Nauki Aburame Akuro

ImiĂŞ : Akuro
Klan : Aburame
ÂŻywioÂł : Suiton.
Techniki : Kage Bunshin no Jutsu, Kawarimi no jutsu, Konchuu Sekkou, Mizuame Nabara, Kekkai Konchuu Bunshin no Jutsu, Kiri-Gakure No Jutsu.
Specjalizacje : NinJutsu, GenJutsu.

WiĂŞcej informacji w MOJEJ KARCIE POSTACI .

Akuro chce siĂŞ nauczyĂŚ

Mushi Dama
Ranga:A
koszt 250

WysyÂłamy na przeciwnika olbrzymiÂą iloœÌ robaków. Robaki obsiadajÂą przeciwnika i wysysajÂą z niego ca³¹ ChakrĂŞ. Technika ta jest bardzo ÂśmiercionoÂśna.

DzieĂą pierwszy
Akuro powoli wszedÂł na cichÂą polankĂŞ. RozejrzaÂł siĂŞ czujnie. Nigdy nie widziaÂł tu Âżadnego Âżywego stworzenia prócz ptaków, ale z powodu ostatniego ataku na KonohĂŞ wolaÂł byĂŚ ostroÂżny. Gdy upewniÂł siĂŞ, Âże w okolicy nie ma Âżywej duszy, zrzuciÂł torbĂŞ z ramienia. WyÂślizgn¹³ siĂŞ z domu niemal o Âświcie, zabierajÂąc ze sobÂą maÂłe Âśniadanie.
"Jedzenie bĂŞdzie motywacjÂą" - planowaÂł Akuro. - "Nie tknĂŞ go, dopóki nie osiÂągnĂŞ jakichÂś postĂŞpów" .
ÂŚciÂągn¹³ z siebie wierzchnie okrycie w postaci bluzy i spodni. Pod tym miaÂł swój strój, w którym trenowaÂł Ninjutsu. Zdecydowanie nie byÂł on wygodny - skÂładaÂł siĂŞ z za ciasnej bluzy, za ciasnych spodni, za ciasnych butów, rĂŞkawiczek. Buty byÂły bardzo mocno zawiÂązane, zaÂś pas zaciÂśniĂŞty tak, Âże o maÂło nie pĂŞkaÂł. Ten caÂły strój miaÂł pomagaĂŚ skupianie siĂŞ na treningu i koncentrowaĂŚ siĂŞ. Wielu juÂż przekonywaÂło go, Âże to przecieÂż relaks pozwala siĂŞ koncentrowaĂŚ, a niewygodne ubranie sprawi, Âże bĂŞdzie siĂŞ skupiaÂł na niewygodzie, nie na treningu. On jednak zawsze twierdziÂł, Âże to mu najbardziej pomaga w trenowaniu Ninjutsu, bo taka byÂła prawda.
ChciaÂł siĂŞ nauczyĂŚ Mushi Dama - jednej z najgroÂźniejszych technik klanu Aburame. Wzi¹³ ze sobÂą ksi¹¿kĂŞ "100 Technik Ninjutsu" , aby wspomagaĂŚ siĂŞ wskazówkami.
Przez chwilĂŞ siedziaÂł i odpoczywaÂł, oddychajÂąc ÂświeÂżym powietrzem i sÂłuchajÂąc Âśpiewu ptaków - w tym miejscu nawet w takim okropnie ciasnym ubiorze odpoczynek byÂł przyjemny - aÂż wreszcie zadecydowaÂł, Âże pora wzi¹Ì siĂŞ za trening. Zacz¹³ naukĂŞ od czytania o technice, której chciaÂł siĂŞ nauczyĂŚ. PrzeczytaÂł :
"Mushi Dama jest zaawansowanÂą technikÂą przeznaczonÂą tylko dla klanu Aburame, poniewaÂż wymaga wÂładzy nad robakami. "
Akuro pomin¹³ informacje o wynalezieniu techniki i jej rozpowszechnianiu - nie to go interesowa³o. Zacz¹³ lekturê podrozdzia³u "Nauka techniki" .
"CoÂś takiego" - myÂślaÂł. - "Robaki, jakie wyzwala Mushi Dama to gatunek nieuÂżywany do innych technik - nosi on nazwĂŞ Argeku. Jego przedstawiciele sÂą szybsi, mniejsi i sprytniejsi od innych owadów. Aby wyzwalaĂŚ je z ciaÂła, trzeba najpierw to wytrenowaĂŚ, nie ma szybszej drogi. "
"NauczyÌ? " - zdawa³o mu siê to nienaturalne, cz³onkowie klanu Aburame umieli wyzwalaÌ robaki... automatycznie. Postanowi³ jednak pos³uchaÌ tego, co pisa³o w ksi¹¿ce, mimo, ¿e w to nie wierzy³.
"GoÂście, którzy tego pisali, pewnie nie majÂą w ogóle pojĂŞcia o klanie Aburame..."
Nie wstajÂąc, wezwaÂł robaki do wyjÂścia jak to zwykle wywoÂływaÂł inne gatunki - poprzez wypowiedzenie w duszy komendy i nazwy gatunku. Zdumiony, odkryÂł, Âże robaki na to nie zareagowaÂły.
"Dziwne... Nigdy tak jeszcze nie byÂło. KaÂżdy z klanu Aburame umie to od urodzenia. Tego siĂŞ nie uczy... A moÂże jednak? MoÂże muszĂŞ to wytrenowaĂŚ, tak, jak pisaÂło? "
PoczuÂł wstyd przed samym sobÂą.
"Nie powinienem byÂł tak Âłatwo osÂądzaĂŚ... MoÂże to JA jestem niedoinformowany o moim wÂłasnym klanie?"
Zacz¹³ czytaÌ dalej.
"A wiĂŞc to tak... Zawsze zastanawiaÂłem siĂŞ, przez co wÂłaÂściwie wychodzÂą robaki. Okazuje siĂŞ, Âże sÂłu¿¹ im do tego niewidzialne otwory... KaÂżdy z klanu Aburame taki posiada, jednak rodzimy siĂŞ z róÂżnymi ich poziomami rozwiniĂŞcia... 95% czÂłonków klanu ma poczÂątkowo zbyt niski poziom otworów na wyzwolenie robaków z gatunku Argeku. Musi je rozwijaĂŚ, jeÂśli chce wykonaĂŚ tÂą technikĂŞ. Poszerzanie i ogólne doskonalenie otworów odbywa siĂŞ poprzez wyzwalanie zwykÂłych robaków aÂż do granic swych moÂżliwoÂści. Niektórym uda siĂŞ przed tym koĂącem, niektórym podczas, niektórym po... No cóÂż, nie pozostaje mi nic innego, jak zacz¹Ì ten trening. "
