Sypialnia "Tano"

Wchodzi siĂŞ przez zwykÂłe drewniane drzwi do duÂżego pokoju w którym mieÂści siĂŞ niskie ÂłóÂżko o zielono-biaÂłej poÂścieli. SÂą tutaj dwie duÂże szafy na których sÂą malowidÂła przedstawiajÂące las bambusowy a miĂŞdzy nim pandy. Na ziemi jest wyÂłoÂżona bambusowa mata. JEst tutaj takÂże biurko z krzesÂłem.

Dodane po 32 minutach:

Casper otworzyÂł drzwi na oÂścierz i zaprosiÂł go do Âśrodka.
- Kluczyki i pokój sÂą twoje.

---

Wzi¹³em kluczyki i œcisn¹³em mocno-Dziêkujê ci Casper-sensei...Przez 3 lata nie doœwiadczy³em tyle ciep³a i troski,ile dosta³em w tym spotkaniu-Podnios³em g³owê z wyraŸn¹ determinacj¹ na twarzy-Casper-sensei!Obiecujê,¿e nigdy nie zawiodê twojego zaufania!Mam u Ciebie wieczny d³ug wdziêcznoœci!
Casper zrobiÂł siĂŞ nie co czerwony bo nikt jeszcze mu nie dziĂŞkowaÂł aÂż tak za gÂłupi pokój. PrzecieÂż on nic prawien nie zrobiÂł.
- Nie przesadzaj ... - nie wiedziaÂł co ma powiedzieĂŚ wiĂŞc postanowiÂł szybko zmieniĂŚ temat - jesteÂś gÂłodny po podróÂży ?
- MoÂże warunki nie sÂą genialne ale myÂślĂŞ Âże powinno ci pasowaĂŚ - uÂśmiechn¹³ siĂŞ - wiĂŞc masz ochote na kolacje ? PójdĂŞ powiedzieĂŚ sÂłuÂżbie by coÂś przygotowa³¹ ... i tak czĂŞsto siĂŞ obija.

---

DziĂŞkujĂŞ za to,co dla mnie robisz Casper-sensei-odparÂłem nie mogÂąc ukryĂŚ zakÂłopotania
- Wiêc siê tutaj rozgoœÌ a nied³ugo przyjdzie s³u¿ba i da ci wszystko. Ja nie mam co robiÌ to siê przeœpie. - uœmiechn¹³ - klony tak¿e bywaj¹ zmêczone.
Ciekawe czy chÂłopak zauwaÂżyÂł wczeÂśniej Âże jestem klonem. Teraz moÂże siĂŞ troche gÂłupio poczuĂŚ ale trudno. MĂŞÂżczyzna wyszedÂł.

Po kilkunastu minutach przybyÂła do pokoju sÂłuÂżba skÂładajÂąca siĂŞ z szeÂści mĂŞÂżczyzn. Jeden przyniusÂł drewnianÂą tace na której jest trzy duÂże patyki Yakitori na które skÂładajÂą siĂŞ filet z kurczaka, wÂątrubka drobiowa, grzyby, papryka i pory a do tego ryÂż a wszystko jest oblane sosem sojowym z dodatkiem ociupinki sake. Do tego jest maÂła miseczka Ramen o ciemnym kolorze wywaru z du¿¹ iloÂściÂą makaronu. Do drugiego dania jest tradycyjna paÂżona zielona herbata.
Drugi mĂŞÂżczyzna przyniusÂł rĂŞczniki oraz przedmioty do higieny.
Trzeci zaÂś przyniusÂł szlafroki oraz trzy kimona które sÂą na twój kruj.
Czwarty zaÂś z nich przyniusÂł kilka Âświec gdyÂż w pokoju nie ma lampy.
PiÂąty i szósty pomagali innym.
Ze zdumieniem przyglÂądaÂłem siĂŞ krzÂątaninie sÂług Casper-sensei'a.Gdy skoĂączyli,wyszli zamykajÂąc drzwi.Z niedowierzaniem przyglÂądaÂłem siĂŞ przysmakom,jakie mi zaoferowano.ZabraÂłem siĂŞ za jedzenie...po skoĂączonym posiÂłku padÂłem z zachwytu,gdyÂż od dawna nie jadÂłem nic lepszego...poza tym to byÂło na prawdĂŞ dobre!

Dodane po 3 minutach:

Otoczony tyloma zapachami zacz¹³em czuÌ jakiœ niemi³y fetor...To by³em ja...wzi¹³em wiêc œrodki higieny,rêcznik i szlafrok i poszed³em rozej¿eÌ siê za jakimœ prysznicem,b¹dŸ wann¹...
ÂŁazienka jest w innym poÂście gdyÂż njest ona rpzeznaczona dla wszystkich goÂści. OczywiÂście jak wychodzisz ze swojego pokoju nie znajdujesz siĂŞ na zewnÂątrz a w holu budynku przeznaczonego dla goÂści wiĂŞc nie jest tutaj chÂłodno
Po powrocie do pokoju rozwiesiÂłem mokre ciuchy za oknem tak,aby nie rzucaÂły siĂŞ w oczy.Zerkn¹³em na miejsce,w którym jadÂłem-Talerze i tace byÂły moÂże czyste,ale tylko pozornie-Trzeba bĂŞdzie je umyĂŚ-stwierdziÂłem

Dodane po 38 minutach:

WszedÂłem do pokoju i zamkn¹³em drzwi.PoÂłoÂżyÂłem siĂŞ na ÂłóÂżku...Jakie ono wygodne byÂło!Ostatnimi sÂłowami jakie wydaÂłem przed zaÂśniĂŞciem byÂły:
-DziĂŞkujĂŞ Ci Casper-sensei...

Dodane po 17 sekundach:

(NMM)

Dodane po 11 godzinach 24 minutach:

OtworzyÂłem oczy.SÂłoĂące juÂż byÂło wysoko,pewnie wszyscy juÂż wstali.PodniosÂłem siĂŞ i podszedÂłem do okna.Ptaki ÂśpiewaÂły miĂŞdzy sobÂą,a ja im siĂŞ przysÂłuchiwaÂłem-No trzeba siĂŞ ubraĂŚ-stwierdiÂłem,gdy doszedÂłem do tego,Âże moje ciuchy byÂły juÂż suche.
-MoÂże zrobiĂŞ Âśniadanie Casprowi-sensei?Ciekawe,czy on jeszcze Âśpi?-RozmyÂślaÂłem zakÂładajÂąc bandaÂże-To siĂŞ sprawdzi-dodaÂłem.

Dodane po 4 minutach:

No,gotowe-powiedzia³em zadowolony z siebie,gdy¿ nigdy nie lubi³em wi¹zania banda¿y-wiêc teraz zobaczê czy œpi-po tych s³owachwyszed³em z pokoju i zamkn¹³em drzwi.
przyszedÂłem do pokoju Tano razem z nim na plecach uÂłoÂżyÂłem go w jego ÂłóÂżku i obandaÂżowaÂłem . powiedzialem-no to teraz odpoczywaj , a jak wydobrzejesz to wpadnij do PosiadÂłoÂści Inuzuka na HerbatkĂŞ owocowÂą ;]- uÂśmiechn¹³em siĂŞ serdecznie i wyszedÂłem z pokoju kierujÂąc siĂŞ do swojego domu
Nie miaÂłem siÂły odpowiedzieĂŚ.PatrzyÂłem tylko,jak zamykajÂą siĂŞ za nim drzwi.
-Ca-Casper-sensei...czy...czy ja...zas³u¿y³em na..na twoj¹...uwagê?-Po tych s³owach zasn¹³em,ci¹gle widz¹c Caspra-sensei...

Dodane po 2 godzinach 34 minutach:

(NMM)

Dodane po 15 godzinach 32 minutach:

Powoli otworzyÂłem oczy.Wszystko mnie bolaÂło.
-I co Ci po mnie Casper-sensei?-wyszeptaÂłem-zawiodÂłem CiĂŞ,wtedy,kiedy najbardziej miaÂłem okazjĂŞ pokazaĂŚ Ci,Âże jestem coÂś wart...-powiedziaÂłem,wstajÂąc ciĂŞÂżko.
-MuszĂŞ...muszĂŞ byĂŚ silniejszy...

Dodane po 4 minutach:

ZorientowaÂłem siĂŞ,Âże jestem obandaÂżowany,ale szukaÂłem moich ubraĂą.ZnalazÂłem je...zniszczone.
-Jakby tego by³o ma³o,to jeszcze muszê to zaszczyÌ-westchn¹³em,po czym wzi¹³em siê do pracy.Po kilkunastu minutach by³em ju¿ ubrany w moje zaszyte ³aszki.Wci¹¿ jednak przygnêbiony,wyszed³em z pokoju zamykaj¹c drzwi.

Dodane po 7 minutach:

(NMM)

Dodane po 6 godzinach 24 minutach:

Do pokoju wszedÂłem przez okno i bezszelestnie przygotowaÂłem siĂŞ do snu.Po wszystkich przygotowaniach poszedÂłem spaĂŚ.
ZrobiÂłam Âżabke i wlazÂła przez okno z karteczkÂą i zaczeÂła kumkaĂŚ na karteczce jest napisane
Cytat: Otwórz drzwi ^^
A ja staÂłam przed drzwiami
¯abka w koùcu mnie obudzi³a,a gdy przeczyta³em kartkê w te pêdy otwar³em drzwi(nawet nie zd¹¿y³em siê przebraÌ).
-Yuko-sensei?A co ty tutaj robisz?
-Trzeba jakoÂś nadrobiĂŚ trening nie?Powiem ci coÂś o mnie....
"Jestem jak dynamit i spodziewaj siĂŞ ,Âże wejde oknem czy obudze cie o 3.00 nad ranem,jak znajdziesz Âżabe u siebie z karteczkÂą to znaczy,Âże to ja."inaczej mówiÂąc jestem strasznie wymagajÂąca -PowiedziaÂłam
-I PS.Ubierz sie-PowiedizaÂłam
zawstydzony faktem,Âże jestem w samych gatkach,o maÂło nie spaliÂłem siĂŞ ze wstydu.
-T-Tak oczywiÂście Yuko-sensei!BĂŞdĂŞ pamiĂŞtaÂł!-odpowiedziaÂłem nerwowo chcÂąc siĂŞ ubraĂŚ.Po kilku minutach byÂłem juÂż ubrany.
-Yuko-sensei,to co zamierzasz w sprawie treningu?-spytaÂłem
-nie chciaÂłbyÂś wiedzieĂŚ jak wymeczyÂłam mojego poprzedniego ucznia...Niestety umarÂł podczas misji.Powiem ci coÂś...Ten chÂłopak byÂł jinchiruuki,no ja z resztÂą teÂż...Ale straciÂłam go-PowiedziaÂłam
-Rozumiem...-odparÂłem cicho-ale...ale nie przekonam siĂŞ dopóki nie spróbujĂŞ!
-Ech i tak musze z kimÂś powaznie pogadac...Nie wiem czy jÂą kiedyÂś znajde-PowiedziaÂłam cicho do siebie
-DObra jak tu juÂż jesteÂś powiedz coÂś o sobie-PowiedziaÂłam do Tano
No cóÂż-zacz¹³em-Jak zapewne zauwaÂżyÂłaÂś,jestem ÂświeÂżo upieczonym geninem.W dodatku...-tu przerwaÂłem na chwilĂŞ wspominajÂąc dzieciĂąstwo-byÂłem zawsze sam...Po tragicznej Âśmierci caÂłego mojego klanu,z którego tylko ja przeÂżyÂłem,zostaÂłem wychowany przez parĂŞ emerytowanych ninja.Oni nauczyli mnie podstaw walki.PóÂźniej...Oni teÂż byli martwi...AÂż do teraz b³¹kaÂłem siĂŞ samotny.Egzamin na genina miaÂł mi otworzyĂŚ drogĂŞ do bycia zauwaÂżonym...I tak siĂŞ staÂło!Do tej pory samotny shinobi wioski liÂścia zostaÂł znaleziony przez otwartego i dobrego czÂłowieka...Caspra-sensei.Tyle,co tutaj dostaÂłem schronienie,a juÂż musiaÂłem walczyĂŚ.Moim przeciwnikiem byÂł naprawdĂŞ mÂądry i opanowany chuunin...byÂł zresztÂą Twoim krewnym.PrzegraÂłem,co zd¹¿yÂłaÂś chyba zauwaÂżyĂŚ,kiedy tak staÂłem bez ciuchów.Ten bandaÂż zaÂłania mojÂą ranĂŞ...ranĂŞ zadanÂą kunaiem przez Hachi-kun...
-... No wiesz,bycie nawet wÂśród osób któe znasz moÂże cie czyniĂŚ samotnym-PowiedziaÂłam
Wiem...10 lat treningu u tamtych staruszków nie sprawiÂło,Âże czuÂłem siĂŞ lepiej...Ale jednak Casper-sensei jest inny!Oni nie byli zbyt ciepli wobec mnie!
"Æwicz,æwicz,æwicz,¬LE!!!Jeszcze raz!"-wszystko odbywa³o siê na tej zasadzie-odpar³em
-Taaa ten kolo podrywa mojÂą siostre-PowiedziaÂłam do siebie
Przepraszam?Nie wiedzieĂŚ czemu,ale mam doœÌ czuÂły sÂłuch.Od zawsze i przypadkiem usÂłyszaÂłem co mówiÂłaÂś...-powiedziaÂłem,czujÂąc siĂŞ dosyĂŚ dziwnie,bĂŞdÂąc tak osÂądzanym
-E tam nie waÂżne.Poprostu siostra miaÂła juÂż faceta,ale przez ten zwiÂązek zostaÂłam ciociÂą,i nie chce zostaĂŚ ciociÂą dwóch bachorów >.>
HĂŞ?Nie rozumiem Twojego toku myÂślenia...Ja nikogo nie podrywam!Jedynymi dziewczynami jakie w Âżyciu kochaÂłem,byÂły mojÂą matkÂą i siostrÂą...Ale to juÂż historia...SkÂąd Ci przyszÂła do gÂłowy taka myÂśl?-spytaÂłem-Aha!I co z tym treningiem?
Nagle okno siĂŞ otworzyÂło a do Âśrodka wpadÂł Casper z swym nigdy nie znikajÂącym uÂśmiechem. PomachaÂł do swojego goÂścia oraz do Yuko.
- Witam wszystkich serdecznie ... o czym rozmawiacie ? - Casper jakby nic podszed³ do dziewczyny i szepn¹³ jej do ucha - mam do ciebie kilka pytaù ...
ZapukaÂł do drzwi po krótkim czasie wszedÂł i zauwaÂżyÂł Caspra-Sensei i tÂłum nieznanych ludzi "Casper-Sensei skoĂączyÂłeÂś juÂż swojÂą walkĂŞ kiedy zaczniemy misje?"
- Z pewnoÂścia jak wrócĂŞ a nie wiem kiedy to siĂŞ stanie gdyÂż nie jestem wszechwiedzÂący - oÂświadczyÂł casper a dok³¹dnie jego klon - tak wogóle poznajcie siĂŞ ... to jest mój uczeĂą Rafichi, to jest mój wspaniaÂły znajomy Tano ... a tak dziewczyna to siostra piĂŞknej i boskiej Keiko - ostatni potomek klanu senju nagle znikÂł z tego swiata ( odleciaÂł duszÂą) i zacz¹³ wyobraÂżaĂŚ sobie swojÂą ukochana aÂż mu slina zaczeÂła kapaĂŚ (lol)
CzeœÌ,Rafichi!Jak leci?Eeee...Casper-sensei...Co Ci jest?
KlapneÂłam siĂŞ w gÂłowe
-Czy¿byœ têskni³ za KeiKei-Powiedzia³¹m chytrym uœmieszkiem
Ech...Casper-sensei chyba odleciaÂł...A wracajÂąc do tematu:Jak ten trening wyglÂąda?
-najpierw sprawdzenie twoich umiejĂŞtnoÂści w praktyce.
Potem sprawdzimy zdolnoœÌ twojego ukrywania siê
a na ostatnie mój egzamin.Jest doœÌ trudny wiĂŞc musisz wzi¹œÌ siĂŞ na nauke,a co z tÂą sprawÂą to chodzi mi o to ÂŻe Casper zakochaÂł sie w mojej siostrze,a nie ty-PowiedziaÂłam
Rozumiem...-odparÂłem-Ten test to jutsu bĂŞdzie zawieraÂł?Czy bĂŞdzie to raczej wiedza praktyczna?-dopytywaÂłem siĂŞ niecierpliwy
Dowiesz siĂŞ w swoim czasie...-PowiedziaÂłam
-Dobra chodÂź-PowiedziaÂłam,zÂłoÂżyÂłam rĂŞce w pieczeĂącie i uÂłoÂżyÂła siĂŞ czerwona Âżaba bojowa.StaneÂłam na niej.
-Dobra wÂłaÂź i siadaj-PowiedziaÂłam do niego miÂłym tonem
Tak jest!-powiedziaÂłem podekscytowany nie tylko z powodu treningu.-Nigdy nie siedziaÂłem na Âżabie.Fajne!-DodaÂłem.
-Tylko nie sprawiaj im komplementów...SÂą strasznie zadufane w sobie-PowiedziaÂłam do Tano,a Âżaba ruszyÂła <NMN(Nie ma nas)> (teraz pisz na polanie treningowej)
Wychodzi ÂżegnajÂąc siĂŞ z wszystkimi "do zobaczenia"
ZauwaÂżyÂł rafichiego przy bramie -Ej zazekaj, gdzie idziesz?? mamy przeciez misje do wykoonania-
- Misje bĂŞdziemy wykonywaĂŚ dopiero jak wrócĂŞ z walki a teraz moÂżemy sobie oprozmawaiĂŚ - uÂśmeichn¹³ siĂŞ gÂłupio. Przed chwilÂą dopiero otrzeÂźwiaÂł.
Klon Caspra poczuÂł siĂŞ samotny gdyÂż nikt z nim nie rozmawiaÂł (bo kto?). WyszedÂł przez okno a nastĂŞpnie przeskoczyÂł przez mor rezydencji zwinnie i szyko by pognaĂŚ ku swemu celu. ChciaÂł porozmawiaĂŚ z szefem Ramen by go zatrudniĂŚ u siebie ... <nmm>
WszedÂłem do pokoju przez okno(hmm...dziwny nawyk sobie wyrobiÂłem) i natychmiast poszedÂłem spaĂŚ.
Trzech ANBu szturmuje dom. Po chwili drzwi sÂą wywaÂżone, a oni ÂłapiÂą ciĂŞ za rĂŞce i nogi:
-Spokojnie... nie wyrywaj siĂŞ to ci siĂŞ nic nie stanie...
ZNikajÂą razem z toba, przenoszac ciĂŞdo siedziby ANBU w Kiri.
http://shinnobirpg.mojefo...8.html?start=20
[tam jesteÂś]
WczoÂłgaÂłem siĂŞ do pokoju przez okno(juÂż chyba zapomniaÂłem,Âże istnieje taki wynalazek,jak drzwi).Zdj¹³em ciuchy,zostajÂąc w bokserkach i padÂłem skonany na ÂłóÂżko.Po chwili zasn¹³em.

Dodane po 1 godzinach 53 minutach:

Wygl¹da,jakbym mia³ najwy¿ej 5 lat.Jestem na ³¹ce.S³oùce œwieci,wiatr lekko szumi.Biegam sobie weso³o razem ze swoj¹ starsz¹ siostr¹.
Pod drzewem,siedzÂą nasi rodzice.
-Tano,Tsumi!ChodŸcie coœ zjeœÌ!-wo³a nas tata.Biegniemy w ich kierunku œmiej¹c siê ci¹gle.
Wtedy...
Za moimi rodzicami pojawia siĂŞ Orochimaru,rechoczÂąc podle.ChcĂŞ ich uratowaĂŚ przed atakiem tego gada,ale wtedy sÂłyszĂŞ krzyk Tsumi.
OblazÂły jÂą wĂŞÂże.
StojĂŞ tak,nie wiedzÂąc,co mam robiĂŚ.To byÂła najgorsza rzecz,jakÂą mogÂłem zrobiĂŚ...
Orochimaru jednym,celnym ciosem zabija i mamĂŞ i tatĂŞ,a Tsumi zostaje poÂżarta przez wielkiego wĂŞÂża,który wyskoczyÂł z ziemi.
WydarÂłem siĂŞ rozpaczliwie i rzuciÂłem siĂŞ na Orochimaru.
On tylko rzuciÂł mi nienawistne spojrzenie,a potem zamieniÂł siĂŞ w Peina:
-"NienawidzĂŞ Jinchuuriki"-mówi spokojnie,po czym znika.
Podbiegam do mojej mamy...Kona.Dotyka mojej gÂłowy i zamyka oczy...juÂż ich nie otwarÂła.
Pad³em na ziemiê,p³acz¹c gorzko.£¹ka zniknê³a,s³oùce,drzewo...wszystko...pozosta³a pusta ciemnoœÌ.Odzyskujê swoj¹ starsz¹ postaÌ.
SÂłyszĂŞ kroki.PodnoszĂŞ gÂłowĂŞ i widzĂŞ moich przyjacióÂł.UÂśmiechajÂą siĂŞ do mnie serdecznie.
Hachi-kun,podaje mi rêkê.Chwytam go za rêkê,ale on zamiast mnie podnieœÌ,rzuca mn¹ za siebie.Zebra³em siê z ziemi i popatrzy³em rozpaczliwie na nich.
Na ich twarzach nie byÂło juÂż radoÂści.Owszem,uÂśmiechali siĂŞ,ale to byÂł raczej zawistny,mÂściwy uÂśmiech.
Ich oczy aÂż pÂłonĂŞÂły od nienawiÂści.
-OpuœÌ mój dom,potworze...-powiedziaÂł do mnie Casper-sensei,machajÂąc na mnie rĂŞkÂą w geÂście rozkazu odejÂścia-Potwór,potwór...-powtarzaÂł.
SkuliÂłem siĂŞ powtarzajÂąc cicho:
-Nie,nie...to nie jest prawda...
Wtedy podszedÂł do mnie Hachi-kun.PowiedziaÂł Âłagodnie:
-Spokojnie,mogĂŞ skróciĂŚ twoje cierpienia-uÂśmiechn¹³ siĂŞ jakby nigdy nic i wyciÂągn¹³ kunaia z zamiarem skoĂączenia ze mnÂą.
Zacz¹³em siĂŞ cofaĂŚ.On podszedÂł do mnie i podniósÂł rĂŞkĂŞ.Gdy chciaÂł zadaĂŚ cios,Yuko-sensei,chwyciÂła go za rĂŞkĂŞ,robiÂąc przy tym bardzo niezadowolonÂą minĂŞ:
-NieÂładnie...a my?-po tych sÂłowach,Casper i Yuko równieÂż wyciÂągnĂŞli swoje kunai i caÂła trójka zaczĂŞÂła siĂŞ zbliÂżaĂŚ do mnie z zamiarem zabicia mnie.
-"Potwór,potwór!ZgiĂą demonie,zgiĂą!"-woÂłali równoczeÂśnie,jakby to byÂła jakaÂś modlitwa.
Zadali cios,ale nic mi nie zrobili,natrafiajÂąc na przeszkodĂŞ.Nie wiadomo skÂąd,zasÂłoniÂło mnie 11 cienistych ogonów.
Ich miny zmieniÂły siĂŞ.Teraz widniaÂło na nich obrzydzenie.
Nie zd¹¿yli wydaÌ dŸwiêku,a ich cia³a zosta³y rozszarpane przez owe ogony.
PatrzyÂłem bezradnie na rzeÂź.Gdy byÂło juÂż po wszystkim,ziemia byÂła caÂła we krwi,a wokóÂł mnie leÂżaÂły koĂączyny moich przyjacióÂł.
SkuliÂłem siĂŞ,ryczÂąc z Âżalu.
-MyÂślisz,Âże tak Âłatwo Ci pójdzie?-otworzyÂłem oczy i zobaczyÂłem,Âże gÂłowa Yuko-sensei do mnie gadaÂła.GÂłowa Hachi'ego i Caspra zaczĂŞÂły siĂŞ ÂśmiaĂŚ szyderczo.
Wszystkie ich koĂączyny podniosÂły siĂŞ i zaczĂŞÂły wokóÂł mnie siĂŞ krĂŞciĂŚ.
Nagle,ich rĂŞce,zaczĂŞÂły mnie chwytaĂŚ za koĂączyny,a jedna z nich chwyciÂła mnie za gardÂło.
DusiÂłem siĂŞ.
-Zgiù,zgiù!-powtarzali,patrz¹c siê na mnie ob³êdnie.Otworzy³em oko i zobaczy³em ich ob³¹kane miny.Widz¹c to,us³ysza³em pisk.Ten moment trwa³ sekundê.

