynka.
-a bardzo chêtnie, jeszcze nie mia³em przecie¿ okazji pozwiedzaÌ waszej siedziby tak wiêc prowadŸ- Samhain uœmiechn¹³ siê w wsta³ z krzes³a
-No to idzimy.
HM! wstaÂła i poszÂła w stronĂŞ baru.
nmm
Samhain poszedÂł za HM!

<nmm>
WskoczyÂła do swego pokoju przez uchylone okno. RozejrzaÂła siĂŞ ze swym nadzwyczajnym spokojem po czym mruknĂŞÂła , odliczajÂąc
- PiêÌ , cztery trzy dwa...- nie zd¹¿y³a powiedzieÌ "jeden" a na biurku sta³a ju¿ Sheena w swoim ma³ym cia³ku z lizakiem.
- Czyli jednak zdacydowaÂłas siĂŞ tam wybraĂŚ? InteresujÂące...ale jeÂśli mam isc z tobÂą , to powinnam mieĂŚ prowiant bo zrobie sie marudna - zacz¹³ narzekaĂŚ niezwykÂły summon gdy Miharu wyciÂągnĂŞÂła ca³¹ paczkĂŞ lizaków
- Nooo tak to ja rozumiem! ChodÂźmy juÂż
- Chwila...muszĂŞ zabraĂŚ kilka rzeczy...- Dziewczyna otworzyÂła kluczem zamkniĂŞtÂą stalowymi drzwiami "komórkĂŞ" a raczej schowek w którym trzymaÂła organy na przeszczepy itd. itp...zabraÂła z tamtÂąd kilka worków róÂżnego rodzaju krwi , oraz jeszcze pare niezidentyfikowanych dla summona rzeczy...czy coÂś w tym rodzaju.
Hachiko zabraÂła z szafy swój stary strój ninja , przebierajÂąc siĂŞw niego , oraz karminowy pÂłaszcz po czym wyskoczyÂła znów przez okno z caÂłym ekwipunkiem <nmm>
ChodzÂąc po korytarzu szukaÂła wolnego mieszkania. KaÂżde, które napotkaÂła byÂło juÂż zajĂŞte, a wnioskowaÂła to przez rzeczy, które tam siĂŞ znajdywaÂły. Nagle natrafiÂła na lekko uchylone drzwi.. KaÂżde z mieszkaĂą byÂło zadbane, ale to na które natknĂŞÂła siĂŞ przypadkiem byÂło caÂłe zakurzone, brudne i moÂżna byÂło siĂŞ w nim udusiĂŚ..
- O raany. Tu chyba od lal nikt nie zaglÂądaÂł.. To skoro tak, trzeba tu posprzÂątaĂŚ i jak siĂŞ juÂż to zrobi, moÂżna chyba bĂŞdzie zaj¹Ì to mieszkanie, skoro i tak nikt nie mieszka juÂż. Dobra czas zabraĂŚ siĂŞ do roboty. - pomyÂślaÂła z krzywÂą minÂą, gdyÂż na sam widok robiÂło jej siĂŞ nieco niedobrze. Gdy zabraÂła siĂŞ do roboty znalazÂła parĂŞ rzeczy nale¿¹cych najprawdopodobniej do poprzedniego wÂłaÂściciela. W pewnym miejscu byÂło jeszcze bardziej mroczno niÂż gdzie indziej, a zaglÂądajÂąc tam zauwaÂżyÂła.. PeÂłno sÂłoików i innych takich z organami i krwiÂą.. O dziwo te rzeczy byÂły jeszcze uÂżyteczne..
