Gęsty las

Zwykły las, zaliczany do całego lasu Ki. Są tutaj zwykłe drzewa o rozłożystych koronach, zielonych liściach, rozbudowanych korzeniach, są też krzewy, krzaki, jagody, maliny, bluszcze i zioła. W zielonym gąszczu może kryć się zwierzyna albo inne licho. Nic nadzwyczajnego ... albo właśnie nadzwyczajne dlatego że jest to jedyny wielki teren zwykłego liściastego lasu znajdujący się w Kusagakure no Sato.
* Zmiana w opisie wprowadzona 28 listopada 2009 roku przez Jeng

Dodane po 1 minutach:

http://pl.youtube.com/watch?v=FKarrnXmqhg

Kroczył szybko z wyrazem zaciętości na twarzy. I kroczył. I kroczył. I kroczył. I kroczył. I kroczył. I kroczył. I kroczył. Aż wkroczył. Pewnie do akcji.

[nmm]

---

Claire chciała być jak najszybciej. Zauważyła że Karyu zasnął... xP
<nnn>
Karol biegnie bardzo szybkim tempem musi jak najszybciej wypełnić misję którą mu zlecili "Zdobądź najpierw chmurę co na ciemności sie zaszyła i krwią otoczyła"-myślał "Wiem już co to jest tylko jak to zdobyć"-myślał
Zniknoł.
<NMM>
Napiła się wody i znowu szła.. Wiedziała że są już blisko. <nnn>

---

PrzebiegÂłem przez las...

<NMM>
chciaÂłem zobaczyĂŚ ten las dlatego go zwiedziÂłem
Przebieglem ten las<NMM>
KroczyÂła przez las pewnym, miĂŞkkim krokiem.

NMM
Mijali juÂż ostatniÂą juÂż wiochĂŞ i juÂż tylko parĂŞ kroków dzieliÂło ich juÂż od siedziby[nmm]
Westchnê³a z ulg¹ gdy byli ju¿ blisko...pod¹¿a³a z nimi w stronê siedziby <nmm>
biegÂły z Yugai

<NMM>
PrzebiegÂłam tĂŞdy w drodze do Oto. Razem ze mnÂą biegÂły psy[nmm]
Karol przebiega³ têdy poniewa¿ têdy musi przebiec jeœli chce siê dostaÌ do Kiri-gakure."Ciekawe czy kogoœ tam spotkam dawno nikogo z oto-gakure nie widzia³em"..."Mo¿e za³apiê siê na jak¹œ misje mam nadziejê"-westn¹³...Karol przeby³ ju¿ ca³¹ drogê i widzia³ ju¿ nastêpn¹ wisokê.
<NMM>
IdĂŞ w stronĂŞ Oto.

<NMM>
Min¹³ tÂą wiochĂŞ , gdyÂż sÂłyszaÂł pogÂłoski , Âże jest nowy Kazekage , ale nie wiedziaÂł kto to. Ale ból w sercu zostanie mu juÂż na zawsze , nawet gdy ktoÂś go bĂŞdzie próbowaÂł pocieszaĂŚ , no chyba Âże Miharu wróci do niego , ale wÂątpiÂł w to .
IdĂŞ w stronĂŞ Iwy.

<NMM>
PrzebiegÂł przez las kierujÂąc siĂŞ w stronĂŞ Kumo.
SzÂła przez las...

NMM.
zatrzymaÂłam sie patrzÂąc w niebo
-tu teÂż pada... westchneÂłam rozbijajÂąc namiot. OdesÂłaÂłam Summona i weszÂłam do Âśrodka. WyjĂŞÂłam kanapkĂŞ i wziĂŞÂłam siĂŞ za konsumpciĂŞ objadu. Jednak czuÂłam siĂŞ tak fatalnie, Âże nie mogÂłam niemal nic przeÂłknÂąc. MyÂśl Âże moi przyjaciele walczÂą w oto dla aka... Aka w najlepsze zabawia sie w konosze... ten starzec jakimÂś cudem przeÂżyÂł i cierpi... Gaara... nie wiedomo co znim siĂŞ dzieje... PatrzyÂłam tĂŞpo w ÂścianĂŞ namiotu

Dodane po 2 godzinach 34 minutach:

myœli klona po³¹czy³y siê z moimi

"pusta kobieta jak ona ÂśmiaÂła!"
oburzyÂłam sie, jednak czuÂłam Âże Teti ma racje. MiaÂłam juÂż wszystkiego serdecznie dosyĂŚ.

Dodane po 2 minutach:

wyjê³am z torby butelkê wina i wypi³am j¹ jêdnym tchem. Popatrzy³am têpo przed siebie. Wyrzuty sumienia wcale sie nie zmniejszy³y, do³¹czy³tylko strach przed tym ¿e coœ mog³o siê staÌ Gaara. Rozp³aka³am siê wchodz¹c do œpiwora i zasne³am

Dodane po 13 godzinach 23 minutach:

obódziÂłam siĂŞ. POspiesznie zjadÂłam Âśniadanie i spakowaÂła wszystkie manatki. RuszyÂłam przed siebie

Dodane po 39 minutach:

popatrzyÂłam w niebo
-ueee znowu leje....

Dodane po 4 godzinach 39 minutach:

tchórz
"przestaĂą"
miaÂłaÂś staĂŚ siĂŞ silniejsza... myÂślisz Âże Gaara bedzie chciaÂł byĂŚ z kimÂś takim jak TY?
"... ale co mam zrboiĂŚ?"
przestaĂą zachowywaĂŚ siĂŞ jak tchórz i skoĂącz z wyrzutami sumienia! zrób wreszcie coÂś z sobÂą!!!
"ale co?"
wypij na dobry poczÂątek
usiadÂłam na ziemi i odkorkowaÂłam butelkĂŞ wina.

po pewnym czasie wpiÂłam wszystko co miaÂłam. chwiejnym krokiem dowlokÂłam siĂŞ pod drzewo i usiadÂłam pod nim

-lepiej Ci? -zapytaÂłam
-nie bardzo-odpowiedziaÂłam patrzÂąc smĂŞtnie na butelki
-eh... zapomniaÂłam Âże masz sÂłabÂą gÂłowĂŞ
-mhm...-czknĂŞÂłam rozglÂądajÂąc siĂŞ nie przytomnie
-odpocznij a jutro weŸ siê w graœÌ!

zasneÂłam z gÂłowÂą zwieszonÂą na piersiach
Przechodzi³ spokojnie przez las jakgyby nigdy nic.Zauwa¿y³ namiot lecz nie by³ zbytnio zainteresowany kto sobie rozbija namiot podczas deszczu.Nagle przesta³o padaÌ.S³oùce wysz³o za chmmur i nie wiodomo dlaczego ale Dosu postanowi³ odpocz¹Ì trochê.Usiad³ przy drzewie naprzeciw namiotowi.nie wiedzia³ co robiÌ wiêc wyj¹³ 2 kunai i zacz¹³ je ostrzyÌ.Kiedy skoùczy³ znudzi³o mu siê trochê.Jego bia³a szata trochê zsarza³a.
//namiotu nie ma juÂż//

Dodane po 49 minutach:

ockne³am siê. G³owa mnie bola³a, jak po ostatnim smakowaniu wina. "eh... wzi¹œÌ sie w garœÌ"
z trudem koncentrujÂąc myÂśli przywoÂłaÂłam summona. WgramoliÂłam siĂŞ na grzbiet konia
-do domu-powiedziaÂłam
-phi kobieta zmninn¹ jest-parskn¹³ odlatuj¹c >NMM<
SzedÂł przez las aÂż w koĂącu doszedÂł do najwyÂższego drzewa i usiadÂł obok niego i rozmyÂślaÂł patrzÂąc w niebo
BiegnĂŞ w kierunku Oto...