Tak wiĂŞc, zacz¹³ wykonywaĂŚ znane mu robacze techniki. Obecnie nie byÂło ich zbyt wiele, bo tylko dwie, ale prócz technik po prostu wyzwalaÂł teÂż robaki z ciaÂła, co takÂże ujmowaÂło chakry. Nie czuÂł Âżadnych zmian, jednak nie przerywaÂł treningu.
"JeÂśli nie osiÂągnĂŞ postĂŞpów, nie zjem Âśniadania..." - po paru godzinach treningu w jego gÂłowie co chwila rozbrzmiewaÂła ta myÂśl, motywujÂąc go do dalszej pracy. ByÂł juÂż bardzo gÂłodny, chciaÂło mu siĂŞ teÂż piĂŚ, chakra ubywaÂła, a to jeszcze wzmacniaÂło to uczucie. Niewygodny strój przez zmĂŞczenie wydawaÂł siĂŞ jeszcze bardziej obcisÂły, niÂż tak naprawdĂŞ byÂł. Kolejne sekundy zamieniaÂły siĂŞ w minuty, minuty w godziny... Wreszcie, po szeÂściu godzinach ciÂągÂłego wyzwalania robaków Akuro padÂł bez siÂł. Ledwo doczoÂłgaÂł siĂŞ do torby. GÂłód, wyczerpanie i pragnienie przezwyciĂŞÂżyÂło w koĂącu silnÂą wolĂŞ i spaÂłaszowaÂł w parĂŞ sekund Âśniadanie.
"JuÂż pora obiadowa, a ja jem Âśniadanie... Jest za maÂłe, muszĂŞ wróciĂŚ do domu, zjeœÌ porzÂądny obiad i dopiero wzi¹Ì siĂŞ za dalszy trening... "
Ledwo doszedÂł do domu. ZajĂŞÂło mu to tyle czasu, Âże wszyscy juÂż byli w sali obiadowej. DowlókÂł siĂŞ do pokoju, z ulgÂą zdj¹³ ciasny strój i wÂłoÂżyÂł swój codzienny. Zrobiwszy to, wreszcie udaÂł siĂŞ na obiad. Po wrĂŞcz ogromnym posiÂłku czĂŞÂściowo przywróciÂł swojÂą chakrĂŞ, byÂł jednak lekko przyĂŚmiony poprzez brak pozostaÂłej energii. Nie sÂłuchajÂąc próÂśb matki, aby zostaÂł w domu i siĂŞ przespaÂł, znów wciÂągn¹³ na siebie strój treningowy. WidzÂąc swoje przyĂŚmienie, rozbudziÂł siĂŞ mniej wiĂŞcej za pomocÂą paru ĂŚwiczeĂą i wÂłoÂżeniu gÂłowy do wiadra z wodÂą.
Gdy byÂł znów na polanie, zacz¹³ ĂŚwiczyĂŚ w ten sam sposób, jak przed obiadem - tylko Âże teraz juÂż bez tej determinacji i z wiĂŞkszÂą ostroÂżnoÂściÂą, poniewaÂż nie miaÂł juÂż tyle chakry, co wtedy.
"Postaraj siĂŞ bardziej... Mushi Dama to technika, która moÂże zapewniĂŚ Ci caÂłkowite zwyciĂŞstwo. Dalej, pomyÂśl o tym, co przyniesie Ci ta nauka!"
Takimi wÂłaÂśnie myÂślami próbowaÂł motywowaĂŚ siĂŞ mÂłody Aburame. Nadal jednak nie czuÂł Âżadnych zmian. ByÂł znów gÂłodny i wyczerpany, gdy nadeszÂła godzina piÂąta popoÂłudniu. PrzestaÂł trenowaĂŚ. Strój dokuczaÂł mu bardziej niÂż kiedykolwiek.
"Nadal nic... Ten trening nie ma... Argh!"
Nagle zabolaÂła go ostro skóra na brzuchu. Odruchowo chwyciÂł za to miejsce. PodniósÂł bluzkĂŞ, by zobaczyĂŚ, co spowodowaÂło ból. Nie byÂło tam jednak Âżadnej, nawet najmniejszej rany.
"Co jest...? "
Po chwili ból odezwaÂł siĂŞ teÂż w skórze na obu kolanach, ramionach, a takÂże w wielu innych miejscach. ByÂł nie do zniesienia.
"Boli mnie prawie wszĂŞdzie... A nigdzie nie ma ran... MuszĂŞ szybko wracaĂŚ do domu... Na dziÂś koniec z treningiem..."
PrzygryzaÂł koÂłnierz, aby nie wrzeszczeĂŚ z bólu i omal nie rozerwaÂł go zĂŞbami. Ból nie ustawaÂł ani siĂŞ nie zmniejszaÂł, wrĂŞcz przeciwnie, zdawaÂł siĂŞ byĂŚ coraz wiĂŞkszy i uci¹¿liwszy... Gdy dotarÂł do domu, natychmiast przebraÂł siĂŞ z ciasnego stroju. Gdy to nie pomogÂło na ból, zacz¹³ szukaĂŚ matki.
"Nie jest medyczkÂą, ale ma w tym pewne doÂświadczenie... A w kaÂżdym razie wiĂŞksze ode mnie..."
-A co z TobÂą, synu? - spytaÂła zdumiona, gdy odnalazÂł jÂą w kuchni. - PoÂłamany jesteÂś jak...
Akuro faktycznie przybraÂł wygiĂŞtÂą w wielu miejscach postawĂŞ - zmuszaÂł go do tego ból. Zwykle ból nie wywoÂłuje takich skutków, ale ten odzywaÂł siĂŞ w zbyt wielu miejscach. Po kilku nieudanych próbach wyprostowania siĂŞ mÂłody Aburame rzekÂł :
-UczyÂłem siĂŞ Mushi Dama, mamo... Takiej techniki... I ulepszaÂłem otwory, przez które wydostajÂą siĂŞ robaki... A teraz nagle... Boli mnie niemal wszĂŞdzie.
-Pewnie przez ten strój. Tyle razy Ci powtarzaÂłam, ÂżebyÂś go zmieniÂł...
-Nie, to nie to. Nie widaĂŚ Âżadnych obtarĂŚ, w ogóle nic.
Rozmowa po chwili niemal przerodziÂła siĂŞ w kÂłótniĂŞ, bo matka nie ustĂŞpowaÂła swojego zdania, a Akuro byÂł w paskudnym humorze. Po chwili wracaÂł do pokoju, nadal odczuwajÂąc ból.
"Strój... Tak, na pewno... PrzecieÂż wiem, Âże to nie przez niego. Lepiej siĂŞ na razie zdrzemnĂŞ... DziÂś juÂż na pewno potrenujĂŞ. "
Z drzemki jednak nic nie wyszÂło. Ból zbytnio mu dokuczaÂł. Po paru godzinach mĂŞki powlókÂł siĂŞ do stoÂłu na kolacjĂŞ. ZjadÂł jÂą z niechĂŞciÂą - ból sprawiÂł, Âże zapomniaÂł nawet o gÂłodzie - i wróciÂł do ÂłóÂżka. Po kolejnych kilku godzinach wreszcie udaÂło mu siĂŞ zasn¹Ì.