- Tu chyba mieszkaÂł jakiÂś medyk.. Pewno to byÂło potrzebne mu do przeszczepów organów.. Ale cóÂż skoro ja jestem medykiem i udoskonalĂŞ swoje zdolnoÂści, to z pewnoÂściÂą to mi siĂŞ przyda.. Tak wiĂŞc zostawiĂŞ sobie to, ale muszĂŞ to odkurzyĂŚ.. - znów siĂŞ zamyÂśliÂła.. ChoĂŚ dla jednych ten widok byÂłby czymÂś bardzo ohydnym, to dla niej nie byÂł, gdyÂż ona jest medykiem i kiedyÂś teÂż bĂŞdzie roÂżne rzeczy musiaÂła zrobiĂŚ, wiĂŞc po postu nie brzydziÂło jÂą to. Lecz zaraz obok znalazÂła do tej metalowej szafki klucze, wiĂŞc zamknĂŞÂła to, by jak zaprosi kogoÂś nie obrzydziÂło to. Na jej szczĂŞÂście ten klucz pasowaÂł, wiĂŞc organy byÂły zamkniĂŞte. Jeszcze w szafie w pokoju z ÂłóÂżkiem i takimi róÂżnymi meblami jak i w innych pokojach staÂła szafa. ZajrzaÂła do niej i znalazÂła jakieÂś dwa w opÂłakanym stanie pÂłaszcze. A poniewaÂż byÂły aÂż tak zniszczone, wyrzuciÂła je do Âśmieci, gdyÂż byÂły juÂż totalnie bezuÂżyteczne. Dopiero po jakiÂś dobrych paru godzinach dziewczynie udaÂło siĂŞ doprowadziĂŚ do porzÂądku owe mieszkanie.
- No i teraz jest znacznie lepiej. Hmm tylko ja bym tu parĂŞ rzeczy pozmieniaÂła.. - mruknĂŞÂła do siebie pod nosem, po czym zaczĂŞÂła szukaĂŚ jakichÂś farb do malowania. UdaÂło jej siĂŞ znaleŸÌ w skÂładziku, w którym byÂło sporo róÂżnych rzeczy. Tak wiĂŞc potem przemalowaÂła to mieszkanie na swoje ulubione kolory czyli: Czerwony, brÂązowy i czarny. Takie sumie pasowaÂły do organizacji. KoĂączÂąc tÂą ÂżmudnÂą robotĂŞ udaÂła siĂŞ do swojego juÂż pokoju i tam padÂła na nie ze zmĂŞczenia.
- Uff ale siĂŞ namachaÂłam. Ale opÂłacaÂło siĂŞ. Teraz to mieszkanie naleÂży do mnie. Dobrze, Âże w ogóle udaÂło mi siĂŞ to wszystko sprzÂątn¹Ì i Âże siĂŞ daÂło to zrobiĂŚ. Teraz czas na odpoczynek.. - dziewczyna po porostu zaraz po poÂłoÂżeniu siĂŞ usnĂŞÂła jak zabita. Nic w sumie dziwnego, Âże tak siĂŞ staÂło, ale tak to juÂż bywa. W owej chwili smacznie sobie spaÂła nie wiedzÂąc co siĂŞ dzieje w pokoju wspólnym. Jak siĂŞ obudzi to siĂŞ dowie, na razie nic nie wskazywaÂło na to by miaÂła wstaĂŚ..
Miharu w koĂącu siĂŞ obudziÂła. DoœÌ dÂługo spaÂła, ale cóÂż, byÂła zmĂŞczona, wiĂŞc nic dziwnego, Âże tak siĂŞ staÂło. WstaÂła z ÂłóÂżka, przeciÂągajÂąc siĂŞ przy tym leniwie. Nagle przypomniaÂła siĂŞ jej waÂżna rzecz..
- O kurcze! MuszĂŞ iœÌ szybko do pokoju, bo bĂŞdÂą rozdawaĂŚ nam pierÂścienie, wiĂŞc muszĂŞ tam byĂŚ.. - pomyÂślaÂła gorÂączkowo, po czym szybko siĂŞ przebraÂła w swój codzienny strój nakÂładajÂąc na niego pÂłaszcz Akatsuki. Zaraz potem pobiegÂła w kierunku drzwi i szybko skierowaÂła siĂŞ w stonĂŞ pokoju wspólnego..
<nmm>