Piaskownica (Plac Zabaw)

Jest to jedyny plac zabaw znajdujÂący siĂŞ w sunie. Nie jest on duÂży. WrĂŞcz przeciwnie jest doœÌ skromny. Jest on zbudowany z drewna, co jest doœÌ nietypowym widokiem gdyÂż wszystko w tej wiosce jest zrobione z piasku/gliny. OtóÂż teraz opiszĂŞ co siĂŞ na nim znajduje. Ogólnie caÂły plac zasypany jest piaskiem, a dookoÂła niego roÂśnie kilka drzewek. Jest to jedno z niewielu miejsc w kraju wiatru gdzie moÂżna spotkaĂŚ siĂŞ z roÂślinnoÂściÂą. Znajduje siĂŞ tutaj wieÂżyczka, bardziej przypominajÂąca zamek(Punkt1), z której moÂżna zjechaĂŚ po zjeÂżdÂżalni, a wejœÌ na niÂą moÂżna po przez drabinkĂŞ. ZnajdujÂą siĂŞ tutaj równieÂż dwie ÂłaĂącuchowe huÂśtawki (Punkt2), które majÂą drewniane siedzenia. SÂą tutaj równieÂż 2 huÂśtawki potocznie nazywane konikami (Punkt 3). SÂą one dwuosobowe Âżeby nie byÂło . SÂą tutaj równieÂż 2 Âławki na których moÂżna usi¹œÌ i siĂŞ zrelaksowaĂŚ w cieniu drzew (Punkty 4 i 5). Przed wejÂściem na plac stoi regulamin:
1. Nie wprowadzamy psów.
2. Nie zakrĂŞcamy huÂśtawek.
3. Na konikach mogÂą huÂśtaĂŚ siĂŞ jedynie 2 osoby.
4. Nie wyrzucamy Âśmieci na teren placu. Od tego sÂą Âśmietniki.
5. Dzieci do lat 5 mogÂą wejœÌ na zamek tylko za zgodÂą rodziców.

Plan:


Edit by Sabaku no Gaara

---

HM! zobaczyÂła piaskownicĂŞ. PodbiegÂła do niej i zaczĂŞÂła bawiĂŚ siĂŞ w piasku. Po chwili odezwaÂła siĂŞ Mamba!:
-Co ty robisz HM!, ocknij siĂŞ, to nie jest dla dzieci takich jak ty,
zrozum, ty jesteÂś ta inna, jedyna cenna, wiĂŞc proszĂŞ CiĂŞ, nie rób z siebie wiochy, dziĂŞki.

Dodane po 38 sekundach:

HM! posÂłuchaÂła siĂŞ Mambie! i poszÂła dalej.
[nmm]
PrzyszedÂłem w to miejsce. CzakrÂą uniosÂłem piach tak, Âże wirowaÂł w róÂżne wzory w powietrzu.
PopatrzyÂłem trochĂŞ na to. PrzypomniaÂłem sobie sceny z dzieciĂąstwa, jak inne dzieci bawiÂły siĂŞ tu niegdyÂś. PrzypomniaÂłem sobie równieÂż jak graÂły w piÂłkĂŞ i chciaÂłem im pomóc, ale baÂły siĂŞ i uciekÂły, a ja chcÂąc ich zatrzymaĂŚ uÂżyÂłem piachu. Wtedy Yashamru zasÂłoniÂła jedno z nich i kazaÂła mi przestaĂŚ, sama doznaÂła przez to ran.
'Wspomnienia nie dziaÂłajÂą na ciebie zbyt dobrze.'-powiedziaÂłem do siebie i poszedÂłem.
nmm
Zatrzymuje siĂŞ, po czym siada na Âławce.
"Hmmm... To miejsce jest idealne na krótki odpoczynek."

---

Przechodzi w pobliÂżu piaskownicy i myÂśli: "-Ciekawe czy list dotarÂł do Hokage mam nadzieje , Âże tak bo . . .". RozglÂąda siĂŞ. "Nic ciekawego tu nie ma..." Idzie dalej... <NMM>
ZwiedzajÂąc miasto zauwaÂżyÂłam dziecko bawiÂące siĂŞ same w piaskownicy. PodchodzĂŞ do niego i pytam siĂŞ:
-CzeœÌ, jak siê nazywasz?
-Metaziuka. Pobawisz siĂŞ ze mnÂą?
-Pewnie, co bĂŞdziemy robiĂŚ?
-Zbudujmy taka wielka wie¿ê, taak¹ wielgachn¹, a¿ do nieba!
-Zgoda!

Po pewnym czasie:
-Jest juÂż póÂźno , nie idziesz do domu?
-Nie
-Dlaczego, mama pewnie na ciebie czeka i siĂŞ martwi?
-Mama jak zwykle siedzi w barze.
-A tata?
-Tato jest na misji, ostatnio widziaÂłam go 2 lata temu. Mama mi mówi, Âże wróci, ale mi siĂŞ wydaje ze nie...
-Przykro mi... Zaraz przyprowadzĂŞ twojÂą mamĂŞ, zaczekaj tutaj , zaraz wrócĂŞ.