***

DzieĂą drugi
Akuro obudziÂł siĂŞ wczesnym rankiem. Gdy siadÂł na ÂłóÂżku, jeszcze przez chwilĂŞ przypominaÂł sobie zdarzenia poprzedniego dnia.
"I bolaÂło mnie aÂż do... Zaraz, przecieÂż..."
ZorientowaÂł siĂŞ, Âże przecieÂż teraz juÂż nic go nie bolaÂło. UcieszyÂło go to nie lada.
"CaÂłe szczĂŞÂście... juÂż myÂślaÂłem, Âże to moÂże coÂś powaÂżniejszego... Nadal wÂłaÂściwie nie wiem, co to byÂł za ból, ale juÂż go nie ma i chyba to jest najwaÂżniejsze. "
W dobrym humorze udaÂł siĂŞ na Âśniadanie. ZasiadÂł przy stole obok ojca.
-Matka mówiÂła, Âże wczoraj coÂś byÂło z TobÂą nie tak - rzekÂł po przywitaniu siĂŞ.
-MiaÂła racjĂŞ. Wszystko mnie bolaÂło... WÂłaÂściwie to nie wiem dlaczego, wczoraj trenowaÂłem tylko Mushi Dama, ale dziÂś juÂż nie boli, wiĂŞc to niewaÂżne.
-Mushi Dama... Jeszcze pamiĂŞtam, jak uczyÂłem siĂŞ tej techniki.
-NaprawdĂŞ?
-Tak. I wiem, dlaczego CiĂŞ bolaÂło. TrenowaÂłeÂś udoskonalanie otworów, przez które wydostajÂą siĂŞ owady, tak?
-Tak. - z ciekawoœci Akuro przesta³ jeœÌ.
-WiĂŞc, skoro bolaÂło CiĂŞ, a juÂż przestaÂło, to znaczy, Âże sÂą juÂż wystarczajÂąco udoskonalone. Ból byÂł spowodowany tak zwanÂą mutacjÂą otworów robaczych.
-WiĂŞc o to chodziÂło! - mÂłody Aburame odczuÂł ulgĂŞ.
"Nie bĂŞdĂŞ juÂż musiaÂł wiĂŞcej tego trenowaĂŚ, teraz mogĂŞ siĂŞ zabraĂŚ do kolejnych etapów..."
-Dlaczego wiĂŞc mama mi o tym nie powiedziaÂła?
-Po prostu nie miaÂła o tym pojĂŞcia. Nigdy nie uczyÂła siĂŞ Mushi Dama.
-Aha...
Akuro szybko dokoĂączyÂł Âśniadanie.
-DziĂŞki i na razie! WrócĂŞ na obiad.
Szybko wyszedÂł z sali Âśniadaniowej, potem zaÂś z rezydencji Aburame i udaÂł siĂŞ ku polance.
Gdy juÂż tam byÂł, zabraÂł siĂŞ do dalszego czytania.
"Hmm... Czyli... jeÂśli juÂż udoskonaliÂłem otwory robacze, mogĂŞ PRÓBOWAÆ przyzywaĂŚ te robaki. To znaczy, Âże nadal moÂże siĂŞ to nie udaĂŚ? Pisze, Âże u róÂżnych osób dzieje siĂŞ róÂżnie. Niektórzy tuÂż po udoskonaleniu mogÂą przyzywaĂŚ owady z gatunku Argeku, a niektórzy muszÂą czekaĂŚ dÂługo i trenowaĂŚ w tym czasie ciĂŞÂżko... Niezbyt zachĂŞcajÂąca perspektywa... No cóÂż, spróbujĂŞ. "
WstaÂł i spróbowaÂł przyzwaĂŚ robaki. Niestety, nic nawet siĂŞ nie poruszyÂło w jego organizmie, jak to zwykle czuÂł, gdy owady zbliÂżaÂły siĂŞ do otworów otwierajÂących im drogĂŞ na zewnÂątrz.
"WiĂŞc na pewno nie nale¿ê do tej pierwszej grupy... No cóÂż, nie mogĂŞ siĂŞ poddawaĂŚ. BĂŞdĂŞ trenowaÂł, póki nie wywoÂłam tych robaków!"
WiĂŞc trenowaÂł i trenowaÂł, usiÂłujÂąc wyzwalaĂŚ robaki. SkupiaÂł siĂŞ, koncentrowaÂł, nie poddawaÂł siĂŞ przez parĂŞ godzin. Przez te próby nie ubywaÂło mu co prawda chakry, ale byÂło to strasznie monotonne.
"PamiĂŞtaj, co sobie przyrzekÂłeÂś! Nie poddasz siĂŞ, póki nie wyzwolisz tych robaków... Nie poddasz siĂŞ..." - te myÂśli powoli cichÂły w umyÂśle Akuro, zaÂś coraz bardziej rozbrzmiewaÂł gÂłos : "To bez sensu... MoÂżesz tu staĂŚ i tydzieĂą, a i tak to siĂŞ nie uda..."
Wreszcie ten drugi g³os obj¹³ nad m³odym Aburame w³adzê ca³kowit¹ i ten zwali³ siê na ziemiê, trac¹c ca³¹ determinacjê.
-Spokojnie, Mushi Dama to nie technika, którÂą opanujesz w parĂŞ chwil... - odezwaÂł siĂŞ znany mu gÂłos dochodzÂący zza jego pleców.
-HĂŞ? - odwróciÂł siĂŞ. - Tata! - wstaÂł. - Co Ty tu robisz?
-Od jakiejÂś godziny przyglÂądam siĂŞ Twojemu treningowi... WyglÂąda na to, Âże tylko stoisz. - rozeÂśmiaÂł siĂŞ.
-Nie, to tylko tak wyglÂąda - odrzekÂł z uÂśmiechem Akuro. - PróbujĂŞ wyzwoliĂŚ te przeklĂŞte owady Argeku... Ale nic z tego... To chyba nigdy mi siĂŞ nie uda...
-EjÂże, spokojnie. Nie zapominaj, Âże ja opanowaÂłem tÂą technikĂŞ!
"A wiĂŞc mi pomoÂże!" - w Akuro wstÂąpiÂła nowa nadzieja.
-W porz¹dku, mo¿e zaczniemy od razu, ¿eby zd¹¿yÌ coœ zdzia³aÌ przed obiadem?
-Jasne!
-Dobrze, wiĂŞc najpierw wyjaÂśniĂŞ Ci, jak to dziaÂła. UsiÂądÂźmy. - usiedli na trawie. - Jakby Ci to powiedzieĂŚ, nie jesteÂś wÂładcÂą tych robaków. Co prawda nazywajÂą nas wÂładcami wszelkich owadów, ale ten gatunek jest wyjÂątkiem. To TY musisz poprosiĂŚ te owady, aby Ci pomogÂły.
-PoprosiĂŚ?!
"Mam prosiĂŚ owady? To znaczy, Âże bĂŞdĂŞ zdany na ich kaprysy i jeÂśli nie bĂŞdzie im siĂŞ chciaÂło, to nie zareagujÂą na moje wezwanie?!"
-Tak... MoÂże to wydawaĂŚ Ci siĂŞ dziwne, ale naprawdĂŞ musisz je poprosiĂŚ. WewnĂŞtrznie. Spróbuj teraz. PamiĂŞtaj - nie wydawaj im rozkazów, poproÂś je.
Akuro tak teÂż zrobiÂł. PróbowaÂł prosiĂŚ robaki wewnĂŞtrznym gÂłosem, tym samym, którym ROZKAZYWAÂŁ innym gatunkom. Jednak nie zareagowaÂły, ani za pierwszym, ani za drugim, ani za trzecim, czwartym, piÂątym i szóstym razem.
-Widzisz? Nic z tego... - mrukn¹³ zrezygnowany Akuro.
-Hmm... - po wyrazie twarzy ojca poznaÂł, Âże ten myÂśli, milczaÂł wiĂŞc i czekaÂł. Po chwili ojciec odezwaÂł siĂŞ : - Czy w ogóle coÂś czujesz, gdy wzywasz robaki?
-Nie. Po prostu nie ma najmniejszej reakcji.
-Aha! WiĂŞc wiem juÂż, o co chodzi. - sÂłyszÂąc to, Akuro poderwaÂł siĂŞ na równe nogi.
-O co takiego? O co?
-Skoro W OGÓLE nie czujesz nawet NAJMNIEJSZEJ reakcji robaków, to moÂże oznaczaĂŚ to tylko jedno. Nie masz ich w sobie.
-ÂŻe co?!
"Nie mam robaków w sobie? Ale to... niemoÂżliwe... PrzecieÂż jestem z klanu Aburame... Mamy w sobie wszystkie gatunki robaków..."
