Monument Hokage

SÂą to wyrzeÂźbione w twardej skale twarze wszystkich Hokage. Znajduje siĂŞ on na wprost gÂłównego biura kage . Jest to miejsce szczególne ze wzglĂŞdu , na trud jaki ludzie wÂłoÂżyli w jego budowĂŞ . Misterne rzeÂźbienia nadajÂą wszystkiemu niesamowitego wyglÂądu . Jest to pierwsza rzecz , którÂą widaĂŚ juÂż od bramy konoha i prawdopodobnie jedyna , którÂą moÂżna dostrzec z kaÂżdego miejsca w wiosce . Jej wnĂŞtrze jest puste i stanowi schronienie dla kobiet i dzieci z wioski . W gÂłowach wyrzeÂźbione sÂą jaskinie czyli bunkry.

---

spoglÂąda na monument
*mysli: ogromny, ciekawe jak d³ugo go rzeŸbili...wielcy mistrzowie, widzê, ¿e Konoha nie jest tylko legend¹...ona jest na prawdê zdumiewaj¹ca, jej wielkoœÌ...ciekawe czy mo¿na spotkaÌ siê z Hokage...
PoszedÂł do budynku, gdzie rezyduje Hokage
Stoi na monumencie i z góry podziwia widok wioski.

Tu jest piĂŞknie. Szkoda, Âże w Sunie juÂż tak nie jest. Strach pomyÂśleĂŚ co siĂŞ stanie z wioskami, jeÂśli wybuchnie wojna.

ToczÂąc takie rozwaÂżania w swojej gÂłowie, spoglÂądam w niebo. Gdy zdajĂŞ sobie sprawĂŞ, Âże siĂŞ zmroziÂło, wykonujĂŞ kilka pieczĂŞci i przenoszĂŞ siĂŞ w stronĂŞ budki z ramenem.

<NMM>
O zachodzie sÂłoĂąca patrze na twarze hokage. PrzypominajÂą mi siĂŞ czasy akademii , gdy nam opowiadano o ich wyczynach. " KiedyÂś na pewno ich przewyÂższĂŞ ".

Po 5 minutach ruszam dalej zwiedzaĂŚ wioskĂŞ i powspominaĂŚ mÂłode lata <nmm>

---

* Przechodzi obok Monumenta i nagle sie zatrzymuje
*Odwraca sie i spojrzaÂł na Monument Hokage
*Poczym odchodzi od Monumenta
RozglÂądam siĂŞ i znikam spod monumentu. <NMM>
WeszÂłam na moumument i usiadÂłam na nosie 5 hokage....Jirayi i patrzyÂłam na Konohe z daleka, Po chwili zeszÂłam ze smutkiem na twarzy
pojawiÂłam sie na monumencie obserwujÂąc wioskĂŞ

Dodane po 4 godzinach 24 minutach:

westchne³¹m znudznona i postanowiÂłam wróciĂŚ do suny >NMM<
stanoÂł i patrzyÂł na wizerunek 4 hokage i powiedziaÂł:
-kurde sikaĂŚ mi siĂŞ chce
I poszedÂłem do domu do WC
PoÂłoÂżyÂł kwiaty. Z szacunkiem oddaÂł hoÂłd czcigodnym Hokage szczególnie jego wielkiemu idolowi..
PopatrzyÂłw chmury zastanawiajÂąc siĂŞ co przyniesie jutro...
Po kilkudziestu minutach zadumy i medytacji. Pomyslal, ze najwyzsza pora wracaĂŚ
- Pa Mistrzu
[NMM]
"Tak to byli potĂŞÂżni shinobi" rozmyÂślaÂłem przez krótki czas przed monumentami po czym ruszyÂłem dalej. <nmm>
"Jeszcze raz spojrzĂŞ na te monumenty i wyruszam w dalszÂą wĂŞdrówkĂŞ" PomyÂślaÂłem i przysiadÂłem przed monumentami przyglÂądajÂąc siĂŞ im bacznie.
PodszedÂł do ciebie Jonin i spytaÂł:
-MógÂłbyÂś wypĂŞdziĂŚ wiewiórki z nosa 3th Hokage? PaskudzÂą tam i ktoÂś musi siĂŞ ich pozbyĂŚ. Dostaniesz za tÂą misje rangi D 120Y.
-CóÂż miaÂłem wÂłaÂśnie opuÂściĂŚ waszÂą wioskĂŞ ale zgoda pomogĂŞ Ci, akurat potrzebujĂŞ kasy. Ach mam co mam z nimi zrobiĂŚ najproÂściej byÂłoby je wybiĂŚ wtedy na pewno nie bĂŞdÂą juÂż paskudziĂŚ. ZapytaÂłem.
-Zrób z nimi co chcesz byle by siĂŞ ich pozbyĂŚ. Ale zrób to natychmiast jeÂśli moÂżesz.
-JuÂż biorĂŞ siĂŞ do roboty. PowiedziaÂłem i zacz¹³em siĂŞ wspinaĂŚ do gÂłowy 3th Hokage. Gdy tylko dotarÂłem w okolice nosa wyj¹³em dwa shurikeny i cisn¹³em nimi w "gniazda" wiewiórek a nastĂŞpnie, zmieniÂłem kawaÂłek skaÂły w piasek i który zaraz ruszyÂł w stronĂŞ wystraszonych wiewiórek, by je zÂłapaĂŚ i rzuciĂŚ daleko od nosa a jednej tylko okrĂŞciĂŚ Âłeb i zawieœÌ kolo naos by odstraszaÂła resztĂŞ nastĂŞpnie schodzĂŞ i mówiĂŞ do jounina który zleciÂł mi misje: -JuÂż po wiewiórkach gdzie moja zapÂłata?
Misja wykonana. 120Y
2 do stat
20 Pch
Po odebraniu zapÂłaty ruszyÂłem w stronĂŞ bramy Konohy. "Tak trzeba kontynuowaĂŚ mojiÂą podróÂż jeszcze duÂżo rzeczy mam do zrobienia."<nmm>
WstaÂłem i przez chwilĂŞ przyglÂądaÂłem siĂŞ wiosce. Po chwili skÂładam pieczĂŞcie i robiĂŞ Hiraishin no Jutsu. <NMM>
Yumi postanowiÂła przyjÂśc z Kurotsu wÂłaÂśnie w to miejsce. ChciaÂła mu pokazaĂŚ jak piĂŞkna jest jej wioska.
-I jak Ci siê podoba?-spyta³a zaciekawiona wci¹¿ trzymaj¹c za ³apkê braciszka, aby przypadekiem znowu jej nie zostawi³.
-BĂŞdĂŞ tĂŞskniÂła za tÂą wioskÂą-wyszeptaÂła smutnym tonem i otarÂła ÂłezkĂŞ, która zakrĂŞciÂła jej siĂŞ w oku.
Kurotsu nie byÂł tak zachwycony widokiem jak jego siostra, jednak domyÂślaÂł siĂŞ znaczenia tego miejsca dla niej i udawaÂł zadowolonego i zafascynowanego ogromem wioski i samego posÂągu.
-WiĂŞksza od Taki...
Mrukn¹³ cicho po czym zsun¹³ siĂŞ delikatnie w dóÂł, co przez chwilĂŞ wyglÂądaÂło jakby miaÂł spaœÌ, jednak szybko okazaÂło siĂŞ iÂż tak naprawdĂŞ po prostu usiadÂł na skraju pomniku i [cenzura]Âąc nogami przyglÂądaÂł siĂŞ temu wszystkiemu, na jego ustach wci¹¿ byÂł uÂśmiech, jednak nie byÂł to naturalny wyraz twarzy a udawany, gdyÂż dla niego to wszystko byÂło po prostu zbyt duÂżo, co prawda by siĂŞ do tego nigdy nie przyznaÂł ale to miejsce go przeraÂżaÂło.
-Siostrzyczko a pokaÂż mi gdzie twój dom x3
Powiedzia³ po chwili odchylaj¹c g³owê do ty³u tak ¿ê jego oczy ujrza³y czêœÌ g³owy Yumisia.