Dodane po 31 minutach:

PrzychodzĂŞ ponownie, dziecko nadal czeka. MówiĂŞ do niego:
-Twoja mama nie chcia³a przyjœÌ... - odpowiada mi p³acz...
-Trzymaj, mam tu ramen...
-DziĂŞkujĂŞ...
-A teraz chodÂź ze mnÂą do szpitala, tylko Âżeby CiĂŞ nikt nie widziaÂł...

I ruszyliÂśmy do szpitala.

<NMM>
Kai wyÂłoniÂł siĂŞ za budynków, rozejrzaÂł siĂŞ po okolicy, nie byÂło tam juÂż zbyt wielu ludzi, od czasu do czasu przetoczyÂł siĂŞ jakiÂś menel, mÂłodzieniec podszedÂł do huÂśtawek i usiadÂł na jednej, lekko bujajÂąc siĂŞ patrzyÂł siĂŞ w niebo.
Nagle b³êkitne niebo zasnuÂły granatowe chmury,przetoczyÂła siĂŞ srebrzysta bÂłyskawica,na twojÂą rĂŞkĂŞ spadÂły pierwsze krople deszczu.JuÂż miaÂłeÂś zebraĂŚ siĂŞ do odejÂścia,gdy nagle zdaÂłeÂś sobie sprawĂŞ,Âże przed TobÂą stoi wysoka biaÂłowÂłosa dziewczyna.SpoglÂądaÂła na Ciebie purpurowymi oczami - tak przynajmniej ci siĂŞ zdawaÂło.Gdy kolejna bÂłyskawica przeciĂŞÂła powietrze,ze zgrozÂą uÂświadomiÂłeÂś sobie,Âże jej oczy sÂą krwistoczerwone,a zamiast Âźrenic ma czarne szparki niczym oczy kota.UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ lekko wyczuwajÂąc twój narastajÂący strach.
-Nie bój siĂŞ mnie,nie zrobiĂŞ Ci krzywdy.Taki wyglÂąd to u mnie norma.-odpowiedziaÂła dÂźwiĂŞcznym,ale zmĂŞczonym i lekko znudzonym gÂłosem.-Mam dla Ciebie misjĂŞ,jednak moÂżesz z niej w kaÂżdej chwili zrezygnowaĂŚ i powróciĂŚ do tego miejsca z niczym.JeÂśli dotrwasz do koĂąca,powrócisz silniejszy niÂż na poczÂątku.Nie pomogĂŞ Ci,poniewaÂż jestem iluzjÂą - moje ciaÂło jest w innej,odlegÂłej wiosce Kumo-Gakure.JeÂśli Ci siĂŞ powiedzie,moÂże nawet zdradzĂŞ swe imiĂŞ.Na razie moÂżesz mówiĂŚ mi Kitsune.
Dziewczyna przeciÂągnĂŞÂła siĂŞ lekko i ziewnĂŞÂła.
-JeÂśli jesteÂś przyj¹Ì to wyzwanie,mów ÂśmiaÂło.Poczekam tu jeszcze przez jakiÂś czas,ale spiesz siĂŞ,moja iluzja moÂże znikn¹Ì w kaÂżdej chwili,a wtedy bĂŞdziesz musiaÂł dziaÂłaĂŚ na wÂłasnÂą rĂŞkĂŞ.BĂŞdĂŞ staraÂła siĂŞ dawaĂŚ wskazówki,ale nie zawsze na nie zasÂłuÂżysz.
BiaÂłowÂłosa wydawaÂła siĂŞ byĂŚ bardzo tajemniczÂą osobÂą.PoczuÂłeÂś nagle,Âże masz ochotĂŞ jÂą poznaĂŚ bliÂżej,a ta misja jest do tego idealnÂą okazjÂą.PodniosÂła wzrok i przekrzywiÂła gÂłowĂŞ na bok.
-Przyjmujesz wyzwanie?

//misja rangi C//
MÂłodzieniec z poczÂątku zerwaÂł siĂŞ z huÂśtawki dodatkowo, odskoczyÂł w tyÂł, przyjmujÂąc bojowÂą postawĂŞ i zÂłapaÂł za podwójne kunai, jednak w g³êbi siebie miaÂł nadzieje, Âże nie bĂŞdzie musiaÂł na razie walczyĂŚ, , po pierwszych sÂłowach damy, wyprostowaÂł siĂŞ jednak broĂą nadal trzymaÂł w dÂłoni, rozejrzaÂł siĂŞ po okolicy by sprawdziĂŚ czy dziewczyny nie ma na budynkach, tak dla pewnoÂści wy³¹cznie, gdy skoĂączyÂł wzrok jego zatrzymaÂł siĂŞ na iluzji – potĂŞÂżne genjutsu, muszĂŞ przyznaĂŚ nieznajoma iluzjo – powiedziaÂł po czym zachichotaÂł, po tym zacz¹³ powoli kroczyĂŚ w jej stronĂŞ, zatrzymaÂł siĂŞ koÂło niej patrzÂąc przed siebie powiedziaÂł – rozwiĂą myÂśl, w kaÂżdym bÂądÂź razie jestem zainteresowany.