ObudziÂłem siĂŞ,siadajÂąc gwaÂłtownie i dyszÂąc ciĂŞÂżko.ByÂłem spocony i przeraÂżony.PopatrzyÂłem na swoje rĂŞce.DrÂżaÂły,ale byÂły czyste...
-To by³ sen...to by³ tylko sen...-odetchn¹³em z ulg¹.
Zasmucony wstaÂłem,ubraÂłem siĂŞ i wyszedÂłem z domu.
WyskoczyÂłem przez okno prosto na ulicĂŞ.

<NMM>
WszedÂłem do pokoju, jak to juÂż sobie wyrobiÂłem-przez okno.Zamkn¹³em je za sobÂą i jeszcze raz otarÂłem o siebie, aby siĂŞ rozgrzaĂŚ.PrzebraÂłem siĂŞ i padÂłem na ÂłóÂżko zmĂŞczony, ale szczĂŞÂśliwy.
Wci¹¿ siê ba³em mojego snu...nie chcia³em tego widzieÌ znowu...zamkn¹³em oczy i zasn¹³em.
Pojawiam siĂŞ w pokoju Tanowstawaj woÂłam czas na trening
OtworzyÂłem leniwie oczy i zobaczyÂłem, Âże Yagu-san jest w moim pokoju.PrzestraszyÂłem siĂŞ trochĂŞ.
-AAAAA!Co Ty tu kurde robisz?Jak siĂŞ tu dostaÂłeÂś?!-spytaÂłem, cofajÂąc siĂŞ trochĂŞ-I o jakim treningu mówisz?PrzecieÂż nie wiem, gdzie jest Yuko-sensei!-dodaÂłem
Normalny trening bĂŞdziesz trenowaÂł ze mnÂą pein ma podobne niektóre techniki dziĂŞki czemu przygotujesz siĂŞ na spotkanie z nim moÂżemy juÂż wyruszyĂŚ
PrzeanalizowaÂłem to wszystko i stwierdziÂłem, Âże jest to dobry pomysÂł!Przyda mi siĂŞ doÂświadczenie.
-Tak...zaraz idziemy...pozwól mi siĂŞ przebraĂŚ!-powiedziaÂłem nerwowo, szukajÂąc ciuchów.Gdy je znalazÂłem, ubraÂłem siĂŞ, zabraÂłem mój sprzĂŞt i gotowy do drogi, spytaÂłem:
-To gdzie idziemy?
idziemy do Siedziby so na sale treningowÂą chodÂź za mnÂą
-Gdzie?-spytaÂłem zdziwiony.Nie wiedziaÂłem nic o tej organizacji, wiĂŞc byÂłem o tyle bardziej zaciekawiony-daleko to jest?Bo wiesz...ja na trening z Yuko-sensei czekam...-dodaÂłem
koÂło wioski oto pokaÂże ci coÂś jeszcze przydatnego chodÂźwychodzĂŞ z pokoju <NMM>
Zdziwiony, wyszedÂłem za nim, myÂślÂąc nad treningiem, drogÂą i tym caÂłym SO...

<NMM>
Wszed³em do pokoju tradycyjnie-przez okno.Nie by³em specjalnie zmêczony, wiêc postanowi³em sobie potrenowaÌ TaiJutsu.Wyci¹gn¹³em kunaie i zacz¹³em machaÌ rêkami i nogami w powietrzu, trenuj¹c ciosy.
WeszÂłam do pokoju Tano przez okno . UsiadÂłam na parapecie i patrzyÂłam na ruchy chÂłopaka. UÂśmiechnê³¹m sie pod nosem , zĂŞ ten w ogóle mnie nie zauwaÂża.
W ogóle nie widziaÂłem Minako-chan-byÂłem zajĂŞty treningiem.Jeszcze kilka minut trenowaÂłem ruchy, aÂż w koĂącu rzuciÂłem kunaiami z rÂąk, po czym stan¹³em na nich, wykonujÂąc obroty ciaÂła tak, Âże nogi wyglÂądaÂły, jak ÂśmigÂła helikoptera.Po chwili wypuÂściÂłem kunaie z nóg, które o dziwo trafiÂły w ÂścianĂŞ i to bardzo blisko siebie.
Stan¹³em na nogi i podszedÂłem do Âściany, wyjmujÂąc kunaie.Gdy je w koĂącu wyciÂągn¹³em, usiadÂłem na ÂłóÂżku, tyÂłem do okna.Nadal nie byÂłem Âświadom obecnoÂści dziewczyny.
ZeszÂłam z parapetu i usiadÂłam za chÂłopakiem rzucajÂąc mu siĂŞ delkatnie na szyjĂŞ ( tyÂłem ) aby go nie przestraszyĂŚ i aby nie uszkodziĂŚ skrzypiec które mia³¹m na plecach
- A TY co taki zamyÂślony - szepneÂłam
Zaskoczony, odwróciÂłem siĂŞ szybko, aby zobaczyĂŚ, kim byÂła osoba, która mnie tak okrutnie zaszÂła od tyÂłu.Gdy zobaczyÂłem, Âże to Minako-chan, oblaÂłem siĂŞ rumieĂącem-byÂłem trochĂŞ zawstydzony mojÂą gapowatoÂściÂą.
-A nic...-odpowiedziaÂłem w poÂśpiechu, uÂśmiechajÂąc siĂŞ niewinnie.
-Jak siĂŞ tu dostaÂłaÂś?-dodaÂłem zaciekawiony.
- Przez okno - odparÂłam z uÂśmiechem puszczaj¹Ì Go i siadajaĂŚ juÂż normalnie na ÂłóÂżku podpierajaĂŚ siĂŞ rĂŞkoma z tyÂłu i patrzÂąc na chÂłopaka uwaÂżnie
-CoÂś siĂŞ staÂło?-spytaÂłem zdziwiony, nie tylko dlatego, Âże mi siĂŞ przyglÂądaÂła, ale sama wizyta byÂła dla mnie szokujÂąca.
- Iie...po prostu...zmêczenie jakoœ nie wygra³o ze mn¹...i nie mam co robiÌ...wiêc postanowi³am wpaœÌ - odpar³am z uœmiechem
MiÂło mi!-powiedziaÂłem z uÂśmiechem i pocaÂłowaÂłem dziewczynĂŞ w policzek.Dopiero wtedy zauwaÂżyÂłem skrzypce Minako-chan.
-ChciaÂłaÂś coÂś zagraĂŚ?-spytaÂłem, coraz bardziej domyÂślajÂąc siĂŞ powodu wizyty.
SpojrzaÂłam kÂątem oka na skrzypcce i siĂŞ uÂśmiechnĂŞÂłam
- Jeœli chcesz mogê zagrac...ale nie myœl sobie , ¿ê przysz³am tu tylko ¿eby zagraÌ...przysz³am i tak czy siak z wizyta
-A wiĂŞc jest mi jeszcze milej!-powiedziaÂłem radoÂśnie i oparÂłem rĂŞce z tyÂłu, aby mi byÂło wygodniej.UÂśmiechaÂłem siĂŞ ciÂągle do Minako-chan, a serce zabiÂło wesoÂło.
- Hm...to co...mo¿e siê gdzieœ przejdziemy?? I tam Ci zagram - doda³am z uœmiechem- Chyba , ¿ê wolisz aby moja muzyka nie dotar³a do niepowo³anych uszu - doda³¹m z uœmiechem
-Czemu nie?ChodÂźmy!-powiedziaÂłem entuzjastycznie, zrywajÂąc siĂŞ na równe nogi.PomyÂślaÂłem chwilkĂŞ i z przykroÂściÂą musiaÂłem stwierdziĂŚ, Âże nie miaÂłem Âżadnego pomysÂłu na odpowiednie miejsce.
-Wiesz...nie mam Âżadnego miejsca godnego uwagi, do którego moglibyÂśmy siĂŞ wybraĂŚ...-powiedziaÂłem tak, jakbym siĂŞ o to obwiniaÂł-moÂże Ty masz jakiÂś ciekawy pomysÂł?
ZastanowiÂłam siĂŞ
- Jest tu mo¿e jakaœ ³¹ka nad rzek¹? - spyta³am z uœmiechem
ZastanowiÂłem siĂŞ chwilĂŞ, przeglÂądajÂąc wszystkie miejsca, jakie widziaÂłem.Po krótkiej chwili zastanowienia, doszedÂłem do wniosku, Âże jest.
WyskoczyÂłem przez okno i zaczekaÂłem na Minako-chan, nastawiajÂąc rĂŞkĂŞ tak, Âżeby mogÂła sobie pomóc przy przechodzeniu przez okno.
-Owszem, jest!I nawet byliÂśmy dzisiaj niedaleko!-powiedziaÂłem z uÂśmiechem, czekajÂąc na dziewczynĂŞ.
Uœmiechne³am siê. Wsta³¹m i podesz³am do okna , skorzysta³¹m z pomocy i wesz³am.
- Skoro tak to prowadÂź - odpar³¹m z uÂśmiechem i zeskoczyÂłam na dóÂł czekajaĂŚ na chÂłopaka
< NMM>
Zamkn¹³em okno i nadal uœmiechniêty, ruszy³em na ³¹kê.

<NMM>
WszedÂłem przygnĂŞbiony do pokoju przez okno-innej drogi juÂż nie pamiĂŞtaÂłem.
PoÂłoÂżyÂłem siĂŞ na ÂłóÂżku i zamkn¹³em oczy, rozmyÂślajÂąc ciÂągle.To byÂł na prawdĂŞ dziwny dzieĂą.MyÂślÂąc tak nad wszystkim, zamkn¹³em oczy...daÂłem im chwilĂŞ odpoczynku.
wchodze i radosnym okrzykiem wolam siema stary co u ciebie [widac ze pilem ]jak zdrowko co zaczolem sie zataczac i wpadlem na sciane
OtworzyÂłem szybko oczy i ujrzaÂłem Richarde...byÂł nieÂźle wypity.Kiedy wpadÂł na ÂścianĂŞ, wstaÂłem szybko i podtrzymaÂłem go za ramiona, Âżeby nie upadÂł.
-Co Ty tutaj robisz?Nie powinieneÂś nigdzie wychodziĂŚ w takim stanie...-powiedziaÂłem delikatnie, ale stanowczo.MartwiÂłem siĂŞ o Richarde, bo to na prawdĂŞ dobry czÂłowiek.Po paru minutach usiÂłowania utrzymania go na nogach, stwierdziÂłem, Âże siĂŞ nie da i posadziÂłem go na ÂłóÂżku.
-Co Ciê opêta³o?Facet!-doda³em z lekkim zdziwieniem i przejêciem, wci¹¿ pilnuj¹c jego zachowania...nie wiedzia³em, co mu mog³o strzeliÌ do g³owy.
mi nic ja jestem calkowicie wpelni sil i wstalem muwiac widzisz poczym wyladowalem na twazy . wdrapalem sie na luzko i i padlem bez sil
-Tak...peÂłny siÂł, jak rozgotowany makaron!-odparÂłem ostro, po czym zrobiÂłem klona, który poleciaÂł do kuchni po wodĂŞ.Po krótkiej chwili wróciÂł z butelkÂą wody i szklankÂą, które postawiÂł na stoliku.NalaÂł jednÂą szklankĂŞ i podaÂł mnie, a kiedy juÂż to zrobiÂł, odwoÂłaÂłem go.
PodstawiÂłem delikatnie szklankĂŞ Richardowi, aby mógÂł jÂą wzi¹Ì i siĂŞ napiĂŚ.
-WeÂź, pij...-powiedziaÂłem troskliwie
wziolem szklanke i wypilem wode poczym wstalem i celowo porazilem sie probdem z miecza by troche wytrzezwiec . poczym usmiecham sie zyczliwie do tano i muwie stary nawet niewiesz jakie zycie jes okrutne muwiac to wygladalem gozej niz zbity pies. w myslacz caly czas myslalem o Shirasayi trzymajac reke na klatce piersiowej gdzie znajdowal sie naszyjnik odniej
-Owszem, wiem...-mrukn¹³em pod nosem.CóÂż, nie jest Âłatwo byĂŚ Jinchuuriki, a tym bardziej, kiedy Akatsuki siĂŞ uczepi, ale w tym momencie nie ja byÂłem waÂżny.ChciaÂłem ulÂżyĂŚ jakoÂś Richardowi-widzĂŞ, Âże coÂś CiĂŞ mocno trapi...chciaÂłbyÂś o tym porozmawiaĂŚ?-spytaÂłem cicho i niepewnie.Nie wiedziaÂłem, jak zareaguje na to.MógÂł oczywiÂście zacz¹Ì opowiadaĂŚ, ale mógÂł tak samo siĂŞ zaÂłamaĂŚ samym wspominaniem o tym.Gdy zdaÂłem sobie z tego sprawĂŞ, skrzywiÂłem siĂŞ lekko, ale natychmiast siĂŞ opanowaÂłem.UsiadÂłem na ÂłóÂżku po turecku i czekaÂłem na reakcjĂŞ Richarda.
podniosle oczy i spojzalem na tano ja poprostu cierpie z tesknoty za moja ukochana jedyne co mnie trzyma jecze na tym swiecie to ten naszyjnik spojzalem i zamknolem oczy wtedy zobaczylem jej twaz i sie usmiechnolem poczym otwozylem oczy i muwie ciesz sie ze masz Minako widzialem jak nania patrzysz.
Totalnie mnie zatkaÂło.Jedynie lekki rumieniec zdradzaÂł wszystko.Nie wiedziaÂłem co zrobiĂŚ, nie mówiÂąc juÂż o niemoÂżnoÂści wydania z siebie jakiegokolwiek dÂźwiĂŞku.Jednak nie miaÂłem zamiaru zaprzeczaĂą, ani dr¹¿yĂŚ niepotrzebny temat.Przytakn¹³em jedynie i poÂłoÂżyÂłem mu rĂŞkĂŞ na ramieniu.
-Zawsze bĂŞdzie z tobÂą, a Ty z niÂą i nic tego nie zmieni-próbowaÂłem dodaĂŚ otuchy Richardowi, ale nie byÂłem pewny, czy to sÂą wÂłaÂściwe sÂłowa.UÂśmiechn¹³em siĂŞ jeszcze, Âżeby siĂŞ rozchmurzyÂł i czekaÂłem na odpowiedÂź.PrzygotowywaÂłem siĂŞ na wszystko.
poklepalem jego renke i z wielkim wysilkiem usmiechnolem sie. i muwie ona zawsze bendzie w moim sercu ale juz dlugo jej niema a ja niewiem co sie z nia dzieje ta niepewnosc mnie doluje i mam ochote pozabijac wszystkich ale wiemy obydwaji ze to nic nieda . wstalem i rozciagnolem sie wieszco mam pomysl masz chwilke musze sie wyladowac chodzmy domnie na plac treningowy i potrenujemy co
Tego mi byÂło trzeba-Trening!UÂśmiechn¹³em siĂŞ szerzej, wstaÂłem i zamkn¹³em drzwi do pokoju na klucz.Jak gdyby nigdy nic, podszedÂłem do okna i przez nie przeszedÂłem.JuÂż odzwyczaiÂłem siĂŞ od drzwi, dlatego tak zrobiÂłem...poza tym chciaÂłem sprawdziĂŚ, czy Richarde bĂŞdzie w stanie sam przejœÌ przez nie, bo jeÂśli nie, to trening mógÂł nie wypaliĂŚ.JuÂż po drugiej stronie okna, spojrzaÂłem na Richarde z uÂśmiechem i czekaÂłem, aÂż przejdzie.Na wszelki wypadek przygotowaÂłem siĂŞ do pomocy przy przechodzeniu.
wstalem ochoczo a mysl o treningu przywrucilami trzezwosc i wybieglem w strone swojej chatki muwiac tano tylko niezostawaj zabardzo w tyle .mysl o treningu przypomniala mi ze jestem dowudca ANBU i wiele osub liczy namnie i niemoge ich zawiesc .

NMM [ulica]
Zamkn¹³em okno i ruszy³em za Richarde, uœmiechaj¹c siê z powodu treningu

<NMM>
PrzyszÂłam z nadziejÂą , Âże nastrój Tano-kun siĂŞ poprawiÂł. WskoczyÂłam do pokoju przez okno sÂłyszÂąc jakieÂś odgÂłosy
- WidzĂŞ , Âże Ty teÂż.... - chciaÂłam dokoĂączyĂŚ jednak zobaczyÂłam coÂś co mnie zamurowaÂło
Najpierw zobaczyÂłam krew na Âścianie a potem jak jej uÂżytkownik w niÂą uderza z caÂłej siÂły kaleczÂąc siĂŞ. Na Jego twarzy widniaÂła wÂściekÂłoœÌ. RozejrzaÂłam siĂŞ i zobaczyÂłam Kokoroi na ÂłóÂżku z zamkniĂŞtymi oczami. Szybko podbiegÂłam do Tano-kun i zrobiÂłam rzecz której nigdy bym nie zrobiÂła. PodbiegÂłam do Niego. ChwyciÂłam go za rĂŞce i wygiĂŞÂłam do tyÂłu tak , Âże upadÂł na plecy. UsiadÂłam na nim okrakiem. PrzytrzymaÂłam mu rĂŞce z caÂłej siÂły jakiej tylko mogÂłam
- CO TY WYPRAWIASZ???!!!! - krzyknĂŞÂłam do Niego
WskoczyÂłem do pokoju przez okno i upadÂłem na koĂączyny, jak kot, warczÂąc ciÂągle.WstaÂłem, zrobiÂłem kilka kroków, aÂż w koĂącu kopn¹³em stolik, który nieomal siĂŞ nie poÂłamaÂł.PodszedÂłem do niegdyÂś czerwonej Âściany i znów zacz¹³em jÂą rÂąbaĂŚ.Znów krew siĂŞ polaÂła z moich rÂąk, jednak tym razem, Âściana zostaÂła zniszczona...
Po chwili przerwaÂłem i wydarÂłem siĂŞ nieziemsko ze wÂściekÂłoÂści i...Âżalu...
UsÂłyszaÂłam ryki wÂściekÂłoÂści juz wchodzÂąc do posiadÂłoÂści. Szybko wskoczyÂłam do pokoju. Sciana byÂła zniszczona a ja juÂż widziaÂłam krew na dÂłoniach Tano-kun. Powoli do Niego podeszÂłam i poÂłoÂżyÂłam mu dÂłoĂą na ramieniu
- Tano-kun...opanuj siĂŞ - szepnĂŞÂłam
OdwróciÂłem siĂŞ gwaÂłtownie, patrzÂąc na Minako-chan wyjÂątkowo nienawistnie...ale to nie byÂła moja wina...demon i zaÂślepienie zemstÂą kompletnie mnie zmieniÂły.
Odtr¹ci³em rêkê dziewczyny i cofn¹³em siê trochê, warcz¹c groŸnie.Nie chcia³em, ¿eby na mnie patrzy³a w takim stanie.
-Zostaw mnie...-warkn¹³em, odwracaj¹c siê i ponownie uderzaj¹c piêœci¹ w œcianê-Zostaw mnie...samego...-doda³em cicho.
SpuÂściÂłam gÂłowĂŞ zamykajÂąc oczy. WiedziaÂłam , Âże cierpiaÂł. A ja cierpiaÂłam razem z nim. NIe wystraszyÂłam siĂŞ "tych" oczu.
- Nie mogĂŞ.... obiecaÂłam sobie , Âże pomogĂŞ Ci bez wzglĂŞdu na konsekwencje...
-Nie!-krzykn¹³em, otwierajÂąc dÂłoĂą, i wbijajÂąc pazury w ÂścianĂŞ-Nie moÂżesz mi pomóc...to jest moja sprawa...poza tym...poza tym...-zaci¹³em siĂŞ, i powoli opadÂłem na kolana, smagajÂąc pazurami po Âścianie.Zacz¹³em drÂżeĂŚ, zamkn¹³em oczy i spuÂściÂłem gÂłowĂŞ...nie mogÂłem nic powiedzieĂŚ.
PrzykucnĂŞÂłam obok Niego i obróciÂłam Jego gÂłowĂŞ tak aby na mnie spojrzaÂł
- Nie zostawiĂŞ CiĂŞ samego...obiecaÂłam Ci to caÂłkiem nie dawno....kocham CiĂŞ....i nie zostawiĂŞ CiĂŞ w Âżadnej sprawie samego - nie wiedziaÂłam czy dobrze robiĂŞ, to byÂł odruch. ZamknĂŞÂłam oczy i pocaÂłowaÂłam go w usta.
To byÂł szok.Odruchowo zacisn¹³em mocniej dÂłoĂą, która spoczywaÂła na Âścianie, a druga rĂŞka uniosÂła siĂŞ nieznacznie, ale chwilĂŞ po tym, obie opadÂły.CzuÂłem siĂŞ w tym stanie trochĂŞ dziwnie...jakby...zahipnotyzowany...mój wzrok zÂłagodniaÂł, a powieki nieco opadÂły, jednak nadal miaÂłem oczy otwarte.TrochĂŞ to trwaÂło, ale ockn¹³em siĂŞ i czujÂąc usta Minako-chan, odchyliÂłem gwaÂłtownie gÂłowĂŞ, po czym odwróciÂłem jÂą.
PodniosÂłem drugÂą rĂŞkĂŞ i oparÂłem na Âścianie, tak, Âżeby Minako-chan nie mogÂła tego powtórzyĂŚ.Zacisn¹³em oczy i szczĂŞkĂŞ.
-Poza tym...-próbowaÂłem kontynuowaĂŚ-Poza tym...nie jestem pewny czy mi siĂŞ uda...a jeÂśli nie...Ty...-dalej juÂż nie mogÂłem nic powiedzieĂŚ...nie miaÂłem tyle odwagi, aby mogÂło mi to przejœÌ przez gardÂło.
- Nie myÂśl o tym...nie pozwolĂŞ aby ktoÂś mnie zabiÂł. ZÂłoÂżyÂłam obietnicĂŞ a ja obietnic dotrzymuje. Posiadam Kekke Genkai i kilka mocnych technik , moÂże nie sÂą one nie do pokonania...ale postaram siĂŞ ochroniĂŚ nie tylko siebie ale i Ciebie....bÂłagam...nie odrzucaj mojej pomocy .... - spuÂściÂłam gÂłowĂŞ czekajÂąc na Jego decyzjĂŞ
-Minako-chan...-mrukn¹³em bardzo spokojnie, mimo mojego stanu-NauczyÂłaÂś mnie przyjmowaĂŚ pomoc od innych...ale sÂą pewne granice...nie chodzi o to, Âże to moja zemsta...tu chodzi o Twoje Âżycie...-znów opadÂłem z siÂł, ale tym razem padÂłem na ziemiĂŞ ze zmĂŞczenia...no cóÂż...demon mĂŞczy...nie mogÂłem siĂŞ ruszyĂŚ...a moÂże nie chciaÂłem?Nawet ja tego nie wiem.
Patrzy³em przed siebie spokojnie, jednak demon nie pozwala³ cofn¹Ì swoich oznak bytu.
PrzytuliÂłam siĂŞ do Jego pleców. OparÂłam gÂłowĂŞ o Jego ramiĂŞ , zamykajÂąc nerwowo oczy. Mój gÂłos drÂżaÂł ze zdenerwowania
- Nie puszczĂŞ CiĂŞ samego...powiedziaÂłam juÂż...bĂŞdzie musiaÂł mnie zabiĂŚ , Âżeby mnie powstrzymaĂŚ....nie bĂŞdĂŞ mogÂła znieœÌ myÂśli , Âże On mógÂł CI co zrobiĂŚ a co gorsza... - ostatnie sÂłowo nie chciaÂło mi przejœÌ przez gardÂło a po policzku pociekÂły mi Âłzy na tÂą myÂśl
-"No i co ja mam robiĂŚ?Katastrofa..."-pomyÂślaÂłem, zamykajÂąc oczy.Po chwili namysÂłu juÂż wiedziaÂłem.
-Najwidoczniej CiĂŞ nie zatrzymam...nie dam rady...wiĂŞc...moÂżesz mnie juÂż puÂściĂŚ...musimy coÂś zaÂłatwiĂŚ...-powiedziaÂłem spokojnie, ze wzrokiem utkwionym w tym samym punkcie.
PuÂściÂłam Go i wstaÂłam patrzÂąc na Niego wyczekujÂąco
- Tzn co zaÂłatwiĂŚ? - spytaÂłam zdziwiona
WstaÂłem spokojnie, odwróciÂłem nieco gÂłowĂŞ, po czym znikÂłem z pola widzenia dziewczyny i pojawiÂłem siĂŞ za niÂą.
-Wybacz mi...-z tymi sÂłowami ogÂłuszyÂłem dziewczynĂŞ, szybko zÂłapaÂłem i poÂłoÂżyÂłem delikatnie na ÂłóÂżku, po czym wyskoczyÂłem przez okno, zostawiajÂąc je otwarte.