-Tak. Niektórzy rodzÂą siĂŞ z tym niezwykÂłym gatunkiem, inni nie. Nie patrz tak na mnie - tak jest naprawdĂŞ.
-A wiĂŞc... A wiĂŞc nie bĂŞdĂŞ mógÂł nauczyĂŚ siĂŞ tej techniki? - Akuro spuÂściÂł gÂłowĂŞ. JuÂż dawno planowaÂł opanowanie tego jutsu, mogÂło bowiem okazaĂŚ siĂŞ bardzo przydatne w wojnie.
-Ale¿ sk±d! Mo¿esz, a nawet musisz WYHODOWAÆ je w sobie.
-WyhodowaĂŚ?
-Owszem. Shinobi z naszego klanu, którzy nie urodzili siĂŞ z Argeku w sobie, nie sÂą skazani na nie posiadanie ich nigdy. Musisz je w sobie wyhodowaĂŚ, dokÂładnie tak.
-Ale... ale jak to zrobiĂŚ?
-OtóÂż, jest pewien specjalny, krótki zabieg. Wszczepia on te robaki do organizmu. Tyle Âże... jeÂśli osoba, której zostanÂą wszczepione, nie bĂŞdzie miaÂła odpowiednio dostosowanego organizmu... Umrze.
-Umrze?!
"Czyli mam ryzykowaĂŚ Âżycie za jednÂą technikĂŞ?!"
-Tak, umrze. Nie ma innego wyjÂścia, a przynajmniej nie zaobserwowano jeszcze Âżadnych innych przypadków. Ale nie bój siĂŞ. PrzygotujĂŞ CiĂŞ tak, Âże nie bĂŞdziesz w Âżadnym wypadku ryzykowaÂł Âżycia.
-UlÂżyÂło mi... Ale jak zamierzasz to zrobiĂŚ?
-To proste. BĂŞdziesz duÂżo przebywaÂł w wodzie i piÂł duÂżo wody. Te robaki uwielbiajÂą wodĂŞ. Po zabiegu wszczepiajÂącym je nie bĂŞdziesz juÂż musiaÂł tego robiĂŚ, bo organizm juÂż siĂŞ przystosuje.
-I to wszystko?
-NiezupeÂłnie. BĂŞdziesz musiaÂł zrozumieĂŚ wodĂŞ...
-ZrozumieĂŚ? Nie moÂżesz zacz¹Ì mówiĂŚ proÂściej?
Ojciec uœmiechn¹³ siê.
-Niektórych rzeczy nie moÂżna oddaĂŚ prostymi sÂłowami. A teraz chodÂźmy na obiad. Po obiedzie od razu zaczniesz dostosowywanie organizmu. Nie moÂżna traciĂŚ czasu. - spowaÂżniaÂł. - Wiesz, od kiedy grozi nam atak... Musisz znaĂŚ jak najwiĂŞcej technik, a nie masz zbyt wiele czasu na opanowywanie ich.
Tak wiĂŞc wstali i wrócili do rezydencji. Po przebraniu siĂŞ zjedli obiad - Akuro na szybko, spieszÂąc siĂŞ niemiÂłosiernie.
-Wolniej - rzekÂł ojciec. - Nie masz co siĂŞ spieszyĂŚ. Co prawda mówiÂłem, Âże nie masz zbyt wiele czasu... Ale jeÂśli bĂŞdziesz siĂŞ zachowywaÂł jak narwaniec, nie opanujesz tej techniki.
-W porz¹dku - odrzek³ Akuro i zacz¹³ jeœÌ wolniej, popijaj¹c bez przerwy wod¹, jak to rozkaza³ ojciec.
Po obiedzie musiaÂł wypiĂŚ jeszcze trzy peÂłne szklanki wody, na które juÂż caÂłkiem nie miaÂł ochoty, po czym wyruszyli wreszcie na trening (ojciec zabraÂł butelkĂŞ wody, nie reagujÂąc na narzekania syna) . Przedtem jednak Akuro chciaÂł wÂłoÂżyĂŚ swój treningowy strój.
-Nie wkÂładaj tego - rzekÂł ojciec.
-Co? Dlaczego? To pomaga mi siĂŞ...
-Tu w niczym Ci nie pomoÂże. WÂłóÂż normalne, codzienne ubranie.
Gdy Akuro wypeÂłniÂł polecenie ojca, poszli nad pobliskie jezioro, duÂżo dalsze od siedziby Aburame niÂż polanka, na której zazwyczaj trenowaÂł Akuro. ByÂło to jezioro spokojne, w okolicach którego nie byÂło nikogo i niczego prócz zwierzÂąt, które widzieli tylko przez chwilĂŞ, nim siĂŞ spÂłoszyÂły.
-PiĂŞknie tu, prawda? - rzekÂł ojciec.
-Tak, tak, ale zacznijmy juÂż trening...
-MówiÂłem Ci, ÂżebyÂś nie byÂł narwany. W niczym Ci to nie pomoÂże.
-Dobrze juÂż, dobrze...
Po wypiciu kolejnej partii wody, co juÂż wywoÂłaÂło gÂłoÂśne sprzeciwy Akuro, wreszcie zaczĂŞli trening.
-Dobra, rozbieraj siĂŞ i wskakuj do wody - rzekÂł ojciec. - Chyba nie zapomniaÂłeÂś, jak siĂŞ pÂływa?
-Pewnie, ¿e nie... Niedawno p³ywa³em, poza tym takich rzeczy siê nie zapomina... - szybko rozebra³ siê i wskoczy³ do zimnej wody. Okaza³o siê, ¿e jednak sporo z p³ywania zapomnia³, jednak po dziesiêciu minutach przypomnia³ sobie to ju¿ ca³kowicie. Ojciec nie odzywa³ siê, tylko obserwowa³ Akuro. M³ody Aburame p³ywa³ tak przez parê godzin, a¿ wreszcie ojciec krzykn¹³ do niego :
-Na razie wystarczy. PodpÂłyĂą bliÂżej, do brzegu, ale nie wychodÂź.
Gdy Akuro speÂłniÂł polecenie, ojciec rzekÂł :
-Nie utoÂżsamiasz siĂŞ z wodÂą. Boisz siĂŞ jej.
-Jak to siĂŞ...
-UmieĂŚ pÂływaĂŚ nie znaczy rozumieĂŚ wodĂŞ. Teraz zacznij pÂływaĂŚ wszystkimi stylami, a takÂże nurkuj... No juÂż, prĂŞdko.
"Co to ma byĂŚ za trening..."
Po chwili jednak Akuro przekonaÂł siĂŞ, Âże to nie taka Âłatwa sprawa, jak myÂślaÂł. Dotychczas umiaÂł pÂływaĂŚ tylko ÂżabkÂą i kraulem, tymczasem tata kazaÂł mu pÂływaĂŚ takÂże na plecach, pieskiem, oraz mnóstwem innych styli.
Z nurkowaniem miaÂł duÂże problemy.
-Zaufaj wodzie - dochodziÂły go co chwila krzyki ojca. - DostrzeÂż jej piĂŞkno, a przestaniesz baĂŚ siĂŞ jej w jakikolwiek sposób!
"Co on znowu gada..."
PÂływaÂł tak do ósmej wieczorem, ciÂągle nie widzÂąc w tym wszystkim sensu. O tamtej godzinie ojciec zawoÂłaÂł go i kazaÂł mu wyjœÌ juÂż z wody.
-No cóÂż, nie osiÂągn¹³eÂś Âżadnych postĂŞpów przez te kilka godzin.
-Jak to?! PrzecieÂż nauczyÂłem siĂŞ pÂływaĂŚ dwoma nowymi stylami...
-To nie ma nic do rzeczy. Nie ufasz wodzie. Bez tego nic siĂŞ nie uda... Ubieraj siĂŞ.
-Masz rĂŞcznik?
-AleÂż skÂąd. Musisz siĂŞ przyzwyczaiĂŚ do bycia mokrym. WkÂładaÂł ubranie.
-ÂŻe co?!
-Nie awanturuj siĂŞ. Chcesz mieĂŚ te robaki w sobie czy nie?
Zrezygnowany Akuro ubraÂł siĂŞ na mokro i wróciÂł wraz z tatÂą do domu. Tam zjadÂł kolacjĂŞ, przymuszony znów do popicia jej caÂłym mnóstwem wody. Wreszcie, zmĂŞczony, poÂłoÂżyÂł siĂŞ spaĂŚ.