(NMM)
BiaÂłowÂłosa uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ przebiegle i spojrzaÂła na chÂłopaka.
-Dobrze wiĂŞc.PrzemieszczĂŞ ciĂŞ teraz do innej wioski,gdyÂż w Sunie za maÂło siĂŞ dzieje i tutaj misja byÂłaby rzeczÂą nudnÂą.-odpowiedziaÂła prosto z mostu i by podkreÂśliĂŚ te sÂłowa,ziewnĂŞÂła i podrapaÂła siĂŞ po gÂłowie.
-GenJutsu?-powtórzyÂła i spojrzaÂła lekko zaskoczona na brÂązowowÂłosego,jednak nie chciaÂła siĂŞ na razie z niczym zdradzaĂŚ.Ot,zwykÂły chÂłopak w jej wieku i do tego przystojny.Dziewczyna potrzÂąsnĂŞÂła gÂłowÂą zaskoczona wÂłasnymi myÂślami.
-PrzejdÂźmy do rzeczy.BĂŞdzie to misja rangi C,wiĂŞc jako genin powinieneÂś sobie poradziĂŚ.Przygotuj siĂŞ na maÂłe zawroty gÂłowy,ale to normalne,gdy kogoÂś przenoszĂŞ.Gdy bĂŞdziesz na miejscu,spodziewaj siĂŞ mojej prawdziwej postaci.-mruknĂŞÂła i zÂłoÂżyÂła rĂŞce do pieczĂŞci tygrysa.WymówiÂła kilka sÂłów w niezrozumiaÂłym dla Ciebie jĂŞzyku i Âświat wokóÂł nagle rozmazaÂł siĂŞ,a ty nie widziaÂłeÂś nic prócz kanonady kolorów i ruchu.