<NMM>
ObudziÂłam siĂŞ powoli otweirajÂąc oczy. PoczuÂłam ból w gÂłowie. i nagle wszystko co siĂŞ ostatnio wydarzyÂło wybuchÂło we mnie. OtworzyÂłam oczy z przeraÂżenia. RozejrzaÂłam siĂŞ. Tano-kun nigdzie nie byÂło
- Tano-kun baka!! - krzyknĂŞÂłam i wstaÂłam jednak poczuÂłam silny ból w gÂłowie i upadÂłam na kolana
Zacisnê³am d³onie w piêœÌ
- Doshite ....Tano-kun....czemu nie wzi¹³eÂś mnie ze sobÂą - mówiÂłam gÂłoÂśno a moje Âłzy obficie kapaÂły na ziemiĂŞ
UpadÂłam na ziemiĂŞ i jeszcze przez kilka minut ÂłkaÂłam gÂłoÂśno
- JeÂżeli...Ty zginiesz....nie wybaczĂŞ sobie tego...nie wybaczĂŞ - mówiÂłam
Po kilku minutach wstaÂłam chwiejnie i ruszyÂłam przed siebie wyskakujÂąc przez okno
< NMM>
Wparowa³em do pokoju przez okno i razem z Kokoroi, zaczêliœmy pakowaÌ niezbêdne rzeczy.¯ywnoœÌ, ciuchy, ekwipunek...wszystko zabraliœmy.Ubra³em koszulkê i wyskoczy³em z pokoju, ³api¹c plecak, a Kokoroi wyskoczy³ za mn¹.

W pokoju panowaÂł taki baÂłagan, Âże nie zauwaÂżyÂłem, Âże spod ÂłóÂżka wysunĂŞÂła siĂŞ "ta" teczka.ByÂła doœÌ widoczna, wiĂŞc Âłatwo byÂłoby jÂą zauwaÂżyĂŚ.W poÂśpiechu nie zamkn¹³em równieÂż okna.

<NMN>
WeszÂłam przez okno do pokoju. RozejrzaÂłam siĂŞ i zobaczyÂłam wielki baÂłagan w którym nie znalazÂłam Tano-kun.
~ Pewnie jeszcze nie wróciÂł z misji....to w takim razie...moÂże trochĂŞ tu posprzÂątam....chyba nie bĂŞdzie zÂły...~jak pomyÂślaÂłam tak zrobiÂłam zabraÂłam siĂŞ za sprzÂątanie pokoju kiedy skoĂączyÂłam to wszystko usiadÂłam na ÂłóÂżku zadowolona z wyniku. PoczuÂłam , Âże szturchnĂŞÂłam coÂś stopÂą. SpojrzaÂłam w dóÂł i zobaczyÂłam teczkĂŞ , podniosÂłam
PrzeczytaÂłam tekst " Moje myÂśli , to mój koszmar". Nie wiedziaÂłam czy mogĂŞ otworzyĂŚ , dlatego poÂłoÂżyÂłam to na ÂłóÂżku obok mnie i wpatrywaÂłam siĂŞ w teczkĂŞ
CiekawoœÌ , jednak wziĂŞÂła górĂŞ. WziĂŞÂłam teczkĂŞ do rĂŞki i zaczĂŞÂłam jÂą przeglÂądaĂŚ. Moje oczy rozszerzyÂły siĂŞ w przeraÂżeniu. ZaczĂŞÂłam oglÂądaĂŚ te rysunki aÂż doszÂłam do ostatniego. ZasÂłoniÂłam usta rĂŞkÂą. ZamknĂŞÂłam oczy
~Biedny...Tano-kun~pomyÂślaÂłam
OdÂłoÂżyÂłam rysunki wedÂług kolejnoÂści i wÂłoÂżyÂłam do teczki. OdÂłoÂżyÂłam jÂą pod ÂłóÂżko.
ChwilĂŞ jeszcze tak siedziaÂłam , aÂż w koĂącu , wskoczyÂłam na parapet i wyskoczyÂłam przez okno
< NMM>
WszedÂłem do swojego pokoju...tradycyjnie oknem.RozejrzaÂłem siĂŞ i zobaczyÂłem...porzÂądek?CoÂś mi tu nie pasowaÂło...jednak nie chciaÂło mi siĂŞ nic robiĂŚ...padÂłem na ÂłóÂżko i zasn¹³em.
Wesz³am do œrodka przez okno i zobaczy³am Tano-kun. Uœmiechnê³¹m siê pod nosem . Spa³...postanowi³¹m poczekaÌ a¿ siê obudzi. Usiad³am na parapecie i wpatrywa³am sie w Niego
SpaÂłem, jak na mnie na prawdĂŞ lekkim snem i sÂłyszaÂłem, Âże ktoÂś wchodzi do pokoju od strony okna.Nie miaÂłem nic pod rĂŞkÂą, a przecieÂż mógÂł byĂŚ to wróg...
ChwyciÂłem poduszkĂŞ i rzuciÂłem niÂą w kogoÂś, po czym zerwaÂłem siĂŞ i doskoczyÂłem do tejÂże osoby, chwytajÂąc jÂą za gardÂło i dostawiajÂąc kunai do twarzy.
Dopiero po chwili, zorientowaÂłem siĂŞ, Âże to jest Minako-chan.PuÂściÂłem jÂą szybko i cofn¹³em siĂŞ, siadajÂąc na ÂłóÂżku i spuszczajÂąc gÂłowĂŞ.
-Przepraszam...nie wiedziaÂłem, Âże to Ty...-mrukn¹³em po czym obejrzaÂłem jeszcze raz pokój i dodaÂłem-To Ty tu zrobiÂłaÂś porzÂądek?
Baaardzo mnie zaskoczyÂł ten atak ale co siĂŞ dziwiĂŚ... koĂącu Tano-kun jest shinobi. PoprawiÂłam sukienkĂŞ i usiadÂłam obok Niego
- Nic siĂŞ nie staÂło...nie powinnam tak CiĂŞ zaskakiwaĂŚ swojÂą obecnoÂściÂą. A tak...to ja zrobiÂłam ten porzÂądek...to Âźle? - spytaÂłam niepewnie
-Nie, to dobrze!MiÂło mi...jednak...nie musiaÂłaÂś tego robiĂŚ...-odparÂłem, kÂładÂąc siĂŞ na ÂłóÂżku.ByÂłem na prawdĂŞ zmĂŞczony.
- Pomyœla³am , ¿e nie mo¿esz ¿yÌ w takim ba³aganie - uœmiechnê³am siê jednak zobaczy³¹m , ¿e jest zmêcozny
~No tak byÂł na misji
- Chyba jesteÂś zmĂŞcozny...to moze ja pójdĂŞ ... - powiedziaÂłam wstajaĂŚ z ÂłóÂżka
-Nie wiem...moÂżesz zostaĂŚ, jak chcesz...-odparÂłem spokojnie, patrzÂąc siĂŞ w sufit.PoprawiÂłem gÂłowĂŞ i wtedy usÂłyszaÂłem gÂłuchy dÂźwiĂŞk papieru pod materacem.OtworzyÂłem oczy szeroko.WiedziaÂłem, co to byÂło.
-"Zaraz...sprzÂątajÂąc pokój..."-pomyÂślaÂłem, zrywajÂąc siĂŞ na równe nogi.Zdj¹³em bandaÂż z lewej rĂŞki, przegryzÂłem palec i smagn¹³em mojÂą krwiÂą tatuaÂż.WykonaÂłem kilka pieczĂŞci i przyzwaÂłem Kokoroi.Stan¹³ przede mnÂą i spytaÂł siĂŞ:
-Co jest znowu, Mistrzu?-nie widzia³ jeszcze dziewczyny.Szybko i nerwowo wyci¹gn¹³em teczkê spod materaca i przystawi³em j¹ do nosa wilka.
-Jakie czujesz zapachy?!-spytaÂłem nerwowo i gÂłoÂśno, patrzÂąc na niego jeszcze gorzej.
Wilk przestraszy³ siê, jednak zacz¹³ w¹chaÌ.Po chwili powiedzia³:
-Twój i...-przerwaÂł-i PiĂŞknej...-wymamrotaÂł.
-DziĂŞkujĂŞ, a teraz odejdÂź!-wrzasn¹³em na niego.PrzeraÂżony szybko siĂŞ ulotniÂł, a ja rzuciÂłem teczkÂą na ÂłóÂżko i wyskoczyÂłem przez okno.

<NMM>
SpojrzaÂłam za wybiegajacym chÂłopakiem. ZerknĂŞÂłam jeszcze na teczkĂŞ i ruszyÂłam za nim...
~To moja wina ~pomyÂślaÂłam
< NMM>
WszedÂłem do pokoju... przez okno. PoÂłoÂżyÂłem zwój na szafce, po czym padÂłem na ÂłóÂżko... rany na klatce piersiowej siĂŞ juÂż zabliÂźniÂła, wiĂŞc zasn¹³em spokojnie.
Do pokoju wlecia³ motyl i po³o¿y³ na brzuchu Tano list a jego treœÌ by³a nastêpuj¹ca

Kod: Tano-kun....mam nadzieje , Âże z TobÂą wszystko w porzÂądku i , Âże dobrze siĂŞ czujesz....aktualnie nie bĂŞdĂŞ mogÂła CiĂŞ odwiedzaĂŚ w Konoha...stowarzyszenie które stworzyÂłam , potrzebuje teraz mojego nadzoru...siedziba jest w Kumo w Spalonym lesie Rue d'Asueile...jeÂśli ...chciaÂłbyÂś wpaœÌ...to zapraszam...
TĂŞsknie...
Minako
Po dÂługiej drzemce, otworzyÂłem oczy. UsiadÂłem na ÂłóÂżku, bardzo przygnĂŞbiony. RozejrzaÂłem siĂŞ po pokoju... wstaÂłem i dopiero wtedy poczuÂłem... jakby coÂś mi spadÂło... spojrzaÂłem na ziemiĂŞ i zobaczyÂłem list. PodniosÂłem go, otworzyÂłem i przeczytaÂłem.. OpadÂłem bezradnie na ÂłóÂżko, patrzÂąc na zwój. Nie miaÂłem odwagi pokazaĂŚ siĂŞ ukochanej, po tym, jak zawiodÂłem... to byÂło okropne. ZaÂłamany, zacz¹³em pÂłakaĂŚ z Âżalu.
DochodzÂąc do okna usÂłyszaÂłam pÂłacz.
~Tano-kun? ~ pomyÂślaÂłam i zerknĂŞÂłam do Âśrodka
MiaÂłam racje to on pÂłakaÂł. Moje serce równieÂż pÂłakaÂło przez ten widok. Po cichu weszÂłam do pokoju i spojrzaÂłam na Niego.PodeszÂłam do Niego i przykucnĂŞÂłam przy nim
- Tano-kun.....co siĂŞ staÂło? - spytaÂłam
-ZawiodÂłem... to siĂŞ staÂło...-powiedziaÂłem przez Âłzy-Twój brat... zawsze przy Tobie bĂŞdzie... chciaÂł tego... MiaÂłem... ja... ja miaÂłem Ci to daĂŚ...-wzi¹³em zwój i poÂłoÂżylem go na ÂłóÂżku, po czym podszedÂłem do okna.
-Wybacz mi... nie zd¹¿y³em... to by³... u³amek sekundy...-po tych s³owach, wyskoczy³em przez okno.

<NMM>
SpojrzaÂłam za odchodzÂącym chÂłopakiem a potem zaczĂŞÂłam przetwarzaĂŚ Jego sÂłowa.
~Akki....on...przeÂżyÂł?Tano-kun...z nim rozmawiaÂł? UÂłamek sekundy....Akki...nie Âżyje....~myÂślaÂłam a z moich oczu popÂłynĂŞÂły Âłzy~ Znowu...nie zdoÂłaÂłam CiĂŞ uratowaĂŚ~pomyÂślaÂłam ÂłkajÂąc...
UpadÂłam na kolana opierajÂąc siĂŞ o ÂłóÂżko pÂłakaÂłam. DÂługo pÂłakaÂłam. Kiedy siĂŞ w koĂącu uspokoiÂłam spojrzaÂłam na zwój. WziĂŞÂłam GO dr¿¹cymi dÂłoĂąmi do rÂąk i zaczĂŞÂłam czytaĂŚ.
ByÂło tam napisane o róÂżnych technikach naszego klanu oraz o czÂłowieku dziĂŞki któremu byliÂśmy wytykani mianami demona. Kiedy doszÂłam do koĂąca , moje oczy rozszerzyÂły siĂŞ z przeraÂżenia. ByÂła tam wzmianka o Raiju...szeÂścioogoniastym...zaklĂŞtym w dziewczynie o czerwonych wÂłosach i oczach ze znakiem feniksa na prawym ramieniu.
~To ja?.....Ja jestem Jinchuuriki??!! Nie to niemoÂżliwe...nie wierzĂŞ w to...przecieÂż to niemoÂżliwe...~myÂślaÂłam caÂły czas
Zaczê³am szaleÌ....nie tylko przez wzmiankê o Raiju ale te¿ o Akkim. Nie mog³am tego znieœÌ....wyci¹gnê³am kunai i przybli¿y³am sobie do brzucha...
- Akki...nie zostawiĂŞ CiĂŞ samego...- szepnĂŞÂłam i wbiÂłam sobie kunai w brzuch
Krew pociekÂła na posadzkĂŞ...czuÂłam ból...jednak ja na to nie zwracaÂłam uwagi...chciaÂłam...aby moje cierpienia sie skoĂączyÂły...abym w koĂącu byÂła z bratem
MyÂślaÂłem, Âże mój pokój jest juÂż pusty, jednak myliÂłem siĂŞ. ZobaczyÂłem Minako-chan, mierzÂącÂą w siebie kunaiem.
-CO?!-krzykn¹³em, automatycznie w³¹czaj¹c Tsukirangan, po czym wpad³em do pokoju, jak wystrzelony z armaty. Pochwyci³em kunai za ostrze i wydar³em je z r¹k dziewczyny. Drug¹ rêk¹ przytuli³em j¹ do siebie i ze strachem w oczach spyta³em:
-OdbiÂło Ci? Chcesz ,Âżebym zawaÂłu dostaÂł?
Nie miaÂłam siÂł . Moje ciaÂło byÂło bezwÂładne , opadÂłam w rĂŞcĂŞ Tano-kun
- Ja...ja...nie mam si³y...Akki...znowu Go nie mog³¹m uratowaÌ..a teraz...a teraz jeszcze fakt , ¿e jestem Jinchuuriki....nie mogê ju¿...Tano-kun...nie mogê - szepnê³am p³acz¹c mu w ramiê
Dobrze sÂłyszaÂłem kaÂżde jej sÂłowo, jednak nie martwiÂłem siĂŞ puki co tym, Âże jest... tym, czym ja jestem...
-Wybacz mi... to byÂł uÂłamek sekundy... to nie Ty, nie zdoÂłaÂłaÂś obroniĂŚ swojego brata, ale to ja nie zdoÂłaÂłem go uchroniĂŚ przed tym... wybacz mi!-pÂłakaÂłem,tulÂąc mocno dziewczynĂŞ.
PrzytuliÂłam siĂŞ do Niego , choĂŚ byÂło to dla mnie trudne.
- Jak....jak on wyglÂądaÂł? - spytaÂłam cicho roniÂąc Âłzy- PamiĂŞtaÂł mnie? Czy juÂż zapomniaÂł o mnie? - szepnĂŞÂłam
-Bardzo chcia³ Ciê zobaczyÌ... têskni³ za Tob¹, jak nikt inny na œwiecie za nikim nie têskni³...-wyp³aka³em, a kunai Minako-chan osun¹³ siê na ziemiê-wybacz, ¿e Ciê zawiod³em... nie chcia³em... na prawdê....
- WierzĂŞ w to...wiem , Âże siĂŞ staraÂłeÂś....nie mam Ci czego wybaczaĂŚ...- szepnĂŞÂłam nadal pÂłaczÂąc jednak patrzÂąc gdzieÂś za Tano-kun
Zobaczy³am czyj¹œ sylwetkê. Ch³opaka o czerwonych oczach. Uœmiecha³ siê
- Akki-kun...- szepnĂŞÂłam
Ten siê uœmiechn¹³ jeszcze bardziej i powiedzia³...a raczej us³ysza³am tylko Jego g³os
- Nie p³acz Minako-one-chan....ja Ciê nigdy nie zostawiê...nie p³acz...- i znikn¹³
WpatrywaÂłam siĂŞ jeszcze w to miejsce a potem zamknĂŞÂłam oczy juÂż nie pÂłaczÂąc
-Hai....juÂż nie bĂŞdĂŞ pÂłakaĂŚ...Akki-oni-chan...- szepnĂŞÂłam
Jednak nadal w moim sercu byÂł strach o to , Âże jestem Jinchuuriki , Âże moje ciaÂło zamieszkuje demon....baÂłam siĂŞ tego. PrzytuliÂłam siĂŞ nerwowo do Tano-kun
UspokoiÂłem siĂŞ, jednak nadal nie odzywaÂłem siĂŞ w sprawie demona...
-"Zapomni o tym..."-mia³em nadziejê i powtarza³em to sobie w myœlach te s³owa. Wci¹¿ przytulaj¹c Minako-chan, zacz¹³em jeszcze coœ nuciÌ... muzyka mnie zawsze uspokaja³a... i mia³em nadziejê, ¿e na dziewczynê to zadzia³a tak samo...
SÂłyszÂąc co nuci Tano-kun przypomniaÂło to mi melodiĂŞ którÂą mama mi zawsze nuciÂła do snu. ZamknĂŞÂłam oczy .ZatraciÂłam siĂŞ w tej melodii i sama nie wiedzÂąc , Âże to robiĂŞ , zaczĂŞÂłam nuciĂŚ swojÂą koÂłysankĂŞ
KoÂłysanka
Aby trochĂŞ rozmyĂŚ tÂą ponurÂą sytuacjĂŞ, poruszyÂłem temat stowarzyszenia Minako-chan:
-A wiĂŞc teraz jesteÂś liderkÂą stowarzyszenia? Ciekawe... moÂże trochĂŞ mi o tym opowiesz?-spytaÂłem, odrywajÂąc siĂŞ od dziewczyny
SpojrzaÂłam na Niego
- Kyouto no Honoo....cóÂż naszym celem jest pomaganie czÂłonkom w wykonywaniu ich celów w miarĂŞ moÂżliwoÂści oraz pomaganie sprzymierzonym wioskom....wÂłaÂśnie , muszĂŞ tam wracaĂŚ...niedÂługo ma siĂŞ z nami skonsultowaĂŚ 7MM....a w organizacji jest tylko jeden z moich czÂłonków...- powiedziaÂłam trochĂŞ smutno , Âże muszĂŞ znowu zostawiĂŚ Tano-kun
-Rozumiem doskonale, wiĂŞc Âśmigaj! Chyba nie pozwolisz na siebie czekaĂŚ, nie?-powiedziaÂłem z uÂśmiechem, chcÂąc, Âżeby dziewczyna siĂŞ nie martwiÂła.
PodszedÂłem do szafki i wyciÂągn¹³em kilka kartek, oÂłówek, gumkĂŞ, ostrzaÂłkĂŞ... chciaÂłem oddaĂŚ siĂŞ pasji... bo co innego mógÂłbym robiĂŚ?
WstaÂłam , wczeÂśniej chowajÂąc kunai który miaÂł mnie przenieœÌ na tamten Âświat. SpojrzaÂłam na zwój który leÂżaÂł rozwiniĂŞty na ÂłóÂżku , mój wzrok padÂł na zdjĂŞcie Raiju. ZadrÂżaÂł chwytajÂąc siĂŞ odruchowo pieczĂŞci. SchowaÂłam zwój i odwróciÂłam siĂŞ do Tano-kun . PodeszÂłam do Niego i siĂŞ przytuliÂłam
- BĂŞdĂŞ tĂŞskniĂŚ...wrócĂŞ jak najszybciej... - obiecaÂłam , pocaÂłowaÂłam GO jeszcze w policzek i wyskoczyÂłam przez okno
< NMM>
-Ja te¿-odpar³em i patrzy³em, jak Minako-chan odchodzi. Usiad³em i zacz¹³em rysowaÌ.
]Nagle przez okno wskoczyÂł mĂŞÂżczyzna , byÂł ubrany w pÂłaszcz i powiedziaÂł do Ciebie
- ChÂłopcze...chcesz trochĂŞ zarobiĂŚ...? - spytaÂł - JeÂśli tak to idÂź do Yuki -Gakure do Lodowego PaÂłacu...i odzyskaj mój pierÂścieĂą....tylko siĂŞ ubirz....w Yuki jest zimno.Bede czekac na Ciebie w bramie KOnoha jak wrócisz - odparÂł i znikn¹³
-No ³adnie...-mrukn¹³em, wstaj¹c z krzes³a. Spakowa³em niezbêdny ekwipunek i ruszy³em do Yukigakure. Przed wyjœciem upewni³em siê, czy wszystko pasuje. Kiedy by³em pewien, wyszed³em.

