Las Wokół Takigakure

Olbrzymi las otaczający Wioskę Takigakure. Rosną w nim przeróżne drzewa , jest tu wiele nieznanych nikomu ścieżek. Ludzie często zbierają tutaj grzyby i szwendają się po lesie bez celu. Jest tu dużo nawet stworzonych przez naturę , miejsc nieznanych nikomu i przy okazji wiele drzew i zwierząt. Las można by podpalić , jednak jest tu sporo wody by ugasić pożar. Idealny teren dla Senjuu i klanów kontrolujących wodę. Żyje tu wiele ciekawych gatunków zwierząt , które odnajdują spokój w lasach Taki ,. . .
__________________________________________

Przychodzę rozglądając się czy kogoś nie pożądanego nie ma i zaczynam spacer zakładając ręce za głowę patrząc w niebo. Rozmyślam nad różnymi sprawami.

Dodane po 22 minutach:

Znikam w obłokach pary.
[NMM]

---

Pojawiłem się. Rozejrzałem się by upewnić się czy kogoś niema. Po upewnieniu się ruszyłem na nocną przechadzkę.

Dodane po 2 godzinach 7 minutach:

Zrobiło się zimno. Znikam.
[NMM]
//pomijajÂąc spam...\\

Rina wchodzi z Wi do lasu, idÂą ÂścieÂżkÂą, dziewczyna wtula siĂŞ w ramiĂŞ chÂłopaka, jednÂą rĂŞkĂŞ trzyma na swoim, juÂż caÂłkiem duÂżym brzuchu, masuje go dÂłoniÂą cieszÂąc siĂŞ na rychÂłe przyjÂście na Âświat ich pociech.
ChÂłopak wraz z dziewczynÂą zatrzymuje siĂŞ przy zniszczonym drzewie. Doskonale wie , Âże wiele drzew ucierpiaÂło podczas wojny Midoriego z Taki.
Wiesz , Âże drzewa bardzo czĂŞsto majÂą g³êbsze uczucia niÂż zwykli ludzie ÂŻyjÂąc setki lat nie chcÂą nigdy odejœÌ z tego Âświata. ZresztÂą twój brzuszek powiĂŞkszyÂł siĂŞ. Ilu pociech siĂŞ spodziewasz?? Ja stawiam na bliÂźniĂŞta chociaÂż mogĂŞ siĂŞ zdziwiĂŚ - ChÂłopak uÂśmiechniĂŞty przytuliÂł dziewczynĂŞ delikatnie i czekaÂł na odpowiedÂź.