<nmn>

next post --> Kliknij!
Zobaczy³ pisakownice i postanowi³ tam wejœÌ by potrenowaÌ. Po chwili czasu zauwa¿y³ ¿e jego marionetka Ÿle sprawuje sie na tym terenie i poszed³.
Zbliżałem się do placyku zabaw. Po tym jak już bezczelnie wtargnąłem na jego teren usadowiłem się wygodnie na ławce pod drzewkiem, gdzie był miły cień - rzadko spotykany rarytas w tych stronach. Rozsiadłem się wygodnie, wyciągając nogi do przodu i opierając się plecami o oparcie. Wyjąłem z kieszeni butelkę sake i położyłem ja za ławką. Ręce założyłem za głowę i zamknąłem oczy. To było coś co lubię - cień, cisza, spokój, szum liści, chmurki na niebie, wygodna pozycja do wylegiwania się. Nawet nei zauważyłem kiedy do płaszcz rozsunął się na boki, a przytrzymywały go tylko ręce w rękawach.
Kej ciągnięta przez Dakotę i Shivę weszła na plac zabaw niosąc dwie butelki sake. Za nią szedł Nuri. Dziewczyna postanowiła usiąść na huśtawce. Tak też zrobiła. Jedną butelkę trunku schowała do kieszeni i zaczęła bujać się drugą trzymając w dłoni. Było to o tyle oryginalne, że od czasu do czasu popijała alkohol. Lecz czym dłużej się buja na huśtawce i czym więcej procentów uderza do głowy, tym bardziej może zacząć się kręcić w głowie. Dziewczyna jednak o tym nie pomyślała. A zaczęła huśtać się już dość wysoko jednocześnie szczerząc się na to uczucie. No cóż, duchem była dzieckiem. I znając życie, miałaby trudny wybór, zjeść lizaka czy wypić sake... O tak, te dwie rzeczy w równym stopniu uwielbiała. Jej psy rozsiadły się po obu stronach huśtawki, oczywiście tak aby nią nie dostać. Nuri usiadł niedaleko Seitaro z dość ponurym wyrazem pyska.
Mój trans przerwało jakieś piszczenie, skrzypienie czy jak kto tam woli. Była to huśtająca się Kej, która to podczas huśtania popijała jeszcze alkohol. Spojrzałem się na nią z lekko otwartymi oczami nie zmieniając swojej, jakże wygodnej pozycji.
-"Daje jej max... 20 minut..." - powiedziałem patrząc obojętnie na huśtającą się dziewczynę, która to popijając swój trunek, sama się prosiła o zawroty głowy i piękne lądowanie w piachu. Spojrzałem jeszcze gdzie leżą jej wszystkie psy, po czym poprawiłem swój płaszcz i wróciłem do wylegiwania się. Tkanina jak to tkanina - przegrywa z grawitacją... płaszcz znowu się osunął, ale nie chciało mi się znowu tego ustrojstwa poprawiać. Było zbyt wygodnie i miło by robić cokolwiek. Nawet zapomniałem że tuż za ławką, na wyciągnięcie ręki mam swoją buteleczkę z ryżowym napojem alkoholowym, jakim jest Sake.
Po jakichś piętnastu minutach dziewczyna zaczęła zwalniać. O tak, zaczynało jej się kręcić w głowie. I to bardzo. Gdy w końcu huśtawka się zatrzymała, dziewczyna zleciała z niej na plecy. Nie było to aż tak delikatne, gdyż w poprzek pleców, dziewczyna miała duży wachlarz. Kej leżała w iście komicznej pozie. Ona leżała a jej nogi nadal były na huśtawce. Do tego otwarte usta i pusta butelka kilka centymetrów od otwartej dłoni... Po prostu szkoda słów. Sfora niezbyt się nią zainteresowała. W końcu nie dość, że sama sobie zgotowała taki los to nie był to pierwszy raz gdy tak lub podobnie skończyła. Do tego wilki domyśliły się, że teraz lepiej będzie jej poleżeć na ziemi i przeczekać ten czas gdy świat kręci się i tańcuje <niczym parabole >.
Odpoczynek znowu został przerwany. Tym razem było to po protu "jabadub", uderzenie o ziemie spadającej z huśtawki Kej. Spojrzałem co się stało.
-"A jednak... krócej..." - pomyślałem, uśmiechając się kącikiem ust, pokazując białe ząbki. Wypadałoby jej pomóc, ale... właśnie, zawsze jakieś ale... Po pierwsze - należało jej się za te "męki" w salonie. Po drugie - sama się o to prosiła. Po trzecie - nie chciało mi się wstawać. Prawie że leżąc na ławce, przypatrywałem się jakże komicznemu widokowi.
-"Ciekawe za ile wstanie... 20 minut?" - kolejny zakład między sobą, a sobą. Rozejrzałem się co do "powiedzenia" ma jej psiarnia. Widać że miały o tym widoku identyczne zdanie co ja. Dobre psiny...
Kej tak leżała i leżała patrząc w pustkę przed sobą. Baaaaaardzo powoli przestawało jej się kręcić w głowie. W końcu po jakichś 25 min zaryzykowała podniesieniem się. Nie było to łatwe. W końcu wachlarz miał sztywną obudowę. Jednak po jakimś czasie udało jej się usiąść. Ziemia już tak nie wirowała a rewolucja żołądkowa została opanowana. Jakie miała szczęście dziewczyna, że właśnie obok była wbita w ziemię rura trzymająca huśtawkę. Teraz robiła za niemal idealne oparcie. Kej zaczęła się zastanawiać nad koncepcją spożytkowania drugiej butelki. Normalnie to by się nie wahała, ale odlot który przed chwilą miała, do najprzyjemniejszych nie należał. Psy nadal miały ją głęboko gdzieś.
-"A jednak... dłużej" - pomyślałem spoglądając na Keiko. Przyglądałem się jej mozolnym działaniom by się podnieść. Jakiż to był zabawny i zarazem godny pożałowania widok. Po napawaniu się niezdarnością i nieudolnością Keiko by wstać po nokaucie było mi niedosyt. Chciałem jej jakoś zrobić po złości (a jak, nadszedł czas zemsty). Spostrzegłem że Keiko przygląda się drugiej butelce Sake. Na mojej twarzy pojawił się szeroki, szyderczy uśmiech, który nie zwiastował niczego dobrego - dla Kej rzecz jasna. Wyjąłem jednego Kunaia, wycelowałem i rzuciłem z największą precyzją jaką tylko mogłem. Kunai pięknie trafił w butelkę, która zamienił się w multum szkiełek i podzieliła się swoją zawartością z najbliższym otoczeniem. Rozkładając ręce po długości ławki, na jej oparciu(siedziałem na środku), wygodnie oparty, z wyciągniętymi nogami do przodu przyglądałem się Keiko. Ciekawiło mnie jak się zachowa.
Dziewczyna odwróciła głowę od rozbitej butelki. Ten zapach poleciałby prosto do jej nosa, a tak to choć trochę go stłumiła.