<NMM>
WybiegÂł z lasu i skierowaÂł siĂŞ gdzieÂś. <NMM>
Chodze po lesie. <NMM>
Mój klon wchodzi tu i poszukuje akowców. Pyta przechodniów i pokazuje zdjĂŞcia. Jednak po chwili stwierdza, Âże Âżadnego Akowca tu nie ma i znika.
IdĂŞ przez wioskĂŞ w glorii chwaÂły.

nmm
IdĂŞ lasem w stronĂŞ KusaGakure patrzyÂł na zniszczenia które tutaj dokonano..."WyglÂąd jest straszny jak by tu spadÂło 1000 bomb"...Wolnym krokiem poszedÂł dalej odgarniajÂąc liœÌ który spadÂł mu na twarz.
<NMM>
ruszam przez las

NMM
Stoi i rozglÂąda siĂŞ...

"jest tu ktoÂś" - krzyczy
Przebijam siĂŞ przez gĂŞsty las omijajÂąc twarde bambusy
BiegnĂŞ lasem mijajÂąc napotkanÂą na drodze babciĂŞ która zbieraÂła zioÂła..."PomógÂł bym jej ale bardzo siĂŞ ÂśpieszĂŞ pewnie sobie poradzi"...PrzyspieszyÂł kroku kiedy zauwaÂżyÂł Âże za polanÂą widaĂŚ juÂż nastĂŞpnÂą wioskĂŞ.
<NMM>
*ChÂłopaczek wchodzi do lasu i opiera siĂŞ o jeden z bambusów, próbuje coÂś sobie przypomnieĂŚ z przeszÂłoÂści. Zmierza do domu przybranych rodziców[Iwa-gakure]*

[NMM]
Przedzieram siĂŞ przez gĂŞsty,bambusowy las i kiedy wyszedÂłem z niego,biegnĂŞ dalej w stronĂŞ Iwy.

<nmm>
wyjmuje kunaia i przedziera siĂŞ przez bambusowy las od czasu do czasu chwile odpoczywajÂąc
<nmm>
*Biegnie lasem oglÂądajÂąc siĂŞ za siebie czy nikt go nie Âśledzi. CaÂły czas trzyma rĂŞkĂŞ na kieszeni z Kunaiami, kieruje siĂŞ do Kusy.*
[NMM]
wyj¹³ dwa kunaje i zacz¹³ siê przedzieraÌ przez gêsty las, pêdz¹c ku ma³ej osadzie
<nmm>
*Przebiega lasem nie oglÂądajÂąc siĂŞ nigdzie, skrĂŞca do osady*

[NMM]
Przedzieram siĂŞ przez gĂŞsty las,biegnĂŞ w stronĂŞ Kiri...

<NMM>
*Przechadza siĂŞ lasem, oddycha dosyĂŚ spokojnie, storni od wzruszeĂą, jest zaniepokojony.*

[NMM]
Przedzieram siĂŞ przez las,idĂŞ wolnym krokiem by nie zgubiĂŚ za sobÂą Hitsugiego.

<nmm>

//Kolejny post tu - http://shinnobirpg.mojefo....html?start=700 \\
*Ch³opak stara siê nad¹¿yÌ za Ren'em, zaczyna powoli biec miêdzy bambusami, aby go dogoniÌ.*

[NMM]
IdĂŞ w kierunku siedziby Hebi... Nie wiem dlaczego... Po prostu idĂŞ.... {NMM}

Dodane po 13 minutach:

Szed³em w stronê Kiri wci¹¿ w opasce na oczach... Co chwila wpada³em na jakiœ bambus, lecz mimo to uparcie szed³em przed siebie... {NMM}
Stein szedÂł szedÂł i jeszcze raz szedÂł obok jakÂże nudnych bambusów. ChÂłopak juÂż zacz¹³ rzygaĂŚ na widok bambusów .
- Ech .... mam nadzieje Âże juÂż zostaÂła jedna lokalizacja w okolicy ...- WestchnÂą rysujÂąc dokÂładnÂą mapkĂŞ. ChÂłopak szedÂł w stronĂŞ jakiegoÂś pola treningowego .
<won z tematu>
WchodzĂŞ do lasu jestem czujny i obserwuje teren naokoÂło
Nagle z lasu wyÂłania siĂŞ stary czÂłowiek,podchodzi do shinobi z SO i pyta - Czy to ty jesteÂś tym który nam pomoÂże?
Patrze siĂŞ chwile na niego i odpowiadam-tak
Poka¿ wiadomoœÌ - powiedzia³ nieufnie staruszek.
Uœmiecham siê i wyci¹gam z kieszeni wiadomoœÌ-oto ona
Bierze do rĂŞki,czyta...Dobrze,chodÂź za mnÂą - powiedziaÂł i wszedÂł do lasu.
IdĂŞ za tym czÂłowiekiem jestem bardzo czujny<NMM>
Wesz³am sobie do gêstego lasu na ma³¹ przechadzkê...ma³y spacer nie zaszkodzi
WchodzĂŞ do lasu
"pierwszy raz widzĂŞ taki gĂŞsty las, pewnie jest pusty"
WĂŞdruje dalej, w koĂącu trafiam na czerwonowÂłosÂą dziewczynĂŞ:
- Witaj, jak Ci na imiĂŞ jeÂśli wolno zapytaĂŚ, i co robisz w tym gĂŞstym lesie ?
Odwracam siĂŞ do chÂłopaka i po chwili siĂŞ uÂśmiecham
- Minako....Minako Kurosaki....a tak jakoÂś ...spaceruje ...a twoje imiĂŞ ?
UÂśmiecha siĂŞ i mówi:
- MiÂło mi CiĂŞ poznaĂŚ, nazywam siĂŞ Horigoshi Atasuke, dziwne miejsce wybraÂłaÂś na spacer, no ale cóÂż, nie jest tu tak Âźle- chyba - dodaje po cichu tak Âżeby go nie usÂłyszaÂła.
Gdy spyta³eœ Minako o imiê oboje straciliœcie orientacjê w terenie... b³akaliœcie sie troszke po lesie gdy znaleŸliœcie du¿¹ chatkê.... // bêdziecie wiedzieli gdzie dalej pisaÌ // celem przygody jest z³apanie przestêpcy Rangi B za niego jest nagroda // nagrodê macie jak za misjiê, praktycznie to jest misjia //
Wesz³am do lasu i skierowa³¹m siê przed siebie
- I pomyÂśleĂŚ , Âże zgubiÂłam siĂŞ w lesie....moja orientacja w terenie spadÂła == - mruknĂŞÂłam
WychodzĂŞ z chatki wprost do lasu "och znów tutaj ?"
ZauwaÂża dziewczynĂŞ która mówi do siebie:
- o mówisz do siebie ?
Spojrza³am na Niego i pokrêci³¹m g³ow¹
- Nie mówiĂŞ do siebie....- mruknĂŞÂłam poprawiajaĂŚ kitkĂŞ
- Jak nie do siebie to do kogo
Robi takÂą ÂśmiesznÂą minĂŞ jak w anime
- Np. do Ciebie...- dodaÂłam i ruszyÂłam przed siebie
Rusza spokojnie za dziewczynÂą zrównujÂą siĂŞ z niÂą
- NiezÂła przygoda prawda? w sam raz na rozprostowanie koÂści:)
- To nie TY oberwaÂłeÂś w nogĂŞ i nie zostaÂłeÂś oparzony swojÂą wÂłasnÂą technikÂą - mówiĂŞ spokojnie zerkajÂąc na Niego
- no tak, ale i tak nie byÂło tak Âźle, mogÂłaÂś spróbowaĂŚ tej wody dobra byÂła ? - mówi Âżartem uÂśmiechajÂąc siĂŞ
UÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ
- Bardzo dobra...- powiedziaÂłam poprawiajaĂŚ wÂłosy przy okazji uderzajÂąc nimi mu w twarz , z usmiechem
zaskoczony tym `atakiem` mówi:
- aÂła nie atakuj mnie tak - mówi uÂśmiechajÂąc siĂŞ ale dodaje po chwili - masz piĂŞkne wÂłosy:)
Przystaje na chwilĂŞ i odwracam siĂŞ w Jego stronĂŞ
- DziĂŞkujĂŞ...ja teÂż je lubiĂŞ - ruszyÂłam dalej
uÂśmiecha siĂŞ znów lekko
- yarre yarre, chyba znów siĂŞ zgubiliÂśmy w tym malutkim lasku, ten spacerek bĂŞdzie chyba nieco dÂłuÂższy
SpojrzaÂłam na Niego zdziwiona
- I Ty siĂŞ cieszysz? - spytaÂłam
- oczywiÂście, spacerek w tak miÂłym towarzystwie
Zaœmia³¹m sie
- Czy ja wiem , czy moÂżna mnie uznaĂŚ za miÂłe towarzystwo - dodaÂłam z uÂśmiechem
- owszem, bardzo miÂłe, dla mnie ten spacerek mógÂłby trwac jak najdÂłuÂżej
ZarumieniÂłam sie delikatnie...niewidocnze prawie , zĂŞ
- DziĂŞki....mi teÂż siĂŞ miÂło z TobÂą spĂŞdza czas
- hehe, widzĂŞ Âże ognista z Ciebie dziewczyna
- Nie wiem w jakim sensie ...ale masz racjĂŞ...dosÂłownie...- dodaje z uÂśmiechem bawiÂąc siĂŞ kosmykiem wÂłosów
Idzie przyglÂądajÂąc siĂŞ dziewczynie, omal nie wchodzÂąc w drzewo.
- ups, zbyt duÂżo tu tych drzew, - mówi z zakÂłopotaniem.
- To patrz na drogĂŞ a nie na mnie...pójdzie ci o wiele lepiej - dodaje ze Âśmiechem
- ej no to wcale nie byÂło Âśmieszne, nigdy nie chodziÂłem po takim lesie, wiĂŞc ciĂŞÂżko mi tu siĂŞ idzie
Zaœmia³am siê i przystanê³am opierajaÌ siê o drzewo i patrz¹Ì na Niego
- Ja teÂż nie...a jakoÂś sobie radzĂŞ....XD - dodaÂłam
Zatrzymuje siĂŞ tak jak Minako
- Faktycznie muszĂŞ przyznaĂŚ Âże nieÂźle Ci idzie
Pokrêci³¹m g³ow¹ z usmiechem
- Daj spokój...przyÂłoÂżyÂłbyÂś siĂŞ do oglÂądania terenu to byÂś nie wpadaÂł na drzewa - dodaÂłam
UÂśmiecha siĂŞ i mówi:
- Rozpoznanie nie jest mojÂą mocna stronÂą
- WÂłaÂśnie widzĂŞ...lepiej Ci wychodzi patrzenie siĂŞ na dziewczyny idÂące z TobÂą - zaczĂŞÂłam siĂŞ ÂśmiaĂŚ
- OczywiÂście, a mam co podziwiaĂŚ
Pokrêci³¹m g³ow¹ z usmiechem
- Nie schlebiaj mi , bo to nic nie da - powiedziaÂłam bawiÂąc siĂŞ kosmykiem wÂłosów
- nic nie musi daĂŚ, stwierdzam tylko fakty
SpojrzaÂłam na Niego z przymkniĂŞtym jednym okiem i spojrzaÂłam w bok
- DziĂŞkujĂŞ za komplement....jeÂśli miaÂłby takowy byĂŚ - dodaÂłam
- nie ma za co wÂłaÂściwie czemu siĂŞ zatrzymaliÂśmy, zmĂŞczyÂłaÂś siĂŞ juÂż ?
SpojrzaÂłam na Niego zdenerwowana
- Nie zmêczy³am siê...tak jakoœ po prostu przystanê³a...a co ...masz mnie juz doœÌ i chcesz jak najszybciej st¹d wyjœÌ - powiedzia³¹m , ju¿ z uœmiechem na twarzy ruszajaÌ dalej
- ja doœÌ Ciebie ? nie, dziwiĂŞ siĂŞ Tobie Âże ze mnÂą wytrzymujesz - mówi zadowolony
ZaÂśmiaÂłam siĂŞ
- JesteÂś miÂły , pomogÂłeÂś mi z tym satanista...ogóleni lubiĂŞ CiĂŞ...raczej nie mam CiĂŞ doœÌ - dodaÂłam
- DziekujĂŞ ale z SatanistÂą myÂślĂŞ Âże spokojnie byÂś daÂła sobie radĂŞ sama, na niewiele siĂŞ przydaÂłem
- To Ty wpadÂłeÂś na pomysÂł abyÂśmy siĂŞ nawrócili...nie wiem czy sama bym to wymyÂśliÂła...w kaÂżdym razie dziĂŞkujĂŞ - powiedziaÂłam do Niego uÂśmiechajaĂŚ sie ciepÂło
- nie ma za co w koĂącu w tej misji byliÂśmy partnerami nie ?
- Taaak...- doslziÂśmy do wyjÂścia z lasu - CóÂż...w takim razie wracam do siebei...miÂło mi CiĂŞ byÂło poznaĂŚ...mam nadziejĂŞ , zĂŞ siĂŞ jeszcze spotkamy - powiedziaÂłam , pocaÂłowaÂłam GO po przyjacielsku w policzek i uÂśmiechne³¹m siĂŞ ciepÂło - Do zobaczenia
< NMM>
- Mnie równieÂż byÂło miÂło CiĂŞ poznaĂŚ, na pewno siĂŞ jeszcze spotkamy, do zobaczenia
UÂśmiecha siĂŞ do dziewczyny i odchodzi w Kierunku Kumo.
<NMM>
LeciaÂłem na biaÂłym smoku nad bambusowym lasem.Byakuganem szukaÂłem jakiejÂś siedziby którejkolwiek organizacji która by mnie przyjĂŞÂła.Jako Âże las byÂł bardzo gĂŞsty musiaÂłem wÂłoÂżyĂŚ w wyszukiwanie wiĂŞcej czakry.Po tym jak znowu siĂŞ zawiodÂłem ruszyÂłem dalej ku nastĂŞpnym okolicÂą moÂże tam znajdĂŞ swoje przeznaczenie.
NMM
BiegnĂŞ a wÂłaÂściwe skacze z drzewa na drzewo w gĂŞstym bambusowym lesie.CaÂły czas myÂślĂŞ o SO i czy to jest to czego wÂłaÂściwie oczekiwaÂłem.PrzebyÂłem caÂły las i udaÂłem siĂŞ dalej.
NMM
Gêstym lasem bieg³ klon Lee z nim na rêku.Orygina³ by³ w krytycznym stanie dlatego klon zdecydowa³ siê na otwarcie jeszcze jednej bramy.Po otwarciu bramy 5 jego szybkoœÌ znacznie wzros³a dlatego przebieg³ przez las w mgnieniu oka.
NMM
Postac w biaÂłym ploaszczu przebiega przez las kierujÂąc siĂŞ do Suny...
<NMM>
WybiegÂł na polanĂŞ poÂśród lasu.CzekaÂł choĂŚ nie wiedziaÂł czego ma siĂŞ spodziewaĂŚ.
Kisame nagle poœlizgn¹ siê i gdy ju¿ mia³ upaœÌ na ziemiê znikn¹³ w k³êbie dymu... Piszesz tutaj