<NMM>
WskoczyÂłam do pokoju i juÂż chciaÂłam krzykn¹Ì , Âże wróciÂłam jednak nikogo nei zauwaÂżyÂłam. ZaczĂŞÂłam siĂŞ rozglÂądaĂŚ , jednak Tano-kun nie byÂło
~ MoÂże wyszedÂł na spacer...poczekam na Niego...~usiadÂłam na ÂłóÂżku i zaczĂŞÂłam opatrywaĂŚ po raz kolejny swoje rany
Przechodzi obok sypialni i sÂłyszy dziwny szelest. PomyÂślaÂł " MoÂże zapytam siĂŞ jednego z czÂłonków naszego clanu o jak¹œ rade bo chyba jest w swoim mieszkanku". ZapukaÂł do drzwi i czekaÂł aÂż ktoÂś mu otworzy.
WszedÂłem do pokoju tradycyjnie przez okno... nie zauwaÂżyÂłem jednak Minako-chan... do czasu... w koĂącu jÂą zauwaÂżyÂłem i zachÂłystÂłem siĂŞ powietrzem.
-Minako-chan!-zawoÂłaÂłem, zaskoczony jej obecnoÂściÂą... zapomniaÂłem kompletnie, Âże noszĂŞ na sobie maskĂŞ ANBU... zajĂŞty byÂłem dziewczynÂą.
ZerwaÂłam siĂŞ z ÂłóÂżka i popatrzyÂłam na osobnika ( byÂłeÂś w masce wiĂŞc CiĂŞ nie rozpoznaÂłam)
~ANBU? A On czego chce?
- SÂłucham? - spytaÂłam - Tano-kun aktualnie nie ma...a skÂąd znasz moje imiĂŞ ? - spytaÂłam podejrzliwie...- Oprócz Richarda-san...nie znam nikogo z ANBU... - dodaÂłam juÂż szeptem
Wi zapukaÂł jeszcze raz ale tym razem 2 razy mocniej i byÂł pewny , Âże ktoÂś tam jest byÂło sÂłychaĂŚ gÂłos i tupot. "Nie powinien mnie olewaĂŚ , jesteÂśmy z tego samego clanu a ja chce tylko rady". UznaÂł , Âże poczeka jeszcze trochĂŞ i jak nikt nie przyjdzie uda siĂŞ do siebie a nazajutrz przyjdzie i spyta siĂŞ o tÂą radĂŞ.

Po 30 minutach czekania uznaÂł , Âże to nie ma sensu i udaÂł siĂŞ w stronĂŞ swojej sypialni

NMM
Klon Caspra który idealnie wyglada jak jego orginal podbiegl do drzwi. Zobaczyl Wi Dim'a, swojego ucznia, przy wejÂściu do chÂłopaka jego rpzyjaciela.
- Och witaj - uÂśmiechn¹³ siĂŞ Âżeczliwie - Casper bĂŞdzie wyprawiaĂŚ uroczystÂą kolacjĂŞ i bardzo serdecznie ciĂŞ zaprasza ... znaczy siĂŞ ja zapraszam ciĂŞ na posiÂłek. I dziĂŞkujĂŞ ci za uratowanie z lochów. Jestem bardzo wdziĂŞczny za to. - rzekÂł po czym zrobiÂł skÂłon gÂłowÂą i zbliÂżyÂł siĂŞ do drzwi.- Nasz pierwszy trening w tym gronie bĂŞdzie juÂż niedÂługo a teraz czas zaprosiĂŚ resztĂŞ.
Bunshin zapukal trzy razy do drzwi. Czeka na otworzenie ich doœÌ uparcie.
-Ale przecieÂż ja jestem...-przerwaÂłem, bo to pukanie w drzwi byÂło wkurzajÂące-ProszĂŞ!-powiedziaÂłem gÂłoÂśno, aby byÂło to sÂłychaĂŚ. OparÂłem siĂŞ swobodnie o parapet i czekaÂłem na goÂścia. SpojrzaÂłem na Minako-chan i zobaczyÂłem, Âże miaÂła opatrunki na sobie... byÂła ranna...
-"ciekawe co..."-pomyÂślaÂłem, ale przerwaÂłem, wracajÂąc do oczekiwania goÂścia.
ZerknĂŞÂłam na drzwi a potem na ANBU
- Kim jesteÂś? Odpowiesz mi na to pytanie...albo CiĂŞ oskar¿ê o wchodzenie bez zgody do obcego domu...w innym wypadku nie bĂŞdĂŞ taka miÂła...- powiedziaÂłam , i chwyciÂłam za katanĂŞ , jednak poczuÂłam ból w ramieniu...delikatnie siĂŞ skrzywiÂłam , jednak nic nie powiedziaÂłam
-Hej! Nic Ci nie jest? MoÂże pójdziesz do szpitala? To moÂże byĂŚ coÂś powaÂżnego...-powiedziaÂłem troskliwie, zbliÂżajÂąc siĂŞ do Minako-chan. Wci¹¿ nie byÂłem Âświadom, Âże mam maskĂŞ na sobie... ech...-nie chciaÂłbym, Âżeby Ci siĂŞ coÂś staÂło...-dodaÂłem usadzajÂąc dziewczynĂŞ na ÂłóÂżku.
-Hmm... mo¿e mam w tych gratach coœ, co pomo¿e?-westchn¹³em, podchodz¹c do szafy. Wyci¹gn¹³em swoj¹ torbê i zacz¹³em j¹ przeszukiwaÌ w poszukiwaniu czegokolwiek, co by pomog³o.
SpojrzaÂłam zdziwiona na chÂłopaka a potem szybko wstaÂłam i podeszÂłam do Niego
- Od kiedy ANBU moÂże przeszukiwaĂŚ od tak rzeczy mieszkaĂąców wioski...jeÂśli masz nakaz do proszĂŞ abyÂś mi Go pokazaÂł... - odparÂłam
-Co Ci jest? Minako-chan... to s± moje rzeczy! Nie pozna...-przerwa³em, bo W KOÑCU do mnie to dotar³o-ach, no tak!-za¶mia³em siê, po czym przesun±³em maskê na bok g³owy. U¶miechn±³em siê szeroko i wyci±gn±³em rêce do dziewczyny.
-To ja!-powiedziaÂłem wesoÂło, po czym wróciÂłem do przeszukiwania torby. W koĂącu znalazÂłem jakieÂś bandaÂże, ale to chyba nie byÂło to...
-Szlag... no nie ma...-westchn¹³em, szukaj¹c nadal.
DostaÂłam szoku...i to nie maÂłego.
- Zaraz...Ty jesteÂś w ANBU ?Czemu nic mi nie mówiÂłeÂś...a zresztÂą - dodaÂłam i pociÂągnĂŞÂłam Go za rĂŞkĂŞ aby przestaÂł szukaĂŚ rzeczy i przytuliÂłam siĂŞ do Niego - StĂŞskniÂłam sie za TobÂą....ÂżebyÂś TY wiedziaÂł ile rzeczy siĂŞ wydarzyÂło...razem z paroma osobami , poszliÂśmy odbiĂŚ Caspra-san z rÂąk Akatsuki...udaÂło nam siĂŞ i w koĂącu wróciÂł tutaj do Konohy - powiedziaÂłam zadowolona nadal przytulajÂąc siĂŞ do chÂłopaka
// Wszystko fajnie i Âświetnie, ale ja nawet nie wiem o porwaniu Caspra-sensei //

-Co? Casper-sensei by³ u Akatsuki? Niemo¿liwe!-by³em mocno zszokowany, ale w koùcu doszed³em do siebie, wiedz¹c, ze jest ju¿ wolny-dobrze, ¿e jest ca³y...-westchn¹³em, przytulaj¹c siê do Minako-chan. By³em zmêczony, ale szczêœliwy z tego spotkania.
-A wracaj¹c do Ciebie... na prawdê powinnaœ iœÌ do szpitala... to mo¿e byÌ coœ powa¿nego...-powiedzia³em z trosk¹, patrz¹c w œcianê.
OderwaÂłam sie od Niego i spojrzaÂłam mu w oczy
- Tano-kun...spokojnie...to tylko maÂłe zadrapania po misji....nic mi nie bĂŞdzie...dziĂŞkujĂŞ za troskĂŞ... - powiedziaÂłam i pocaÂłowaÂłam Go w policzek - Czemu nic nie mówiÂłeÂś , Âże jesteÂś w ANBU? WygÂłupiÂłam siĂŞ tylko przed TobÂą - powiedziaÂłam spuszczajÂąc gÂłowĂŞ bo rzeczywiÂście poczuÂłam siĂŞ gÂłupio
-Hej, hej! Nic siê nie sta³o! Sk¹d mog³aœ wiedzieÌ, ¿e to ja?-uœmiechn¹³em siê, podtrzymuj¹c rêk¹ g³owê Minako-chan, aby j¹ podnios³a i spojrza³a na mnie-nic siê nie sta³o!-uœmiechn¹³em siê ciep³o, po czym przypomnia³em sobie o goœciu. Spojrza³em na drzwi w oczekiwaniu na goœcia.
UÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ do Niego ciepÂło i usiadÂłam na ÂłóÂżku , spoglÂądajÂąc na Tano-kun a to na drzwi w oczekiwaniu na goÂścia
- Co ciekawego sÂłychac u Ciebie? ByÂłeÂś na jakiejÂś misji czy coÂś? - spytaÂłam ciekawie
-Tak... by³em na misji... jakiœ dziadek chcia³, ¿ebym odzyska³ dla niego pierœcieù... to by³o doœÌ... dziwne... dawa³ on wieczne ¿ycie, ale... nie mo¿na opuszczaÌ zamku... nie rozumiem, na co mu taki pierœcieù? ¯yÌ w samotnoœci tyle lat...-wymrucza³em, spuszczaj¹c g³owê. Po chwili jednak siê obudzi³em i ponownie zacz¹³em oczekiwaÌ goœcia.
- MoÂże....nie chciaÂł umrze...moÂże dla Niego Âśmier jest czymÂś potwornym i nie chce jej doÂświadczy...nie wiem...chyba to jedyne wytÂłumaczenie...ale rzeczywiÂście....Âżyc wiecznie samotnie...chociaÂż...gdybyÂśmy razem mogli korzysta z Tego pierÂścienia....byÂłabym szczĂŞÂśliwa - uÂśmiechnĂŞÂłam sie promiennie na myÂśl , Âże mogÂłabym spĂŞdzi resztĂŞ swojego wiecznego zycia z Tano-kun
Do Âśrodka wszedÂł Casper bo jeszcze tylko zerkn¹³ na znikajÂącego Wi Dim'a. UsÂłyszaÂł wiĂŞkszoœÌ rozmowy i miaÂł zÂłoÂśliwy uÂśmiech na twarzy albo przynajmniej tak on wyglÂądaÂł gdy ten wszedÂł do Âśrodka otwierajÂąc wolno drzwi. ZobaczyÂł jednÂą znajomÂą osobĂŞ do której jeszcze bardziej siĂŞ uÂśmiechn¹³.
- Och, Tano - powiedziaÂł robiÂąc juÂż pierwsze kroki w pokoju - dawno siĂŞ nie widzieliÂśmy i widze Âże znalazÂłeÂś sobie jakiegoÂś sÂłowika
SkÂłoniÂł siĂŞ przed dziewczynÂą
- Jestem Casper Senju, pan tej rezydencji - powiedziaÂł z powagÂą - wydaje mi siĂŞ Âże znam tÂą twarz ...

// jak coÂś jak mnie wyprowadzaliÂście byÂłem nieprzytomny //
Podchodzi do drzwi i puka (tym razem tak Âżeby kaÂżdy usÂłyszaÂł). "Ciekawe jaki waÂżniak tam mieszka -,-"
Kiedy goœÌ wszedÂł wstaÂłam z ÂłóÂżka i równieÂż delikatnie skÂłoniÂłam gÂłowÂą w stronĂŞ Caspra.
- Konnichi wa....watawshi wa Minako Kurosaki des...ano...to ja razem z Wi Dimem i Midorim uratowaliÂśmy CiĂŞ z rÂąk Akatsuki Casper-san.... - powiedziaÂłam
- Nie wiedzia³em aczkolwiek coœ przez mg³ê kojarze - powiedzia³ - jak mogê ci podziêkowaÌ Minako? Po za tym chcialem was zaprosiÌ na ucztê z okazji mojego powrotu
- Iie...Casper-san....nawet zwykÂłe dziĂŞkujĂŞ wystarczy robiÂłam to dlatego , Âże chciaÂłam pomóc....a na ucztĂŞ z chĂŞciÂą przyjdĂŞ...znaczy z Tano-kun przyjdĂŞ...- powiedziaÂłam z uÂśmiechem
-ProszĂŞ!-powiedziaÂłem gÂłoÂśno, chcÂąc zmieniĂŚ temat. Ciekaw byÂłem, kto to byÂł. SpojrzaÂłem jeszcze raz promiennie na Caspra-sensei i na Minako-chan. OparÂłem siĂŞ o parapet w oczekiwaniu goÂścia.
A wiĂŞc czas na wejÂście . Otwieram drzwi . DzieĂą doby - ÂśmiaÂło mówiĂŞ. Jestem Wi i mieszkam caÂłkiem niedaleko parĂŞ drzwi od Ciebie. PrzyszedÂłem siĂŞ przywitaĂŚ.
- Bêde zaszczycony twoj¹ obecnoœci¹ - powiedzia³ powa¿nie - a teraz chyba ju¿ wam nie bêde przeszkadzaÌ wiêc wyjdê ... - zacz¹³ zmierzaÌ ku wyjsciu.
-Witam!-powitaÂłem serdecznie Wi-jestem Tano... mieszkam tu... Casper-sensei mnie tu przygarn¹³. Jestem Tano. Tano Katoshi. MiÂło mi Cie poznaĂŚ, Wi-podszedÂłem do niego i podaÂłem dÂłoĂą. SpojrzaÂłem jeszcze na Caspra-sensei, jak wychodziÂł. No cóÂż... zatrzymywaĂŚ go nie chciaÂłem... miaÂł jeszcze kilka spraw na gÂłowie...
- Ohayo Wi...miÂło CiĂŞ widzieĂŚ - odparÂłam i spojrzaÂłam jeszcze na Caspra-san - Do zobaczenia Casper-san....- dodaÂłam i siĂŞ skÂłoniÂłam w Jego stronĂŞ a sama usiadÂłam na ÂłóÂżku
PodaÂł rĂŞkĂŞ Tano MiÂło CiĂŞ poznaĂŚ- powiedziaÂł. Minako witaj ,ale co ty tutaj robisz?? Nie waÂżne to zresztÂą nie moja sprawa . SpojrzaÂł na Casper senseia i powiedziaÂł - Casper sensei kiedy nasza pierwsza misja
- Och, juÂż niedÂługo ... wÂłaÂśnie poszukujĂŞ na niÂą jeszcze dwuch osób bo wiem Âże sami sobie nie poradzicie a ja nie mogĂŞ na niÂą iœÌ gdyÂż mam inne sprawy. - skÂłoniÂł siĂŞ do wszystkich rzekÂłwszy - to ja juÂż idĂŞ, jeÂśli bĂŞdziecie mnie szukaĂŚ bĂŞde gdzieÂś u siebie. <nmm>
- Ja tu przyszÂłam w odwiedziny do Tano-kun ....dawno siĂŞ z nim nie widziaÂłam i trochĂŞ...no stĂŞskniÂłam siĂŞ - powiedziaÂłam z maÂłym rumieĂącem
Nie bĂŞdĂŞ wam przeszkadzaĂŚ- odpowiedziaÂł. MiÂłego dnia powiedziaÂł i wyszedÂł z mieszkania.

NMM
Mi³o mi by³o s³yszeÌ, ¿e Minako-chan siê za mn¹ stêskni³a. Uœmiechn¹³em siê i tylko patrzy³em w okno. Co do tej uczty, to nie bardzo by³em przekonany, ale co ja mog³em?
PodeszÂłam do Tano-kun i siĂŞ przytuliÂłam do Niego . Bardzo stĂŞskniÂłam siĂŞ za Jego ciepÂłem.
- Stwierdzam .... , Âże ostatnio...niezbyt czĂŞsto mamy czas aby spĂŞdziĂŚ , ze sobÂą trochĂŞ czasu... - odparÂłam trochĂŞ smutno patrzÂąc gdzieÂś w bok
Mrukn¹³em tylko pod nosem i przytuliÂłem do siebie mocno ukochanÂą.UcaÂłowaÂłem jÂą w gÂłowĂŞ i spojrzaÂłem gdzieÂś w pokój. W rzeczywistoÂści myÂślaÂłem nad tym, co powiedziaÂła Minako-chan. ChciaÂłem byĂŚ jak najsilniejszy, ale nie chciaÂłem przez to zaniedbywaĂŚ Minako-chan. To byÂło ciĂŞÂżkie do zniesienia...
-"GdybyÂśmy tak dostali wspólnÂą misjĂŞ... albo chociaÂż Yuko-sensei siĂŞ odezwaÂła.."-pomyÂślaÂłem, dalej patrzÂąc w przestrzeĂą.
Zamknê³am oczy , ws³uchiwa³am siê w Jego oddech oraz bicie Jego serca. Czu³am siê senna a delikatny uœcisk ch³opaka usypia³ mnie jeszcze bardziej. Jednak otworzy³am oczy aby nie zasn¹Ì. Zerknê³am na Niego
- CoÂś siĂŞ staÂło? - spytaÂłam szeptem
-Nie... nic, sk¹d¿e... no to co z t¹ uczt¹? G³odny jestem-uœmiechn¹³em siê psotnie. Nie mia³em niczego, ¿eby na siebie w³o¿yÌ, aby nie zrobiÌ obciachu, ale postanowi³em poruszyÌ ten temat, ¿eby unikn¹Ì tamtego...
ZaÂśmiaÂłam siĂŞ , jednak ponownie po chwili zamknĂŞÂłam oczy. ByÂłam wyczerpana kolejnymi nieprzespanymi dniami , jednak nie daÂłam po sobie tego poznaĂŚ...nie chciaÂłam aby chÂłopak siĂŞ martwiÂł. PrzytuliÂłam siĂŞ do Niego kiedy nagle poczuÂłam chÂłód....na mojej skórze pojawiÂła siĂŞ gĂŞsia skórka
- Ano...Casper-san nawet nie mówiÂł kiedy ....jest ta uczta - powiedziaÂłam szeptem czujÂąc , Âże opadam z siÂł
Ziewn¹³em, bo i ja by³em zmêczony... 2 misje i to niemal pod rz¹d... to ju¿ wynik.
-No to chyba siĂŞ uczty nie doczekamy...-jĂŞkn¹³em, po czym ponownie ziewn¹³em-a niech to... znów ziewam, nikt nie wie czemu. No nic! ChodÂźmy zjeœÌ na mieÂście, co Ty na to?-uÂśmiechn¹³em siĂŞ, zwracajÂąc do dziewczyny.
- Ano...wybacz Tano-kun...ale jestem wyczerpana...miaÂłam dwie misje pod rzÂąd do tego 3 noce nie przespane...pójdĂŞ gdzieÂś siĂŞ przespaĂŚ... - pomyÂślaÂłam chociaÂż myÂślami teraz siĂŞgaÂłam gdzie by siĂŞ tu zatrzymaĂŚ na jakiÂś nocleg... - MoÂże wybierzemy siĂŞ jak odpocznĂŞ? Przepraszam jeÂśli psuje Ci jakieÂś plany...aloe naprawdĂŞ...juÂż Ciebie widzĂŞ podwójnie ze zmĂŞczenia - zaÂśmiaÂłam siĂŞ choĂŚ to byÂła po czĂŞÂści prawda .
SpowaÂżniaÂłem gwaÂłtownie, bo to przeze mnie, Minako-chan nie miaÂła juÂż domu w Konoha.
-PrzeÂśpij siĂŞ tutaj...-powiedziaÂłem spokojnie, prowadzÂąc Minako-chan w stronĂŞ mojego ÂłóÂżka-ja siĂŞ jeszcze przejdĂŞ, zjem coÂś...-dodaÂłem spokojnie.
Widzia³am nag³¹ zmianê w zachowaniu ch³opaka. Posmutnia³am bo wiedzia³am , ¿e to przeze mnie i wiedzia³am przez co
- Tano-kun...przepraszam...nie powinnam tego mówiĂŚ...z-zapomnij - odparÂłam i skierowaÂłam siĂŞ w stronĂŞ okna...trochĂŞ chwiejnie...nagle upadÂłam na kolana , w gÂłowie mi siĂŞ zakrĂŞciÂło a obraz miaÂłam zamazany . ChwyciÂłam siĂŞ za gÂłowĂŞ
~ C-co jest ? ~ pomyÂślaÂłam
Cmokn¹³em tylko i podnios³em Minako-chan, unosz¹c j¹ na rêkach.
-Zostajesz tu. PrzeÂśpij siĂŞ, a rano dostaniesz Âśniadanie. I nawet mi siĂŞ stÂąd nie ruszaj!-powiedziaÂłem z uÂśmiechem, który miaÂł skryĂŚ moje zmartwienie. Ton mojego gÂłosu byÂł stanowczy i miaÂłem nadziejĂŞ, Âże dziewczyna mnie posÂłucha... nie chciaÂłem patrzeĂŚ, jak siĂŞ mĂŞczy.
ChwyciÂłam Go za rĂŞkĂŞ i spojrzaÂłam na Niego niespokojnie. To nie tylko przez zmĂŞczenie upadÂłam na ziemiĂŞ. CoÂś mi siĂŞ staÂło ...tylko co ? Jednak nie miaÂłam siÂły aby o tym myÂśleĂŚ. PoÂłoÂżyÂłam gÂłowĂŞ na poduszce i momentalnie zasnĂŞÂłam a rĂŞka którÂą trzymaÂłam Tano-kun upadÂła mi na brzuch. ZasnĂŞÂłam
Uœmiechn¹³em siê spokojnie, po czym wyskoczy³em przez okno, id¹c po jedzenie dla nas.
-Na Ciebie, moja Królewno bĂŞdzie czekaĂŚ Âśniadanie-powiedziaÂłem wesoÂło, idÂąc do Ichiraku.