- No e... Teraz będę śmierdziała sake...- powiedziała prawie że łamiącym się głosem. Oczywiście na pokaz. Teraz będzie musiała urządzić sobie pranie. Miała nadzieję, że wszystko co przy sobie miała, czyli w dużej części medykamenty, nie uległy zniszczeniu. Dziewczyna wstała i nieco krzywym krokiem <podłoga w małym stopniu, ale jednak dalej jej uciekała>, przysiadła się do Seitaro i ukradła jego sake. Od razu wzięła dużego łyka. No co? Nie chciała marnować sake, a po drugie, nie chciała oddać sake Seitaro. W końcu on zniszczył calutką butelkę jej jeszcze nienapoczętego trunku. Nuri który był najbliżej zmarszczył nos. No cóż, on miał psi węch. Równie ostry jak u właścicielki.
Widząc że Keiko się do mnie zbliża odsunąłem się na bok ławki, bo jeśli mamy być szczerzy, cuchnęła alkoholem na kilometr... no może na metr. Widząc że ukradła moje sake wcale się nie wzruszyłem tym faktem - było to dosyć przewidywalne. Nic bym z tym nie zrobił gdyby nie to że perspektywa łażenia z zalaną dziewczyną nie była zbyt przyjemna. Nie lubiłem marnować dóbr tego świata, ale cel uświęca środki. Wyjąłem jeszcze jednego Kunaia i szybkim ruchem wbiłem w dół butelki. Popękała ona nieco i zrobiła się w niej dziurą na prawie cały dno. Nie zdążyłem pomyśleć "Masz za swoje", a cały alkohol wylądował na piasku, tuż przed ławką. Chyba sam siebie proszę o lanie.
Kej chciała odsunąć butelkę od kunaja, ale nie zdążyła. Widząc wylewający się trunek, próbowała zatamować wyciek, jednak nie udało się jej to zbytnio. Tak więc zostało jej patrzeć jak napój się wylewa. O tak, teraz się wkurzyła.
- Seitaro.... Zabiję...- prawie wywarczała. Naprawdę była zła. Śmierdziała alkoholem <wina Seitaro>, nie napiła się jego sake <wina Seitaro> i w ogóle się paskudnie czuła <pewnie też wina Seitaro>. Miała teraz ogromną potrzebę pójść pod prysznic i urządzić pranie. Nie wiedziała jednak gdzie w sunie może tego dokonać. To ją jeszcze bardziej zirytowało. W tym momencie całą tą frustrację zawarła w spojrzeniu skierowanym na chłopaka. Wzrok mówił "mam naprawdę wielką ochotę skręcić Ci kark i wypruć flaki".
Dumny z siebie, zakręciłem ze dwa bączki Kunaiem w powietrzu po czym sprytnie go schowałem tam, gdzie wcześniej się znajdował. Teraz mogłem być spokojny że Keiko się nie upije jeszcze bardziej. Gdy Keiko zaczęła wyrażać swoją frustrację i złość krótką wypowiedzią, spojrzałem na nią bezczelnie gwiżdżąc - "mów, mów = mam to gdzieś". Mógłby to tak zrozumieć każdy - czy znajomy, czy obcy, czy zwykły przechodzień. Mimo lekkiego przestrachu spowodowanego groźną sytuacją zachowałem jako taki spokój i wpatrywałem się w chmury. W nosie krążył drażniący zapach alkoholu który zapewne wydzielał się, a to od Keiko, a to od rozlanego trunku.
Pogwizdywanie Seitaro jeszcze bardziej wnerwiło Keiko. Dziewczyna po alkoholu mniej panowała nad sobą, dlatego nie mogła wziąć kilku głębszych oddechów i próbować się uspokoić. Nie, ona musiała powoli wyjąć katanę i przyłożyć ją do szyi chłopaka. Pomija się fakt, ze ze złości jej ręka nieco drżała.
- Zabierz mnie gdzieś gdzie będę mogła się wyprać i umyć ubranie...- w jej głosie było wyraźnie słychać groźbę. Zupełnie taką samą jak było ją widać. Wszystkie psy patrzyły się na panią niezbyt wiedząc co zrobić. Próbować ją powstrzymać? Czy może wspierać w przedsięwzięciu? W końcu nic nie robiły. Nie dostały takiego polecenia. A i tak się domyślały, że pomoc może być złym pomysłem. W końcu pani nie do końca panowała nad sobą i własnym umysłem.
Moje pogwizdywanie i wpatrywanie się w chmury przerwała Keiko z jej stalową przyjaciółką - Kataną. Spojrzałem To raz na ustrojstwo przy szyi, to na dzierżącą jej osobę. Przełknąłem głośno ślinę. Patrzyłem się na Keiko, czasami spoglądając na katanę. W głosie i oczach miałem strach... albo zaskoczenie, lub może raczej i oba.
-Eee... umyć ubranie... wyprać się... to chyba... eee... - mówiłem jąkając się jak nigdy. Głos drżał z przestrachu. Drżąca ręka z kataną przy gardle nie były środkiem uspokajającym. - To chyba będzie... najdobrzej... najlepiej... yyy... szpital... oaza... jak wolisz... - zakończyłem wypowiedź z jakby ulgą, ale nie wiedziałem niby czemu. Przypominając się żę życie wisi na włosku ulga, zamieniła się w rosnąca napięcie.
Kej usatysfakcjonowana taką odpowiedzią zabrała katanę sprzed nosa, a raczej gardła Sei'a. Pal licho, że mało brakowało a by przejechała mu po tej jakże nieszczęsnej szyi. W każdym razie, Kej oparła tępą stroną <to chyba głownia się nazywało> katanę o swoje ramie.
- W takim razie prowadź do oazy. Bo jak nie...- postukała kataną o ramie dając jasno do myślenia czego użyje jako motywacji. Jej psy zebrały się wokół niej aby w razie czego jakoś zareagować. Patrzyły się na Sei'a z prośbą w oczach.
Widząc że katana nie jest już czymś, co zaraz przecięłoby szyję powodując śmierć w męczarniach, usiadłem zgarbiony na ławce wpatrując się w podłoże. Próbowałem się uspokoić i wyrównać oddech. Po minucie ciszy powoli wstałem otrzepując rękawy płaszcza. Powoli wyszedłem przed Keiko i zacząłem kierować się do bram Suny. Jakoś nie było jak nawiązać rozmowy dlatego byłem cicho i nadal nieco spięty szedłem przed siebie.
<NMN - nie ma nas>
Przyszła do piaskownicy, prawdopodobnie jedynej normalnej tutaj rozrywki. Zabawi tu jeszcze z kilka dni, załatwi swoje sprawy i wróci do domu, wiodąc bezsensowne życie geniusza. Usiadła gdzieś na ławce, podciągając kolana pod brodę i patrząc się na dzieci bawiące się z rodzicami. Ona, niestety tak nie miała... Nie pamięta takich zabaw. Zapomniała co to miłość, radość, zabawa... Jest już sama od dosyć długiego czasu i to robi się już męczące...Westchnęła i wpatrywała się w niebo.
-Tak to się nazywa wredność do kwadratu, na pustyni wybudować piaskownicę, hmm to może na oceanie powstanie basen?