WpatrywaÂła siĂŞ dumnie w piĂŞkny krajobraz i miaÂła nadzieje Âże chÂłopakowi spodobaÂło siĂŞ to miejsce do którego go zaprowadziÂła.
-NaprawdĂŞ? No cóÂż trzeba przyznaĂŚ Âże w Konoha moÂżna siĂŞ nieraz zgubiĂŚ. Jestem pewna Âże Taki teÂż jest taka piekna mimo iÂż mniejsza
PopatrzyÂła siĂŞ na chÂłopaka w tym samym momencie gdy ten zsun¹³ siĂŞ w dóÂł. ZrobiÂła krok do przodu i przykucnĂŞÂła zerkajÂąc na niego i wtedy zamarÂła. Jego uÂśmiech sam mówiÂł za siebie.
ZmruÂżyÂła oczy zaciskajÂąc drobne palce na skraju golfu, który miaÂła na sobie.
Unios³a rêkê, a wskazuj¹cy palec pokaza³ na du¿¹ rezydencje po prawej stronie.
-To tam-wymruczaÂła i zaraz poÂłoÂżyÂła siĂŞ na gÂłowie kage.
-Dlaczego nic mi nie mówisz Âże to miejsce ci siĂŞ nie podoba?-spytaÂła cicho zamykajÂąc oczki i ciĂŞÂżko wzdychajÂąc.
-A ja chciaÂłam ciebie uszczĂŞÂśliwiĂŚ przychodzÂąc z tobÂą w to miejsce
Agasharr zacisn¹³ ³apki na p³aszczu, gdy¿ wyda³o siê jednak po chwili postanowi³ na ni¹ zwaliÌ winê i podszed³ do niej tak ¿e jego g³owa znalaz³a siê nad ni¹.
-To twoja wina ! Jak mam siĂŞ skupiĂŚ na jakiejÂś wiosce kiedy mam takiego cudownego biaÂłowÂłoska przy sobie !
PowiedziaÂł stanowczo i poÂłoÂżyÂł siĂŞ na jej ramieniu po czym jednak podciÂągn¹³ siĂŞ do góry i nie przejmujÂąc jak to wyglÂąda takie leÂżenie na gÂłowie wÂładcy wioski wtuliÂł siĂŞ w policzek swojej siostry. Jedna z jego Âłapek przejechaÂła po jej brzuchu po czym obj¹³ jÂą dÂłoniÂą.
-Wiesz ale nie moÂżemy tu spaĂŚ.
PowiedziaÂł po chwili tuÂż po tym gdy jego oczy siĂŞ zamknĂŞÂły a on byÂł bliski zaÂśniĂŞcia.
PopatrzyÂła siĂŞ na niego uwaÂżnie i gdy ten zwaliÂł wszystko na niÂą zrobiÂła zmieszanÂą aczkolwiek radosnÂą minkĂŞ.
-Ten cudowny biaÂłowÂłosek w porównianiu z tÂą wioskÂą jest niczym-powiedziaÂła cichutko, tak aby jednak usÂłyszaÂł to.
PogÂłaskaÂła go po gÂłówce i specialnie nie poruszyÂła siĂŞ, aby Kurosiowi byÂło wygodniej przy niej.
Dotyk jego dÂłoni na jej brzuszku sprawiÂł Âże dziewczyna zamruczaÂła jak kociak i przymknĂŞÂła oczki wtulajÂąc siĂŞ aby byÂło im jak najlepiej i najcieplej.
-A to czemu? Jak coÂś to tu jest jaskina w której moÂżemy siĂŞ schowaĂŚ
ZachichotaÂła wesoÂło. Nigdy jeszcze nie spaÂła w jaskini wiĂŞc nie wiedziaÂła jak siĂŞ w niej Âśpi.
PatrzyÂła na niego kÂątem oka i nagle uÂświadomiÂła sobie Âże chÂłopak kogoÂś jej przypomina. ChociaÂż jej tata zmarÂł jeszcze przed jej narodzeniem to mogÂła go tylko zobaczyĂŚ na zdjĂŞciu. TeÂż byÂł wysoki, szczupÂły lecz to co przykuÂło jej uwagĂŞ to dÂługie biaÂłe wÂłosy, bardzo podobne do wÂłosów braciszka.
ZagryzÂła dolnÂą wargĂŞ zastanawiajÂąc siĂŞ nad czymÂś bardzo intensywnie. W koĂącu podniosÂła siĂŞ do pozycji siedziÂącej i ukÂłoniÂła siĂŞ przed Kurotsu tak Âże jej nosek dotykaÂł gÂłowy Kage.
-ProszĂŞ zostaĂą moim tatusiem!-wykrzyknĂŞÂła zamykajÂąc oczy. BaÂła siĂŞ tego co zarz usÂłyszy.
Kurotsu po chwili otworzyÂł oczy i zacz¹³ siĂŞ jej przyglÂądaĂŚ, gdy usÂłyszaÂł pytanie jego oczy otworzyÂły siĂŞ szeroko co byÂło ostatniÂą rzeczÂą którÂą Yumi zobaczyÂła, po chwili jednak po czuÂła delikatny dotyk na wÂłosach i na plecach oraz oddech kurotsu na poczÂątku na czubku gÂłowy póÂźniej na uchu.
-Dobrze...
Tutaj przerwa³ i bezczelnie dmuchn¹³ w jej ucho.
-na dziadka siĂŞ nie zgodzĂŞ!
