Las Rodziny Nara

Jest to duÂży , obszerny las , do którego dostĂŞp maja tylko czÂłonkowie Klanu Nara. Las jest pilnowany przez jego naturalnych mieszkaĂąców. MaÂło osób wie o tym tajemniczym miejscu. Jednak jeÂżeli jakiÂś obcy osobnik , jakimÂś cudem siĂŞ tu dostaÂł zwierzĂŞta zaraz powiadomiÂą odpowiednie osoby z klanu Nara. Przy okazji rosnÂą tu zioÂła , które sÂłu¿¹ za medykamenty , to jedyne miejsca na Âświecie , gdzie moÂżna znaleŸÌ te gatunki. Ten las wÂłaÂśnie nadaÂł sÂławĂŞ Nara.

---

WszedÂł tu z tajemniczÂą ksi¹¿kÂą, którÂą znalazÂł w czasie wkonywania swojej pierwszej misji. PostanowiÂł, Âże jÂą odÂłoÂży pod drzewo i weÂźmie siĂŞ za trening. DziÂś przypadaÂł dzieĂą, w którym Kortill powinien wzi¹œÌ siĂŞ za trening siÂłowy tak, wiĂŞc najpierw na rozgrzewkĂŞ kilka podskoków, trucht potem kilka pompek i brzuszków.
Wreszcie przyszedÂł czas na wÂłasciwy trening zatem Kortill wzi¹³ kÂłodĂŞ le¿¹cÂą obok. ByÂła dÂługoÂści dwóch rÂąk Kortilla i dosyĂŚ szeroka ale nawet tak sÂłaba postaĂŚ jak On daÂła sobie z niÂą radĂŞ. Zacz¹³ z nia na barkach wykonywac skoki( przypominajÂące skoki maÂłej Âżabki) Trening trwaÂł kilkadziesiÂąt minut do momentu, w którym czuÂł, Âże jego nogi wiodczejÂą.
Potem po³o¿y³ sie pod drzewem i zabra³ do czytania ksi¹¿ki.
Tej, którÂą znalazÂł podczas swojej pierwszej misji.
MiaÂł tylko nadzieje, Âże nikt mu nie przeszkodzi....

Dodane po 2 godzinach 1 minutach:

-Hmm ciekawe..
DowiedziaÂł siĂŞ wielu interesujÂących rzeczy...
Kolejne, nowe wiadomoÂści zostaÂły przyswojone to nie byÂło stracone poÂłudnie.
WstaÂł zabraÂł wszystko i ruszyÂł.[NMM]
// Maszyna do przerabiania drewna na deski - pierwsza czêœÌ misji //
ChÂłopiec wĂŞdrowaÂł w kierunku lasu, podpierajÂąc siĂŞ kijkiem. Nie miaÂł oczywiÂście powodów zdrowotnych, Âżeby siĂŞ nim podpieraĂŚ. Ot tak, lubiÂł to i miaÂł taki kaprys - chyba kaÂżdy chÂłopiec miaÂł chociaÂż jeden taki. WidziaÂł juÂż ten las, las rodziny Nara.
"Podobno kaÂżdy z innego klanu gdy tylko tu wejdzie, zostanÂą zawiadomieni o tym inni czÂłonkowie i zatrzymajÂą go... Jakim wiĂŞc sposobem m¹¿ tej kobiety przebywa w lesie bez kÂłopotów, skoro jest z klanu Yamanaka? Widocznie muszÂą byĂŚ bardzo zaprzyjaÂźnieni... Ale ja muszĂŞ byĂŚ czujny, ta kobieta powiedziaÂła, Âże mogĂŞ byĂŚ uznany za wroga. "
UformowaÂł wiĂŞc pieczĂŞci Kawarimi, biorÂąc kij pod pachĂŞ.
"Teraz jestem bezpieczny. Gdy tylko cokolwiek mi siĂŞ stanie, podmieniĂŞ siĂŞ z czymÂś w miarĂŞ daleko. "
Mimo tego, Âże zdawaÂł siĂŞ byĂŚ ubezpieczony na wszelkie ataki, gdy wszedÂł do lasu, poczuÂł dreszcz przebiegajÂący mu po plecach.
"Spokojnie, to tylko wyobraÂźnia..."
Las zdawaÂł siĂŞ jasny i przyjazny, tak naprawdĂŞ nie widaĂŚ w nim byÂło niczego przeraÂżajÂącego. W niczym nie przypominaÂł lasu Zetsumei, korony drzew byÂły szeroko rozstawione, wiĂŞc dopuszczaÂły mnóstwo sÂłoĂąca, jagody i borówki wyrastaÂły na krzakach u boków wydeptanej, szerokiej i prostej drogi.