---

Dziewczyna najpierw spojrzaÂła na drzewo, zdziwiÂły jÂą troche sÂłowa Wi, potem spojrzaÂła na ukochanego i przytulajÂąc siĂŞ do niego powiedziaÂła. - Wyczuwam tylko dwie chakry typu twojego Kekkei Genkai, ale od pewnego czasu wyczuwam takÂże wzrost iloÂści chakry mojego DouJutsu, nie wiem czy to moÂżliwe, ale chyba jedno z naszych dzieci posiada mój limit krwi. - Rina na moment zamilkÂła i szepnĂŞÂła na ucho Wi. - Wszystko wskazuje na trojaczki. - Dziewczyna rozpromieniÂła siĂŞ, kochaÂła dzieci, od zawsze. Tego jÂą nauczono jeszcze w Kiri, zaÂś w Yuki ta wiĂŞÂź siĂŞ utrwaliÂła. Rina spojrzaÂła w niebo, myÂślÂąc o nadchodzÂących dniach.
Bardzo ciekawe aÂż 3 malców. Mam nadzieje , Âże niedÂługo dowiemy siĂŞ jakiej pÂłci sÂą. ChociaÂż przypuszczam , Âże KG od strony ojca bĂŞdzie posiadaÂła 2. JeÂżeli najpierw je wyczuÂłaÂś. ChociaÂż czy nie mieliÂśmy iœÌ do Yuki?? JeÂżeli chcesz to moÂżemy zostaĂŚ w Taki , albo udaĂŚ siĂŞ w inne rejony tego wielkiego Âświata. - ChÂłopka uÂśmiechniĂŞty przytuliÂł do siebie RinĂŞ. ZastanawiaÂł siĂŞ czy trojaczki nie wykoĂączÂą go psychicznie w fizycznie.
Dziewczyna powiedziaÂła znów patrzÂąc siĂŞ na Wi. - Lepiej zostaĂąmy tutaj, poniewaÂż nie znam terminu porodu, a nie czujĂŞ siĂŞ wielce na siÂłach, by podróÂżowaĂŚ. - Rina pomyÂślaÂła o Yuki, nie wiedziaÂła na jak dÂługo jÂą zostawi, wiedziaÂła jednak, Âże odlegÂłoœÌ dzielÂąca te dwie wioski nie pomaga jej znieœÌ tego rozdzielenia. Cichutko westchnĂŞÂła i oparÂła gÂłowĂŞ na ramieniu Wi, przytulajÂąc siĂŞ do niego.
W tym problem , Âże tu nie ma szpitala. Jest tylko maÂłe centrum medyczne przy uzdrowisku , ale nie wiem czy to dobre miejsce. Jednak niedaleko jest piĂŞkny wodospad , a wody z tamtych ÂźródeÂł sÂą jakby magiczne. ZresztÂą przekonasz siĂŞ sama jeÂżeli zechcesz siĂŞ tam udaĂŚ - chÂłopak jak zawsze uÂśmiechniĂŞty mówiÂł powoli i spokojnie. WiedziaÂł , Âże to moÂże byĂŚ ciĂŞÂżki okres dla jego ukochanej dlatego musiaÂł jÂą wspieraĂŚ z caÂłych swoich siÂł.
Dziewczyna przytaknĂŞÂła i milczaÂła, powolnymi ruchami gÂłaskaÂła siĂŞ po brzuchu, czuÂła, Âże jest ciĂŞÂżki, ale nie daÂła po sobie tego zobaczyĂŚ. Nadal byÂła rozpromieniona i zamyÂślona, jak zwykle.
To moÂże siĂŞ tam udamy. Sanatorium powinno byĂŚ poste wiĂŞc bĂŞdzie cale do naszej dyspozycji. WiĂŞc nie bĂŞdzie problemu z miejscami , a medycy pewnie sÂą na miejscu , to jedyne centrum w pobliÂżu Taki. - chÂłopak mówiÂł powoli i spokojnie przez caÂły czas trzymaÂł dziewczynĂŞ za rĂŞkĂŞ. Wi ZastanawiaÂł siĂŞ czy spodoba jej siĂŞ wodospad.
Dziewczyna da³a siê prowadziÌ, spogl¹da³a dooko³a, nagle rzuci³a ni z t¹d, ni z ow¹d. - Natura... to moje drugie ja. Tak, teraz czuje siê jakbym to ja by³a jej czêœci¹. Nie wiem, coœ siê dzieje, dobrego. - Uœmiechnê³a siê i pod¹¿a³a za Wi.
Faktycznie tutaj jest sporo drzew , ale tak jak mówiÂłem wiĂŞkszoœÌ zostaÂła spalona. Te bliÂżej wodospadu zostaÂły nietkniĂŞte , ale i tak las ucierpiaÂł najbardziej. Midori i tak porzuciÂł wioskĂŞ , a ona ucierpiaÂła bardziej niÂż on i jego ludzie. - chÂłopak mówiÂł powoli i przez caÂły czas trzymaÂł RinĂŞ za rĂŞkĂŞ. SzedÂł teÂż doœÌ wolno nie Âśpieszyli siĂŞ. Las odradzaÂł siĂŞ po wojnie spowodowanej rzÂądzÂą wÂładzy Midoriego Uzdrowiska byÂły juÂż niedaleko dlatego Wi zacz¹³ siĂŞ zastanawiaĂŚ kiedy ujrzÂą wodospad.
Dziewczyna s³ucha³a, lubi³a ton i barwê g³osu Wi, milcza³a, a w milczeniu rozmyœla³a. Spogl¹da³a to na prawo, to na lewo. Wodzi³a wzrokiem za liœÌmi na wietrze. By³a spokojna, radosna.
Powoli zbliÂżaliÂśmy siĂŞ do celu. ChÂłopak byÂł pewien , Âże gdzieÂś tu powinno byĂŚ rozwidlenie druk. ChÂłopak byÂł prawie pewien , Âże ono tu musi byĂŚ.
Zaraz powinno byĂŚ gdzieÂś tutaj rozwidlenie druk wiĂŞc jesteÂśmy blisko celu. O tam jest - ChÂłopak jak zwykle byÂł uÂśmiechniĂŞty i mówiÂł powoli. Potem spojrzaÂł do przodu na rozwidlenie i zacz¹³ siĂŞ zastanawiaĂŚ czy pójœÌ w prawo czy w lewo. W koĂącu wybraÂł drogĂŞ w lewo . Z tego co pamiĂŞtaÂł by³¹ krótsza jednak widoki byÂły znikome.