***

DzieĂą trzeci
-Wstawaj! No, juÂż.
Akuro dostrzegÂł nad sobÂą ojca ubranego do wyjÂścia.
-ÂŻe co...?
-Nie s³ysza³eœ? Wstawaj. Musisz szybko zjeœÌ œniadanie i idziemy.
-Ale dopiero Âświta...
-I dobrze... Dzisiejszy dzieĂą musi byĂŚ ostatnim w przyswajaniu organizmu do wody. Nie mamy czasu.
MÂłody Aburame niechĂŞtnie wstaÂł, ubraÂł siĂŞ i powlókÂł do sali Âśniadaniowej. Tam zjadÂł spore Âśniadanie, oczywiÂście popijajÂąc litrem wody.
-Niedobrze mi juÂż od tej wody! - marudziÂł.
-Nie jĂŞcz, tylko pij. I spiesz siĂŞ. Musimy wychodziĂŚ.
Tak wiĂŞc, po dokoĂączeniu picia wody ubraÂł siĂŞ i wyszli. Udali siĂŞ jednak nie na to samo jezioro, a na inne. To byÂło znacznie wiĂŞksze i posiadaÂło molo, byÂło jednak tak samo puste, jak tamto, a nawet bardziej - tu nie byÂło nawet zwierzÂąt.
Akuro znów rozebraÂł siĂŞ i wszedÂł do wody. Zacz¹³, znudzony, robiĂŚ to samo, co wczoraj od szóstej do ósmej wieczorem - pÂływaĂŚ. UmiaÂł juÂż pÂływaĂŚ kraulem, ÂżabkÂą i pieskiem, zacz¹³ wiĂŞc trenowaĂŚ pÂływanie na plecach. Po godzinie umiaÂł juÂż pÂływaĂŚ takÂże tym stylem.
-Dobra, ju¿ umiem! Co teraz? - krzykn¹³ do ojca z wody.
-A teraz nurkuj.
-Aha... Ehh...
"SpodziewaÂłem siĂŞ czegoÂś nowszego... A jednak..."
NurkowaÂł wiĂŞc, nurkowaÂł dwie godziny, bo caÂły czas jego wyniki nie satysfakcjonowaÂły taty. Wreszcie ojciec zawoÂłaÂł :
-Dobra, wystarczy. WyÂłaÂź z wody i idÂź na molo.
Akuro bez Âżadnej determinacji wylazÂł z wody i, trzĂŞsÂąc siĂŞ z zimna, wlazÂł na molo.
-No, jesteeeee...
Nagle, wbrew wÂłasnej woli, skoczyÂł do wody.
"Co jest?!" - byÂło jego ostatniÂą myÂślÂą przed wpadniĂŞciem w ciemnÂą toĂą.
Gdy tam wpadÂł, próbowaÂł wypÂłyn¹Ì na powierzchniĂŞ, ale bezskutecznie. CoÂś - nie wiadomo co - utrzymywaÂło go caÂły czas w g³êbi.
"Co to ma byĂŚ?! Tlen mi siĂŞ koĂączy..."
PróbowaÂł woÂłaĂŚ, ale oczywiÂście nikt nie mógÂł by usÂłyszeĂŚ krzyków spod powierzchni wody. OgarniaÂła go panika, jednak tlen... nie sprawiaÂł wraÂżenia, jakby dalej uciekaÂł. Nagle wszystko siĂŞ rozjaÂśniÂło. WokóÂł widziaÂł wszystko, co naprawdĂŞ byÂło pod tÂą wodÂą. OpadaÂł na dno, oszoÂłomiony rozglÂądajÂąc siĂŞ naokoÂło. WokóÂł pÂływaÂły ryby, nawet tutaj, pod wodÂą, bÂłyszczÂąc w Âświetle sÂłoĂąca. widziaÂł teÂż kolorowe ma³¿e i inne, piĂŞkne dla oka zjawiska, których nie mógÂł okreÂśliĂŚ. Nie zauwaÂżyÂł nawet, Âże opadÂł na dno i Âże dalej nie koĂączyÂł mu siĂŞ tlen. Nagle coÂś poderwaÂło go do góry. WydostaÂł siĂŞ spod wody, wystrzeliÂł w górĂŞ i opadÂł boleÂśnie na twarde drewno, z którego zbudowane byÂło molo. Nadal byÂł zdumiony tym, co siĂŞ wydarzyÂło.
"To byÂło... niesamowite... " - takie myÂśli rozbrzmiewaÂły bez przerwy w jego gÂłowie.
ZauwaÂżyÂł, Âże ojciec staÂł nad nim, patrzÂąc na niego z uÂśmiechem.
-Teraz to widziaÂłeÂś, prawda?
-Ale... o co...
-WiĂŞc widziaÂłeÂś. To byÂło moje specjalne jutsu. Nie mogÂłeÂś siĂŞ wydostaĂŚ na zewnÂątrz, ale nie traciÂłeÂś tlenu, wiĂŞc zobaczyÂłeÂś prawdziwe piĂŞkno wody. Ale nie mam teraz czasu Ci tego wszystkiego wyjaÂśniaĂŚ. ZrozumiaÂłeÂś to, co miaÂłeÂś zrozumieĂŚ. ChodÂź teraz, matka przeszczepi Ci robaki Argeku.

***

DzieĂą czwarty
-Uhh... Co jest...
ObudziÂł siĂŞ, siadÂł na ÂłóÂżku. ByÂł Âświt. Zacz¹³ przypominaĂŚ sobie wszelkie zdarzenia z popoÂłudnia wczorajszego dnia.
"Ojciec zabraÂł mnie do sali szpitalnej... I tam... Matka rozpoczĂŞÂła ten zabieg... Ale potrzebne byÂło uÂśpienie, wiĂŞc... ObudziÂłem siĂŞ dopiero teraz..."
RozmyÂślania przerwaÂł mu ojciec. WszedÂł do pokoju.
-A wiĂŞc juÂż siĂŞ obudziÂłeÂś - rzekÂł z uÂśmiechem na twarzy. - ÂŚwietnie. Robaki sÂą juÂż w Tobie. A teraz, jeÂśli pozwolisz... ChodÂź. Dalej juÂż nie bĂŞdĂŞ CiĂŞ ĂŚwiczyÂł, musisz poradziĂŚ sobie sam... Ale musisz siĂŞ teÂż pospieszyĂŚ. CoÂś naprawdĂŞ zagraÂża Ukrytej Wiosce LiÂścia... Nie moÂżesz zwlekaĂŚ z naukÂą tej techniki.
"CoÂś naprawdĂŞ zagraÂża... WyglÂąda na to, Âże bĂŞdĂŞ musiaÂł naprawdĂŞ siĂŞ pospieszyĂŚ. "
Po szybkim, maÂłym Âśniadaniu ruszyÂł z powrotem na polanĂŞ. Gdy juÂż tam byÂł, spróbowaÂł wyzwoliĂŚ z siebie robaki. PoprosiÂł je wewnĂŞtrznym gÂłosem o wyjÂście... I poczuÂł dziwne uczucie. NaprawdĂŞ dziwne... Nie przypominaÂło Âżadnego dotychczas mu znanego, nie potrafiÂł okreÂśliĂŚ go ÂżadnÂą nazwÂą, ale po chwili ustaÂło i z jego ciaÂła wyleciaÂły robaki.
ByÂły faktycznie mniejsze niÂż inne. OkazaÂło siĂŞ teÂż, Âże szybsze, gdy nagle zwiaÂły mu sprzed nosa.
-Hej! Co...
"UciekÂły? Jeszcze nigdy nie spotkaÂłem siĂŞ z sytuacjÂą, Âżeby siĂŞ mnie nie sÂłuchaÂły..."
Przypomnia³ sobie jednak s³owa ojca o tym gatunku i uspokoi³ siê. Zacz¹³ czytaÌ dalej.
"A wiĂŞc to tak... SÂą kapryÂśne... Aby zdobyĂŚ nad nimi wÂładzĂŞ... Trzeba je... SCHWYTAÆ? Trzeba je zÂłapaĂŚ... Co do jednego... Nie wiadomo, dlaczego, ale to zawsze dziaÂła i odtÂąd juÂż zawsze siĂŞ sÂłuchajÂą... Ale sÂą maÂłe i szybkie... To nie bĂŞdzie Âłatwe... Ale spróbujĂŞ!"
WywoÂłaÂł wiĂŞc znów robaki. Te z ÂłatwoÂściÂą mu uciekÂły.
"To naprawdĂŞ bĂŞdzie trudne..."
SpróbowaÂł znowu. Tym razem zagrodziÂł im drogĂŞ, one jednak poleciaÂły w drugÂą z ogromnÂą prĂŞdkoÂściÂą. GoniÂł je, wbiegÂł za nimi w obszar zalesiony. ZniknĂŞÂły jednak wÂśród drzew, a on sam uderzyÂł siĂŞ twarzÂą w jedno z nich.
Zirytowany, wróciÂł na polanĂŞ i znów je wywoÂłaÂł. Tym razem byÂł gotowy na manewry : zablokowaÂł im drogĂŞ z jednej, z drugiej strony... WidzÂąc, Âże zaczynajÂą wywijaĂŚ pĂŞtle w powietrzu, nie posuwajÂąc siĂŞ przez chwilĂŞ do przodu, rzuciÂł siĂŞ na nie. One jednak nagle wzleciaÂły wyÂżej i uniknĂŞÂły jego rÂąk, a on upadÂł na ziemiĂŞ. WstaÂł i zacz¹³ siĂŞ rozglÂądaĂŚ : zniknĂŞÂły.
PróbowaÂł jeszcze kilkanaÂście razy. Wreszcie siĂŞ udaÂło - po dÂługiej gonitwie, w której nie dopuszczaÂł, aby uciekÂły w obszar zalesiony, przewidziaÂł wszystkie ich manewry i wreszcie je dorwaÂł, po czym spróbowaÂł znów je wywoÂłaĂŚ...
"Niesamowite, to naprawdĂŞ dziaÂła!"
Tym razem robaki s³ucha³y siê jego ka¿dego rozkazu. Przeczyta³ wiêc ostatni etap w ksi¹¿ce...
"Aha... Tu jest pieczĂŞĂŚ... NaleÂży nasÂłaĂŚ je na cel w postaci na przykÂład klona... "
PrzyzwaÂł wiĂŞc klona i ustawiÂł go na drugim koĂącu polanki.
-Mushi Dama! - krzykn¹³, formuj¹c pieczêÌ.
Poczu³ spory up³yw chakry. Robaki wysz³y z niego ogromn¹ chmar¹, zaczê³y jednak lecieÌ w zupe³nie innym kierunku, ni¿ by³ klon. Okaza³o siê, ¿e kierowanie nimi by³o bardzo trudn¹ spraw¹ - w koùcu jednak siê uda³o. Wyczerpa³ sporo chakry, ale w koùcu dopad³y klona i w kilkanaœcie sekund pozbawi³y go ca³ej chakry. Klon znikn¹³ w chmurze dymu.
-NARESZCIE!
SzczĂŞÂśliwy Akuro wróciÂł triumfalnie do domu, przedtem jednak jeszcze parĂŞ razy przetrenowaÂł technikĂŞ. ByÂł juÂż pewien, Âże jÂą opanowaÂł.