zamaskowany shinobi w dÂługim, ciemnym pÂłaszczu w bardzo szybkim tempie przedarÂł siĂŞ przez las w kierunku KiriGakure
<nmm>
Wi wchodzi do lasu nawet nie znajÂąc drogi i miejsca , do którego chce siĂŞ udaĂŚ. SzukaÂł czegoÂś albo kogoÂś dlatego bardzo uwaÂżnie siĂŞ rozglÂądaÂł i nasÂłuchiwaÂł wszystkiego. Nagle usÂłyszaÂł odgÂłosy walki. Jednak nie wiedziaÂł czy na pewno musi siĂŞ udawaĂŚ w tamto miejsce. " Walka fajna sprawa ale jeÂśli to jakiÂś idiota podpala po prostu las i go leÂśniczy zÂłapaÂł" . No cóÂż nie mam wyboru chyba muszĂŞ siĂŞ udaĂŚ w tamtÂą stronĂŞ - powiedziaÂł cicho Wi. Jednak po drodze znowu zab³¹dziÂł i nie wiadomo gdzie teraz wylÂąduje

<NMM>

Wi siĂŞ budzi. Nagle zorientowaÂł siĂŞ , Âże jest w Âśrodku jakiegoÂś gĂŞstego lasu. WskoczyÂł na najwyÂższe drzewko i siĂŞ rozejrzaÂł. ZobaczyÂł nieprzytomnego Szimu. StworzyÂł Clan , który ma zabraĂŚ Szimu do Konohy. <NMK>

Sam zaÂś rozejrzaÂłem siĂŞ i pobiegÂłem w miejsce jakby jakiegoÂś wybuchu .
<NMM>

//Alkohol i skrĂŞt z powodowaÂły utratĂŞ pamiĂŞci //
Mój klon wbiegÂł tutaj z Tano-kun na plecach i poÂłoÂżyÂł Go na ziemi .Klon byÂł bardzo niespokojny jeÂśli chodziÂło o stan zdrowia chÂłopaka...chwyciÂł Go za rĂŞkĂŞ i patrzyÂł z troskÂą na Niego. CzekaÂł aÂż ten siĂŞ zbudzi...
Klon poczu³ , ¿e coœ siê st¹³o z orygina³em...wzi¹³ Tano na plecy i pogna³ do Kumo
< NMKIT>
B³¹dzÂąc mÂłody Jounin przemkn¹³ przez las szukajÂąc swojego celu. Jednak W tych rejonach nie mógÂł nic znaleŸÌ. WycofaÂł siĂŞ wiĂŞc by sprawdziĂŚ w dalszej czĂŞsci.

nmm
*Wolnym krokiem przychodzĂŞ do lasu*
*Pierwsze co zrobi³em to lekko siê rozci¹gn¹³em*
- Kkhh ...
*Po chwili zacz¹³em siê rozgl¹daÌ we wszystkie strony, patrzy³em czy nigdzie niema nic podejrzanego*
Nic nie widzisz tylko drzewa i drzewa. 0 zwierzÂą nawet krzaczka nie ma tylko drzewa. Gdzie ten biedny króliczek siĂŞ zapuÂściÂł?? Chyba nie masz wyboru i musisz siĂŞ udaĂŚ wg³¹b niebezpiecznego lasu.

*Wchodzê w g³¹b lasu, spogl¹dam we wszystkie strony*
*IdĂŞ wolny krokiem dalej ... po chwili siĂŞ zatrzymuje*
- ...
*[cenzura] siĂŞ*
Gdy tak nasÂłuchiwaÂłeÂś to coÂś jakby przeszÂło za tobÂą. Jednak nie spostrzegÂłeÂś co to byÂło. MoÂże to jakiÂś dziki zwierz , a moÂże to poszukiwany maÂły , biaÂły królik. Tego nie wiedziaÂłeÂś jednak nie byÂło innego wyjÂścia , jak sprawdzenie tropu.
*Szybkim ruchem odwracam siê a z mego rêkawa wysun¹³ siê kunai*
*Szybko zacz¹³em siê rozgl¹daÌ*
ZobaczyÂłeÂś wielkiego dzika z mÂłodymi.Za nim byÂł poszukiwany biaÂły królik . Jednak biedaczek byÂł podkulony i jakby czekaÂł na Âśmierci. MusiaÂłeÂś mu pomóc. Najgorsze byÂło to , Âże pod twoimi nogami siedziaÂł mÂłody dzika a jego mamusia nie byÂła zadowolona. Z rozbiegu przywaliÂła w Ciebie , a ty odleciaÂłeÂś na 10 metrów w przód. ZwierzĂŞ myÂślaÂło , Âże to koniec walki jednak ty moÂżesz siĂŞ podnieœÌ i walczyĂŚ dalej , ale czas nagli bo biedny króliczek dostanie zawaÂłu.
*PodniosÂłem lekko ramie a kunai wróciÂł do mego rekawa*
*Zacz¹³em bardzo szybko biegn¹c w stronê dzika*
- Shouton: Suisho To ...
*W prawym ramieniu pojawiÂło siĂŞ krysztaÂłowe ostrze*
*Przeskakuje dzika i stojĂŞ przy króliczku, szybkim ruchem go Âłapie pod pachĂŞ i odbijam siĂŞ jakiegoÂś bambusa*
UdaÂło Ci siĂŞ , jednak gdy staÂłeÂś na bambusie to dzik przywaliÂł w niego od doÂłu , a ten zacz¹³ siĂŞ caÂły kiwaĂŚ. Wraz z króliczkiem spadasz , na ziemiĂŞ jakieÂś 5 metrów od zwierzĂŞcia. Jeszcze jeden taki upadek i tak misja moÂże siĂŞ Âźle skoĂączyĂŚ dla ciebie i twojego biaÂłego przyjaciela.
- Khz ...
*Trzymam królika dalej ... przed upadkiem na ziemie ... robiĂŞ obrót ..*
- Konoha Senpuu
*Uderzam noga w bambusa ... PoniewaÂż Bambusy sÂą zazwyczaj elastyczne dziĂŞki temu ataku odbijam siĂŞ w lewo*
*Zeskakuje na ziemie*
//MG pisze to co siĂŞ staÂło to znaczy , Âże przed upadkiem juÂż siĂŞ nie obronisz , ale moÂżesz uÂżyĂŚ Senpuu o bambusa // WiĂŞc podsumowujÂąc odsun¹³eÂś siĂŞ od dzika a ten dostaÂł bambusem w nos dlatego jest teraz niesprawny. Wszystkie mÂłode zebraÂły siĂŞ na matkÂą i pÂłakaÂły , a króliczek byÂł szczĂŞÂśliwy , Âże ktoÂś go uratowaÂł. MoÂżecie wracaĂŚ do domu,.
- Jakie to kÂłopotliwe ...
*PoszedÂłem w stronĂŞ bramy*