NMN // za mnie i RinĂŞ //

Wi... zrób gdzieÂś moÂże odpisik - Rina
Do lasu wszedÂł powoli w zasadzie jak nie trudno siĂŞ domyÂśliĂŚ powspominaĂŚ stare dobre czasy gdy wÂłaÂśnie w tym lesie uczono go podstaw niezbĂŞdnych do opanowania jakiegokolwiek jutsu.
Tu pierwszy i jak na razie ostatni raz zÂłamano mu nogĂŞ ... tu teÂż pierwszy raz pokazaÂł potencjaÂł i wolĂŞ walki nawet w najgorszych chwilach.
Zakocha³ siê tu i dosta³ pierwszego causa tu te¿ przebywa³ wiêkszoœÌ czasu wolnego.
ChwilĂŞ staÂł i przyglÂądaÂł siĂŞ drzewu które miaÂło wyraÂźne zÂłamanie w pniu wiedziaÂł Âże to na tym drzewie wylÂądowaÂł po ataku kobiety z kumo ...
StaÂł tam pewien czas po czym poszedÂł dalej < NMM >
Seiki skacze z drzewa na drzewo d¹¿¹c w stronê konchy

NMM

/jestem nowy niewiem jak sie przemierza z wioski do wioski
IdÂąc przez las i kopaÂłem z nódów pare kamieni po drodze. SzedÂłem w strone wodospadu, stĂŞskniony za tymi mikroskopijnymi zimnymi kroplami rozbijajÂącymi sie przyjamnie na twarzy... PrzystanaÂłem jednak i postanowiÂłem Âże mogĂŞ zrobiĂŚ cos porzytecznego skory i tak nie miaÂłem nic do roboty... Wyj¹³em, moje kunai i shurkien i ĂŚwiczyÂłem celnoÂśc na pobliskich drzewkach...
Yukiha do³¹czy³ do Biafry... Rozgl¹da³ siê czujnie szukaj¹c w³aœciwej drogi.
- WiĂŞc wpadÂłaÂś na jakiÂś pomysÂł? - zapytaÂł ostroÂżnie. Nie wiedziaÂł czy aby nie jest na niego zÂła... MiaÂła peÂłne prawo.
- Rozumiem... - Yukiha skin¹³ g³ow¹ i wyprzedzi³ dziewczynê. Jednak gdy j¹ mija³ nachyli³ siê lekko.
- Przepraszam - powiedziaÂł cicho po czym wskazaÂł rĂŞkÂą kierunek na Kiri. StamtÂąd byÂło najbliÂżej do Suny. SzedÂł na tyle gÂłoÂśno by dziewczyna nie mogÂła go zgubiĂŚ. {NMM
Przebrany Anulej w stroju Anbu szedÂł spokojnie przez las. wdziaÂł zniszczony zwodzony most do Taki, jedynÂą droge na oficjalnych mapach do wioski. Drogi nie byÂło, zostaÂła zniszczona, most przerwany, coÂś tam zasypaÂło i tak dalej. Nie zmienia to faktu Âże wioski nie przeniesiono, przynajmniej nic mi o tym nie wiadomo. Anulej szedÂł wiĂŞc po lesie myÂślÂąc o miejscowych, w koĂącu muszÂą jakoÂś wyÂłaziĂŚ i wracaĂŚ do swych domostw. W podrĂŞczniku pisaÂło Âże to maÂła miÂła i spokojna wioÂścina. LubiÂą techniki wodne jak oni z Kiri, tylko czemu tak siĂŞ pochowali jak tchórze?