Po tych s³owach zacz¹³ powoli przesuwaÌ siê do jej policzka rysuj¹c noskiem liniê od ucha a¿ do policzka gdzie wtuli³ swoj¹ twarz.
-Ale wiesz ja mam tyle lat co ty...
mrukn¹³ cicho myœl¹c jak to bêdzie dziwnie wygl¹da³o, jednak bawi³o go to i ty bardziej postanowi³ siê zgodzic.
JuÂż myslaÂła Âże ten siĂŞ nie zgodzi kiedy to poczuÂła jego przyjemny dotyk i zaraz usmiechnĂŞÂła siĂŞ.
Po chwili jednak zapiszczaÂła mrugaÂąc oczkami i nie wiedzÂąc o co mu chodziÂło w dmuchanie do jej ucha.
-Dziadka?! Nawet bym nie ÂśmiaÂła ciĂŞ prosiĂŚ o to abyÂś nim zostaÂł-odparÂła rozbawiona jego sÂłowami.
No tak. Gdyby Kurotsu zostaÂłby jej dziadkiem to naprawdĂŞ inni pomyÂśleli by Âże ten wynalazÂł jakiÂś eliksir mÂłodoÂści czy coÂś w tym rodzaju.
PrzytuliÂła go do siebie i pocaÂłowaÂła w policzek.
-Nic mnie to nie obchodzi...waÂżne Âże zbliÂżyliÂśmy siĂŞ do siebie. DziĂŞkujĂŞ
Pog³aska³a go po pleckach i zaraz po³o¿y³a siê na plecach wci¹¿ przytulaj¹c siê do niego, po czym zaczê³a turlaÌ siê razem z ch³opakiem œmiej¹c siê radoœnie przy okazji.
Kurotsu nie ¿artowa³, jednak za œmia³ siê na widok reakcji siostry po czym zacz¹³ siê turlaÌ co by³o dla niego co najmniej bardzo dziwne.
-Co ty robisz?
SpytaÂł robiÂąc wielkie oczy i zatrzymujÂąc siĂŞ po czym podnoszÂąc, okazaÂło siĂŞ Âże stanie na gÂłowach Kage nie wyszÂło mu na dobre gdyÂż straciÂł malutki krzyÂżyk, zignorowaÂł to jednak i zÂłapaÂł siostrĂŞ za ÂłapkĂŞ.
-Idziemy do Taki !
Krzykn¹³ weso³o.
-Turlam siĂŞ z tobÂą-powiedziaÂła radoÂśnie lecz zaraz posmutniaÂła gdy tylko chÂłopak wstaÂł. A tak byÂło fajnie. PoleÂżaÂła sobie jeszcze troszkĂŞ na posÂągu i zaraz ÂścisnĂŞÂła dÂłoĂą chÂłopaka, po czym wstaÂła.
-A weÂźmiesz mnie na baranka?-spytaÂła zerkajÂąc na jego ramiona.
-Do Taki sÂą dwa dni drogi sio... przepraszam.
Tutaj zatrzymaÂł siĂŞ na chwilĂŞ po czym jednak uznaÂł Âże chwilĂŞ jÂą moÂże ponieœÌ ale wzi¹³ jÂą tak normalnie podniósÂł gdyÂż wtedy mógÂł widzieĂŚ jej biaÂłe wÂłosy oraz oczka nieco przypominajÂące mu kolor krzyÂża przyczepionego do róÂżaĂąca. uÂśmiechaÂł siĂŞ wrednie jakby miaÂł zuyyy plan co zrobiĂŚ swojej nowej córeczce którego jednak jeszcze nie zrealizowaÂł.
-AÂż tyle?
ZachwiaÂła siĂŞ na nogach i zaczĂŞÂła siĂŞ zastanawiaĂŚ czy dojdzie do Taki bez marudzenia. Ale jeÂśli Kurotsu jÂą poniesie to wszystko przybiera inne obroty.
OplotÂła rĂŞkami jego szyjĂŞ aby nie spaÂśc przypadkiem i rozejrzaÂła siĂŞ dookoÂła.
Po chwili jednak jej wzrok padÂł na chÂłopaka w trym samym moemncie gdy ten uÂśmiechaÂł siĂŞ.
Przekrzywi³a g³owê w bok mru¿¹c nieco oczy.
-Czemu tatuÂś tak wrednie siĂŞ uÂśmiecha?-spytaÂła robiÂąc wielkie i przestraszone oczki.
PrzejechaÂła opuszkami palców po jego biaÂłych wÂłosach.
SzedÂł powoli jakby siĂŞ nie ÂśpieszyÂł, jego oczy byÂły zwrócone do przodu bo przecieÂż nie mógÂł patrzeĂŚ teraz na Yumisia ze wzglĂŞdu na moÂżliwoœÌ przewrócenia siĂŞ.
-Wiesz nie musisz od razu mówiĂŚ Âże robiĂŞ zÂłe minki.
Po tych sÂłowach ugryzÂł lekko najpierw dolnÂą potem górnÂą wargĂŞ i podszedÂł do niewielkiego domku stojÂącego pod pomnikiem Kage w tym wÂłaÂśnie miejscu moÂżna byÂło wypoÂżyczyĂŚ konie na jakiÂś czas a on juÂż nawet wiedziaÂł kto je odwiezie, dlatego wszedÂł i zapÂłaciÂł za dwa zwierzÂątka po czym wróciÂł z jednym biaÂłym a drugim biaÂło czarnym, tyle Âże ten drugi miaÂł zaledwie kropkĂŞ na gÂłowie i kolor ogonka miaÂł inny.