CiĂŞÂżko mi CiĂŞ oceniaĂŚ bo twoja pierwsza nauka jest chyba najdÂłuÂższÂą na tym forum ,a znalazÂłem tam tylko 1 b³¹d ( powtórzyÂł siĂŞ 3 razy). MoÂże kortill tylko dÂłuÂższÂą napisaÂł wiĂŞc naprawdĂŞ moje gratulacje , a to tylko technika A , a nie S . . . WiĂŞc na 100% dostaniesz za to pochwa³ê i technika zaliczona

Wi Dim

---

ImiĂŞ : Akuro
Klan : Aburame
ÂŻywioÂły : Suiton, Raiton.
Techniki : Kage Bunshin no Jutsu, Kawarimi no jutsu, Konchuu Sekkou, Mizuame Nabara, Kekkai Konchuu Bunshin no Jutsu, Kiri-Gakure No Jutsu, Mushi Dama, Kokohi no Jutsu, Soshaku no Jutsu, Mushikame no Jutsu.
Specjalizacje : NinJutsu, GenJutsu.

WiĂŞcej informacji w MOJEJ KARCIE POSTACI

Akuro chce siĂŞ nauczyc

Chidori
Ranga:A
koszt 300

Jest to Technika autorstwa KopiujÂącego Ninja Kakashiego. Po wykonaniu odpowiednich pieczĂŞci skÂładamy dÂłonie i kumulujemy w rĂŞce CharĂŞ, która siĂŞ uwidacznia. Atak ten w zetkniĂŞciu z jak¹œ barierÂą czy przeciwnikiem przebija to w co uderzy. Technika jest stosowana Âżeby zabiĂŚ. Przy jej wykonywaniu sÂłychaĂŚ charakterystyczny Âświergot od, którego wziĂŞÂła siĂŞ nazwa „Âświergot tysiÂąca ptaków”.

DzieĂą pierwszy
Akuro z ponurÂą minÂą przeszedÂł nad trupem przeciwnika. Zabity miaÂł jeszcze otwarte szeroko z przeraÂżenia oczy. MÂłody Aburame czuÂł, jak mĂŞczy go sumienie, ale takie byÂło Âżycie. Przynajmniej teraz, kiedy byÂł missingiem. Westchn¹³. Ów czÂłowiek chciaÂł go przed chwilÂą zabic na czyjeÂś zlecenie.
"Pewnie teraz bĂŞde musiaÂł zabijac peÂłno takich ludzi... Jeszcze gorzej, jeÂśli oni zabijÂą mnie... Z tym wygraÂłem, ale byÂł caÂłkiem niezÂły... Gdybym nie zd¹¿yÂł wykonac Kawarimi, zasypaÂłby mnie jutsu Dotonu i to byÂłby mój koniec. "
Westchn¹³.
"Czyli byÂłem tak blisko Âśmierci... Teraz to bĂŞdzie siĂŞ zdarzac pewnie regularnie... Dobra, muszĂŞ siĂŞ zajÂąc tym ciaÂłem..."
ChwyciÂł martwego czÂłowieka, zarzuciÂł sobie na ramiĂŞ i ruszyÂł skalistym kanionem, kierujÂąc siĂŞ do jednej z pogr¹¿onych w mroku jaskiĂą. WokóÂł byÂły skaÂły i gÂłazy, byÂł to kanion Ame-baka. Tutaj Akuro umówiÂł siĂŞ z ojcem na trening.
"MuszĂŞ Âłazic po wioskach, Âżeby spotkac siĂŞ z rodzinÂą... Ale teraz przebywanie w Ukrytej Wiosce LiÂścia byÂłoby gÂłupie. Ten kanion wydaje siĂŞ najodpowiedniejszy. W sumie to dziwiĂŞ, Âże w ogóle chcÂą siĂŞ ze mnÂą spotykac... Jestem w koĂącu zdrajcÂą rodziny..."
Szed³, pogr¹¿ony takimi ponurymi myœlami, a¿ doszed³ do jaskini. Przekroczy³ jej wejœcie i znalaz³ siê w nieprzeniknionych ciemnoœciach.
"To bĂŞdzie dobre miejsce. "
RzuciÂł trupa na skalistÂą ziemiĂŞ. OdwróciÂł wzrok, by nie patrzec mu w twarz, a szczególnie unikaÂł kontaktu wzrokowego z ciÂągle rozwartymi oczyma. Na oÂślep znalazÂł sporÂą kupkĂŞ gruzu przy Âścianie jaskini. Przesun¹³ jÂą z trudem, po czym poÂłoÂżyÂł na jej miejscu ciaÂło i zasypaÂł je gruzem, po czym
westchn¹³.
"Kolejny czÂłowiek zabity... Ile jeszcze Âżyc bĂŞdĂŞ musiaÂł odebrac?"
OdwróciÂł siĂŞ i wymaszerowaÂł z jaskini. PodszedÂł do jednej ze skaÂł, po czym usiadÂł przy niej. Zacz¹³ odpoczywac przed treningiem. BÂądÂź co bÂądÂź podróÂż przez kilka wiosek aÂż do Ame nie byÂła byle czym, na pewno nie dla niego.
Nagle usÂłyszaÂł huk, a raczej seriĂŞ huków skÂładajÂącÂą siĂŞ z kilkudziesiĂŞciu ów odgÂłosów. WstaÂł natychmiast : wiedziaÂł, Âże gruz spadÂł z jednej ze skaÂł, a to oznaczaÂło, Âże ktoÂś po niej przechodziÂł i przypadkiem go zsypaÂł. SpojrzaÂł w stronĂŞ, z której dochodziÂły odgÂłosy. ByÂła tam skaÂła, na której
przez naprawdĂŞ krótki moment staÂł czÂłowiek. Nie zd¹¿yÂł dostrzec Âżadnych szczegóÂłów, bo bÂłyskawicznie uskoczyÂł w bok.
Akuro spi¹³ wszystkie miĂŞÂśnie. Natychmiast ÂściÂągn¹³ z nóg ciĂŞÂżarki i cisn¹³ je na ziemiĂŞ, po czym pomkn¹³ za skaczÂącym po skaÂłach czÂłowiekiem. WdrapaÂł siĂŞ bÂłyskawicznie na jednÂą ze skaÂł i zacz¹³ za nim gonic. DÂługim treningiem osiÂągn¹³ niedawno tak wielkÂą szybkoÂśc, Âże po zdjĂŞciu ciĂŞÂżarków byÂła
ona wrêcz perfekcyjna dla shinobi. Mkn¹³ za nim, lecz tamten tak¿e by³ szybki, a na dodatek wytrzymalszy, wiêc mêczy³ siê wolniej. Akuro zacz¹³ dyszec i sapac : by³ zmêczony, ale pociesza³o go to, ¿e oboje zbli¿ali siê do koùca kanionu Ame-baka i uciekinier zostanie przyszpilony do œciany. œciga³
go, poniewaÂż myÂślaÂł, Âże moÂże byc to kolejny nasÂłany na niego ninja, który ma za zadanie go zabic lub pojmac. MÂłody Aburame z trudem braÂł kolejne, krótkie oddechy, czuÂł, jak jego organizm mocno protestuje przed dalszym tak szybkim biegem, ale nie zwalniaÂł. WyciskaÂł z siebie wszystko, co mógÂł, razem
ze strugami potu, jakie widac byÂło na jego czerwonej od wysiÂłku twarzy. Wreszcie kanion zakoĂączyÂł siĂŞ. Wróg stan¹³ jak wryty. Zadowolony z najlepszej, jakÂą mógÂł dostac pozycji Akuro uÂśmiechn¹³ siĂŞ, po czym wyrzuciÂł naraz trzy shurikeny i wykonaÂł duÂży skok z rozbiegu. Niemal wyprzedziÂł wyrzucone przez
siebie pociski, przeskoczyÂł przez trzy kamienie i uderzyÂł nogami w plecy... SkaÂłki?
Jego stopy z du¿¹ si³¹ wyl¹dowa³y na ska³ce, jaka pojawi³a siê zamiast wroga.
"[I see you!], Kawarimi!" - pomyÂślaÂł Akuro. Nie zdoÂłaÂł zapanowac nad ciaÂłem i zwaliÂł siĂŞ na twardÂą ziemiĂŞ. OddychaÂł ciĂŞÂżko. CiaÂło niemal nie sÂłuchaÂło jego rozkazów, po prostu nie mógÂł siĂŞ podniesc. Wszystko przez monstrualne zmĂŞczenie.
Wreszcie zdoÂłaÂł skoncentrowac doÂśc siÂły, by wstac, krzyczÂąc z wysiÂłku. I w tym momencie zza skaÂł wyskoczyÂło czterech ludzi. Otoczyli go. KaÂżdy miaÂł na sobie strój podobny do czÂłowieka, którego zabiÂł i ukryÂł w jaskini.
-Mamy go - stwierdziÂł jeden z nich. WyglÂądaÂło na to, Âże byli w peÂłni siÂł, Akuro zaÂś miaÂł ich tylko tyle, Âżeby móc ustac na nogach, a i to ledwo. PoczuÂł, jak ÂżóÂłc dopÂływa mu do ust na samÂą myÂśl o wykonaniu kolejnego wysiÂłku.
"ZÂłapali mnie" - pomyÂślaÂł. - "ByÂł przeraÂżony. "
Nagle, nim Akuro zd¹¿yÂł siĂŞ obejrzec, dwóch z czterech wrogów stanĂŞÂło u obu jego boków i schwytaÂło go za rĂŞce. Trzymali mocno, ale mÂłody Aburame podj¹³ ostatniÂą, desperackÂą próbĂŞ ratunku, szarpnÂąwszy siĂŞ kilka razy. Nic to nie daÂło, prócz tego, Âże odjĂŞÂło mu kolejnÂą czĂŞÂśc energi. PoczuÂł, Âże juÂż nie wytrzyma,
miĂŞÂśnie i nerwy puszczaÂły, powieki zaczĂŞÂły opadac, a Âświat powoli pokrywaÂł mrok... W koĂącu Akuro zawisÂł na rĂŞkach przeciwników : zemdlaÂł.