No cóÂż Nekozuma szedÂł dalej spokojnie
SzukajÂąc wioski Taki, zauwaÂżyÂłem pewnego osobnika ubranego w strój ANBU. "Kurcze.. co siĂŞ tu dzieje" - zadaÂłem sobie pytanie. Czy taki jest w opaÂłach? CóÂż szczerze mówiÂąc miaÂłem to gdzieÂś, ale jak zawsze byÂłem ciekaw co siĂŞ dzieje. PodszedÂłem pewnym krokiem do czÂłonka ANBU i rzekÂłem:
-Witaj! Wiesz mo¿e gdzie jest Taki? Bo chyba zab³¹dzi³em.
SpojrzaÂłem na niego i czekaÂłem na reakcjĂŞ.
Anulej zrobiÂł oczkami mig mig i wydawaÂło siĂŞ Âże maska liska strzygneÂła uszami.

- To samo pytanie moge zadaĂŚ tobie, szukam tego super tajnego wejÂścia do Taki. PonoĂŚ znajÂą je jedynie dzieci i osoby emerytowane pochodzÂące z owej wioski. Zaden inny shinobi, choĂŚby miaÂł mape, lub wiedziaÂł miej wiĂŞcej gdzie to padskództwo leÂży... nie wejdzie. Bo przecieli most ÂłaĂącuchowy i zasypali jakiÂś tunel. Teraz pewnie chadzajÂą dookoÂła. Ale wodospad, to gdzieÂś musi woda odpÂływ mieĂŚ...

Nieznajomy Anbus, wydawaÂł siĂŞ miÂły i gadatliwy. Nie nie wydawaÂł siĂŞ to byÂła wielka gaduÂła. SzedÂł powoli patrzÂąc na nogi. Jego sposób poruszania siĂŞ byÂł bardzo dziwny, nie ciÂągn¹³ nogi za sobÂą, tylko podnosiÂł tak jak biegajÂący po oponach na torze przeszkód
Widz¹c id¹cego w moj¹ stronê ANBU poczu³em siê bardzo niepewnie i wst¹pi³ we mnie malutki strach. W koùcu to by³ ANBU, nigdy nie mo¿na przewidzieÌ co zrobi. Zacz¹³em iœÌ w jego kierunku, aby sprawiÌ wra¿enie pewnego siebie i podczas chodu powiedzia³em:
-No cóÂż, wÂłaÂśnie widzĂŞ, Âże ciĂŞÂżko siĂŞ tu dostaĂŚ. Ja chciaÂłem pozwiedzaĂŚ wszystkie wioski, ale cóÂż widocznie tej mi siĂŞ nie uda. A tak poza tym miÂło mi CiĂŞ poznaĂŚ, jestem Obari- skierowaÂłem dÂłoĂą ku Anbusowi. Wiem, Âże ty nie moÂżesz wyjawiaĂŚ swojego imienia, jeÂżeli jesteÂś w stroju ANBU, wiĂŞc nawet nie mam zamiaru CiĂŞ o nie pytaĂŚ.
- A wiĂŞc Obari masz podobny cel do mojego. Zwiedzanie wszystkich wiosek, w wielu juÂż byÂłeÂś?

Anbu spokojnie teraz staÂł, nie widaĂŚ byÂł przez maskie, czy jest powaÂżny, zaniepokojony czy jakiÂś inny. Typowe dla jego sÂłuÂżby byÂło to Âże nie lubili towarzystwa na misjach. Za tem, ten nie byÂł na misji, lub nie byÂła ona bardzo wysokiej rangi. Czasami z braku ludzi kage wykorzystywali specjalne sÂłuÂżby do rutynowych zadaĂą.... idÂź i znajdÂź wejÂście.