Mówił sam do siebie, mechanicznym głosem pewien gabarytowy jak by się mogło zdawać mężczyzna. Dziwnie podszedł na skraj otoczonego kawałka przeznaczonego dla dzieci. Nie miał racji, takie miejsce dla dzieci było potrzebne, tutaj mogły się swobodnie bezpiecznie bawić nikomu nie przeszkadzając i same będąc "atrakcją" dla starszych ludzi.

Garbaty, gruby jegomość stojąc w miejscu rozglądał się widocznie szukając
Miyo podniosła wzrok i przypatrzyła się temu facetowi, co tak usilnie się rozglądał po piaskownicy i po dzieciach. "Nie no, w tej wiosce same zboki, normalnie..." pomyślała dziewczyna i westchnęła. Już lepsza jest jej, chodź tam wszyscy postrzegają ją zupełnie inaczej, niż na to zasługiwała. Ale cóż poradzić, taki już jej los. Popatrzyła na bezchmurne niebo, myśląc.
Mężczyzna powoli obracał głowę i... bingo jest ktoś obcy. Powoli podszedł z tyłu i zadał zasadnicze pytanie

- nie jesteś z suny?

Zabrzmiało dźwięczne niczym głos z komputera maykrsoft, a dziewczyna mogła poczuć się znacznie nieswojo. Tak myśląc o niebieskich migdałach, patrząc na rzadkie chmurki i czując kogoś za plecami. Zw3łaszcza że jegomość ma zakrytą twarz i ogólnie jest "dziwny". Nawet nie rozpoczął standardowo od "przepraszam"
Yomi szedł powolnym krokiem. Z biegiem czasu miejsce w którym się znajdował przypominało wioskę, a co paręnaście kroków mijał gromadkę ludzi.
" Ich strój dalece odbiega od stroju ludności miejskiej. Dlaczego? Co ich zaciągnęło do takigo miejsca? "
Podszedł przykucnął kilkanaście metrów dalej. Bacznie spoglądając na kobiety znajdujące się przed nim.
- Dlaczego? Dlaczego czuję do tych ludzi odrazę i pogardę. Czemu im nie ufam? Dlaczego? Jak one potrafią tak swobodnie ze sobą rozmawiać? Przecież... przecież życie nie jest po to, aby rozmawiać, a po to aby przetrwać. Ta rozmowa na pewno nie należy do próby przetrwania... - wymamrotał pod nosem Yomi. Żadna z kobiet nie powinna usłyszeć tej jakże pięknej kwiestii która wyłoniła się z ust młodego Iwyjczyka.
" Jeżeli któraś z nich podejdzie.. zabiję ją i ucieknę. To miejsce nie jest odpowiednie dla mnie.. muszę się stąd jak najszybciej oddalić, ale najpierw zbadam to miejsce. "
Z racji, że obecnie znajduje się w wiosce otoczonej grubymi wysokimi murami. Wiatr nie zbudza tumanów kurzu dlatego rozwiązał swój płaszcz i zapiął go tak jak należy. przy okazji wyciągnął jedną chustę i przewiązał nią sobie usta. Drobiny piasku wciąż mogły jakoś się do niego przedostać. Dodatkowo taka chusta ukrywa oddech.. w razie gdyby Yomi był zmuszony szybko zaatakować. Ofiara nie powinna się niczego spodziewać.
// Yomi Yomi biedny Yomi... Sorincia siedzi w kukiełce więc nie widzisz dwóch kobiet a kobietę i wielkiego garbatego jegomościa...na dole masz link do wyglądu tejże kukiełki /