***

-Uuuuch... Aaarghh... - sapn¹³.
PoruszyÂł lekko rĂŞkoma, a raczej spróbowaÂł... KrĂŞpowaÂły je mocno zaciÂśniĂŞte wiĂŞzy. Powoli otworzyÂł oczy. CzuÂł siĂŞ juÂż zregenerowany, ale takÂże obolaÂły : czuÂł ból w rĂŞkach, nogach i przede wszystkim gÂłowie. RozejrzaÂł siĂŞ.
"Huh... Gdzie ja jestem...?"
Zacz¹³ sobie powoli przypominac... Tymczasem zaobserwowaÂł, Âże jest w jaskini, zimnej, skalistej i oÂświetlonej jedynie ma³¹ lampkÂą. Prócz niego byÂło tu piĂŞciu mĂŞÂżczyzn, w tym jeden drzemaÂł. Sam Akuro byÂł zwiÂązany mocnymi, grubymi sznurami. SpojrzaÂł na rĂŞce, takÂże skrĂŞpowane. Do dÂłoni od dawna nie dochodziÂła krew
i ÂścierpÂły. JĂŞkn¹³ i wówczas przypomniaÂł sobie wszystko. OgarnĂŞÂło go przeraÂżenie.
"ZostaÂłem... zostaÂłem zÂłapany!" - wszystko wokóÂł jakby siĂŞ jeszcze bardziej pociemniÂło, a wyobraÂźnia wspomagana strachem sprawiaÂła, Âże zacz¹³ widziec w rĂŞkach mĂŞÂżczyzn w jaskini noÂże. - "Co oni chcÂą ze mnÂą zrobic? Zabic? A moÂże dowiezc do Konohy? Jedno gorsze od drugiego..."
Zacz¹³ gor¹czkowo myœlec, ale nie zdo³a³na nic wpasc, wiêc po prostu szarpa³ siê w mocnych sznurach. Tak jak jednak w g³êbi œwiadomoœci podejrzewa³, nic to nie da³o. Krople potu zaczê³y sp³ywac mu po twarzy. Mê¿czyŸni byli nieruchomi, niczym pos¹gi, ale wiedzia³, ¿e ¿yj¹, bo od czasu do czasu widzia³
delikatny ruch, niemoÂżliwy do dostrzeÂżenia bez porzÂądnego wytĂŞÂżenia wzroku. MÂłody Aburame czekaÂł. CzekaÂł, a kaÂżda sekunda byÂła jak minuta. Krople potu zamieniÂły siĂŞ w strugi, które laÂły siĂŞ na skalistÂą ziemiĂŞ. ZaciskaÂł mocno zĂŞby i napinaÂł wszystkie miĂŞÂśnie, podejmowaÂł kolejne próby uwolnienia siĂŞ, a mĂŞÂżczyÂźni po prostu
siedzieli...
Nagle caÂła cisza i napiĂŞcie zerwaÂły siĂŞ w jednym momencie. Do Âśrodka z du¿¹ prĂŞdkoÂściÂą wpadÂł jakiÂś mĂŞÂżczyzna, natychmiast wykonujÂąc celnego kopniaka w twarz jednego z pilnujÂących Akuro ludzi. Ten zwaliÂł siĂŞ na ziemiĂŞ. Nieznajomy wykonaÂł wysoki skok do góry i wyrzuciÂł naraz trzy kunaie, z czego dwa celowaÂł w le¿¹cego przeciwnika,
a jeden... w Akuro. MÂłody Aburame zacisn¹³ powieki. ByÂło za póÂźno. To byÂł pewnie kolejny wróg. Nie interesowaÂło go, dlaczego zaatakuje tamtych. Zaraz zginie...
Z zamkniĂŞtymi oczyma czekaÂł na wyrok, który... nie nadszedÂł. OtworzyÂł oczy i rozejrzaÂł siĂŞ. Kunai leÂżaÂł parĂŞ centymetrów od jego dÂłoni.
"Takie chybienie... NiemoÂżliwe, to..."
SpojrzaÂł na przybysza, który teraz zajmowaÂł siĂŞ pozostaÂłymi trzema shinobi. Czwarty czoÂłgaÂł siĂŞ jednak ku niemu, unoszÂąc w rĂŞce kunai.
"Tamten... chciaÂł mi pomóc!"
Nadzieja odÂżyÂła w Akuro. Natychmiast przechyliÂł siĂŞ lekko i chwyciÂł kunai. Liny byÂły grube, ale w koĂącu to byÂły tylko liny i nic wiĂŞcej. Po paru sekundach zostaÂły juÂż przeciĂŞte, jednak ranny doczoÂłgaÂł siĂŞ do "wybawiciela" mÂłodego Aburame... Akuro wstaÂł z miejsca, zrzucajÂąc poprzecinane wiĂŞzy i z kunaiem Âściskanym w rĂŞku na palcach
podszedÂł do czoÂłgajÂącego siĂŞ wroga... DobiÂł go silnym ciosem prosto w serce, uÂżywajÂąc do tego ostrza kunaia.
M³ody Aburame oddycha³ ciê¿ko. Przeciwnicy go spostrzegli, ale chwilowe spojrzenie na niego okaza³o siê wielkim b³êdem... Jego wybawiciel wyci¹gn¹³ b³yskawicznie kunai i zabi³ nim jednego z nich, po czym natychmiast wyci¹gn¹³ z jego cia³a ostrze.
"Taka szybkoÂśc... I ten styl walki... To przeciez jest... Nie, to niemoÂżliwe... ZresztÂą zapytam go po walce. "
Natychmiast napadÂł na czwartego przeciwnika. Ten jednak bez trudu odparÂł jego atak silnym kopniakiem, odrzucajÂąc Akuro aÂż do pogr¹¿onej w mroku Âściany jaskini, tymczasem przybysz zaatakowaÂł go z drugiej strony, ale ten odwróciÂł siĂŞ do niego bÂłyskawicznie i uderzyÂł go mocno w twarz. Od tego ciosu powinien siĂŞ wywrócic,
ale staÂło siĂŞ coÂś zupeÂłnie innego... Po prostu rozpadÂł siĂŞ na chmarĂŞ robaków. I Akuro i przeciwnik spojrzeli zdumionym wzrokiem na miejsce, w którym przed chwilÂą staÂł nieznajomy. Nagle mÂłody Aburame zdaÂł sobie sprawĂŞ, Âże jego podejrzenia byÂły trafne.
"Tata!" - pomyÂślaÂł. - "ZnalazÂł mnie tu... "