- masz pomysÂł? To sÂłucham, po za tym skÂąd jesteÂś?
SpojrzaÂłem na ANBU i zastanawiaÂłem siĂŞ nad tym czy mu odpowiedzieĂŚ czy nie. CóÂż.. byÂła to trudna decyzja, wiedziaÂłem, Âże moÂże byĂŚ niebezpieczne, gdyby wiedziaÂł, Âże znam juÂż sporo wiosek, ale w drugim sensie nie chciaÂłbym z nim walczyĂŚ, gdyby uznaÂł to, Âże nie chcĂŞ powiedzieĂŚ za zniewagĂŞ. Wiadomo.. moÂże i byÂłem juÂż peÂłni zdrów po mojej niedawnej walce, ale nadal mam maÂły zasób chakry. SpojrzaÂłem na goÂścia i powiedziaÂłem:
- Jestem z Yuki-Gakure, pewnie tej wioski jeszcze teÂż nie odwiedziÂłeÂś, bardzo trudno jÂą poszukaĂŚ, skoro w okoÂło nie ma nic innego prócz Âśniegu. Ja odwiedziÂłem juÂż kilka wiosek: Kiri-Gakure, Konoha-Gakure, Iwa-Gakure i Oto-Gakure, z której wÂłaÂśnie podróÂżujĂŞ do Taki. OczywiÂście znam teÂż Yuki. Tam siĂŞ wychowywaÂłem. Czy mogĂŞ CiĂŞ o coÂś spytaĂŚ, ten twój cel, jak to okreÂśliÂłeÂś, to jest on wymyÂślony przez Ciebie, czy to rozkaz? Bo ja zwiedzam dla przyjemnoÂści wioski i dla nauki.
- CiĂŞÂżko siĂŞ dostaĂŚ do twojej wioski? TeÂż tak ukryta? Kto u was rzÂądzi?

Anbu zainteresowaÂł siĂŞ teraz tobÂą, prawdopodobnie byÂł przekonan Âże ma przed sobÂą puszaÂłka z licznej Konohy, którzy siĂŞ tym chlebiÂą Âże ich wioska taka wielka, albo ze suny... tych byÂło bez liku. A tu prosze, wioska ukryta w Âśniegu tak dalego od domu

- JesteÂś wysokiego stopnia? Junnin?

Anbu bacznie obserwowaÂł Obari, zainteresowany jego domem i prawdopodobnie moÂżliwoÂściami tego tutaj przypadku.
PatrzÂąc na goÂścia w stroju ANBU, nagle dostaÂłem odwagi i opuÂściÂł mnie strach i zaniepokojenie. PowiedziaÂłem do niego:
-CóÂż, ja jestem Chuuninem, pochodzÂącym z wielkiego, aczkolwiek na granicy wymarcia klanu Kensei. Niestety nie mogĂŞ powiedzieĂŚ Ci kto u nas rzÂądzi ze wzglĂŞdów bezpieczeĂąstwa. Wybacz. MoÂże tak ciĂŞÂżko jak do Taki, a moÂże i jeszcze trudniej.
SpojrzaÂłem na ANBU i czekaÂłem na jego reakcjĂŞ.
- nigdy nie sÂłyszaÂłem, aby nazwisko wÂładcy byÂło tajemnicÂą. PrzecieÂż musi was reprezentowaĂŚ na zewnÂątrz, jest osobÂą publicznÂą nie tajnÂą. A o twoim wielkim klanie nigdy nie sÂłyszaÂłem..

Dobra dosyÌ tego dobrego, Anbu wbieg³ na drzewo po czym rozpocz¹³ przeskakiwanie z ga³êzi na ga³¹Ÿ szybko siê poruszaj¹c szuka³ najwidoczniej jeszcze kogoœ, najlepiej z Taki
Widz¹c ANBU biegn¹cego krzykn¹³em:
-Hej, Hej! Poczekaj, pomogĂŞ Ci w szukaniu Taki, przecieÂż teÂż chcĂŞ do niej dotrzeĂŚ, moÂżemy sobie wzajemnie pomóc! No chyba, Âże nie chcesz abym siĂŞ narzucaÂł, ale jak to mówiÂą w dwóch zawsze raÂźniej!
CzekaÂłem na odpowiedÂź ANBU, jednoczeÂśnie za nim biegnÂąc.
- taki ufny? PrzecieÂż nie wiesz nic o mnie...