<NMM>
IdĂŞ dalej tropiÂąc ninja...
PrzyglÂądam siĂŞ Âśladom walki z dzikim zwierzĂŞtami
PrzeszedÂłem uwaÂżnie obserwujÂąc Âślady Âżeby ich nie straciĂŚ z oczu...
nmm
Szybko przedzieraÂł siĂŞ przez gĂŞstwinĂŞ a kunaiem torowaÂł sobie drogĂŞ.
Nie d³ugie lecz techniczne susy dawa³y mu pewn¹ wolnoœÌ w poruszaniu siê gdy wybiega³ ju¿ z gêstwin kierowa³ siê do Taki No Kuni ...
<NMM>
wszedÂłem na skraj lasu zobaczyĂŚ czy nie rosnÂą tam Âżadne zioÂła okazaÂło siĂŞ Âże pod drzewem rósÂł leÂśni szczaw wyj¹³em kunaia i Âści¹³em 20 liÂści szczawiu i wsadziÂłem je do bambusowej tykwi nieopodal rosÂła babka lekarska i ÂścioÂłem jej 15 liÂści. kiedy wsadziÂłem liÂście do kieszeni zawruciÂłem do domu
Akuro siêgn¹³ po miecz.
"Ale tu gĂŞstwiny..."
Zacz¹³ wycinac mieczem zaroÂśla, bluszcze, wszystko co stawaÂło mu na drodze, jeÂśli trzeba, rozrywajÂąc je takÂże samymi piĂŞÂściami i kopniakami. Wreszcie uznaÂł, Âże znacznie szybciej i Âłatwiej bĂŞdzie dotrzec do kryjówki, skaczÂąc po drzewach.
Wspi¹³ siĂŞ na jedno z nich, po czym zacz¹³ skakac z jednej korony na drugÂą, opadajÂąc na mocniejsze ga³êzie, które byÂły w stanie wytrzymac jego ciĂŞÂżar. Na jednej z nich zatrzymaÂł siĂŞ, zachowujÂąc równowagĂŞ.
"Tu juÂż nikt mnie nie zobaczy. "
WyciÂągn¹³ z torby zÂłoÂżony pÂłaszcz Akatsuki oraz czarnÂą bluzkĂŞ. Pierw wÂłoÂżyÂł to drugie, po czym dopiero zarzuciÂł na siebie pÂłaszcz, zapinajÂąc kilka pierwszych guzików. Po przebraniu siĂŞ skakaÂł dalej po drzewach, sÂłyszÂąc Âłopot poÂłów wÂłasnego pÂłaszcza i szum liÂści potrzÂąsanych wiatrem. OkoÂło piĂŞtnaÂście metrów wy¿êj lataÂły jego rozproszone robaki, dotrzymujÂąc mu kroku.
Wreszcie wyszli z gĂŞstego lasu i zostawili go za sobÂą, nie zwalniajÂąc tempa. [NMM] .
Sukyu zawĂŞdrowaÂł do lasu po drewno, które jest potrzebne do naprawienia bramy i murów, zniszczonych w nie do koĂąca zrozumiaÂłych okolicznoÂściach.
WchodziÂł do lasu, jak gdyby nigdy nic. MajÂąc w gÂłowie tylko jednÂą myÂśl. "KaÂżda misja jest potrzebna wiosce..."
Twoim oczÂą pojawiÂły siĂŞ poszukiwane drzewa. Kilka wolno rosnÂących dĂŞbów. Jedne wiĂŞksze, drugie mniejsze. Wysokie i tĂŞgie w sam raz na deski, tym bardziej Âże drewno dĂŞbowe jest bardzo wytrzymaÂłe. LiÂście piĂŞknie zieleniÂą siĂŞ w róÂżnych barwach przez promienie sloĂąca. Ziemia pokryta jest wieloma Âżo³êdziami i falowanymi liÂściami. Do okoÂła jest cicho, Âżadnych ludzi, Âżadnej zwierzyny. Pogoda sam raz na Âścinanie drzew...
WidzÂąc ten piĂŞkny obraz, ustaÂłem na chwilkĂŞ, wpatrujÂąc siĂŞ... ChwilkĂŞ póÂźniej zdj¹³em swój pÂłaszcz, ukÂładajÂąc go na mchu... PodrzuciÂłem bardzo wysoko swój kapelusz, po czym ruszyÂłem z peÂłnÂą parÂą na dwa buki.
Kapelusz opadÂł idealnie na rozÂłoÂżony pÂłaszcz. Bez swoich wiecznych atrybutów nie wyglÂądaÂłem jak ninja. Ubrany w bia³¹ koszulĂŞ i brÂązowe spodnie.
Gdy ju¿ przyci¹³em obydwa buki, obciosa³em je tak by nie haczy³y o nic i nadawa³y siê na deski.
UÂżywajÂąc wszelkie sposoby dÂźwigni i balów, powoli zmierzaÂłem do wioski.
OczywiÂście zanim ruszyÂłem wzi¹³em swój pÂłaszcz i kapelusz.
Wszystko nie szÂło tak piĂŞknie jak siĂŞ spodziewaÂłeÂś. Wpierw zacz¹³eÂś Âścinac drzewo. Z kaÂżdym uderzeniem brakÂło ci co raz bardziej siÂł. Pierwsze drzewo runĂŞÂło. MusiaÂłeÂś trochĂŞ przystanÂąc ... odpoczynek byÂł ci potrzebny. Po póÂłgodziny znów wzi¹³eÂś siĂŞ do pracy. Tym razem spadajÂący buk wrĂŞcz ciĂŞ przytrzasnÂą, jedynie fart spowodowaÂł unikniĂŞcia wypadku. ÂŚcieÂłeÂś wszystkie odga³êzienia i pozostawiÂłeÂś czĂŞÂści nadajÂące siĂŞ na deski. Przy uÂżyciu róznych sposobów udaÂło ci siĂŞ wkoĂącu dotrzec do wioski do bram.

//PamiĂŞtaj Âże nie moÂżesz stwierdzac faktu przy dÂłuÂższych czynnoÂściach ... tak na przyszÂłoÂśc //
Kai doszedł do gęstego lasu w okolicach Kusy. W powietrzy można było wyczuć wilgoć i zapach butwiejących liści. Z oddali słychać też było różne odgłosy zwierząt, to miejsce musi być straszne nocą .... Chłopak szedł w stronę Iwy, wioski w której urodził się i której aktualnie jest Kage. Zmierzał tam ponieważ miał się spotkać z panem Haruki, czyli jego przyjacielem i pracodawcą w jednym. "Ten Las jest gorszy od pustyni, po niej się łatwiej chodzi ..." pomyślał, potykając się enty raz o wystający konar drzewa. Po koło półtorej godziny, może dwóch znalazł się już na skraju lasu. Tutaj gęstwina zamieniała się powoli w rosnące gdzieniegdzie krzaki i krzewiaste, karłowate drzewka. W końcu znikł z pola widoku, doszedł do początków Kraju Kamienia.