Wiecie że wariat wariata ponoć rozpozna z kilometra, ponoć bo ten wyjątek potwierdza regułę. Dziewczyna nie spodziewała się dosłownie niczego, no może opryskliwej odpowiedzi konoszanki. Zaciekawiły ją jej oczy, takie bez duszy, człowiek posiadający takie oczy musi być na wskroś zły i niezrównoważony psychicznie. Tak Suna słynie z wariatów, jest ich stolicą a w tym miejscy chyba odbywa się ich zlot. Otóż ta osóbka chce mieć kolekcję z włoków, a pewien osobnik pragnie nim zostać...a może to jakaś wybitna jednostka?
Sorincia wygodnie siedząc w swym skórzanym fotelu wymontowanym z mercedesa 240A, skupiła się na widoku z przodu, nie zdając sobie sprawy że może stać się celem... Tak więc nieprzygotowana i bezbronna dalej sterczała tuż za obcą dziewczyną.
-Jestem z Konoha...-Miyo drgnęła i odstąpiła krok od dziwnie wyglądającego mężczyzny. Katem oka dostrzegła jakiegoś innego chłopaka, ale teraz nie zamierzała zawracać sobie nim głowy.
-A tobie chyba nic do tego, skąd jestem. Nie mam złych zamiarów, wobec tej wioski...-powiedziała chłodno. "A chciałabym by było inaczej", dodała w myślach. Czujna wyczekiwała reakcji nieznajomego.
Mężczyzna "podjechał" bliżej
- To tam mają takie oczy bez duszy? A przepraszam...

I kukiełka odeszła z trzy kroki, dalej nie zauważając niczego złego. Nie miała też żadnych przeczuć czy wizji, znaków z nieba....

- jestem ciekaw, nigdy nie widziałem nikogo takiego jak pani, stąd od razu wywnioskowałem że nie jesteś stąd. Jeśli przeszkadza ci moja osoba to odejdę

Tak dziecko pustyni i ludu koczowniczego, pracujące przed laty w szpitalu, będące najemnikiem ale wychowanie jakieś pozostało. Dziewczynie mogło dziwne się wydać taka postura człowieka i taka dziwna maska.
//Sorka niedopatrzenie..//
Kobieta o pustych oczach i jakiś dziwak, który z wyglądu strasznie irytował Yomiego zaczęli rozmawiać.
" O czym oni rozmawiają? Dlaczego rozmawiają? Czy mają zamiar walczyć? Co spowodowało, ze ten dziwny mężczyzna rozmawiają. Na pewno mają jakieś porachunki. Albo plany. Zapewne chcą mnie zaatakować... ale ja się nie dam. Jestem z Klanu Kazan! "
Zaraz kiedy przez myśl przeleciał mu klan, splunął do piaskownicy.. Kochał ten klan, a zarazem nienawidził. Mógłby za niego zginąć. Chociaż.. Yomi mógłby zginąć za wszystko. Nie raz był blisko śmierci. Swoją drogą.. przydało by się rozejrzeć za jakimś barem, ale najpierw poczeka na rozwój wydarzeń...
Zauważył, że obydwie postacie ''zawiesiły na niego oko'' dobrze wiedzą, ze ktoś ich obserwuje. To dobrze, chłopak nie zamierzał się ukrywać.
- Jednak, co zrobić jeżeli któraś z postaci zbliży się. Wtedy.. trzeba będzie jakoś działać. Szybki atak.. spowodować zamieszanie i uciec. Tutaj za dużo świadków aby zabić.
Yomi schylił się i napełnił kieszenie piaskiem.(tak z 4 garście)Był on bardzo drobny.. i taki.. suchy. Zupełnie inny niż widział w Iwie.
Miyo spuściła wzrok.
-Możesz zostać, jeśli ci pasuje, mnie tam jest wszystko jedno...-odparła beznamiętnym głosem, wypranym z jakichkolwiek emocji.
-Po prostu mam problemy i czasami tak się zachowuję...-dodała uśmiechając się przepraszająco. Już nie zawracała uwagi na chłopaka, wyraźnie wystraszonego. Nie przyszła tu walczyć, tylko porozmyślać, gdyż w swojej wiosce jakoś tego zrobić nie mogła.
Lalka zrównała się więc z dziewczyną, patrząc t ten sam punk co ona. Sorincia zadawała sobie pytanie "co ona tam widzi?". W końcu to ona jest z suny urodzona pośród piasku. I w łaśnie w tej chwili naszło ją by spojrzeć w bok, a tu
- o
I koniec wybitnej wypowiedzi, lecz to "o" zabrzmiało niezwykle inaczej niż tamte mechaniczne słowa, po prostu urwała jej się. Będąc Chunninem łatwo odróżniała shinobi, nie żeby wyczuwała, lecz postaw jej takiego przed pyskiem a trafi. Nie przejęła się nim zbytnio, lecz położenie zaznaczyła w swej pamięciowej topografii terenu. Chłopak miał multum czasu na działanie, lecz ku naszej szczęśliwości nic nie zrobił, drocząc się sam ze sobą.