Anbu obejrza³ siê za tob¹, oceniaj¹c odleg³oœÌ was dziel¹c¹.
Trza znaleŸÌ jakieœ miejsce gdzie s¹ ludzie, a tutaj ich nie ma...
Sprawdzimy zatem pozosta³¹ okolice... w koùcu ktoœ w koùcu musi siê trafiÌ.

Albo to kolejna wioska widmo z trzema shinobi na krzyÂż i wiecznie nieobecnym kage, bo mu siĂŞ siedzieĂŚ nie opÂłaca

NMMT
Zobaczy³em, uciekaj¹cego anbu i pod¹¿y³em za nim. Ca³y czas obserwowa³em otoczenie, licz¹c na to, ¿e znajdê wejœcie do Taki-Gakure. Po drodze obserwowa³em lataj¹ce ptaki i s³ucha³em ich œpiewu oraz szelestu drzew.
<NMMT>
Izuri wraz z Matsuri doszli do piĂŞknego bujnego lasu. Nie byÂło sÂłychaĂŚ nic innego jak szum wodospadu, szelest drzew, Âśpiew ptaków. ByÂło niesamowicie. BiaÂłowÂłosy chÂłopiec, po raz pierwszy od kilkunastu lat poczuÂł, Âże jest caÂły czas czÂłowiekiem i mimo, Âże nazywano go demonem, wcale siĂŞ tak nie czuÂł. WiedziaÂł, Âże to wszystko sprawka dziewczyny z Yuki-Gakure.
- Wybacz, ale tutaj bĂŞdĂŞ musiaÂł zasÂłoniĂŚ Ci oczy. Wiem, Âże to chamskie, ale zasady to zasady, nasza wioska jest najlepiej ukrytÂą ze wszystkich. Nikt nie moÂże siĂŞ dowiedzieĂŚ o tym miejscu.- zasÂłoniÂł oczy dziewczynie i poszli razem. ChÂłopak kierowaÂł jÂą za rĂŞkĂŞ.
<NMM i Matsuri>
Matixar, po długiej nieobecności na terenach Taki, w końcu powrócił.
- Ahh, jak dawno mnie tu nie było! - rzekł - Pamiętam jak dziś moje treningi z ojcem tutaj odbyte. A właśnie, jak tam moja rodzina? Ciekawe czy za mną tęsknili. No nic, komu w drogę temu w czas!
Po tym słowach wyruszył dalej w stronę miasta Takigakure. Tkwił w nim jednak lekki niepokój - nie widział przecież swojego miast od prawie 3 lat. Nie wiedział co mogło wydarzyć się w tym czasie, kto przejął władzę, ten ktoś jest dobry, czy zły? Czy ojciec z matką żyją. Ma nadzieję, że dowie się tego wszystkiego.
<NNM>
Wraz z dwoma shinobi dotarła do okolic wioski wodospadu. Zatrzymała się w pewnym momencie na leśnej ścieżce.
- O co chodzi? Nie jesteśmy jeszcze w wiosce, nie zatrzymuj się proszę. - powiedział jeden z eskortujących. Mimo, że tak na prawdę jej rozkazywali, zawsze mówili to tonem podobnym do prośby. Może to brzmiało jak uprzejma sugestia, ale niestety nią nie było.
- Jestem zmęczona, chcę chwilę odpocząć. - odpowiedziała Ritsuka i oparła się dłonią o drzewo odgarniając kosmyk włosów do tyłu i spoglądając na czyste niebo obsypane gwiazdami, na którego środku, niczym latarnia iskrzył się mglistym światłem księżyc. Jeden z shinobi zniknął po chwili, mając na celu poinformowanie władz wioski że zatrzymali się na chwilę, ale są blisko. Drugi trzymał się na dystans, nie powiedział ani słowa tylko usiadł na gałęzi jednego z drzew i obserwował okolicę, a przede wszystkim dziewczynę. Czarnowłosa stała w bezruchu patrząc na niebo. W księżycowym świetle jej cera była dosłownie biała, z równie srebrnym blaskiem co blask księżyca. Jedynie jej oczy wydawały się iskrzyć w ciemności czerwienią.
Wkrótce potem do lasu wrócił jeden ze strażników, a następnie cała trójka udała się do wioski.

<zt>