<NMM>
ObudziÂłam siĂŞ jednak nie w pokoju , tylko w ciemnoÂści. RozejrzaÂłam siĂŞ przeraÂżona , to miejsce coÂś mi przypominaÂło….jakbym kiedys juÂż tu byÂła. UsÂłyszaÂłam coÂś jak potĂŞÂżny oddech za soba. OdwróciÂłam siĂŞ i zobaczyÂłam klatkĂŞ. Teraz juÂż wiedziaÂłam gdzie jestem…przed klatkÂą Raijuu tak samo jak to byÂło z Ookami. Jednak Raiju wyglÂądaÂł inaczej. ByÂł pod postaciÂą Âłasicy a Jego ciaÂło siĂŞ elektryzowaÂło. Jego wzrok padÂł na mnie a ja cofnĂŞÂłam siĂŞ odruchowo do tyÂłu
- A wiec To Ty….w koĂącu widzĂŞ swojego Jinchuuriki…- odparÂł potĂŞÂżnie Raiju nie ruszajÂąc siĂŞ
Nie odpowiedziaÂłam. BaÂłam siĂŞ….moÂże on nie wyglÂądaÂł na groÂźnego…ale na pewno taki byÂł.
- Ustalmy warunki dziewczyno....nie lubiĂŞ pomagaĂŚ Jinchuurikim...jednak jeÂśli poprosisz...rozwa¿ê to...mogĂŞ leczyĂŚ Twoje rany jeÂśli bĂŞdĂŞ miaÂł ochotĂŞ....ale nie myÂśl sobie , ¿ê jestem jakimÂś potulnym Bijuu...pamiĂŞtaj , Âże chcĂŞ CiĂŞ zabiĂŚ...chcĂŞ siĂŞ stÂąd wyrwaĂŚ...ale dopóki jestem w Tobie nic na to nie poradzĂŞ...nie bĂŞdĂŞ miÂły pamiĂŞtaj o tym...bĂŞdĂŞ CiĂŞ nĂŞkaĂŚ kiedy bĂŞdĂŞ miaÂł na to ochotĂŞ...bĂŞdĂŞ CiĂŞ raniĂŚ gdy mi siĂŞ to spodoba...a teraz Âżegnam ...
Nie zd¹¿y³am nic powiedzieÌ ani wykonaÌ ruchu. Zosta³¹m wypchniêta z pomieszczenia.
W rzeczywistoÂści siĂŞ obudziÂłam nagle zlana potem . OddychaÂłam szybko i poczuÂłam ból na ramieniu . PieczĂŞĂŚ piekÂła niemiÂłosiernie...skuli³¹m sie z bólu i próbowaÂłam zasn¹Ì...jednak ból byÂł zbyt silny....czekaÂłam na jakkikolwiek cud...
Puka do drzwi i mówi tak Âżeby ktoÂś go usÂłyszaÂł. Tano-kun jeÂżeli jesteÂś gÂłodny mam sporÂą miskĂŞ ramenu , który tylko siĂŞ zmarnuje jeÂśli jej komuÂś nie dam.
WchodzĂŞ do pokoju przez okno i stawiam ramen na stoliku.
-No to mamy œniadanko...-westchn¹³em weso³o, po czym ujrza³em Minako-chan. To nie by³ mi³y widok. Jeszcze us³ysza³em pukanie...
-WejœÌ!-powiedziaÂłem nerwowo, próbujÂąc uspokoiĂŚ Minako-chan. PrzytuliÂłem jÂą i szeptaÂłem:
-Spokojnie... jestem tu... œpij... œpij...-szepta³em, bo nie wiedzia³em, co jej by³o. Zacz¹³em g³askaÌ ukochan¹, aby siê uspokoi³a. Ju¿ zapomnia³em o goœciu.. by³em zajêty Minako-chan.
DrÂżaÂłam z bólu i ledwo docieraÂły do mnie sÂłowa Tano-kun. ChwyciÂłam mocno poÂściel ÂłóÂżka i ÂścisnĂŞÂłam jÂą z bólu , po moich policzkach pÂłynĂŞÂły Âłzy. Takiego bólu jeszcze nigdy nie czuÂłam.
- B-boli...pieczêÌ...boli... - zdo³a³am szepn¹Ì
Hej Tano powiedziaÂł po cichu. ByÂłem niedawno w Ichiraku i zamówiÂłem ramen na wynos ale zÂłapaÂła mnie kolka i nie mogÂłem go zmarnowaĂŚ a jedynÂą osobÂą jakÂą tu znam jesteÂś ty wiĂŞc pomyÂślaÂłem , ze moÂże go weÂźmiesz.
-Pie...? Jasny szlag! Nie! Tylko nie to!-powiedziaÂłem nerwowo i rozpaczliwie, przytulajÂąc dziewczynĂŞ mocniej. Nie chciaÂłem, Âżeby przechodziÂła przez to, przez co ja przechodziÂłem... ale nie mogÂłem nic zrobiĂŚ... byÂłem... bezsilny...
-Hehehe... no proszĂŞ... cóÂż za "niefortunne" zdarzenie... hmm... sÂądzÂąc po chakrze... to musi byĂŚ Raijuu... ciekawe... byÂł cicho przez tak dÂługi czas? ByÂł na tyle cicho, ze go nie wykryÂłem? Podziwiam CiĂŞ, Raijuu... ale i tak CiĂŞ zniszczĂŞ... zresztÂą tak, jak zniszczĂŞ wszystkie inne Bijuu... ale to nie jest miejsce i czas na takÂą rozmowĂŞ... powodzenia, chÂłopcze... Raijuu jest strasznie wredny...-zarechotaÂł i poÂżegnaÂł mnie z jeszcze wredniejszym uÂśmiechem, który obnaÂżaÂł jego kÂły. Potem... znikn¹³, a ja nadal przytulaÂłem Minako... i nie mogÂłem jej w Âżaden sposób pomóc... to byÂło najgorsze...

Potem usÂłyszaÂłem Wi. Ale nie odwracaÂłem siĂŞ do niego nawet... miaÂłem coÂś waÂżniejszego na gÂłowie...-Wybacz mi, Wi... to jest waÂżniejsze od ramenu, ale dziĂŞkujĂŞ za pamiĂŞĂŚ..-powiedziaÂłem nerwowo, myÂślÂąc ciÂągle o Minako-chan....
Wi poÂłoÂżyÂł ramen na ziemi. Widze , Âże z Minako po tych misjach nie jest dobrze a moÂże to coÂś innego.- powiedziaÂł. WychodzÂąc dodaÂł- sen jej na pewno pomoÂże i moÂże jutro bĂŞdzie dobrze. ZamknÂą po cichu drzwi i skierowaÂł siĂŞ w stronĂŞ wÂłasnego pokoju.

NMM
Nie miaÂłam siÂły. Ból byÂł dla mnie zbyt wielki , nie byÂłam jeszcze nigdy nastawiona na taki ból. SpojrzaÂłam na Tano-kun , dr¿¹cÂą rĂŞkÂą poÂłoÂżyÂłam mu dÂłoĂą na policzku , chociaÂż juz sama nie wiedziaÂłam czy to zrobiÂłam , ale czuÂłam mimo bólu skórĂŞ chÂłopaka. UÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ do Niego
- Nie....martw...siĂŞ...wytrzymam....- skuliÂłam siĂŞ z nagÂłego bólu jednak po chwili znowu spojrzaÂłam na chÂłopaka - Wytrzymam...
Moje s³owa utonê³y a obraz Tano-kun znikn¹³ mi z oczu. Zemdla³am z wycieùczenia
ByÂłem osÂłupiaÂły z przeraÂżenia. Minako-chan cierpiaÂła i to moÂże nawet bardziej, jak ja...
Blady i roztrzĂŞsiony, nie opuszczaÂłem dziewczyny. nachylony nad niÂą, trzymaÂłem jÂą z rĂŞkĂŞ, drugÂą zaÂś siĂŞ podpieraÂłem. WiedziaÂłem, Âże zemdlaÂła przez demona i w normalnej sytuacji bym zareagowaÂł inaczej, ale w tym przypadku, próbowanie ocuciĂŚ dziewczyny nie byÂło dobrym pomysÂłem...
Po ok. godzinie ocknĂŞÂłam siĂŞ i zmĂŞczonymi oczami spojrzaÂłam przed siebie. ByÂłam wyczerpana , wszystko mnie bolaÂło a moje ciaÂło byÂło spocone z bólu i zmĂŞczenia. Nie miaÂłam siÂły aby coÂś zrobic. PoczuÂłam na swojej dÂłoni czyjÂś uÂścisk. ZerknĂŞÂłam spod póÂłprzymkniĂŞtych powiek na tego kogoÂś. To byÂł Tano-kun. ChciaÂłam coÂś powiedziec , jednak nic nie mogÂłam wydobyc ze swoich ust. PatrzyÂłam wiĂŞc tylko na Niego nadal oddychajÂąc ciĂŞÂżko
-Spokojnie... odpoczywaj... to musiaÂło byĂŚ mĂŞczÂące... juÂż dobrze...-mówiÂłem cicho, dobrze maskujÂąc swoje zdenerwowanie. ByÂłem gÂłodny, wiĂŞc szybko podszedÂłem pod drzwi i wzi¹³em ramen od Wi, po czym wróciÂłem do Minako-chan. UklĂŞkn¹³em obok dziewczyny i powoli zacz¹³em jeœÌ ramen, czekajÂąc, aÂż dojdzie do siebie.
ChwyciÂłam jednÂą rĂŞkÂą nadal za piekÂące najbardziej ramiĂŞ. SkrzywiÂłam siĂŞ z bólu , czuÂłam jakby przyÂłoÂżono mi do pieczĂŞci rozÂżarzony wĂŞgiel. SpojrzaÂłam na chÂłopaka na Jego twarzy moÂże nie widaĂŚ byÂło zmartwienia ale ja czuÂłam w sercu , Âże i tak jest inaczej. SpróbowaÂłam usi¹œÌ na ÂłóÂżku
- W-w-widzisz....juÂż....wszystko...ok...nie musisz...siĂŞ martwiĂŚ... - szepnĂŞÂłam bo nawet to sprawiaÂło mi ból jednak staraÂłam siĂŞ tego po sobie nie pokazywaĂŚ
Bez sÂłowa wstaÂłem, wzi¹³em ze stoÂłu zapakowane ramen i podszedÂłem do ÂłóÂżka. RozpakowaÂłem je, wzi¹³em paÂłeczki, trochĂŞ ramenu i podstawiÂłem dziewczynie pod nos.
-Zjedz... na pewno jesteÂś gÂłodna...-powiedziaÂłem spokojnie, czekajÂąc, aÂż weÂźmie te trochĂŞ jedzenia do ust-musisz jeœÌ, Âżeby mieĂŚ si³ê...-dodaÂłem spokojnie, jednak z kaÂżdym sÂłowem mój gÂłos coraz bardziej drÂżaÂł i byÂł coraz bardziej rozpaczliwy.
SpojrzaÂłam na Niego nadal oddychajÂąc ciĂŞÂżko. ChwyciÂłam Go za dÂłoĂą
- Tano-kun...nie martw siĂŞ...zaraz bĂŞdĂŞ mogÂła ....wstaĂŚ na równe nogi...proszĂŞ nie martw siĂŞ... - szepnĂŞÂłam
Po chwili milczenia bez sÂłowa wziĂŞÂłam do ust trochĂŞ ramenu , przeÂłykajÂąc powoli
W milczeniu, podaÂłem dziewczynie kolejny kawaÂłek ramenu. Po chwili milczenia, odezwaÂłem siĂŞ cicho:
-Bardzo boli, prawda? Znam ten ból dobrze... i powiem Ci, Âże dziÂś nigdzie nie idziesz... musisz odpoczywaĂŚ... bĂŞdĂŞ tu z TobÂą...-mówiÂłem spokojnie, podajÂąc ramen Minako-chan.
Dziwnie siĂŞ poczuÂłam sÂłyszÂąc te sÂłowa. SpuÂściÂłam gÂłowĂŞ i nawet nie zareagowaÂłam kiedy chÂłopak podstawiÂł mi pod nos kawaÂłek ramenu.
~A wiĂŞc....tak siĂŞ czujesz....kiedy Ookami CiĂŞ atakuje...nie sÂądziÂłam , Âże aÂż tak cierpisz...teraz jednak sama wiem jak to jest....~ pomyÂślaÂłam
ZamyÂślona nie poruszyÂłam siĂŞ ani o centymetr caÂły czas patrzÂąc w podÂłogĂŞ
-Hej...-zawoÂłaÂłem cicho-zjedz... musisz mieĂŚ duÂżo siÂły... sam zaraz skoĂączĂŞ swoich ileÂśtam ramenów.-uÂśmiechn¹³em siĂŞ, chcÂąc jakoÂś rozluÂźniĂŚ atmosferĂŞ, jednak czuÂłem, Âże mi to nie wychodzi.
Po raz kolejny zapadÂła cisza. To byÂło chyba wÂłaÂśnie najgorsze...
Nagle jakbym odzyskaÂła siÂły . WziĂŞÂłam od Niego miskĂŞ z ramenem i poÂłoÂżyÂłam na ziemi. Potem upadÂłam na kolana i przytuliÂłam siĂŞ do Niego pÂłaczÂąc gorzko
- Wybacz mi...przez caÂły ten czas nawet nie wyobraÂżaÂłam sobie , Âże musisz tak cierpieĂŚ przez Ookamiego...nie mogÂłam Ci pomóc w takim cierpieniu którego kilka razy doÂświadczaÂłeÂś bo nie wiedziaÂłam jak to jest i nie wiedziaÂłam , Âże to aÂż taki ból Ci sprawia...byÂłam egoistkÂą...wybacz mi... - powiedziaÂłam nadal pÂłaczÂąc
-Co Ty w ogóle wygadujesz?-spytaÂłem, patrzÂąc przed siebie-Egoistka? Gdyby nie Ty, to nadal leÂżaÂłbym w ÂśpiÂączce Ookami'ego... albo nawet gorzej... nie wiedziaÂłaÂś przecieÂż, jaki to ból... poza tym...-przerwaÂłem, ÂłapiÂąc dziewczynĂŞ za ramiona i patrzÂąc jej w oczy-nie ja tu jestem teraz waÂżny, ale Ty. WiĂŞc proszĂŞ CiĂŞ, zjedz coÂś, bo samÂą wolÂą walki nie wygrasz. Nawet wojsko funkcjonuje wy³¹cznie na jedzeniu. Bo przecieÂż bez tego, nie mieliby siÂł, aby walczyĂŚ. Dasz radĂŞ sama zjeœÌ?-mówiÂłem spokojnie, wskazujÂąc na michĂŞ ramenu, która staÂła obok nas.
Spojrza³am na Niego jeszcze z p³yn¹cymi ³zami po policzkach. Kiwnê³am g³ow¹ na znak , ¿e mogê zjeœÌ sama. Otar³am powoli ³zy i spojrza³am jeszcze na ch³opaka a potem na ramen potem znowu na ch³opaka. Chwyci³am Go za rêkê i spojrza³am mu w oczy. Od razu w niej utonê³am w tej g³êbi oczu.
- M-mogĂŞ CiĂŞ o coÂś poprosiĂŚ? - spytaÂłam niemrawo
-O co tylko zechcesz!-powiedziaÂłem pewnie, patrzÂąc w oczy Minako-chan. ZamarÂłem w bezruchu, czekajÂąc na sÂłowa dziewczyny. ByÂłem trochĂŞ zdenerwowany, bo nie wiedziaÂłem o co mogÂła mnie prosiĂŚ, jednak czuÂłem, Âże choĂŚby nie wiem co, zrobiĂŞ to.
WestchnĂŞÂłam i po chwili dodaÂłam trochĂŞ niepewnie
- ...Przytul mnie....- szepnĂŞÂłam i sama nie wiedziaÂłam czy chÂłopak usÂłyszaÂł
PragnĂŞÂłam ciepÂła , uÂścisku miÂłoÂści i otuchy. PotrzebowaÂłam uczucia , Âże jestem komuÂś potrzebna
Odetchn¹³em, po czym przytuliÂłem Minako-chan. To byÂł ciĂŞÂżki okres naszego Âżycia... nie tylko wspólnego i dobrze rozumiaÂłem, co czuÂła. Nie mówiÂłem nic... nie uwaÂżaÂłem tego za koniecznoœÌ.
PrzytuliÂłam siĂŞ do Niego mocno...potrzebowaÂłam jego bliskoÂści. ZamknĂŞÂłam oczy i wsÂłuchiwaÂłam siĂŞ w Jego oddech. Powoli uspokajam siĂŞ z wraÂżeniem które mnie...i zarówno chÂłopaka spotkaÂły...
~Nigdy...nie pozwolĂŞ aby ktoÂś nas rozdzieliÂł....~pomyÂślaÂłam
- ...Kocham CiĂŞ....- szepnĂŞÂłam....mogÂłam to sÂłowo mówiĂŚ przez caÂły czas i nigdy nie chciaÂłam przestaĂŚ tej osoby którÂą kochaÂłam caÂłym swoim sercem
-Ja te¿ Ciê kocham... i teraz proszê Ciê... odpocznij, bo musisz nabraÌ si³... bêdê tu, przy Tobie...-powiedzia³em spokojnie, g³aszcz¹c Minako-chan po g³owie i wci¹¿ przytulaj¹c j¹ czule.
KiwnĂŞÂłam gÂłowÂą i wstaÂłam. UsiadÂłam na ÂłóÂżku i spojrzaÂłam na Niego z uÂśmiechem , wiedziaÂłam , Âże dla Niego mogĂŞ nawet umrzeĂŚ. To uczucie które do Niego ÂżywiÂłam byÂło tak potĂŞÂżne , Âże Âżadna siÂła by tego nie rozerwaÂła.
- Tano-kun...wiem , Âże to co powiem....moÂże wydaĂŚ Ci sie...beznadziejne...i moÂże uznasz mnie za wariatkĂŞ...ale....to co teraz powiem mówiĂŞ prosto ze swojego serca...gdybym miaÂła takÂą szansĂŞ....spĂŞdziÂłabym resztĂŞ Âżycia....u Twojego boku...i u nikogo innego - powiedziaÂłam z uÂśmiechem i z wielkim rumieĂącem
-A mnie siĂŞ wydawaÂło, Âże to juÂż sobie ustaliliÂśmy-zaÂśmiaÂłem siĂŞ, po czym wstaÂłem i lekko zacz¹³em kÂłaœÌ Minako-chan-a teraz odpocznij... to bĂŞdzie dla Ciebie najlepsze... no, nie daj siĂŞ prosiĂŚ-uÂśmiechn¹³em siĂŞ wesoÂło, bo jej sÂłowa byÂły na prawdĂŞ miÂłe-proszĂŞ Cie odpocznij...-szepn¹³em jeszcze, po czym poszedÂłem na Âśrodek pokoju i zacz¹³em trening w stylu Tai Chi. SÂłoĂące oÂświetlaÂło pokój, jednak nie zwracaÂłem na to zbytniej uwagi... po prostu byÂło... Âładniej... taka harmonia...
Le¿¹c patrzy³am na trening Tano-kun z uœmiechem.Obserwowa³am ka¿dy Jego ruch. By³ precyzyjny i dok³adny...to co zawsze u mnie bêdzie brakowaÌ. Po chwili zamknê³am oczy , jednak nie zasnê³am , chcia³am aby oczy trochê odpoczê³y. Widzia³am przed sob¹ dziwny obraz...a mo¿e i wcale nie taki dziwny...mo¿e nawet piêkny. Uœmiechnê³am sie jeszcze szerzej dalej maj¹c zamkniête oczy
No cóÂż... nie przerywaÂłem treningu. PÂłynne ruchy rÂąk i nóg, które ³¹czyÂłem z obrotami, odskokami i doskokami, tworzyÂły niemalÂże taniec. Po parunastu minutach przerwaÂłem trening, biorÂąc siĂŞ za kolejne ramen. ByÂłem przekonany, Âże Minako-chan usnĂŞÂła, wiĂŞc byÂłem jak najciszej.
OtworzyÂłam oczy kiedy nie usÂłyszaÂłam Âświstu towarzyszÂącemu treningowi chÂłopaka. SpojrzaÂłam na Niego i siĂŞ zaÂśmiaÂłam
- Nie za duÂżo tego ramenu ? - spytaÂłam patrzÂąc na Niego z iskierkami w oczach
Siorbn¹³em, wciÂągajÂąc ramen, po czym odwróciÂłem siĂŞ do Minako-chan.
-Nieee-uœmiechn¹³em siê, po czym wzi¹³em kolejny kawa³ek potrawy-myœla³em, ¿e ju¿ œpisz... coœ jest nie tak?-spyta³em w przerwie miêdzy kêsami. Spogl¹da³em w okno i podziwia³em piêkno dnia.
- Nie nie...wszystko w porz¹dku...czujê siê ju¿ lepiej...o wiele lepiej...widocznie Twoja obecnoœÌ tak na mnie dzia³a - zaœmia³am siê i uœmiechnê³am do ch³opaka
ZaÂśmiaÂłem siĂŞ lekko, po czym skoĂączyÂłem ramen i wstaÂłem.
-Raaaany... ale ja siĂŞ obÂżarÂłem-uÂśmiechn¹³em siĂŞ satysfakcyjnie, wstaÂłem i wróciÂłem do treningu. Najedzony, jednak nie wpÂłynĂŞÂło to jakoÂś na moje ruchy. Jednak... tym razem zacz¹³em sobie coÂś nuciĂŚ... prostÂą melodiĂŞ, która pomagaÂła mi skoordynowaĂŚ ruchy.
- UwaÂżaj trochĂŞ....trening po jedzeniu Âźle wpÂływa na jego efekty... - odparÂłam patrzÂąc na Niego - a zresztÂą....nie przesadzasz z nim odrobinkĂŞ? - spytaÂłam - Cwiczenie w pokoju ....dziwna metoda ale chyba przyadaÂłoby Ci siĂŞ trochĂŞ przestrzeni do tego treningu nie sÂądzisz -zasugerowaÂłam z uÂśmiechem
-Eee tam! Tu mam go doœÌ!-zaœmia³em siê i wskoczy³em na œcianê, a potem na sufit i tam kontynuowa³em trening.
-Widzisz? Mam tu wystarczajÂąco duÂżo miejsca na trening-zaÂśmiaÂłem siĂŞ i wróciÂłem do trenowania, co jakiÂś czas, zmieniajÂąc pÂłaszczyznĂŞ z sufitu na podÂłogĂŞ i ÂścianĂŞ.
Nie mogÂłam siĂŞ powstrzymaĂŚ od Âśmiechu kiedy chÂłopak przeskakiwaÂł z sufitu na podÂłogĂŞ. ChwyciÂłam siĂŞ za brzuch i zaczĂŞÂłam siĂŞ ÂśmiaĂŚ opĂŞtaĂączo. To byÂł mimo wszystkiego zabawny widok. Przez tak opĂŞtaĂączy Âśmiech nagle spadÂłam z ÂłóÂżka.
- Ite....- mruknĂŞÂłam jednak z uÂśmiechem
ZaÂśmiaÂłem siĂŞ gÂłoÂśniej, widzÂąc Minako-chan. ByÂłem akurat na suficie, wiĂŞc podszedÂłem do Âłózka, puÂściÂłem sufit, podparÂłem siĂŞ rĂŞkÂą o ÂłóÂżko, odbiÂłem siĂŞ i wylÂądowaÂłem na podÂłodze. PodszedÂłem do niej i wyciÂągn¹³em rĂŞkĂŞ w kierunku dziewczyny, aby mogÂła wstaĂŚ. CzuÂła siĂŞ chyba juÂż duÂżo lepiej, co byÂło jeszcze jednym powodem mojej radoÂści.
SkorzystaÂłam z pomocy i wstaÂłam. UÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ do chÂłopaka. Chyba naprawdĂŞ czuÂłam siĂŞ o niebo lepiej , jednak odpoczynek daje efekty. SpojrzaÂłam na Tano-kun i na Jego radosnÂą twarz. DaÂłam mu szybkiego buziaka w nos ( ) i odparÂłam z uÂśmiechem
- MoÂże siĂŞ gdzieÂś przejdziemy? Co Ty na to ? - spytaÂłam
-Z TobÂą to i na koniec Âświata-odparÂłem radoÂśnie, patrzÂąc na ukochanÂą Minako-chan-powiedz gdzie, a pójdziemy-dodaÂłem po chwili. SpojrzaÂłem jeszcze na stóÂł... byÂły jeszcze 3 rameny.
-No to mamy równieÂż kolacjĂŞ-stwierdziÂłem wesoÂło, wyskakujÂąc przez okno. ZaczekaÂłem po drugiej stronie na dziewczynĂŞ i wyciÂągn¹³em dÂłoĂą, Âżeby siĂŞ wsparÂła... tak na wszelki wypadek...
WyjrzaÂłam przez okno i uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ do Niego
- Teraz to ja czujĂŞ siĂŞ jak Julia a Ty jesteÂś mój Romeo wiesz? - powiedziaÂłam i pocaÂłowaÂłam GO szybko w usta - A to byÂł pocaÂłunek kiedy Romeo wszedÂł na balkon do swej Julii - zaÂśmiaÂłam siĂŞ i skorzystaÂłam z pomocy. PrzeskoczyÂłam na drugÂą stronĂŞ i powiedziaÂłam - Co powiesz na ³¹kĂŞ nad rzekÂą? Nigdy nie zapomnĂŞ jak wtedy obsypaÂłeÂś mnie kwiatami - odparÂłam zadowolona z wspomnieĂą
//Pozwolisz, Âże zabiorĂŞ nas obu? //