NMM
Wraz z Panem Harukim, ponownie przemierzali gęstwinę, jednak tym razem za sobą zostawili most Nieba i Ziemi. Teraz kierowali się w stronę IwaGakure, gdzie Pan Haruki, aktualnie stacjonował. Szli gęsiego, na przodzie p Haruki, a za nim Kai. W ten sposób w razie jakiegokolwiek ataku, Kai mógł od razu bronić Pana Haruki. Jego kunai, dalej leżał ukryty w kieszeni kurtki. W końcu przeli las i zniknęli gdzież za horyzontem.

NMM
Odishu wreszcie wylądował, zdezaktywował swoje skrzydła po czym powiedział zaciskając pięść:
- Od teraz jestem powiernikiem zwoju orłów, muszę dopilnować, by nikt nie proszony nie dostał się do tej przepięknej krainy. Z drugiej strony oprócz obowiązku, który na mnie ciąży mam też korzyści, zawsze mam do pomocy kolegów orłów.
Przeszedł parę metrów po czym usiadł pod drzewem. Przy tak wysokiej temperaturze po prostu musiał to zrobić by nie wyparować. Spojrzał w górę, grze znajdowały się liście, następnie pokierował swoim wzrokiem w niebo i pomyślał "W tamtej krainie wszystko jest takie inne, tam po prostu jest inny świat. Mimo, że chciałem wyjść z tamtej krainy teraz można powiedzieć, że żałuję ale trudno... Tutaj jest moje miejsce".
A Tsuki idąc przed siebie (a nawet nie wiedziała dokąd idzie) dotarła do Wioski Trawy. Kusa była naprawdę ciekawą wioską. Ciepło, ale nie za gorąco i nie padało. Ona wraz z Kaminari coraz bardziej się zaprzyjaźniały i pustułka latając nad głową dziewczynki już wiedziała, że nie pozwoli, by cokolwiek złego się jej stało. Chociażby miała zadziobać jakiegoś złego shinnobi, co to by chciał skrzywdzić małą..!
Tsuki wraz ze swoją ptasią przyjaciółką zawędrowała do lasu. Był tak gęsty, że pustułka nawet lecąc nisko nie dałaby rady dostrzec jej z przestworzy. Więc jak sobie poradziły? Otóż ptak z rodziny sokołowatych siedział jej na specjalnej rękawicy.
Po jakimś czasie zobaczyły młodego mężczyznę siedzącego pod drzewem. Kaminari gdy tylko go zobaczyła zerwała się do lotu i już po chwili siedziała przy nim pocierając łepkiem o jego rękę. Tsuki się naprawdę zdziwiła. Dlaczego jej pustułka miałaby coś takiego wyczyniać? Z pewnością było to związane ze zwojem, jaki posiadał chłopak. Mimo, że ten był od orłów i inne ptaki go respektowały. W końcu orły były jakby.... "rodziną królewską" wśród innych pierzastych drapieżników i nie tylko..
Tsu widząc to zaczęła niepewnie iść w jego stronę.
Odishu siedząc nadal pod drzewem patrzył na nadchodzącą dziewczynę i jej ptaka, który po chwili podleciał do niego. Ten ostrożnie kierując swoją rękę ku niemu po chwili zaczął go głaskać, w ten czas nieznajoma dziewczyna zdążyła już podejść do właściciela zwoju orłów. Młodzieniec uśmiechając się powiedział:
- Hej, to twój ptak?
Nadal będąc w pozycji siedzącej nie mógł przyzwyczaić się do ptaków, jakie latają w tym świecie. Przyzwyczaił się do orłów, które z reguły były olbrzymie. Można powiedzieć, że chłopak zaczął przyzwyczajać się do istot żyjących w tej krainie. Po chwili siedzenia młody kusańczyk wreszcie postanowił wstać, otrzepał się powoli kierując swój wzrok na tą drobną dziewczynkę, podszedł do niej i przekazał ptaka w jej ręce mówiąc:
- Ptaki zawsze się do mnie zlatywały.
Jeszcze w czasie drogi do chłopaka przekrzywiła delikatnie główkę i uśmiechnęła się. Skoro Kaminari tak chętnie do niego podleciała by się przywitać nie mógł być zły, prawda?
-Ohayo... Tak, to Kaminari, moja przyjaciółka.
Powiedziała radośnie, a gdy chłopak wstał i przekazała jej ptaka wyciągnęła jedynie lewą rękę (tą z rękawicą). Pustułka równie chętnie jak podleciała do Odishu tak samo wróciła do dziewczynki. W końcu miała się nią opiekować, jak to się uroiło w ptasim móżdżku. A że Kaminari była naprawdę mądrą istotką strzegła ją jak tylko mogła.
-Sokka... Mam na imię Tsuki. Miło mi pana poznać.
Dygnęła uprzejmie jak młoda dama. Widać zachować się umiała. Pustułka wiedząc (a raczej podejrzewając), że chłopak nic jej nie zrobi wzbiła się w powietrze i zniknęła gdzieś między konarami drzew. Cały czas jednak znajdowała się w takiej odległości, by widzieć dwójkę shinnobi mimo, że oni nie widzieli jej.
Odishu uśmiechając się obserwował lot ptaka do momentu, aż zniknął z jego pola widzenia. Podrapał się po głowie mówiąc:
- Ja mam na imię Odishu. I proszę nie mów mi "Pan" bo to mnie trochę postarza a jeszcze taki stary nie jestem.
Młodzieniec cały czas był zadowolony, zapomniał na moment o swoim wszystkich zmartwieniach, spoglądając w niebo westchnął po czym powiedział:
- Z jakiej wioski pochodzisz ? Mieszkam w kusie od paru dobrych lat ale jeszcze ciebie tam nie spotkałem więc wnioskuję, że raczej z niej nie pochodzisz.
Poprawił swój pokrowiec na zwój orłów obserwując dziewczynę, nigdy nie miał zaufania do nikogo lecz po chwili obserwacji wreszcie się od niej obrócił, podszedł do drzewa i podparł się ręką o nie a po chwili oparł plecy, w tym momencie był w cieniu naprzeciw dziewczyny. Cały czas uśmiechał się do niej, nie wiedział czy jest kunoichi i nie chciał jej na razie o to pytać.
Zachichotała cicho. No fakt.... chłopak miał tylko 19 lat, ale to i tak o pięć więcej niż ma Tsuki. A nauczona była, że do starszych należy podchodzić z szacunkiem, bo jak nie wsadzą ci kunaia tam, gdzie nie trzeba ;] (bez zbędnych komentarzy proszę)
-Dobrze Odishi-kun. Mogę tak mówić?
Przekrzywiła znowu głowę jak zawsze, gdy była czymś zainteresowana.
Słysząc jego pytanie już chciała odpowiedzieć, lecz.... ten chłopak się od niej odwrócił i zaczął gdzieś iść! Na szczęście daleko nie zaszedł - jedynie pod pobliskie drzewo by się oprzeć. W takim razie podeszła do niego. Ona nie mogła wzbudzać jakichś złych podejrzeń. Sukienka (jak na avku) i te ciepłe oczy robiły swoje.