A mimo to, Ieyasu nie mógÂł siĂŞ odprĂŞÂżyĂŚ. Jego ciaÂło ciÂągle byÂło napiĂŞte i mimowolnie dygotaÂło, a wyobraÂźnia chÂłopca szalaÂła. CiÂągle zdawaÂło mu siĂŞ, Âże ktoÂś stoi za nim, gotowy do ataku, choĂŚ okazywaÂło siĂŞ to jedynie wytworem wyobraÂźni, gdy odwracaÂł siĂŞ.
"Czy to tak ma czuĂŚ siĂŞ intruz w lasie Nara? Na tym polega ich ochrona? Na strachu? PrzecieÂż w normalnym stanie nie baÂłbym siĂŞ takiego miejsca..."
WokóÂł ÂśpiewaÂły ptaki, tu i ówdzie widaĂŚ byÂło sarny, duÂżo ufniejsze niÂż w innych lasach, a wiĂŞc zbliÂżajÂące siĂŞ na wiĂŞksze odlegÂłoÂści. Mimo to zanikaÂły one wraz z ÂświatÂłem w ciemnoÂści i strachu panujÂącym w umyÂśle chÂłopca.
"W poÂłudniowej czĂŞÂści... To chyba juÂż niedaleko..."
WĂŞdrowaÂł przez pogodny, wesoÂły las, który dla Ieyasu staÂł siĂŞ juÂż gorszy niÂż las Zetsumei. Z ulgÂą chÂłopiec zobaczyÂł na horyzoncie Âśredniej wielkoÂści drewnianÂą budowlĂŞ.
"Tartak" - pomyœla³, szczêœliwy, po czym zacz¹³ biec.
Kij ÂściskaÂł z caÂłych siÂł w spoconych dÂłoniach, byÂł teÂż gotowy do wykonania naÂłoÂżonego Kawarimi, ale nie spotkaÂło go Âżadne niebezpieczeĂąstwo. JuÂż po chwili dotarÂł do tartaku. ZnajdowaÂł siĂŞ on na maÂłej, pustej prócz niego polance.
"Zbudowanie go musiaÂło odstraszyĂŚ okoliczne zwierzĂŞta..."
ZbliÂżyÂł siĂŞ ostroÂżnie do tartaku i zajrzaÂł do Âśrodka przez otwór sÂłu¿¹cy za wejÂście, w którym jednak nie byÂło drzwi. W Âśrodku pracowaÂł ciĂŞÂżko mĂŞÂżczyzna ubrany jedynie w buty i pÂłócienne spodnie : nie miaÂł na sobie Âżadnej koszuli. ByÂł nieÂźle umiĂŞÂśniony, a to, jaki byÂł mokry, zdradzaÂło jego przepracowanie. WewnÂątrz tartaku byÂła dziwna, metalowa konstrukcja, a sam mĂŞÂżczyzna wÂłaÂśnie koĂączyÂł przepiÂłowywaĂŚ deskĂŞ. Obok leÂżaÂło juÂż kilka poÂłówek desek.
-ProszĂŞ pana? - spytaÂł Ieyasu.
MĂŞÂżczyzna natychmiast odwróciÂł siĂŞ : z niewiarygodnÂą szybkoÂściÂą dobyÂł kunai z torby uczepionej skórzanego pasa.
-ChÂłopiec? Co Ty tu robisz? - spytaÂł czÂłowiek, ale Ieyasu, widzÂąc kunai w jego dÂłoni natychmiast wykonaÂł Kawarimi za jego plecy.
-PrzychodzĂŞ od paĂąskiej Âżony, aby pomóc panu w budowie tego mechanizmu...
MĂŞÂżczyzna odwróciÂł siĂŞ szybko. OddychaÂł ciĂŞÂżko. Odgarn¹³ spocone wÂłosy z czoÂła.
-OczywiÂście... Tak, mówiÂła mi, Âże ma kogoÂś posÂłaĂŚ... Wybacz, Âże tak zareagowaÂłem, ale sporo tu ostatnio intruzów...
CiÂągle dyszÂąc, schowaÂł kunai z powrotem do torby.
-Dobrze. Co do tego mechanizmu, jest juÂż prawie skoĂączony... PrzynieÂś mi tylko trochĂŞ drewna.
-Drewna?
-Tak. Wyci¹³em je juÂż, leÂży kilkadziesiÂąt metrów od tartaku.
-I to wszystko?
-Owszem.
ChÂłopiec nie za bardzo miaÂł ochotĂŞ wĂŞdrowaĂŚ dalej tym lasem, choĂŚ wiedziaÂł, Âże czeka go w nim jeszcze jedno zadanie znacznie groÂźniejsze, niÂż przyniesienie drewna.
-MógÂłbym wytworzyĂŚ drewno za pomocÂą kija...