ZarumieniÂłem siĂŞ trochĂŞ, drapiÂąc siĂŞ po gÂłowie i patrzÂąc trochĂŞ nieÂśmiaÂło na Minako-chan. Po krótkiej chwili jednak zamkn¹³em okno i chciaÂłem juÂż iœÌ, ale zapomniaÂłem o jednym szczególe. OtworzyÂłem jeszcze raz okno i ÂściÂągn¹³em z siebie maskĂŞ ANBU i rzuciÂłem jÂą na ÂłóÂżko. Potem byÂłem juÂż pewny, Âże jest wszystko w porzÂądku, wiĂŞc zabraÂłem ukochanÂą Minako-chan na ³¹kĂŞ nad rzekÂą w Konoha.

<NMN>
WeszÂłam do pokoju przez drzwi . i UsiadÂłam na ÂłóÂżku , czekaj¹Ì na chÂłopaków.
~No i gdzie oni sÂą
PomyÂślaÂłam , zĂŞ w tym czasie rozpakuje ramen co teÂż uczyniÂłam
W oddali byÂło juÂż sÂłychaĂŚ nasze przekomarzania siĂŞ:
-Tylko siĂŞ nie przewróĂŚ, bo nogĂŞ zÂłamiesz, Mistrzu!
-Oj nie b¹dŸ taki do przodu, bo Ciê ogon wyprzedzi i wtedy z ty³u mo¿e brakn¹Ì! Mo¿e zwolnij i zobacz co i jak?
-Zapomnij! Poddaj siĂŞ, bo i tak przegrasz!
-Chyba Âśnisz!
-ÂŚlimak!
-KrótkoÂłapek!
-Oooo... no to do zobaczenia na mecie!-z tymi sÂłowami pognaÂł do przodu i tyle go widziaÂłem...
Kiedy w koĂącu dotarÂłem na metĂŞ, oparÂłem siĂŞ o okno, aby zÂłapaĂŚ oddech. SpojrzaÂłem na Kokoroi, który siedziaÂł przed oknem z jĂŞzorem wywalonym na zewnÂątrz i z szczeniĂŞcym uÂśmieszkiem merdaÂł ogonem.
-No dobra.... Ty... wygraÂłeÂś 56 razy, ja wygraÂłem 32 razy... i mamy... 12 remisów... i tak CiĂŞ kiedyÂś dorwĂŞ...-sapaÂłem, ÂłapiÂąc oddech.
-Tak, tak... juÂż to juÂż 100 wyÂścig i Ty nadal wierzysz, Âże moÂżesz ze mnÂą wygraĂŚ? Biedny chÂłopcze...-zaÂśmiaÂł siĂŞ, czekajÂąc na swoje ramen...
WszedÂłem do pokoju i otworzyÂłem dwie ostatnie porcje. JednÂą nasypaÂłem do miski wilka, który zajadaÂł je z wielkim apetytem, a ja jadÂłem swoje. UsiadÂłem obok Minako-chan i zacz¹³em wsuwaĂŚ... byÂło o wiele pyszniejsze, jako, Âże byÂłem bardzo gÂłodny...
Nie mog³¹m siê powstrzymaÌ od œmiechu
- Wy siê nie zmienicie....- powiedzia³am i zaczê³am jeœÌ swoje ramen...
Szybko je zjadÂłam poniewaÂż podobnie jak chÂłopak byÂłam bardzo gÂłodna. Kiedy skoĂączyÂłam poÂłoÂżyÂłam na jakiejÂś póÂłce miskĂŞ i odparÂłam
- ByÂło pyszne....- po chwili przeciÂągnĂŞÂłam siĂŞ i ziewnĂŞÂłam - Ale jestem zmĂŞczona... - odparÂłam padajÂąc na ÂłóÂżko zamykajÂąc oczy , jednak po chwili otworzyÂłam oczy i zobaczyÂłam , Âże Tano-kun Âśpi. //Nie wiadomo kiedy wróci ,dlatego przyjmujĂŞ , ¿ê zasn¹³//UÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ i wstaÂłam okrywajÂąc Go koÂłdrÂą. Po chwili jednak stwierdziÂłam , Âże czas najwyÂższy powróciĂŚ do stowarzyszenia. NapisaÂłam kartkĂŞ którÂą poÂłoÂżyÂłam w widocznym miejscu na biurku. DaÂłam mu caÂłusa w policzek i szepnĂŞÂłam
- Do zobaczenia
Po chwili wyskoczyÂłam przez okno
< NMM>
Kod: Na kartce jest napisane
MusiaÂłam wróciĂŚ do Kumo do stowarzyszenia....zapraszam CiĂŞ tam w kaÂżdej chwili. JuÂż tĂŞskniĂŞ
Minako
Casper wparowa³ do œrodka ebz zatrzymania siê nawet na sekundê. Spojrza³ na Tano. Uœmiechn¹³ siê do niego po czym na bez dechu zada³ pytania:
- Gdzie minako ? Jest mi bardzo potrzbena, czy moÂżesz mi powiedzieĂŚ gdzie teraz jest ?
Casper nie czekaÂł na odpowiedÂź, wziaÂł kartkĂŞ. PrzeczytaÂł i znów wybiegÂł tworzÂąc klona mokuton w biegu. <nmm i klona>
No cóÂż... spaÂłem...

Mia³em sen... najpierw ciemnoœÌ... nic nie by³o mo¿na zobaczyÌ... rozejrza³em siê woko³o, ale wszêdzie to samo...
Nagle... zobaczyÂłem ÂświateÂłko... jakby otwierane drzwi... wszystko pojaÂśniaÂło i zobaczyÂłem Akki-kun... staÂł w pokoju, spokojny, niczego nie Âświadomy... spojrzaÂłem na drzwi... wchodziÂła tu Minako-chan. MogÂła w koĂącu zobaczyĂŚ swego brata... mogÂła byĂŚ na prawdĂŞ uszczĂŞÂśliwiona... ale niestety... usÂłyszaÂłem Âśmiech... spojrzaÂłem na Akki-kun... z ust ciekÂła mu krew, a za nim staÂła kobieta... juÂż dobrze wiedziaÂłem, kim ona byÂła. WziĂŞÂła zamach i uderzyÂła w plecy chÂłopca, który pluÂł krwiÂą. ChciaÂłem siĂŞ juÂż rzuciĂŚ na kobietĂŞ i jÂą zabiĂŚ, ale usÂłyszaÂłem, Âże ktoÂś zachÂłysn¹³ siĂŞ powietrzem... to byÂła Minako-chan... widziaÂła to wszystko... padÂła na ziemiĂŞ i pÂłakaÂła gorzko. Wtedy odezwaÂła siĂŞ morderczyni Akki-kun:
-MiaÂłeÂś czas, Âżeby mnie powstrzymaĂŚ, ale tego nie zrobiÂłeÂś. Dlaczego? CzyÂżby nie zaleÂżaÂło Ci na szczĂŞÂściu ukochanej Minako-chan?-spytaÂła z szyderczym uÂśmiechem, puszczajÂąc chÂłopca, który bezwÂładnie opadÂł na ziemiĂŞ.
ChciaÂłem odpowiedzieĂŚ, ale usÂłyszaÂłem Minako-chan:
-Dlaczego... dlaczego nie uratowaÂłeÂś mojego brata... myÂślaÂłam... myÂślaÂłam, Âże...-spuÂściÂła gÂłowĂŞ, pÂłaczÂąc coraz rozpaczliwiej. W koĂącu siĂŞ podniosÂła i spojrzaÂła na mnie okrutnym, a zarazem rozpaczliwym gÂłosem:
Na nikim Ci nie zaleÂży! OdejdÂź i mnie zostaw!-nie mogÂłem siĂŞ ruszyĂŚ... to byÂło, jak ugodzenie w serce... jednak miaÂła racjĂŞ... oboje mieli racjĂŞ... miaÂłem czas... mogÂłem uratowaĂŚ Akki-kun.
PadÂłem na kolana i zacz¹³em pÂłakaĂŚ... obraz zacz¹³ siĂŞ rozmazywaĂŚ, wirowaĂŚ i traciĂŚ ksztaÂłty... rozpadÂł siĂŞ, jakby ktoÂś go przeci¹³ albo potargaÂł, jak obrazem... rozdarty na 11 czĂŞÂści... czarnych czĂŞÂści, które wiÂły siĂŞ, jak Âżywe... bo byÂły Âżywe.. nie widziaÂłem juÂż nic, ale mnie widziaÂło... para czerwonych i nienawistnych oczu oglÂądaÂła mnie z satysfakcjÂą...
Nie mog¹c znieœÌ tego wszystkiego, w koùcu siê obudzi³em. Usiad³em... by³em spocony i zmêczony. Spojrza³em na swoje d³onie.
-Ja... na prawdê mog³em go uratowaÌ... mia³em czas... zawiod³em...-mamrota³em, zakrywaj¹c twarz tymi samymi d³oùmi i pogr¹¿aj¹c siê w rozpaczy
Do pokoju wleciaÂł maÂły ptaszek a w dziobie miaÂł list. W Âśrodku byÂła informacja o misji
W maÂłej wioseczce sÂłyszy siĂŞ informacje o czÂłowieku który zabija bezlitoÂśnie kobiety. NazywajÂą Go Kubem Rozpruwaczem. Twoim zadaniem jest pokonanie Go i zabicie. Ta wioska znajdujĂŞ siĂŞ w Ame
Misja rangi A
500 Y
150 PCh
10 pkt do stat
Przeczyta³em karteczkê i natychmiast wyruszy³em. Wzi¹³em ze sob¹ ¿ywnoœÌ, sprzêt... maskê ANBU ubra³em, po czym wyskoczy³em przez okno, nie zamykaj¹c go.

<NMM>
OtworzyÂłem drzwi do pokoju... dziwne tak uÂżywaĂŚ drzwi, ale w koĂącu trzeba! PodszedÂłem do ÂłóÂżka i padÂłem na brzuch, bo leÂżenie na plecach to niemalÂże samobójstwo. MyÂślaÂłem nad tym, jak siĂŞ teraz mógÂł czuĂŚ Kokoroi... bardzo ucierpiaÂł na misji...
Po dÂługim wypoczynku, poczuÂłem siĂŞ duÂżo lepiej fizycznie, jednak nadal baÂłem siĂŞ o Kokoroi. ByÂłem tak przejĂŞty tym, Âże przeze mnie mógÂł zgin¹Ì... musiaÂłem byĂŚ silniejszy... i to szybko. PostanowiÂłem wiĂŞc iSĂŚ do Doliny KoĂąca potrenowaĂŚ trochĂŞ. WyszedÂłem przez okno i nie zamkn¹³em go.

<NMM>
UdaÂło mi siĂŞ dotrzeĂŚ do domu, co byÂło bardzo dobrÂą wiadomoÂściÂą. WszedÂłem do pokoju przez okno, upadÂłem na ÂłóÂżko i zasn¹³em, myÂślÂąc, jak to teraz bĂŞdzie...
Obudzi³em siê, wypoczêty, ale smutny. Usiad³em i zacz¹³em myœleÌ, kiedy do czegoœ doszed³em, wsta³em i znajduj¹c miejsce w pokoju, zacz¹³em robiÌ pompki.
To byÂła tragedia, przez tÂą ÂśpiÂączkĂŞ moja forma spadÂła i to bardzo...
Natychmiast wyskoczyÂłem przez okno w stronĂŞ ogrodu na tyÂłach posiadÂłoÂści.

<NMM>
WszedÂłem do pokoju, zamkn¹³em za sobÂą drzwi na kluczyk, rzuciÂłem wszystkim w kÂąt i padÂłem na ÂłóÂżko, twarz chowajÂąc w poduszkĂŞ. Po chwili myÂślenia nad tym zdarzeniem, po prostu siĂŞ popÂłakaÂłem. To bardzo bolaÂło...
W pewnym momencie w pokoju pojawiÂły siĂŞ dwie postacie...maÂły chÂłopczyk o czerwonych oczach oraz starszy chÂłopak o czerwonych wÂłosach. Starszy popatrzyÂł na Ciebie i odparÂł
- Rany...cz³owieku nie p³¹cz tak! Przecie¿ On CI nie pomo¿e prawda?
- Nii-san nie mów tak do Niego...to ktoÂś waÂżny dla Minako-nee-chan...TY teÂż pÂłakaÂłeÂś kiedy ...umieraÂłes i wiedziaÂłeÂś , Âże sprawisz jej tym ból
-Starszy prychn¹³ i podszed³ do Ciebie
- Oj Tano...przestaĂą ryczeĂŚ , bo Minako-nee nie zniesie takiego widoku...Ona nawet nie wies zjak jest teraz zaÂłamana
Po g³soei mog³êœ rozpoznaÌ m³odszego ch³opca...Akki...brat Minako
-Akki-kun...? To Ty? Nie, przecieÂż sam widziaÂłem, jak Ty... czego chcesz?-mówiÂłem przez Âłzy, jednak samo spotkanie tego chÂłopca sprawiÂło, Âże przestaÂłem pÂłakaĂŚ.
- Czego chce , czego chce.... - zacz¹³ brat Akkiego a potem odpar³ - Oczywiscie , zê chce Ciê pocieszyÌ...ja jako opiekun w Niebie mog³em Go zabraÌ za dobre sprawowanie na wycieczkê...a ten sobie za¿yczy³ , ¿e chce siê z Tob¹ zobaczyÌ i pocieszyÌ...On chce.... - lecz Akki mu przerwa³
- Tano-kun przecie¿ p³acz Ci nic nie da...trzeba wzi¹Ì siê w garœÌ i brn¹Ì dalej ...
- A ja po raz kolejny dodam , ze tym pÂłaczem tylko zgaisiĂŚ ten pÂłomyk nadzieji który pozostaÂł Minako-nee...kiedy Ty spaÂłeÂś , byÂłes w ÂśpiÂączce nawet nei wiesz ile Ona okropnoÂści przeÂżyÂła....jeÂśli CiĂŞ zobaczy w takim stanie...chodzi mi o ten pÂłacz...zaÂłamie siĂŞ...- odparÂł Axel
-Nie wiem, jak to jest straciĂŚ Âżycie, ale wy nie wiecie, jak to jest straciĂŚ wzrok... a o Minako-chan siĂŞ nie martwcie... nie zobaczy mnie w tym stanie... nie zobaczy...-powiedziaÂłem spokojnie, spuszczajÂąc gÂłowĂŞ.
-A teraz zostawcie mnie w spokoju...-dodaÂłem, odwracajÂąc twarz w stronĂŞ okna.
W tym momencie mogÂłeÂś poczuĂŚ dziwnÂą aurĂŞ a potem jak ktoÂś CiĂŞ chwyta za ramiona
- Masz zamiar jÂą zostawiĂŚ Czy Ciebie stary pogiĂŞÂło??!! Chcesz aby Ona kompletnie siĂŞ zaÂłamaÂła??!! JeÂśli masz zamiar zostawiĂŚ mojÂą siostrĂŞ to zÂłamie kodeks duchów i sam CiĂŞ osobiÂście zabije!! - krzykn¹³ Axel
- Nii-san przestaĂą - krzyczaÂł Akki próbujÂąc odciÂągn¹Ì starszego brata od Ciebie
Nie wzruszyÂłem siĂŞ. Nie próbujÂąc odtrÂąciĂŚ ducha, powiedziaÂłem spokojnie:
-Ja jej nigdy nie zostawiĂŞ... NIGDY. Ale teÂż nie chcĂŞ, Âżeby mnie takiego widziaÂła... mogĂŞ siĂŞ z niÂą widywaĂŚ, ale nie zobaczy mnie... zawsze bĂŞdĂŞ miaÂł maskĂŞ ANBU albo po prostu schowam siĂŞ w cieniu... proste.
- I myÂślisz , Âże to pomoÂże? Lepiej abyÂś jej powiedziaÂł sam...niÂżeli sama by siĂŞ musiaÂła domyÂślaĂŚ...tym samym bardziej siĂŞ zamartwiajÂąc...- odparÂła Axel odsuwajÂąc sie od Ciebie
Potem do Ciebie podszedÂł Akki kÂładÂąc Ci rĂŞkĂŞ na ramieniu
- Tano-san...nie zaÂłamuj siĂŞ...to tylko przeszkoda na drodze Âżycia z którymi caÂły czas siĂŞ borykamy...- westchn¹³ i dodaÂł - Martwisz siĂŞ tym , zĂŞ nigdy jej nie zobaczysz? Ze nie zobaczysz twarzy Minako-nee-san? - spytaÂł
JuÂż przestaÂłem zwracaĂŚ uwagĂŞ na Axela i zacz¹³em mówiĂŚ do Akki-kun:
-Nigdy wiĂŞcej jej nie zobaczĂŞ... jej uÂśmiechu, jej oczu... na co komu... idÂźcie juÂż, proszĂŞ...-przerwaÂłem. ChciaÂłem zostaĂŚ sam. WstaÂłem i podszedÂłem do stolika, gdzie staÂła butelka wody, po czym siĂŞ napiÂłem. MiaÂłem nadziejĂŞ, Âże sobie pójdÂą.
- Nie musisz jej widzieĂŚ oczami...moÂżesz jÂą widzieĂŚ sercem... - odparÂł Akki-kun wzdychajÂąc
Duchy spojrzaÂły na siebie a Axel poÂłoÂżyÂł Ci dÂłoĂą na ramieniu
- Nie zapominaj o tym co Ci mówiliÂśmy..nie raĂą Minako-nee i siebie...Âłzy nic Ci nie pomogÂą...idÂź dalej przed siebie... - odparÂł i odszedÂł na Âśrodek pokoju - MoÂże jeszcze wpadniemy....a ...i nie mów Minako , Âże nas spotkaÂłeÂś...i tak juz za duÂżo przeÂżyÂła - odparÂł Axel
Akki przytuliÂł siĂŞ do Ciebie na krótka chwilĂŞ
- Nie martw siĂŞ...do zobaczenia...- odparÂł...ciepÂło które caÂły czas czuÂłeÂś zniknĂŞÂło...oboje zniknĂŞli
SiedziaÂłem tak bezczynnie, nie wiedzÂąc, co o tym wszystkim myÂśleĂŚ. Wzi¹³em kolejny Âłyk wody i nastĂŞpny... i jeszcze jeden... aÂż opróÂżniÂłem ca³¹ butelkĂŞ.
-Chikusho...-stêkn¹³em, spuszczaj¹c g³owê. Musia³em nad tym mocno pomyœleÌ...
PodszedÂłem powoli do drzwi i zapukaÂłem. Nie sÂłyszÂąc (bÂądÂź sÂłyszac) sÂłowa wejœÌ wszedÂłem. Powoli wchodziÂłem w g³¹b pomieszczenia rozglÂądajÂąc siĂŞ wokóÂł i patrzÂąc czy jest tano.
SÂłyszÂąc, Âże ktoÂś wchodzi, od razu schowaÂłem siĂŞ w cieĂą za pomocÂą Kage Gakure no Jutsu i wyÂłoniÂłem siĂŞ za "goÂściem" przystawiajÂąc mu kunai do gardÂła.
-Czego tu szukasz?-spytaÂłem chÂłodno-jeden ruch i poÂżegnasz siĂŞ z Âżyciem, wiĂŞc uwaÂżaj.