-Hai.... Jestem geninem z Ame no Kuni. A obecnie zwiedzam różne wioski.
O tak... mała była dumna z tego, kim jest i skąd jest mimo, że Ame nie kojarzyła się innym zbyt przyjaźnie ze względu na ciągłe opady deszcze.
Chłopak cały czas opierając się o drzewo powiedział :
- Jasne, że możesz do mnie tak mówić. Hmm... więc jesteś Geninem, ciekawe...
Odishu poprawił swoje rękawiczki z metalowymi plakietkami ochronnymi po czym obserwował chmury przemieszczające się po niebie "Tak jak myślałem, nie jest stąd" pomyślał brunet i rzekł:
- Jesteś z Ame gakure, byłem tam kiedyś i powiem ci że jest tam bardzo ładnie, macie wspaniały kanion na którym osobiście trenowałem. Mam tam też pewnego kolegę ale szkoda czasu teraz o nim wspominać.
Fakt, że dziewczyna była z Ame uświadamiał Odishu, że dziewczynka ta jest zwykłym dobrym człowiekiem a można powiedzieć, że przyjacielem młodego mistrza papierowych jutsu. Zamknął na chwilę oczy, jego włosy powiewał lekki wiatr, nałożył obie ręce na kark i spojrzał na dziewczynę, na prawdę mieli ze sobą wiele wspólnego począwszy od zainteresowania ptakami skończywszy na tym, że przynajmniej brunetowi wioska, z której pochodzi nieznajoma bardzo mu się spodobała.
-A dlaczego ciekawe? Ale wiesz Odishu-kun? Jak wykonam jeszcze cztery misje będę mogła przystąpić do egzaminu no chuunina!
Powiedziała radośnie jakby dumna, że już jedną misję ma za sobą. Bo w sumie była z tego dumna! Sama uratowała życie niemowlaka! I zajęła się nim jak przystało!
Słysząc, jak ten chwali jej wioskę jeszcze bardziej się rozpogodziła.
-Honto?! (jap. Naprawdę?!) Większość uważa, że Ame nie jest przyjemną wioską, bo prawie ciągle pada.. A kanion też jest ładny! Tak samo jak reszta wioski!.
Aż nie mogła się powstrzymać, by zaklaskać w łapki. Pierwszy raz spotkała kogoś, kto lubił jej wioskę mimo, że pochodził skądś indziej..
Odruchowo wygładziła sukieneczkę. Byłą zmęczona i głodna po tak długiej wędrówce, jednak nic nie mówiła. W końcu go nie znała, a i prosić o pomoc jakoś nie przywykła. Gdy zaatakowano jej klan i przeżyła jedynie ona z nielicznymi wyjątkami musiała nauczyć się troszczyć sama o siebie. Mimo to... zdradziło ją burczenie w brzuchu.
Odishu znów zamknął oczy, cały czas opierał się o drzewo gdy nagle usłyszał jakiś odgłos, odgłos, który znał bardzo dobrze i często był wydawany z ciała samego bruneta. Momentalnie otworzył oczy mówiąc :
- Chyba mam coś dla ciebie Tsuki.
Pogrzebał chwilę w swoim obszernym prowiancie i rzucił w jej stronę kulkę z ryżem. Rzut ten był wykonany od niechcenia a i tak był bardzo celny, w końcu zawsze trafiał tam gdzie chciał bez większego problemu więc dlaczego nie miałby trafić kulką ryżu wprost w ręce dziewczynki ? Po chwili bezczynności znów sięgnął do ekwipunku by i dla siebie wyciągnąć kulkę ryżu, zanim zaczął jeść powiedział :
- Jak to mówią, lepiej zapobiegać.
Po tych słowach zaczął zajadać się potrawą własnoręcznie przyrządzoną. Kiedy zjadł obracał gałkami ocznymi wypatrując ptaka, który przybył wraz z Tsuki. Po chwili jednak przestał go szukać, właściwie spoglądał tylko z ciekawości, nie obchodziło go zwierzę, który przyprowadziła Tsuki.
Położyła nieco speszona rączkę na swoim brzuchu. kurcze... że też własny organizm ją zdradzał, gdy nie były spełniane jego wszystkie potrzeby i zachcianki?
Gdy usłyszała słowa chłopaka podniosła główkę zdziwiona i popatrzyła się na niego.
-Co takiego...?
Nie rozumiała co miał na myśli. Przecież prawie się nie znali, a ten chciał jej jakieś prezenty dawać? Nie, żeby małej to nie odpowiadało, lecz sam fakt pozostawał nieco dziwny.
Jednak TAKIEGO prezentu nie mogła odmówić! Gdy kulka ryżowa wpadła w jej rączki na twarzy dziewczynki pojawił się śliczny uśmiech.
-Dziękuję!
Nie zastanawiając się długo spróbowała i... naprawdę jej posmakowało. Po chwili już większa część jedzonka zniknęła, a sama Tsuki w kąciku ust miała parę ziarenek ryżu. Wtem przyleciała Kaminari. Ach.... pustułka chyba też zgłodniała. Widząc ją Tsu wystawiła rękę by spokojnie usiadła, a ta gdy tylko to zrobiła zebrała ziarenka ryżu dzióbkiem i sama zjadła. Dziewczynka tylko się zaśmiała i pogłaskała ją po główce. Po chwili oddzieliła jeszcze kawałek i dała go pustułce.
-Pyszne... smakuje nam obu.
Powiedziała uśmiechnięta do chłopaka wdzięczna.
Odishu patrząc beztrosko na liście powiedział:
- Bardzo się cieszę, że ci smakuje.
Nie mogło być inaczej, w końcu sam je przyrządził, umie przecież robić pigułki lecznicze więc nie umiałby zrobić jedzenia ? Znów zaczął drapać się po głowie, może dlatego, że nie wiedział co miał powiedzieć ? Nigdy nie krępował się przed dziećmi ale młody mistrz papieru troszkę się zmienił. W końcu, po krótkiej chwili zapytał:
- Jesteś Geninem wioski deszczu, co więc sprowadza cię do mojego pięknego kraju ? Czy jesteś właśnie na misji ? W trakcie jakiegoś treningu czy po prostu zwiedzasz ten przepiękny świat ?
Młody Ronbun uśmiechnął się po czym dodał:
- Ja nie wyruszyłbym w świat nie biorąc ze sobą żadnego jedzenia, wioska znajduje się trochę daleko więc musiałabyś trochę poczekać żeby się najeść.
Odishu nie chciał jej pouczać, chciał po prostu dać dobrą radę koleżance po fachu z niższą rangą. Miał nadzieję, że chociaż w ten sposób pomoże komuś na tym świecie. Trzeba było od czegoś zacząć by udoskonalić ten świat.
No fajnie, jest dialog, lecz jeszcze milej by było, gdyby chłopak patrzył chociaż na nią, gdy coś mówił. Bo mimo, iż rozmawiali miała wrażenie, że jest niechcianym towarzyszem.
Hmmm... czy skoro Odishu umiał przyrządzać pigułki lecznicze równało się temu, że był również medykiem? No proszę... więc mają jeszcze jeden element, przez który byli podobni do siebie.