MówiÂąc to, Ieyasu wytworzyÂł z kija drugi, po czym kontrolÂą Mokutonu przywróciÂł tamten do normalnej formy. MiaÂł jednak teraz teÂż drugi, taki sam. UformowaÂł z niego spory, wysoki pieĂą.
-Mogê to wyci¹Ì na deski...
-Senjuu? - spytaÂł oszoÂłomiony mĂŞÂżczyzna.
-Tak...
-Ach... Nie wiedziaÂłem, Âże ktoÂś taki zgodzi siĂŞ mi pomóc... Ale to teraz niewaÂżne. Drzewo, które tam leÂży, naci¹³em specjalnie do wykoĂączenia tego mechanizmu. ÂŻadne inne siĂŞ nie nada.
-Aha... Dobrze...
Ieyasu wyszedÂł wiĂŞc z tartaku i ruszyÂł ÂścieÂżkÂą.
"Te¿ mi pomoc, mam tylko przynieœÌ drewno..."
Te narzekania w myÂśli przerwaÂła mu ponownie aktywna wyobraÂźnia. PróbowaÂł siĂŞ opĂŞdziĂŚ od tego wraÂżenia, ale nie zdoÂłaÂł. PobiegÂł wiĂŞc jak najszybciej po drewno.
ByÂł to caÂły stos desek. ChÂłopiec spróbowaÂł je dÂźwign¹Ì, ale byÂły za ciĂŞÂżkie...
"KurczĂŞ... Nie zdoÂłam... BĂŞdĂŞ musiaÂł je braĂŚ na dwa razy, chyba Âże..."
PrzetransformowaÂł swój kij w ksztaÂłt taczki ze sporymi koÂłami. Natychmiast zsypaÂł tam wszystkie deski i ruszyÂł biegiem z powrotem do tartaku, aby nie daĂŚ siĂŞ strachowi.
DotarÂł do tartaku i wysypaÂł na jego podÂłogĂŞ drewno.
MĂŞÂżczyzna wzi¹³ deski i zacz¹³ je przybijaĂŚ. Ieyasu chciaÂł mu pomóc, ale ten odmówiÂł.
-Dobrze, dziĂŞkujĂŞ, to wszystko - rzekÂł czÂłowiek.
ChÂłopiec byÂł nieco zawiedziony, Âże pomógÂł tak maÂło, ale postanowiÂł teraz udaĂŚ siĂŞ na wykonanie trudniejszego zadania... [797 sÂłów] .

//Przegonienie wilków - druga czêœÌ misji //
Ieyasu szedÂł póÂłnocnÂą czĂŞÂściÂą lasu. Tutaj byÂło inaczej, niÂż w poÂłudniowej, aby nie rzec - gorzej. Korony drzew byÂły bliÂżej siebie, dopuszczaÂły mniej sÂłoĂąca, niÂż byÂło tam, co dawaÂło wraÂżenie, jakby na niebie byÂła szarawka, choĂŚ tak naprawdĂŞ ÂświeciÂło sÂłoĂące w peÂłnej krasie. Droga staÂła siĂŞ coraz mniej wyraÂźna, wyrastaÂło na niej coraz wiĂŞcej wysokiej trawy, przez którÂą chÂłopiec musiaÂł siĂŞ w koĂącu przedzieraĂŚ. WokóÂł drogi zamiast krzewów owocowych rosÂły teraz krzaki o ostrych ga³êziach pozbawionych niemal liÂści i ciernie.
JeÂśli chodzi o strach, tutaj byÂł on jeszcze wiĂŞkszy. Ieyasu teraz juÂż wcale nie miaÂł pewnoÂści, Âże wytwarzaÂła go wyobraÂźnia. Szepty dochodzÂące jego uszu byÂły tak realne, postacie, które migaÂły tu i ówdzie, tak wyraÂźne, choĂŚ dalekie. ChÂłopiec kroczyÂł powoli, ostroÂżnie, zaciskajÂąc palce mocno na kiju.
"WolĂŞ spotkaĂŚ te wilki juÂż teraz, to napiĂŞcie jest nie do znie..." .
PoczuÂł ostry, przenikliwy ból w prawej nodze. Nie zdoÂłaÂł powstrzymaĂŚ rozpaczliwego, gÂłoÂśnego krzyku. Natychmiast odwróciÂł siĂŞ z zamiarem uderzenia w kogoÂś, kto go zaatakowaÂł... lub w coÂś.
Sporego rozmiaru, czarnoskóry wilk ugryzÂł go w nogĂŞ i z caÂłych siÂł zaciskaÂł szczĂŞki, co powodowaÂło kolejne krzyki chÂłopca. Z bólu Ieyasu nie mógÂł siĂŞ skoncentrowaĂŚ, nie trafiaÂł wiĂŞc w niego ani teÂż nie byÂł na tyle przytomny, aby uÂżyĂŚ naÂłoÂżonego Kawarimi. Po chwili jednak zebraÂł siĂŞ w garœÌ i uÂżyÂł go, zjawiajÂąc siĂŞ tuÂż za wilkiem, po czym uderzyÂł w zwierzĂŞ z caÂłej siÂły. Wilk jĂŞkn¹³, uderzenie przygiĂŞÂło go do ziemi : to nie byÂł jednak jego koniec.