-Jedziemy?
-A...ale naprawdĂŞ ta minka byÂła wredna. Wiem co widziaÂłam tatusiu-powiedziaÂła szczególnie gÂłoÂśniej mówiÂąc ostatnie sÂłowo. CieszyÂła siĂŞ Âże w koĂącu do kogoÂś moÂże tak mówiĂŚ.
Gdy tylko zobaczyÂła konie zapiszczaÂła gÂłoÂśno, po czym wyciÂągnĂŞÂła Âłaki w stronĂŞ zwierzÂątek.
-A moÂżemy je zatrzymaĂŚ? SÂą takie Âśliczne
WpatrywaÂła siĂŞ w nie, a potem w chÂłopaka i zaraz pomiziaÂła go noskiem po policzku.
-Hai!
-Nie, te konie moÂżna tylko poÂżyczyĂŚ.
Mrukn¹³ cicho Agasharr wskakujÂąc na tego biaÂło czarnego, robiÂąc to tylko ze wzglĂŞdu na miÂłoœÌ do tego maÂłego czegoÂś co najchĂŞtniej by zjadÂło jego mózg.
-Wsiadaj x3
PowiedziaÂł wesoÂło zsiadajÂąc z konia i podchodzÂąc do niej tak Âżeby mógÂł jej pomóc w tej czynnoÂści bo byÂła na przecieÂż nieco niska.
W jej oczkach pojaiwÂły siĂŞ prawie niewidoczne Âłezki.
-Ale to takie straszne. Te koniki siĂŞ mĂŞczÂą. Jak myÂślisz jak one siĂŞ czujÂą kiedy muszÂą ciÂągle sÂłuÂżyĂŚ jako przewóz
ChwyciÂła siĂŞ Âłapkami za lejce i uniosÂła nóÂżkĂŞ do góry, lecz niestety i tak nie mogÂła dosiĂŞgn¹Ì strzemienia.
PrzekrzywiÂła gÂłowĂŞ nieco w bok i spojrzaÂła siĂŞ bezradnie na biaÂłowÂłosego chÂłopaka, po czym zagryzÂła dolnÂą wargĂŞ czekajÂąc aÂż jej pomoÂże.
Agasharr podsadzi³ j¹ tak ¿e po chwili znalaz³a siê na zwierzêciu po czym ³apk¹ pukn¹³ w jej nosek.
-A o mnie to nie pomyœlisz jak mam ciê nieœÌ ?
SpytaÂł wrednie po czym jednak przyjaÂźnie pogÂłaskaÂł jÂą po plecach i podszedÂł do swojego konia wsiadajÂąc na niego. Po chwili jechaÂł juÂż wolno uwaÂżajÂąc Âżeby jego siostra nie zostawaÂła z tyÂłu.
UsmiechnĂŞÂła siĂŞ gÂłupkowato. DoÂśc niezrĂŞcznie siĂŞ poczuÂła po jego sÂłowach, gdyÂż uznaÂła Âże on ma racjĂŞ.
-Ale tatuÂś to tatuÂś...pozatym powinieneÂś lubiĂŚ mnie nosiĂŚ. Jestem w koĂącu twojÂą jedynÂą, najukochaĂąszÂą córeczkÂą-powiedziaÂła dumnie unoszÂąc podbródek do góry.
Przez chwilĂŞ patrzyÂła siĂŞ na lejce, które mocno trzymaÂła w Âłapce i zastanawiaÂła siĂŞ jak skÂłoniĂŚ konia aby ruszyÂł.
PuknĂŞÂła go lekko, a potem pogÂłaskaÂła i zaraz zwiesiÂła gÂłowĂŞ, a Âże najczĂŞÂściej tupaÂła nózkami gdy coÂś jej siĂŞ nie podobaÂło to teraz teÂż tak zrobiÂła tyle Âże tym razem kopnĂŞÂła w konika, a ten ruszyÂł.
ZaÂśmiaÂła siĂŞ radoÂśnie patrzÂąc na Kurotsu.
Agasharr obróciÂł siĂŞ i zatoczyÂł kóÂłko tak Âże YumiÂś go dogoniÂła po czym powiedziaÂł cicho.
-Wiesz majÂąc tyle lat to trudno mieĂŚ duÂżo dzieci
PowiedziaÂł wrednie po czym odjechaÂł trochĂŞ do przodu a nastĂŞpnie zawróciÂł i okr¹¿yÂł siostrzyczkĂŞ.
-A w taki pokaÂże ci wodospad !
Krzykn¹³ weso³o maj¹c na myœli oczywiœcie jego ulubion¹ lodziarniê a nie zwyk³¹ przeszkodê na rzecze.
ZamyÂśliÂła siĂŞ na chwilĂŞ.
-Hmm...to zaleÂży, bo przecieÂż nieraz rodzÂą siĂŞ trojaczki, albo czworaczki...-i tak zaczĂŞÂła wyliczaĂŚ aÂż doszÂła do dziesiĂŞcio raczków.
UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ szeroko dumna ze swojej wiedzy na ten temat.
CaÂły czas spoglÂądaÂła na tatusia.
-NaprawdĂŞ? Jejciu, ale bĂŞdzie fajnie. JuÂż nie mogĂŞ siĂŞ doczekaĂŚ aÂż dojedziemy do Taaaa...