//Wybacz tÂą agrasjĂŞ... no, ale... no wÂłaÂśnie.//
Powoli lekko odwróciÂłem gÂłowĂŞ aby zobaczyĂŚ kto mnie zaszedÂł. Gdy spostrzegÂłem Âże to tano powiedziaÂłem.- "Witaj Tano. Co za ciekawe przywitanie mi tu zaserwowaÂłeÂś."
Bardzo dÂłogo nie widziaÂłem przyjacióÂł. Zbyt dÂługo.
-Nie wiem, kim jesteÂś, ani skÂąd mnie znasz, ale opuœÌ ten pokój, natychmiast!-rozkazaÂłem, nie wiedzÂąc, kto to byÂł.
"Chcesz powiedzieĂŚ Âże nie chcesz znaĂŚ swych przyjacióÂł? Ani Rado, a nawet Minako-chan?" -powiedziaÂłem to majÂąc nadzieje Âże nim to wstrz¹œnie i Âże sie obudzi. Normalnie nie byÂłbym taki bezpoÂśredni i nieprzyjemny ale jestem w zÂłym humorze.
Te slowa mnie nieco zdenerwowaÂły.
-Zamknij siĂŞ! Nie masz prawa mówiĂŚ takich rzeczy, draniu! Pytam ostatni raz, kim jesteÂś?-mówiÂąc to, przystawiÂłem Tanto do jego pleców, a kunai, który dzierÂżyÂłem pod jego gardÂłem, przysun¹³ siĂŞ nieco w moim kierunku, zmuszajÂąc tym samym przybysza do wygiĂŞcia siĂŞ.
"CzyÂś ty wogule zgÂłupiaÂł? Niepoznajesz przyjaciela?! PrzyszedÂłem z tobÂą pomówiĂŚ. Od ostatniego naszego spotkania na posÂągu pierwszego hokage po treningu z casprem. Potem pobiegÂłes do kusy walczyĂŚ z akowcami i ratowaĂŚ Minako-chan. Od tamtego czasu cie niewidziaÂłem. Teraz sobie przypominasz?!" -byÂłem w coraz gorszym nastroju, tano bardzo mi w tym pomagaÂł.
UsiÂłowaÂłem sobie przypomnieĂŚ, kim mogÂł byĂŚ ten, z kim tam wtedy rozmawiaÂłem, ale nie pamiĂŞtaÂłem. Jednak uwierzyÂłem i puÂściÂłem chÂłopaka, odwracajÂąc siĂŞ natychmiastowo. Nie chciaÂłem, Âżeby widziaÂł...
-Wybacz... moje Âżycie siĂŞ zawaliÂło i nie radzĂŞ sobie z tym...-spuÂściÂłem gÂłowĂŞ, chowajÂąc swojÂą broĂą.
-Na prawdĂŞ przepraszam-dodaÂłem po chwili ze smutkiem.
"WÂłaÂśnie widze Âże sobie nie radzisz. ZachodziĂŚ tak kumpla. CzyÂżbym aÂż tak siĂŞ zmieniÂł z twarzy. PrzecieÂż nikt mi gĂŞby niezmasakrowaÂł. WyglÂądam tak jak dawniej. Chyba Âże cierpisz na skleroze i mnie nie poznajesz."
StanĂŞÂłam przed pokojem chÂłopaka. SÂłyszaÂłam jakieÂś odgÂłosy dlatego aby nie byĂŚ nie kulturalna , dlatego zapukaÂłam
- T-Tano-kun...jesteÂś tam? Mówi Minako... - powiedziaÂłam gÂłoÂśno aby usÂłyszaÂł
Nie wiedziaÂłam jak ten siĂŞ cuzjĂŞ...ostatnim razem widziaÂłam Go w skrzydle szpitalnym. CzuÂłam wyrzuty sumienia , Âże GO na tak dÂługi czas zostawiÂłam
Kiedy usÂłyszaÂłem gÂłos ukochanej Minako-chan, wpadÂłem w panikĂŞ. Szybko otworzyÂłem drzwi, zaraz po tym, chowajÂąc siĂŞ w cieniu i wymykajÂąc siĂŞ przez okno.
To, co robiÂłem... bolaÂło mnie bardziej, niÂż cokolwiek innego na tym Âświecie...
-"wybacz mi, najdroÂższa... wybacz..."-powiedziaÂłem w myÂślach, biegnÂąc gdzieÂś przed siebie.

// Drzwi otwarte i widzicie siĂŞ wzajemnie... przepraszam, Âże tak to robi, ale to, co on teraz czuje... //
Kiedy otworzyÂły siĂŞ drzwi miaÂłam zamiar juÂż rzuciĂŚ siĂŞ Tano-kun na szyjĂŞ...jednak Jego nie byÂło w pokoju. SpojrzaÂłam na Rado który tutaj byÂł
- Rado-kun...gdzie jest Tano-kun? - zapytaÂłam
Potem mój wzrok padÂł na otwarte okno. JuÂż wiedziaÂłam co siĂŞ staÂło. Nie chciaÂł mnie widzieĂŚ. SpuÂściÂłam gÂłowĂŞ ...zacisnĂŞÂłam dÂłonie w piĂŞÂści i po chwili wybiegÂłam z pokoju ze Âłzami w oczach
NMM
WidzÂąc to wszystko co wÂłaÂśnie siĂŞ staÂło, nie wiedziaÂłem co mam o tym myÂśleĂŚ. SpojrzaÂłem na okna i na drzwi. Nie wiedziaÂłem za kim mam biegn¹Ì. Po chwili krótkiej analizy z trudem ruszyÂłem za tano. Wyskakuje przez okno. <nmm>
Wskoczy³em do sypialni przez otwarte okno. Zdj¹³em z siebie broù, ekwipunek, maskê... nawet koszulkê, zostaj¹c w ciemnych spodniach i banda¿ach, otaczaj¹cych stopy i przedramiona... no i opaska.
Po kilkunastu minutach sprzÂątania mogÂłem odpocz¹Ì. PadÂłem na ÂłóÂżko i zasn¹³em.
PostaĂŚ ubrana w ciemny zielony pÂłaszcz z dÂługimi rĂŞkawami i kapturem zas³¹niajÂącym ca³¹ twarz przeszÂła wpierw przez brame terenu rezydencji Senju a nastĂŞpnie podszedÂł pod drzwi pokoju. PRzy uÂżyciu kija otworzyÂł drzwi. Po pomieszczeniu rozbrzmiaÂł skrzyp. Do Âśrodka wszedÂł nieznajomy podpierajac siĂŞ laskÂą i przy okazji wydajÂąc dÂźwiĂŞk stukania o drewnianÂą posadzkĂŞ pokoju. PoczuĂŚ moÂżna byÂło w powietrzu zioÂła róÂżnej maÂści. Osoba mimo zakrytej twarzy jakby spojrzaÂła na ÂłóÂżko.
SpaÂłem tak mocno, Âże nie usÂłyszaÂłem goÂścia... dopiero zioÂła obudziÂły mnie, jednoczeÂśnie wprawiajÂąc w radosny nastrój... tak przyjemnie pachniaÂły...
Jednak ÂświadomoœÌ, Âże w moim pokoju jest ktoÂś obcy trochĂŞ mnie przestraszyÂła. ZerwaÂłem siĂŞ na równe nogi i zwróciÂłem siĂŞ do przybysza:
-Kim jesteÂś i czego szukasz w moim pokoju? To teren prywatny, a nie sÂądzĂŞ, ÂżebyÂś byÂł jednym z moich przyjacióÂł...-mówiÂłem zdecydowanie i twardo.
Uprzednio wchodzÂąc przez posiadÂłoœÌ klanu ruszyÂłam w kierunku pokoju Tano-kun. Czarny pÂłaszcz powiewaÂł na delikatnym podmuchu wiatru. Po chwili usÂłyszaÂłam znajomy mi gÂłos. SkierowaÂłam siĂŞ ku drzwiom i zobaczyÂłam Tano-kun. Znowu poczuÂłam ból w sercu na widok Jego oczu. Jednak siĂŞ równieÂż zarumieniÂłam kiedy zobaczyÂłam co ma na sobie chÂłopak. A wÂłaÂściwie co tylko miaÂł na sobie. To jednak mi nie przeszkadzaÂło aby ominÂąc z lekkim ukÂłonem towarzysza i uprzednio mówiÂąc
- Tano-kun - przytuliĂŚ siĂŞ mocno do chÂłopaka.
ByÂłem tak przejĂŞty goÂściem, Âże nie usÂłyszaÂłem Minako-chan... dopiero jej ciepÂły uÂścisk i gÂłos sprawiÂły, Âże zwróciÂłem uwagĂŞ na niÂą.
-Mi-Minako-chan? Co Ty tutaj robisz?-spyta³em, przytulaj¹c j¹, jednak wci¹¿ by³em skupiony na przybyszu... kto wiedzia³, czego on chcia³?
Odruchowo trochĂŞ siĂŞ obróciÂłem, czĂŞÂściowo zasÂłaniajÂąc dziewczynĂŞ swoim ciaÂłem.
UÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ delikatnie na Jego sÂłowa. Ten gÂłos zawsze mnie uspokajaÂł.
- Jak to co robiê....stojê - zaœmia³¹m siê
Jednak kiedy poczuÂłam jak Tano-kun mnie delikatnie obraca tak aby mnie zasÂłoniĂŚ przed towarzyszem spojrzaÂłam na Niego marszczÂąc brwi. Ten zapach zióÂł...nie czuÂłam Go dobrze ale przypomniaÂł mi o jednej osobie
- C-Casper-san? - zapytaÂłam niepewnie
Kiedy usÂłyszaÂłem, co mówiÂła Minako-chan, zwÂątpiÂłem. Czy to byÂło moÂżliwe, Âżeby to byÂł Casper-sensei...?
Wyluzowa³em siê trochê, jednak wci¹¿ by³em czujny. Zrobi³em zdziwion¹ minê i lekko przekrêci³em g³owê.
-Casper-sensei...? To Ty?-spytaÂłem cicho i niepewnie.
- Nie spodziewaÂłem siĂŞ Âże na terenie wÂłasnej rezydencji zostanĂŞ uznany za przybysza ... - powiedziaÂł z radoÂściÂą w swoim niezwykle jak dla niego spokojnym gÂłosie, nie byÂło sÂłychaĂŚ w nim ani nutki urazu co do niefortunnego przywitania Tano. Mimo iÂż jego twarz byÂła zakryta kapturem nie trudno byÂło siĂŞ domyÂśleĂŚ Âże napewno siĂŞ uÂśmiecha. -... Witaj Tano i ty Minako. MiÂło was znów widzieĂŚ. Znów od takiego dÂługiego czasu. - po chwili dodaÂł pod nosem - To prawda Âże kobiety majÂą szósty zmysÂł ...
Podesz³em trochê bli¿ej obydwojka wchodz¹c g³êbiej w pomieszczenie. Podpiera³em siê wci¹¿ o drewnianej lasce jakbym by³bym ranny b¹dŸ mia³ kontuzjê. Drewniany kij trzyma³em przez materia³ d³ugiego rêkawu. Sk³onem g³owy przywita³em m³odych.
Kiedy siĂŞ okazaÂło,l Âże to na prawdĂŞ Casper-sensei, ucieszyÂłem siĂŞ i to bardzo. Nie widziaÂłem go od tak dawna! PuÂściÂłem Minako-chan i podbiegÂłem do sensei. chciaÂłem go po prostu wyÂściskaĂŚ, ale powstrzymaÂłem siĂŞ, sÂłyszÂąc kij... na pewno coÂś mu siĂŞ staÂło.
-Nic Ci nie jest, Casper-sensei?-spytaÂłem z troskÂą na twarzy... nawet zwróciÂłem gÂłowĂŞ w tamtÂą stronĂŞ... mimo, Âże byÂło to bez sensu.
- Nic mi ni jest - powiedziaÂłem szczerze jednak takim tonem iÂż zostawiaÂł wÂątpliwoÂści. I taki miaÂł byĂŚ ten ton. PrawÂą dÂłoĂą poÂłoÂżyÂłem na gÂłowie chÂłopaka i rozwaliÂłem mu fryzurĂŞ z czystej sympati. - Tyle siĂŞ zmieniÂło, tyle zÂłych rzeczy siĂŞ staÂło a tyle ujrzaÂłem na swych oczach i miÂły jest mi widok bliskiej mi osoby w której nadal jest taki jasny blask dobroci ...
- Minako czyÂż tyÂś nie wróciÂła z misji zwiadowczej razem z HyutÂą i Itachim ? - zmieniÂłem zdanie ciekawsko. Jednak to byÂła dociekliwoœÌ mĂŞdrna ...
//Casper...uznaje sie , zĂŞ eventu nie byÂło " //
PatrzyÂłam niepewnie na Caspra. W jego gÂłsoie sÂłyszaÂłam wÂątpliwoœÌ kiedy móiÂł , Âże nic mu nie jest. Jednak widzÂąc jak rozwala fryzure Tano-kun uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ do siebie. WydawaÂło mi siĂŞ , Âże Casper-san jest dla Tano-kun niczym ojciec...kimÂś na kim moÂże polegaĂŚ. SpojrzaÂłam na Caspra-san
- Tak...wróciÂłam na szczĂŞÂście to byÂły tylko pogÂłoski i nic powaÂżnego siĂŞ nie dzieje ( wymyÂśliĂŚ coÂś na poczekaniu ") - powiedziaÂłam ze spokojem - Na pewno nic Tobie nie jest Casper-san? - zapytaÂłam
// Dlaczego sie uznaje ze eventu nie byÂło No myÂślaÂłem Âże jest bo casprowi powiedziaÂł to Rado wiĂŞc wiesz To informacja sÂłowna //
- OczywiÂście Âże nic mi nie jest, dawno siĂŞ tak dobrze nie czuÂłem - po chwili kasznĂŞÂłem. Suchym gÂłuchym kaszlem. Jednak w aktorstwie byÂłem nad zwyczaj dobry. Dlaczego siĂŞ tak zachowywaÂłem byÂło to mojÂą sÂłodkÂą tajemnicÂą.
- Lepiej powiedÂździe co u WAS - podkreÂśliÂłem tonem sÂłowo WAS. Celowo.
PoczuÂłam , ¿ê robiĂŞ siĂŞ czerwona. I to bardzo. WedÂług mnie to byÂło dziwne pytanie. Jednak potem spowaÂżniaÂłam . SpojrzaÂłam na Tano-kun. Na Jego oczy. Od razu posmutniaÂłam . JakoÂś nie miaÂłam odwagi aby coÂś powiedzieĂŚ. PatrzyÂłam po prostu w podÂłogĂŞ. PrzypomniaÂło mi siĂŞ jakim jestem zagroÂżeniem dla Tano-kun. Ookami aby mi równieÂż sprawiĂŚ ból moÂże zrobiĂŚ z Tano-kun wszystko. MoÂże powinnam odejœÌ....czy to byÂło rozwiÂązanie...zostawiĂŚ Tano-kun samego? W owej sytuacji? Nie mog³¹m...moje serce nie pozwalaÂło...ale umysÂł mówiÂł , ¿ê sprawiam mu ból ...i to duÂży. PatrzyÂłam po prostu w podÂłogĂŞ pogr¹¿ona w rozmyÂślaniach
-U nas...? Hmh... szczerze, to dawno nie widziaÂłem Minako-chan, bo zapadÂłem w ÂśpiÂączkĂŞ... a potem... jak "widaĂŚ"...-powiedziaÂłem nad wyraz spokojnie. Nie miaÂłem zamiaru dawaĂŚ Ookami'emu chorej satysfakcji z mojego cierpienia, mimo, Âże bardzo mnie to bolaÂło.
OdwróciÂłem siĂŞ i wzi¹³em Âłyk wody z butelki, która staÂła na szafce, po czym usiadÂłem na parapecie, spuszczajÂąc nogi przez otwarte okno.
- MiÂło mi to sÂłyszeĂŚ Âże wszystko dorbze - uÂśmiechnĂŞÂłem siĂŞ - MiÂłoœÌ to wiĂŞzy podwójne, nie pojedyĂącze. By móc je zawiÂązaĂŚ potrzeba obu a by rozwiÂązaĂŚ takÂże potrzebujemy obu a jednak sÂą zbyt silne by móc je zniszczyĂŚ przez inne siÂły ... nawet te które siĂŞ wydajÂą silniejsze. - SkierowaÂłem siĂŞ wolnym krokiem ku okiennicy. SpojrzaÂłem w szybĂŞ na Âświat zielony. PiĂŞkny Âświat.
SpojrzaÂłam na Caspra uwaÂżnie. MówiÂł mÂądre i piĂŞkne sÂłowa. OdwróciÂłam siĂŞ w Jego stronĂŞ i spojrzaÂłam na Tano-kun. Od razu serce mi zabiÂło szybciej. UÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ do siebie . Na mojej twarzy pojawiÂł siĂŞ rumieniec.Nie ma sÂłów aby wyraziĂŚ tego jak bardzo kochaÂłam Tano-kun. Nie ma sÂłów aby wyraziĂŚ co bym zrobiÂła gdyby Go przy mnie nie byÂło...nie ma sÂłów aby wyraziĂŚ jak bardzo chciaÂłabym przy nim zostaĂŚ...do koùÌa swoich dni. PatrzÂąc ciÂągle na Tano-kun uÂśmiechnê³¹m siĂŞ i mimowolnie odpowiedzialam cicho Casprowi
- Tak...masz racjê - powiedzia³am ci¹gle patrz¹Ì na Tano-kun
-Œwiêta racja...-powiedzia³em cicho i spokojnie. Po chwili siedzenia, ziewn¹³em leniwie. Wci¹¿ by³em zaspany. Tak mocno kocha³em Minako-chan... dla niej zrobi³bym na prawdê wszystko... a nawet jeszcze wiêcej! Us³ysza³em kolejnego ptaka... samotnie Ìwierka³... piêknie, aczkolwiek smutno...
Zdj¹³em opaskê z oczu i maj¹c je zamkniête, wystawi³em twarz na s³oùce... ciep³e, przyjemne s³oneczko.
Wszystko zmieniÂło barwy na bardziej czerwone... Wszystko wokóÂł Minako z wolna nieruchomiaÂło.
-MinakuÂś...-usÂłyszaÂłaÂś zimny i bezlitosny gÂłos Seaha-ZdobyÂłem kolejne Kekkei Genkai... Kiedy mnie odwiedzisz? TĂŞsknie...
Demon zachichotaÂł, a po chwili wokóÂł ciebie pojawiÂły siĂŞ powykrĂŞcane suche drzewa... Dopiero po chwili zrozumiaÂłaÂś, Âże to poskrĂŞcane ludzkie ciaÂła bez Âśladu koÂści... ChciaÂłaÂś krzyczeĂŚ, ale gardÂło miaÂłaÂś jak w koszmarze zalepione woskiem, kied spojrzaÂłaÂś na Tano zobaczyÂłaÂś martwego chÂłopaka z dziurÂą wielkoÂści dÂłoni w piersi. Za nim staÂł Seah.
-ChodÂź do mnie... To moÂże przeÂżyje.