- Wszyscy mają problemy, za każdym z nas idzie nieubłagana Historia. Suna nie jest miejscem gościnnym, piaski, rozbójnicy, kupcy, zaginięcia. Ludzie najchętniej by stąd pouciekali....ale dokąd? Czemu opuściłaś swój piękny, zielony i cuchnący kwiatami kraj?
Wybacz, znowu mnie poniosło, jestem ciekaw-a/to a przerwane i zmienione/-ski, ot tak moja słabość.
-Bo tam nikt mnie nie rozumie...-odparła cicho Miyo.
-Wszyscy mają mnie gdzieś, chodź urodziłam się kimś szczególnym...-powiedziała dziewczyna beznamiętnym głosem.
-A tu jest tak spokojnie... tu nikt mnie nie zna, nic o mnie nie wie... Tu jest inaczej...-powiedziała, patrząc w jakiś daleki punkt. Teraz wyglądała na dziewczynę smutną i zmęczoną życiem.
- urodzić się kimś szczególnym, ja nie wierze w przeznaczenie, w urodzenie, nie chce w to wierzyć. Wole walczyć o swój los, każdy z nas musi jakoś żyć. Jeśli nikt Cię nie rozumnie spraw by zapragnęli, duma z rodu? Zapewne to te bezduszne oczy, wierzysz w nie? Nie upotwarniaj siebie, miłego dnia...

Kukiełka powoli odwróciła się i ruszyła zmieniając swoje położenie bardziej pod budynki schować się przed słońcem, do cienia. Tutaj mogła się wygodniej wyłożyć, zmrużyć mechaniczne powieki i czekać, na następny dzień. Sorincia czasami śmiała się że jest niczym "ślimak" dom zawsze przy niej.
Ech, fakt faktem, ten dziwny osobnik miał po części rację. Może musi się zmienić? Stać się dumą rodu? Przestać się wszystkim zamartwiać, tylko być sobą? Tak, to chyba najlepsze rozwiązanie... Lekkie rumieńce zagościły na jej policzkach.
-Dziękuję...-powiedziała cicho, a jej głos zmieszał się z szumem wiatru.
Z ledwością władczyni kukiełko-zorda usłyszała jak się zdawało słowa "Dziękuje" słabe, słabe ale bardzo miłe to słowa. Zwłaszcza że się nic takiego nie powiedziało, a jedynie wyjawiło skrawek swoich myśli. To tak jak ktoś by ci dziękował za to że jesteś, bardzo miłe to uczucie. A no tak mieliśmy z tym skończyć, na świecie uczucia się nie liczą. W tym momencie uwagę przejął chłopak na buku...szykujący się "Shinigami wie do czego".
Kukiełka więc zawołała
- znasz go?
Wskazując głową na chłopaka z piaskiem w kieszeniach
Miyo wzruszyła ramionami
-Nigdy go tu nie widziałam...-odparła, z ukosa patrząc na nieznajomego. Wydawał się zagubiony i wystraszony, pełny agresji i nienawiści. Tak, wszystko to w nim wiedziała i aż mu współczuła.
-Wielu tu takich ludzi jest?-spytała,chcąc jakoś zmienić temat.
- tutaj, nie wiem, wiem że trzy przecznice dalej stoi szpital psychiatryczny. Jest on miejscem pielgrzymek tłumów z różnych wiosek. No wiesz takich co im "brat rodziców zabił i cały klan, a on jako ostatni musi się zemścić". Leczą tam emo...i takich ludzi w potrzebie. Mnie osobiście on wydaje się całkowicie zrównoważony i normalny. No bo nienormalny to był Yukasa, biegał po kamieniach z butlą od gazu na smyczy. Jak się później okazało pełną...
Dziękuje za spotkanie, lecz muszę ruszać dalej. Do zobaczenia, bezduszno-oka.

Kukiełka ładnie się ukłoniła i mocno odbijając się od podłoża wskoczyła na budynek stojący za nią, potem odbiła się od następnego i wylądowała blisko bram

NMMT
Miyo chwilę zamyśliła się nad słowami kukiełki. Może ona jest właśnie taka? Może w jej duszy czai się mściciel? Ech, tyle pytań, a tak mało czasu... Dziewczyna westchnęła i wstała."No, czas w drogę, jeśli mam zamiar wyjechać stąd przed nocą..."pomyślała i szybkim ruchem wskoczyła na dach jednego z najbliższych domów. Po kilku chwilach, była już ciemną sylwetką w oddali.

NMMT
Najpierw mężczyzna odjechał, zaraz po nim w swoją drogę ruszyła dziewczyna o białych oczach. Mimo tego dziwaczny mężczyzna znacznie bardziej zainteresował Yomiego. Jego specyficzne rozmiary i kształt były6 czymś nadzwyczajnym i niespotykanym.. zwłaszcza w Iwie, dlatego chłopak ruszył w stronę chłopaka.
- Zabić...

NMM
Dziewczyna i jej ochroniarz zatrzymali się przecznicę prze miejscem gdzie wylądował ptak. Skanowali dzielnice w poszukiwaniu czegoś interesującego. Tak... ptak zdecydowanie nie był stąd i raczej na leżał do ptaków posłańców. Jeśli odleci nim dowiedzą się kto i po co wysyła posłańców w środku wioski, korzystając z innej drogi komunikacji niż gołębie, albo dorwą posłańca nim opuści mury wioski. Dziewczyna skinęła na towarzysza i wskoczyli na przeciwległe dach obserwując z gry najprawdopodobniej ninja.

>NMM<