Nim zd¹zy³a dokoùczyÌ zaczê³a krzyczeÌ gdy koù jak gdyby nigdy nic zacz¹³ galopowaÌ przed siebie, a co najgorsze Yumi nie wiedzia³a jak go zatrzymaÌ.
-To jedziemy x3
PowiedziaÂł przyspieszajÂąc i ÂłapiÂąc konia Yumisia, tak Âże go zatrzymaÂł.
-Oj ostroÂżnie.
PowiedziaÂł cicho po czym podjechaÂł do niej i czy tego chce czy nie przesadziÂł jÂą na swojego konia.
-Wracaj.
PowiedziaÂł do tego który naleÂżaÂł do siostry i wtuliÂł siĂŞ w jej gÂłówkĂŞ.
-Dobra mam gÂłupie pomysÂły.
DodaÂł cicho zdajÂąc sobie sprawĂŞ z tego co zrobiÂł.
Gdy tylko znalazÂła siĂŞ na koniu Kurotsu przez chwilĂŞ drÂżaÂła najwidoczniej bĂŞdÂąc mocno zestresowanÂą po tym co siĂŞ przed chwilÂą zdarzyÂło. W koĂącu popatrzyÂła siĂŞ na chÂłopaka i przekrĂŞciÂła tak Âże byÂła do niego przodem.
ObjĂŞÂła go w pasie i wtuliÂła siĂŞ w niego zamykajÂąc oczy i uspokajajÂąc siĂŞ.
-Nie prawda i nigdy tak nie mów. Tpo wszystko przeze mnie...jestem totalnym beztalenciem i przezsmnie mamy teraz tylko jednego konika
Kurotsu zatrzymaÂł siĂŞ zdenerwowany sÂłowami Yumi, jednak na razie nie reagowaÂł gdyÂż chciaÂł jej daĂŚ czas na wytÂłumaczenie siĂŞ, mimo to nic takiego nie nastÂąpiÂło.
-JeÂśli zaraz nie przestaniesz to ci uwierzĂŞ i nie zabiorĂŞ ciĂŞ ze sobÂą...
Powiedzia³ cicho po czym jednak uzna³ ¿e nieco przesadzi³ bo przecie¿ to na pewno nie pomo¿e i obj¹³ j¹ nie zwa¿aj¹c na to ¿e mog¹ spaœÌ.
-Ojj i co Âże jednego ?
SpytaÂł cicho trzymajÂąc jÂą mocno i gÂłaszczÂąc jednÂą dÂłoniÂą po plecach a drugÂą po wÂłosach geninki z konoha.
Po chwili siĂŞ obudziÂłam i zniknê³¹m z góry <nmm>
Gdy tylko pomyÂślaÂła o tym Âże chÂłopak znowu mógÂłby jÂą zostawiĂŚ w jej oczach pojawiÂły siĂŞ Âłzy. BaÂła siĂŞ Âże zaraz po prostu jÂą zepchnie z konia i odjedzie do Taki.
-J...jak tak moÂżesz. Córki nie moÂżna zostawiaĂŚ na pastwĂŞ lodu-wybeÂłkotaÂła zamykajÂąc Âślepka i zaraz mocno przytulajÂąc siĂŞ do Kurotsu.
-No bo temu jednemu konikowi na pewno jest smutno Âże jego przyjaciel z nim nie jedzie-odrzekÂła i zaraz przyjemne ciarki przeszÂły jÂą po plecach.
Z jej gardÂła zaczĂŞÂła wydobywaĂŚ siĂŞ ciche mruczenie. Yumi bowiem uwielbiaÂła kiedy ktoÂś jÂą gÂłaskaÂł, a w szczególnoÂści gdy to robiÂł biaÂłowÂłosy genin, którego przechrzciÂła z braciszka na tate.
-Ale nigdy ju¿ mnie nie zostawisz, prawda?-spyta³a z nadziej¹ w g³osie i popatrzy³a siê g³êboko w oczy ch³opaka.
-A co jak te koniki nawet siĂŞ nie znaÂły i po raz pierwszy widziaÂły siebie?
SpytaÂł cicho nie przestajÂąc gÂłaskaĂŚ siostry i jadÂąc dalej tak Âże po chwili opuÂścili juÂż tereny konoha i pojechali w zupeÂłne inne miejsce a dokÂładniej w okolice taki [napisz gdzieÂś tam], po drodze kurotsu nie chciaÂł cicho i przez caÂły czas do niej mówiÂł,tak wiĂŞc nic dziwnego Âże zadaÂł nastĂŞpne pytanie.
-A co lubisz a czego nie?
SpytaÂł cicho ocierajÂąc swój policzek o jej biaÂłe wÂłosy
Naruto podchodzi pod Monument,spoglÂąda na niego i drapie siĂŞ po gÂłowie.
Richard mówiÂł Âże byÂło z 10hokage a on jest 11,a tutaj jest tylko gÂłowa pierwszego,drugiego,trzeciego,czwart...-przerwaÂł na chwilĂŞ i spojrzaÂł w niebo.I babci Tsunade-dokoĂączyÂł.PopatrzyÂł na wszystkie gÂłowy obróciÂł siĂŞ na piĂŞcie i poszedÂł dalej.