//Tano... http://www.shinnobirpg.rp...p=101281#101281 sam zdecyduj co wolisz //

Kiedy wszystko wróciÂło do normy Tano znikn¹³... Minako zawyÂła z bezsilnej wÂściekÂłoÂści. Seah tutaj byÂł. Znów dziaÂłaÂł. I byÂł potĂŞÂżniejszy.
Zapad³¹ cisza. Patrzy³am z przera¿eniem w oczach przed siebie. Patrzy³am w to miejsce gdzie jeszcze by³ Tano-kun. Z moich oczu zaczê³y ciekn¹Ì ³zy....zacisnê³¹m d³onie w piêœci tak mocno , ¿e zaczê³a mi lecieÌ krew. Po chwili wrzasnê³am
- SEAH!!!!!!
ByÂłam w furii...ogromnej furii...w moich oczach byÂło nic innego jak mord. OgieĂą szalaÂł w moich tĂŞczówkach. Zacz¹³ mnie samÂą otaczaĂŚ ogieĂą.
- Seah...nie daruje...nie daruje!!!! - wrasnĂŞÂłam i wybiegaÂłm z domu
- SEAH!!!! - moÂżna byÂło jeszcze usÂłyszeĂŚ mój krzyk
<NMM>
Spojrza³em na ca³¹ sytuacjê a dok³¹dnie na zachowanie Tano i Minako. Nie wiedzia³em dok³¹dnie co siê dzieje jednak mia³em swoje przypuszczenia. Czasem tak¿e znika³em duchem ze œwiata pozostaj¹c cia³em. To by³o dziwne i przyjemne a zarazem czarne uczucie. Zamyœli³em siê przez chwilê i bez op¿egnania wyszed³em. <nmm>
Z trudem udaÂło mi siĂŞ wejœÌ do pokoju przez okno... wejÂście na piĂŞtro byÂło trudne, ale daÂłem radĂŞ. WszedÂłem do pokoju i przebraÂłem siĂŞ w swoje ciuchy. RozejrzaÂłem siĂŞ... mój caÂły sprzĂŞt tu ciÂągle byÂł. Odetchn¹³em z ulgÂą, po czym poÂłoÂżyÂłem siĂŞ i myÂślaÂłem o niebieskich migdaÂłach.
TrochĂŞ trudno mi byÂło wejœÌ przez okno z powodu obci¹¿ajÂącej mnie tarczy jednak sobie poradzi³¹m. UsiadÂłam na parapecie Âściskaj¹Ì tarczĂŞ i spojrzaÂłam na Tano-kun. OdwróciÂłam wzrok w bok. Odetchnê³¹m z ulgÂą gdy zobaczyÂłam
- Nie uciekaj tak wiĂŞcej....nawet nie wiesz jak siĂŞ zamartwiaÂłam - powiedziaÂłam cicho
Zasn¹³em i kiedy tylko Minako-chan zaczĂŞÂła do mnie mówiĂŚ, wszystkie dÂźwiĂŞki ucichÂły i mojÂą gÂłowĂŞ wypeÂłniÂł wÂściekÂły ryk Ookami'ego. Zazwyczaj okazywaÂł siĂŞ tajemniczo, jednak tym razem byÂł taki spontaniczny, Âże mnie to przytÂłoczyÂło.
-AAAAAAARGH! On ¿yje! Ten nêdznik jeszcze dycha!-wydar³ siê, napieraj¹c na klatkê z dzikim gniewem w oczach, a ja cofn¹³em siê przestraszony-Seah... on ¿yje!-rycza³ dalej.
-Co?! Jakim cudem on...?-byÂłem przeraÂżony.
-Jego dusza... zniknê³a.. wyparowa³a... a skoro nie istnieje, to nie mog³a byæ jego jedyna dusza... bo ka¿da istota, ¿eby kontrolowaæ istnienie swych dusz, musi ¿yæ... wiêc on ¿yje... TEN DRAÑ DYCHA! On ma wiêcej dusz! AAAAAARGH!-Ookami by³ w¶ciek³y, rozjuszony i... przestraszony.
-Nie... to niemoÂżliwe... NIE!-krzykn¹³em i wszystko zniknĂŞÂło, a ja usiadÂłem szybko na ÂłóÂżku, spocony, zdyszany i zmĂŞczony. SpojrzaÂłem na swoje rĂŞce. Jednak nie mówiÂłem nic.
Od razu podbiegÂłam do Tano-kun wypuszczajÂąc tarczĂŞ z rÂąk. UsiadÂłam na ÂłóÂżku i chwyciÂłam chÂłopaka za rĂŞcĂŞ
- Co siê sta³o? Ookami , tak? Co On znowu zrobi³? - pyta³¹m siê z przera¿eniem i trosk¹ w oczach
To , ¿e Tano-kun nagle znikn¹³ z posiad³oœci Armor ju¿ siê nie liczy³o. Po³o¿y³am mu d³où na policzku.
- Tano-kun....- podniosÂłam Jego twarz aby na mnie spojrzaÂł - Co siĂŞ staÂło?
MiaÂłem dwie opcje...

1. PowiedzieĂŚ prawdĂŞ i zaÂłamaĂŚ Minako-chan

2. PowiedzieĂŚ, Âże to byÂł tylko zÂły sen i zostawiĂŚ to na razie.. jednak wtedy, byÂłaby bardziej naraÂżona na niego...

-Nie wiem...-odparÂłem-to... byÂło dziwne... to byÂł tylko sen, ale ostroÂżnoÂści nigdy za wiwle... uwaÂżaj na siebie... nie wiem, co i kto, ale coÂś niestety moÂże siĂŞ staĂŚ-powiedziaÂłem, dochodzÂąc do siebie.
ZdziwiÂłam siĂŞ tÂą odpowiedziÂą.Niezbyt rozumiaÂłam o co mu chodzi , ale kiwneÂłam gÂłowÂą. CzuÂłam , Âże nadal jestem w niebezpieczeĂąstwie...moÂże nie przez Seaha ale przez kogoÂś innego
- Dobrze...ale Ty teÂż uwaÂżaj dobrze - powiedziaÂłam cicho
OdsunĂŞÂłam z Jego twarzy parĂŞ kosmyków wÂłosów za ucho.Po chwili westchnĂŞÂłam i po prostu siĂŞ do Niego przytuliÂłam przymykajac oczy.
-Tak, bêdê uwa¿a³. Nie martw siê o mnie-odpar³em cicho, przytulaj¹c dziewczynê do siebie. Po chwili unios³em rêkê i zacz¹³em j¹ g³askaÌ delikatnie. Myœla³em nad tym, co siê sta³o... Seah... prze³kn¹³em œlinê i zamkn¹³em oczy, aby siê wyciszyÌ.
Po chwili otworzyÂłam delikatnie oczy. WpatrywaÂłam siĂŞ w jakiÂś punkt na bluzce chÂłopaka.
- Ne Tano-kun...- zaczĂŞÂłam
SkÂąd nagle wzi¹³ mi siĂŞ pomysÂł na to pytanie...sama nie wiem...moÂże chciaÂłam aby Tano-kun siĂŞ zastanowiÂł nad odpowiedziÂą i przed takÂą o jakiej myÂśli mógÂł zapomnieĂŚ
- Co byÂś zrobiÂł...gdyby ...Seah, mnie zabiÂł - spytaÂłam cicho
Nie wiedziaÂłam nawet czy chÂłopak mnei usÂłyszaÂł
-Nawet tak nie myÂśl. On CiĂŞ nawet nie tknie... nie pozwolĂŞ. Nigdy-powiedziaÂłem spokojnie, ale i z nutkÂą napiĂŞcia i strachu w gÂłosie, który drÂżaÂł lekko. PrzytuliÂłem Minako-chan mocniej i ucaÂłowaÂłem w gÂłowĂŞ.
-Nie bój siĂŞ-szeptaÂłem.
ZamknĂŞÂłam oczy i zawiesiÂłam jednÂą rĂŞkĂŞ na Jego ramieniu.
- Bojê siê o Ciebie...gdyby nie ja...nie zgin¹³by Axel...i Ty te¿ prawie zgin¹³eœ. To wszystko moja wina. Mo¿e gdybym pozwoli³a mu odebraÌ moje KG i da³a siê zabiÌ...to nic by siê juz nie sta³o. Axel by nadal ¿y³ , a Ty byœ nie by³ w niebezpieczeùstwie - powiedzia³am cicho i ma³a ³za sp³ynê³a mi po policzku
-Mylisz siĂŞ... tylko dziĂŞki Tobie, ja to przeÂżyÂłem... nawet nie wiesz, co siĂŞ ze mnÂą dziaÂło, kiedy... kiedy pokonaÂłem Seaha... i umieraÂłem. Nie wyobraÂżasz sobie tego...-powiedziaÂłem drÂącym gÂłosem, zamykajÂąc oczy. PrzypominaÂłem sobie tamtÂą rozmowĂŞ... rozmowĂŞ z mojÂą matkÂą...
Przytuli³am siê do Niego na tyle mocno ile mi pozwala³y roztrzêsione rêcê. Otar³am d³où z policzka i zamknê³am oczy. Nawet nie zauwa¿y³am...gdy ow³adn¹³ mn¹ sen

Kiedy otworzy³am oczy...nie by³am w pokoju Tano-kun....tylko na kwiecistej ³¹ce. Niebo by³o b³êkitne a delikatny wietrzyk rozwiewa³ moje w³osy. Mia³am na sobie bia³¹ sukienkê. Bez rami¹czek. Cienk¹ i jedwabist¹.
- Minako... - usÂłyszaÂłam za sobÂą
Wsta³¹m i siĂŞ odwróciÂłam. StaÂł tam mĂŞÂżczyzna o czerwonych oczach i brÂązowych wÂłosach , kobieta z czerwonymi wÂłosami i niebieskimi oczami. Dwóch chÂłopaków. Jeden mÂłodszy drugi starszy. Moja...rodzina.
- C-co...ja-jak? - zapytaÂłam siĂŞ ich
- To tyle sen Minako... - powiedziaÂł ojciec ale i tak siĂŞ uÂśmiechaÂł
Moja matka wyciÂągnĂŞÂła ku mnie rĂŞcĂŞ. Niewiele myÂślÂąc rzuciÂłam siĂŞ jej na szyjĂŞ. ZaczeÂłam pÂłakaĂŚ. Potem przytulili siĂŞ do mnie wszyscy
- Otosan...Okasan - mówiÂłm przez ³¿y
- Minako-neechan - usÂłyszaÂłam cienki gÂłos
SpojrzaÂłam w dóÂł i zobaczyÂłam Akkiego. PopÂłynĂŞÂły mi kolejne Âłzy. UkucnĂŞÂłam i Go mocno uÂścisnĂŞÂłam.
- Akki- kun....aleÂś Ty wyrósÂł - powiedziaÂłam cicho
- Minako...pogadajmy - usÂłyszaÂłam gÂłos Axela
WstaÂłam i ruszyÂłam za nim
Ten zacz¹³ móiĂŚ
- Minako...wiem , Âże widziaÂłaÂś mnie jak umieraÂłem....wybacz , zĂŞ nie byÂłem na tyle silny aby Ci tego oszczĂŞdziĂŚ. Ale ...chce Ci poweidzieĂŚ abyÂś Ty siĂŞ nie poddawaÂła...i nie mówiÂła takich sÂłów temu Twojemu kochasiowi
- Ale...to przeze mnie - szepnĂŞÂłam
Ten mnie uderzyÂł w gowĂŞ
- Urusai! Pamiêtaj , zê to nigdy nie bêdzie Twoja wina! On ju¿ mia³ to zamair zrobiÌ gdy by³aœ ma³a...nie mia³aœ na to wp³ywu ...wiêc nie p³acz jasne? B¹dŸ silna...a ...i powiedz Tano aby w koùcu siê wzi¹³ w garœÌ i Ci siê oœwiadczy³...bo nie mogê na Was patrzeÌ - odpar³ z uœmiechem
SpojrzaÂłam na Niego caÂła czerwona
- Axel!! - krzyknĂŞÂłam
UÂściskaÂłam Go jeszcze po raz ostatni
- BÂądÂź silna... - poweidziaÂł szeptem

ObudziÂłam siĂŞ...nie wiem ile spaÂłam....20 minut? 15? Na pewno krótko. SpojrzaÂłam na Tano-kun i na mojej twarzy pojawiÂł sie rumieniec. Niemal sÂłyszaÂłam jak Axel krzyczy mi w gÂłowie
~ Powiedz to!!
Wci¹¿ mia³em zamkniête oczy i myœla³em o tym wszystkim. Kiedy je otworzy³em, zobaczy³em Minako-chan, zarumienion¹ dziwnie.
-Erm.. coœ... coœ siê sta³o? - spyta³em niepewnie, lekko b³¹dz¹c oczami po pokoju. Myœla³em, ¿e problem tkwi w³aœnie w nim... albo we mnie...
PrzeÂłknĂŞÂłam ÂślinĂŞ i spojrzaÂłam gdzieÂś w dóÂł
~ Powiedz! ~sÂłyszaÂłam jakby podÂświadomie
~ Nie ma mowy ! ~ oskrzykneÂłam
~ Bo ja to zrobiĂŞ...juÂż raz siĂŞ pojawiÂłem przed Tano jako duch...chcesz abym to zrobiÂł swoim sposobem? ~spytaÂł
~em....eh...~ pomyÂślaÂłam tylko
SpojrzaÂłam na Tano-kun i powiedziaÂłam
- MiaÂłam sen...gadaÂłam z Axelem...i..On...no..- westchnĂŞÂłam ByÂłam juÂż caÂła czerwona - KazaÂł...mi powiedzieĂŚ..., Âże - znowu westchniĂŞcie - , Âże masz siĂŞ wzi¹Ì w garœÌ...i...i...mi siĂŞ oÂświadczyĂŚ - spÂłonĂŞÂłam tak czerwonym rumieĂącem , zĂŞ czuÂłam , ze nie ma róÂżnicy miedzy oczam i i wÂłosami
ZamknĂŞÂłam oczy aby nie patrzeĂŚ na reakcje Tano-kun
~Zabije CiĂŞ ~ syknelam w myslach
~Za póÂżno
Skamienia³em. Z trudem prze³kn¹³em œlinê i zala³em siê potem. Myœla³em, ¿e zapadnê siê pod ziemiê... takie pytanie...? I taki... wstyd...? Dziewczyna musia³a siê mnie pytaÌ o oœwiadczyny... no ni¿ej upaœÌ nie mog³em.
UsiÂłowaÂłem coÂś wydukaĂŚ, ale niestety, z moich ust wydobywaÂły siĂŞ nieoznakowane i nienazwane dÂźwiĂŞki...
Szybko wstaÂłam z ÂłóÂżka i zaczĂŞÂłam nerwowo chodziĂŚ po pokoju.
- Przepraszam...to Axel kazaÂł mi przekazaĂŚ...ja...ja lepiej juÂż pójdĂŞ zanim coÂś gÂłupiego znowu palnĂŞ - powiedziaÂłam. ZawiÂązaÂłam mocniej pas z katanÂą . WziĂŞÂłam tarczĂŞ , jak zwykle byÂła ciĂŞÂżka
~MogÂłam jÂą zostawiĂŚ ~ pomyÂślaÂłam
RuszyÂłam nadal caÂł czas czerwona do wyjÂścia z pokoju
- Nie...!-powiedzia³em nagle, przytrzymuj¹c Minako-chan za ramiê. Zacisn¹³em woln¹ d³où, coœ sycz¹c pod nosem.
- Minak-chan... ja... ja o tym jeszcze nie myœla³em... bo widzisz... ech....-westchn¹³em, myœl¹c nad odpowiedzi¹... przypomnia³o mi siê stare powiedzenie:
"Faceci rozwijajÂą siĂŞ do piÂątego roku Âżycia, potem juÂż tylko rosnÂą"

- Ech... a jednak to prawda... - mrukn¹³em. Zebra³em siê do kupy i po wiêkszym oddechu, powiedzia³em:
- Minako-chan... zaleÂży mi na tobie... jesteÂś mi najdroÂższÂą istotÂą we wszechÂświecie... ja po prostu... sam nie wiem... - odwróciÂłem gÂłowĂŞ, chowajÂąc rumieniec, a to przysÂłowie nie dawaÂło mi spokoju...
PatrzyÂłam na Tano-kun z juÂż mniejszym rumieĂącem.
- Przepraszam...nie powinnam zaczynaĂŚ tego tematu... ale Axel powiedziaÂł , Âże jak tego nie powiem ja to CiĂŞ znowu odwiedzi ...a ja znam Jego metody kiedy chce do czegoÂś kogoÂś przekonaĂŚ...wolaÂłam Ci to oszczĂŞdziĂŚ...przepraszam... - mówiÂłam cicho- ByÂłam gÂłupia , Âże w ogóle siĂŞ daÂłam namówiĂŚ aby Ci o czymÂś takim powiedzieĂŚ...wybacz...jestem po prostu idiotkÂą ... - mówiÂłam
Westchn¹³em lekko, po czym zgrabnym ruchem obróciÂłem dziewczynĂŞ do siebie, wolnÂą rĂŞkÂą, biorÂąc tarczĂŞ i opierajÂąc jÂą o swojÂą nogĂŞ. UcaÂłowaÂłem jÂą w policzek i przytuliÂłem mocno.
- Nie wygaduj bzdur. W sumie, Twój brat ma racjĂŞ... ale problem tkwi we mnie...-stwierdziÂłem zawstydzony, ale uÂśmiechniĂŞty.
RównieÂż siĂŞ do Niego przytuliÂłam ale po chwili zrozumiaÂłam co On mówi.
- Axel...ma racjĂŞ? - spytaÂłam z niedowierzeniem
Czy¿by Tano-kun siê z tym zgadza³..., ¿ê On ju¿ powinnienen dawno...?
SpojrzaÂłam na Niego i szepnĂŞÂłam
- Ja tam nie widzê problemu - szepnê³¹m
SpojrzaÂłem na ukochanÂą dziewczynĂŞ... trochĂŞ zmieszany... nie byÂło kÂłopotu? MyÂślaÂłem nad tym, jednak wolaÂłem siĂŞ do tych przemyÂśleĂą nie przyznawaĂŚ.
-No... erm... no w sumie...-jÂąkaÂłem siĂŞ. Dawno nie byÂłem w tak gÂłupiej sytuacji... byÂłem czerwony, jak burak i nic nie byÂło w stanie zmieniĂŚ mojej "karnacji".
SpojrzaÂłam na Niego z uÂśmiechem. Rumieniec nadal mi nie schodziÂł z twarzy aczkolwiek byÂł juÂż mniej widoczny
- W sumie co ? O co chodzi? - spytaÂłam widzÂąc Jego zarumienionÂą twarz
DotknĂŞÂłam Jego policzka.
- Masz kolor twarzy prawie jak moje wÂłosy - zaÂśmiaÂłam siĂŞ
- A kto ci zabrania? - zaÂśmiaÂłem siĂŞ lekko i ucaÂłowaÂłem dziewczynĂŞ w policzek. Odsun¹³em siĂŞ i podszedÂłem do szafki. OtworzyÂłem jÂą i wyciÂągn¹³em butelkĂŞ wody. Wzi¹³em kilka Âłyków i odstawiÂłem jÂą z powrotem.
- Heh... muszê now¹ wodê kupiÌ - stwierdzi³em i przeci¹gn¹³em siê leniwie. Spojrza³em na Minako-chan i uœmiechn¹³em siê szeroko.
- Wiesz...wyjÂście na ulicĂŞ i nagle wykrzyczenie , Âże " Jestem zarĂŞczona z Tano Katoshim" to doœÌ dziwny i niecodzienny sposób okazywania swojej radoÂści - zaÂśmiaÂłam sie krĂŞcaĂŚ siĂŞ dookoÂła wÂłasnej osi
SpojrzaÂłam po raz kolejny na pierÂścionek i siĂŞ uÂśmiechnĂŞÂłam
- Dobrze , ¿e Seaha ju¿ nie ma....jakoœ sobie nie chcia³abym popsuÌ dni przez to , ¿e Seah jeszcze ¿yje mimo , ¿e ja mam takie szczêœcie - powiedzia³¹m nadal z usmiechem na ustach
Dobrze, ¿e po³kn¹³em wodê, bo bym siê chyba zad³awi³. Opanowa³em siê i przytakn¹³em lekko, ale zdecydowanie.
- Hmh... - zamyÂśliÂłem siĂŞ z uÂśmiechem, patrzÂąc w okno - a dobra tam... jeszcze nadaÂży siĂŞ okazja - stwierdziÂłem i usiadÂłem na ÂłóÂżku.
SpojrzaÂłam na Niego z uÂśmiechem nie rozumiejÂąc trochĂŞ Jego sÂłów. Potem usiadÂłam na ÂłóÂżku obok Niego - No dobrze...to co teraz robimy? MoÂże gdzieÂś pójdziemy siĂŞ przejœÌ? - spytaÂłam
Mia³am w sobie dzisiaj tyle energi , ¿ê musia³¹m cœ zrobiÌ
- A lbo co powiesz na mini trening...- spytaÂłam choĂŚ po chwili przerwaÂłam bo przypomniaÂłam sobie , Âże stan zdrowia chÂłopaka moÂże zostaĂŚ zachwainy
- Nie mam nic przeciwko - odpowiedziaÂłem krótko i zacz¹³em pakowaĂŚ sprzĂŞt. Kunai, shuriken, tanto i Miecz Wilków po krótkiej chwili znalazÂły siĂŞ na mnie.
- Ech... nie mam formy... ta... ÂśpiÂączka... te obraÂżenia... jestem daleko w tyle... jestem teraz po prostu... sÂłaby... ale to siĂŞ musi zmieniĂŚ. I to szybko. - po chwili obróciÂłem siĂŞ do dziewczyny i z powaÂżnÂą minÂą poprosiÂłem:
- Nie oszczĂŞdzaj mnie.
Spojrza³am na Niego troche zdziwiona. Chwyci³am Go za rêkê i poca³owa³¹m w policzek.
- Nie jesteÂś sÂłaby...- powiedziaÂłam z uÂśmiechem - A ja nie mam zamiaru CiĂŞ zraniĂŚ na tym treningu - powiediaÂłam po czym sama wziĂŞÂłam swojÂą katanĂŞ
TarczĂŞ schowaÂłam pod ÂłóÂżko
- Pozwolis z, Âże jÂą tutaj zostawiĂŞ - powiedziaÂłam
ChwyciÂłam chÂłopaka za rĂŞkĂŞ i ruszyliÂśmy razem na PolanĂŞ trneingowÂą
< NMN>
Wszed³em do sypialni przez balkon. Mimo upoœledzenia nie sprawi³o mi to klopotu... robi³em to tyle razy... od razu otworzy³em szafê i wyci¹gn¹³em moj¹ star¹ torbê. Otworzy³em j¹ i anulowa³em technikê Henge, po czym bardzo szybko pochowa³em w niej wszystko, co œwiadczy³o o Akatsuki i ubra³em siê w moje stare ciuchy. opaska jednak zosta³a.
TorbĂŞ schowaÂłem dobrze pod ÂłóÂżkiem, padÂłem na ÂłóÂżko i niemal natychmiast zasn¹³em.

Dodane po 16 godzinach 40 minutach:

Kiedy spaÂłem, ÂśniÂło mi siĂŞ wiele rzeczy... nie dziwnych, niestworzonych i nierealnych... to byÂły rzeczy, które dawaÂły do myÂślenia... i kiedy siĂŞ obudziÂłem, leÂżaÂłem dÂługo, myÂślÂąc. Jednak w koĂącu postanowiÂłem.
WstaÂłem zabraÂłem torbĂŞ spod ÂłóÂżka i wyskoczyÂłem przez okno.

<NMM>
Michimotot przybiegÂł do domu Tano. Zacz¹³ pukaĂŚ w drzwi, a gdy nikt mu nie otwoeraÂł sam wbiÂł siĂŞ do srodka. RozejrzaÂł siĂŞ dookoÂła i nie zauwaÂżyÂł zywej duszy w pomieszczeniu. UsiadÂł na ÂłóÂżku i zacz¹Ì czekaĂŚ na Tano.