Sprytnie unikn¹³ kolejnych ciosów, oddaliÂł siĂŞ na parĂŞ metrów, po czym zawyÂł. OdgÂłos jego wycia rozlegÂł siĂŞ najprawdopodobniej na dziesiÂątki metrów z tego miejsca. Po tym czynie zwierzĂŞ odwróciÂło siĂŞ i skoczyÂło na chÂłopca.
-Ha! - zawoÂłaÂł Ieyasu, odskakujÂąc w bok. Adrenalina pozwoliÂła zapomnieĂŚ mu o bólu.
PrzetransformowaÂł kij, wydÂłuÂżajÂąc go szybko i dwa metry, przez co natychmiast wilk znalazÂł siĂŞ w jego zasiĂŞgu. OszoÂłomione zwierzĂŞ nie zdoÂłaÂło unikn¹Ì i oberwaÂło dwa razy mocno po gÂłowie, co wyraÂźnie je oszoÂłomiÂło. Jednak po tych dwóch trafieniach natychmiast uciekÂło, i dalsze wydÂłuÂżanie kija nic nie daÂło.
ChÂłopiec chciaÂł biec za nim, aby ten doprowadziÂł go do reszty stada, ale to okazaÂło siĂŞ niepotrzebne. KilkanaÂście odgÂłosów wilczych wyĂŚ odbiÂło siĂŞ mu w uszach. Nie zd¹¿yÂł nic zrobiĂŚ, z okolicznych krzaków wyskoczyÂło mnóstwo warczÂących wilków. ByÂło ich okoÂło czternaÂście. UtworzyÂły wokóÂł niego krÂąg, Âśmiertelny krÂąg, po czym przygotowaÂły siĂŞ wszystkie naraz do skoku.
"Nie dam rady wszystkim naraz..."
ChÂłopiec najszybciej, jak to byÂło moÂżliwe, uformowaÂł pieczĂŞci. SpóÂźniÂł siĂŞ odrobinĂŞ i jeden ze skaczÂących jako pierwsze wilków dosiĂŞgn¹³ go Âłapami, dziurawiÂąc ubranie. Nie zdoÂłaÂł jednak zrobiĂŚ nic wiĂŞcej. Ieyasu upuÂściÂł kij, ale zdoÂłaÂł im umkn¹Ì z pomocÂą Kawarimi, znajdujÂąc siĂŞ parĂŞ metrów za nimi.
Wówczas nie daÂł im czasu : natychmiast transformowaÂł z odlegÂłoÂści swój kij, przemieniajÂąc go w wysoki, ogromny kawaÂł drewna. PrzeraÂżone wilki odskoczyÂły natychmiast. Ieyasu z triumfalnym okrzykiem przeskoczyÂł im z rozbiegu nad gÂłowami, manipulacjÂą Mokutonu sprawiÂł teÂż, Âże kij powróciÂł do normalnej formy. Wilki jednak ponownie zaczĂŞÂły atakowaĂŚ i skakaĂŚ na niego : nie poddawaÂły siĂŞ Âłatwo.
"Nie mam chyba wyjÂścia..." .
ChÂłopiec chwyciÂł mocniej kij. ByÂł juÂż pewny swojej decyzji.
-Poznajcie prawdziw¹ si³ê syna Kage Taki...
Wilki warczaÂły groÂźnie, ale on nie zwróciÂł na to uwagi.
-...Wi Dim Taijutsu Style!
Po tym okrzyku natychmiast aktywowa³ styl walki kijem pozwalaj¹cy na walkê z powiêkszeniem szybkoœci, si³y i wytrzyma³oœci. Natychmiast zacz¹³ dzia³aÌ.
Jego wÂłasny styl po³¹czony z tym byÂły ÂświetnÂą kombinacjÂą. ByÂł tak szybki, Âże pojawiaÂł siĂŞ raz tu, raz tam, tak silny, Âże jeden jego cios czyniÂł wilkowi tak wielki ból, Âże ten oddzielaÂł siĂŞ od stada i uciekaÂł. W koĂącu wybiÂł tak wszystkie wilki. PoniewaÂż Wi Dim Taijutsu Style ulepszaÂł teÂż wytrzymaÂłoœÌ, dopiero teraz dostrzegÂł kilka krwawiÂących zadrapaĂą na ciele.
Uradowany z wykonania obu zadaĂą, wróciÂł siĂŞ tÂą samÂą drogÂą i wyszedÂł z lasu Nara... [630 sÂłów] , [NMM] .