<nmm>
Itachi z uœmiechem przystan¹³ przy monumencie.
SpojrzaÂł na wszystkich jedenastu Hokage.
Jiraya, Martin, Keiko...
Te osoby pamiĂŞtaÂł. A dalej, nawet sam Richarde.
Bêdzie tam te¿ i on. Spojrza³ jeszcze raz po czym znikn¹³

NMM
Konoha jest po prostu boska ludzie z konohy zrobili coÂś tak wielkiego. powiedziaÂł Jack jak odchodziÂł w stronĂŞ biura hokage
Przysz³am tu ponownie gdy¿ urzek³o mnie to miejsce. Wpatrywa³am siê w pomniki Hokage i pomyœla³amciekawe ilu ich jeszcze bedzie wyobrazi³am sobie swoj¹ g³owe tu¿ obok ale natychmiast odrzuci³am t¹ myœl. To za du¿a odpowiedzialnoœÌ...
Nagle podszedÂł do ciebie pewien mĂŞÂżczyzna. DoœÌ stary, na oko 60 parĂŞ lat. PostukaÂł ciĂŞ po ramieniu byÂś siĂŞ w koĂącu odwróciÂła po czym rzekÂł.
- Dziewczynko. MogÂłabyÂś pomóc mi w czyszczeniu gÂłów hokage? SÂą trochĂŞ brudne, zakurzone no i... Wiesz ptaki zrobiÂły swoje. Trzeba by odnowiĂŚ naszych wspaniaÂłych wÂładców. WiĂŞc jak? - Starzec miaÂł przy sobie szmatĂŞ, wiaderko, skrobaczkĂŞ i szczotkĂŞ z mydÂłem. Wszystko miaÂło pójœÌ dla ciebie. - Czeka ciĂŞ wynagrodzenie rzecz jasna.