Gdy ten powiedział co miał powiedzieć spojrzała na swoją ptasią przyjaciółkę nieco zamyślona. Powiedzieć mu kim była i co ją spotkało...? Nie widziała potrzeby a i ie chciała, by ktoś jej współczuł czy się litował.
-Po prostu jestem ciekawa świata. Chciałam zobaczyć, jak wyglądają inne wioski i jak do nich trafić.
W sumie powiedziała prawdę... a chociaż jej część. Jednak widocznie chłopak był bardzo ciekawski.
-Ja wiem, jednak zapasy mi się już skończyły, a od jakiegoś czasu wszelkie jedzenie zdobywam w lesie. A to jagody a to jakiś królik się trafi.
Wyjaśniła spokojni dokańczając kulkę ryżową.
Oczywiście była wdzięczna za radę, ale naprawdę umiała sobie poradzić. A teraz miała również Kaminari, która umiała polować na mniejsze zwierzęta.
Odishu spokojnie nadal obserwował niebo. Od jakiegoś czasu to było jego jedyną rozrywką. Po chwili spojrzał na dziewczynę, poprawił bluzkę i powiedział:
- Więc.. teraz byłaś w drodze do kusy czy przechodziłaś tylko przez ten kraj?
Nie spuszczał wzroku z dziewczyny lecz myślami był daleko stąd. Przypomniał sobie o krainie orłów gdy Tsuki wspomniała o zwiedzaniu. Jednak szybko wrócił do rzeczywistości, która była mu jeszcze trochę obca. Wyjął kunaia i zaczął nim kołować na palcu, dziewczynie mogło się to źle kojarzyć ale on nie miał złych zamiarów, po prostu było strasznie nudno, kolejne nudne, ciepło popołudnie. Odishu nie mógł już wytrzymać tego wszystkiego, cały czas to samo, misje, odpoczynek a potem znów misje. Chciał się troszeczkę rozerwać tylko akurat nie było gdzie. Nie było ciekawego zajęcia, które przyciągnęłoby uwagę młodego Ronbuna.
-W sumie sama nie wiem. Chętnie bym odwiedziła wioskę, ale nie wiem dokładnie gdzie ona jest. No i może bym troszkę jedzenia sobie kupiła... też by się przydało.
Mruknęła cicho przyglądając się swojej pustułce. Ptak był żywy i radosny. Na chwilę obecną wzrok miał jednak utkwiony gdzieś w gęstwinach lasu. Wtem w jednej chwili się zerwała do lotu od razu osiągając sporą prędkość i..... dwójka shinnobi mogła usłyszeć pisk myszy, która stała się pożywieniem Kaminari.
su w tym czasie zauważyła, że chłopak zaczął się bawić kunaiem. Odruchowo się cofnęła do tyłu zwiększając tym samym odległość między nimi. Czyżby chciał jej jednak coś zrobić? Nie wiedziała i to właśnie ją denerwowało, gdy ze zmarszczonymi nieco brwiami obserwowała jego poczynania. Już naprawdę różnych ludzi spotkała i nie zawsze byli oni pokojowo nastawieni.
Odishu widząc twarz dziewczynki, która wyrażała zdziwienie a może nawet strach, schował swojego kunaia, wstał, znów się otrzepał i zaczął oglądać niebo. Po chwili obserwowania obłoków wędrujących po niebie zamknął oczy, przechylił głowę w kierunku Tsuki i otworzył je by powiedzieć :
- Jeśli chcesz, możemy wybrać się do kusy, kraj trawy mam w małym palcu, wiem gdzie wszystko się znajduję, od dziecka włóczyłem się poza wioską jak i we wiosce.
Po tej wypowiedzi sięgnął po liść z drzewa, urwał go i zaczął trzymać, ziewnął nie zapominając o nudzie panującej w tych okolicach, spojrzał znów na dziewczynkę i rzekł:
- Może w samej kusie będzie coś do roboty, szczerze mówiąc dawno tam nie byłem, nie miałem czasu a gdy właśnie miałem do niej iść, wolałem usiąść pod drzewem i odpocząć, może cię zdziwić architektura kusy, która jest specyficzna ale piękna.
Zamknął oczy uśmiechając się.
Uśmiechnęła się wesoło jako, że ten schował kunaia i jednocześnie zaproponował jej wycieczkę do Wioski Trawy.
-Naprawdę mógłbyś? Arigatou!
No proszę! I jeszcze będzie mieć przewodnika! Po prostu lepiej nie mogło być! Jednak... coś jej się przypomniało i od razu zmarkotniała.
-Ja dziękuję za propozycję... z pewnością byłoby wspaniale, ale chyba jednak powinnam wracać do mojej wioski. Mamy problemy, co rusz chce nas atakować a my nie mamy za dużo shinnobi do obrony wioski.
Wyjaśniła ze smutkiem i zmartwieniem w głosie. Kaminari w tym czasie się najadła i wróciła do dziewczynki.
Chłopak poprawił swoje włosy jednym prostym ruchem prawą ręką mówiąc :
- Jeśli musisz iść do wioski ja cię nie zatrzymuję, wioska powinna być dla ciebie teraz najważniejsza. Musisz zdobyć trochę doświadczenia jeśli chcesz zostać chuninem.
Powolnym krokiem zmierzał do drzewa, pod którym spędził już kilka godzin, znów usiadł zamykając oczy, nie chciało mu się samemu wracać do wioski, wolał odpoczywać w cieniu nudząc się, nie wykluczał faktu, że nawet się zdrzemnie. Cały czas z zamkniętymi oczami dodał :
- Powodzenia w dalszym życiu mała.
Od tego czasu, Odishu był już właściwie nieobecny, z zamkniętymi oczami bujał w obłokach.
Ta.. doświadczenie jej się przyda, jednak i tak mała wiązała swoją przyszłość bardziej z technikami medycznymi niż walką.
Co ciekawe Odishu bardzo szybko... zasnął. Eh.... widać chłopak miał prawdziwą umiejętność zasypiania w każdych warunkach albo... po prostu był tak zmęczony.
No cóż.. jako, że teraz to Ame była najważniejsza Tsu poszła szybciutko w stronę swojej wioski. Kaminari wzbiła się w powietrze obserwując ją z góry.
NMM
Odishu przywołał swojego wielkiego orła - Kuchibashi techniką Kuchiyose no Jutsu. Wskoczył na niego po czym podleciał wraz z nim w górę. Zaczął oglądać swoją przepiękną wioskę, do której nie mógł jeszcze wrócić. Nie pozwalała mu na to ambicja, jeszcze nic nie osiągnął by ją uratować co bardzo go smuciło. Wierzył jednak, że wszystko dobrze się zakończy więc poleciał w podróż, chciał wszystkiego co najlepsze, dla swojej osady więc nie mógł jeszcze do niej wrócić. [NMM]
I kolejny las. Patrząc jednak po gatunkach roślin, można było skojarzyć że jest to już inny kraj. Pasiasty nie wiedział co to za państwo, ale nie to teraz jest najważniejsze. Musiał dojść do swojego celu, jednak organizm był już na skraju wytrzymałości. Ledwo co ruszył dalej.
NMMT