//Misja Rangi D, piszesz 1A4 jak czyÂścisz monument//
Nie byÂłam zachwycona misjÂą, ale poniewaÂż byÂła to moja pierwsza od razu wziĂŞÂłam siĂŞ do pracy. MĂŞÂżczyzna podaÂł mi trzymane przez siebie przedmioty. PowiedziaÂłam –Z mi³¹ chĂŞciÂą Panu pomogĂŞ - po czym zaczĂŞÂłam sprzÂątanie. WdrapaÂłam siĂŞ na pierwszÂą gÂłowĂŞ. Z daleka zdawaÂło mi siĂŞ, Âże monument jest czysty, ale z tej odlegÂłoÂści zobaczyÂłam jak bardzo potrzebna jest interwencja. ChwyciÂłam za szmatkĂŞ. Dopiero teraz zorientowaÂłam siĂŞ, Âże w wiadrze przecieÂż nie ma wody. PrzywiÂązaÂłam linĂŞ do jakiegoÂś wystajÂącego kamienia i spuÂściÂłam siĂŞ na dóÂł. Nieopodal pÂłyn¹³ niewielki strumyczek napeÂłniÂłam trzymane wiadro do poÂłowy, po czym ostroÂżnie wdrapaÂłam siĂŞ z powrotem na pierwszÂą z gÂłów. Na szczĂŞÂście nie wylaÂło siĂŞ prawie nic. ZwinĂŞÂłam linĂŞ z powrotem i ponownie chwyciÂłam za szmatĂŞ. ZamoczyÂłam jÂą i przetarÂłam prawdopodobnie fragment fryzury Pierwszego Hokage. Po krótkiej chwili doszÂłam do wniosku ze szmatka w tym wypadku nie wystarczy. WziĂŞÂłam do rĂŞki mydÂło zamoczyÂłam je i wtarÂłam trochĂŞ w szczotkĂŞ. ZaczĂŞÂłam szorowaĂŚ to samo miejsce. Nie spodziewaÂłam siĂŞ, Âże zobaczĂŞ takÂą róÂżnicĂŞ w kolorze monumentu. Gdy wyszorowaÂłam w ten sposób jakiÂś metr kwadratowy, ponownie wziĂŞÂłam mokrÂą ÂścierkĂŞ i spÂłukaÂłam caÂłe pozostaÂłe tam mydÂło. SzÂło mi caÂłkiem nieÂźle, ale nagle natrafiÂłam na coÂś, czego siĂŞ nie spodziewaÂłam [a powinnam bo starzec zlecajÂący mi to zadanie wspomniaÂł o tym]. Ptaki rzeczywiÂście wziĂŞÂły siĂŞ za ten pomnik. Zdegustowana tym widokiem, ale wci¹¿ ze sporym zapaÂłem siĂŞgnĂŞÂłam po skrobaczkĂŞ. Na moje nieszczĂŞÂście szÂło gorzej niÂż z kurzem i innymi tego typu zabrudzeniami. W takim tempie to do wieczora raczej nie skoĂączĂŞ pomyÂślaÂłam i westchnĂŞÂłam. Nie. MuszĂŞ siĂŞ bardziej postaraĂŚ! Jak postanowiÂłam tak teÂż zrobiÂłam. Ze zdwojonÂą si³¹ naciskaÂłam skrobaczkÂą na kamieĂą pomnika. Po krótkim czasie woda w wiadrze siĂŞ skoĂączyÂła, wiĂŞc ponownie musiaÂłam zejœÌ do strumienia. Tym razem nie chciaÂło mi siĂŞ korzystaĂŚ z liny i z pomocÂą czakry zbiegÂłam na dóÂł, napeÂłniÂłam wiadro i przystÂąpiÂłam z powrotem do pracy. Po dÂłuÂższym czasie uprzÂątnĂŞÂłam górnÂą czêœÌ gÂłów wszystkich Hokage. PrzyszedÂł czas na twarze. Znów wróciÂłam do pierwszej gÂłowy. Powoli uwalniajÂąc czakrĂŞ stopami weszÂłam na pionowÂą pÂłaszczyznĂŞ czoÂła. PojawiÂł siĂŞ jednak nowy problem gdyÂż wiadro i przyrzÂądy do czyszczenia nie posiadaÂły niestety takich zdolnoÂści jak ja. Ale niemal od razu wpadÂłam na pomysÂł by ponownie przywiÂązaĂŚ gdzieÂś linĂŞ tym razem po to by przymocowaĂŚ do niej wiadro, które dziĂŞki temu nie miaÂło prawa spaœÌ. Na caÂłe szczĂŞÂście na pionowym czole go³êbie i inne ptaki miaÂły trudnoÂści z zabrudzeniem pomnika. CzoÂło poszÂło szybciej niÂż myÂślaÂłam, ale to siĂŞ nawet dobrze skÂładaÂło, poniewaÂż z oczami i nosem szÂło topornie. W oczach byÂło tyle róÂżnych zakamarków, Âże ciĂŞÂżko byÂło zrobiĂŚ cokolwiek nawet skrobaczkÂą. MusiaÂłam byĂŚ ostroÂżna by nie uszkodziĂŚ monumentu, bo wtedy to dopiero miaÂłabym problem. A mogÂłam kupiĂŚ sobie wykaÂłaczkĂŞ to nie byÂło by problemu pomyÂślaÂłam. Na szczĂŞÂście przypomniaÂłam sobie, Âże w kieszeni mam pilniczek. ByÂł na tyle wÂąski by dotrzeĂŚ do wszystkich zauwaÂżonych prze zemnie szczelin. Z kolei z nosem byÂło ciĂŞÂżko, poniewaÂż wszystko to, co ptaki szykowaÂły na czoÂło trafiaÂło najczĂŞÂściej wÂłaÂśnie na nosie. Skrobaczka jednak daÂła sobie radĂŞ nawet z tym wyzwaniem. Z ustami byÂło podobnie jak z nosem tyle, Âże nos zasÂłaniaÂł ich wiĂŞkszÂą czêœÌ i poszÂło duÂżo Âłatwiej. Reszta twarzy nie byÂła Âżadnym wyzwaniem, dlatego poszÂło mi doœÌ szybko. Tak jak poprzednim razem z Pierwszym Hokage byÂło najtrudniej i najdÂłuÂżej. Z kaÂżdym nastĂŞpnym zabieraÂło mi to coraz mniej czasu. MiĂŞdzy drugim a trzecim zrobiÂłam sobie ma³¹ przerwĂŞ, bo byÂłam juÂż zmĂŞczona… i gÂłodna. WÂłaÂśnie wtedy to sobie to uÂświadomiÂłam. Tak bardzo chciaÂło mi siĂŞ jeœÌ, Âże chciaÂłam jak najszybciej skoĂączyĂŚ i pójœÌ na ramen albo do domu, do kuchni. Jak juÂż wczeÂśniej wspomniaÂłam kolejne gÂłowy posprzÂątaÂłam duÂżo szybciej zmotywowana gÂłodem. Przy ostatnim Hokage zaatakowaÂło mnie stado go³êbi, ale je odgoniÂłam by moja praca nie poszÂła na marne. Zadowolona ze skoĂączonej pracy skierowaÂłam siĂŞ w miejsce godzi byÂłam przed spotkaniem zleceniodawcy i spojrzaÂłam na efekt swojej pracy. Zadowolona stwierdziÂłam, Âże to juÂż na pewno koniec i wreszcie pójdĂŞ coÂś zjeœÌ.
Starzec zadowolony z twojej pracy najwidoczniej siê uœmiechn¹³.
- DziĂŞkujĂŞ ci bardzo. - RzekÂł. WspominaÂłem o nagrodzie pamiĂŞtasz? - DodaÂł po chwili. Wyj¹³ z kieszeni SakwĂŞ w której znajdowaÂło siĂŞ 250 Ryuu.

//Dodatkowo dostajesz 2 punkty do rozdysponowania na si³ê/celnoœÌ/zrêcznoœÌ/szybkoœÌ/ wytrzyma³oœÌ.//
PodziĂŞkowaÂłam starcowi za wynagrodzenie i jeszcze raz spojÂżaÂłam na swoje dzieÂło. pomnik naprawdĂŞ wyglada owiele lepiej. Dumna z siebie wyszÂłam na gÂłównÂą ulicĂŞ wioski.
<NMM>