Nie myÂślÂąc wiĂŞcej, wstaÂł natychmiast. Teraz byÂł pewien, Âże ma szansĂŞ siĂŞ uratowac. Chmara pozostaÂła po robaczym klonie zaatakowaÂła przeciwnika, zasÂłaniajÂąc mu widocznoÂśc. Akuro natychmiast go przebiÂł. Krew popÂłynĂŞÂła z otwartej rany, jednak tamten ciÂągle ÂżyÂł.
"Nie trafiÂłem w serce. "
SpróbowaÂł trafic znów i nic nie wyszÂło, za to czÂłowiek... WybuchÂł.
WybuchÂł, pozostawiajÂąc po sobie chmarĂŞ ciemnego dymu, odrzucajÂąc silnie poparzonego Akuro na kilka metrów i zabijajÂąc wszystkie robaki.
"To jakieÂś specjalne jutsu..."
Nagle poczuÂł czyiÂś oddech na swoim karku. OdwróciÂł siĂŞ bÂłyskawicznie. Za nim staÂł wróg. Bez dwóch ran, jakie mu zadaÂł.
"To musiaÂło byc jakieÂś specjalnego rodzaju Kawarimi... Albo wybuchowy klon... CoÂś w tym stylu. "
Natychmiast odskoczyÂł na parĂŞ metrów, po czym wyrzuciÂł kunai. Wróg unikn¹³ go z ÂłatwoÂściÂą PogrzebaÂł w torbie... Nie miaÂł torby.
"Szlag by to, zabrali mi ekwipunek. No cóÂż, bĂŞdĂŞ sobie musiaÂł poradzic bez niego. "
Tymczasem przeciwnik zacz¹³ skÂładac pieczĂŞci. Akuro nie mógÂł ich rozpoznac, ale wiedziaÂł, Âże nie moÂże pozwolic wrogowi na ich dokoĂączenie... PodniósÂł z ziemi ciĂŞÂżki doÂśc kamieĂą i cisn¹³ wprost w przeciwnika. To temu jednak nie przeszkodziÂło, uskoczyÂł bÂłyskawicznie, nie przerywajÂąc skÂładania pieczĂŞci.
"KurczĂŞ... On naprawdĂŞ jest niezÂły..."
-Doryuu Heki! - krzykn¹³ przeciwnik.
Z ziemi powstaÂła bÂłotnia, gĂŞsta masa, uformowana w mur odgradzajÂący Akuro od wroga.
"Znam to jutsu... to..."
Pobieg³ natychmiast - chcia³ przebic siê przez b³oto, nim to przybierze pe³n¹ formê Doryuu Heki, ale nie uda³o siê. B³oto zmieni³o siê w tward¹, lit¹ ska³ê.
"Szlag... I co teraz? Muszê dzia³ac szybko, za tym murem mo¿e przygotowywac pole walki... A gdy tam wejdziemy, bêdzie mia³ du¿¹ przewagê..."
Nagle usÂłyszaÂł przedziwny dÂźwiĂŞk. Jeszcze Âżaden taki nie doszedÂł do jego uszu. ByÂł to... Âświergot. Jakby Âświergot olbrzymiej iloÂści ptaków. WsÂłuchaÂł siĂŞ w ten dÂźwiĂŞk, zdawaÂł mu siĂŞ bardzo Âładny i powoli siĂŞ zbliÂżaÂł... MÂłody Aburame obejrzaÂł siĂŞ i zobaczyÂł jego ÂźródÂło. Jego tata biegÂł z du¿¹ szybkoÂściÂą wprost na kamiennÂą ÂścianĂŞ,
a w jego rĂŞku znajdowaÂła siĂŞ wiÂązka potĂŞÂżnych piorunów, które rozÂświetliÂły ca³¹ jaskiniĂŞ.
"Swiergot TysiÂąca Ptaków, Chidori!" - pomyÂślaÂł oszoÂłomiony Akuro.
Tata dobiegÂł do Âściany.
-CHIDORI! - rykn¹³, uderzaj¹c zgromadzonymi piorunami o skalist¹ œcianê.
MÂłody Aburame osÂłoniÂł siĂŞ rĂŞkami. ÂŚciana po prostu siĂŞ rozpadÂła. W Âśrodku pojawiÂła siĂŞ ogromna dziura, wokóÂł niej wszystko siĂŞ rozkruszyÂło i rozrzuciÂło z du¿¹ si³¹ maÂłe, lecz ostre odÂłamki skaÂły. Akuro poczuÂł, jak niektóre z nich trafiajÂą go w rĂŞce i rozcinajÂą mu skórĂŞ. Wreszcie wszystko przystaÂło. W jaskini zapanowaÂła cisza.
Akuro odsÂłoniÂł siĂŞ. ÂŚciany juÂż nie byÂło, a na jej miejscu znajdowaÂła siĂŞ wysoka doÂśc kupa gruzów, wiĂŞkszych i mniejszych. Tata mÂłodego Aburame zbliÂżaÂł siĂŞ powoli do oszoÂłomionego wroga, który siedziaÂł na ziemi. Jak siĂŞ spodziewali, zacz¹³ rozkÂładac wybuchowe notki, ale udaÂło mu siĂŞ wyÂłoÂżyc tylko dwie. ChciaÂł je zdetonowac, lecz
tata Akuro natychmiast u¿y³ Kawarimi no Jutsu z ma³¹ ska³k¹ za przeciwnikiem i znalaz³ siê za jego plecami, unieruchomiwszy go w jednym miejscu.
-Zdetonujesz je teraz? - spytaÂł spokojnie, siĂŞgajÂąc po kunai i przykÂładajÂąc go do gardÂła wroga.
Przeciwnik skrzywiÂł siĂŞ. Nie odpowiedziaÂł.
-Rozumiem, jednak nie. - uœmiechn¹³ siê. - W porz¹dku, teraz powiesz mi, dlaczego porwa³eœ Akuro.
Wróg milczaÂł, zacisn¹³ powieki.
-W porzÂądku - zaÂśmiaÂł siĂŞ tata. - Akuro! - zawoÂłaÂł syna.
MÂłody Aburame podszedÂł.
-Przytrzymaj go na chwilĂŞ.
WrĂŞczyÂł mu kunai i przekazaÂł przeciwnika, który zakl¹³ ostro. Akuro nie zwróciÂł na to uwagi, zaÂś jego tata stan¹³ naprzeciwko wroga. PochyliÂł siĂŞ lekko nad ziemiÂą, zÂłapaÂł siĂŞ lewÂą rĂŞkÂą za prawÂą w Âłokciu... W tej pozie zacz¹³ wytwarzac w prawej dÂłoni Chidori. Z poczÂątku niewielkie pioruny formowaÂły siĂŞ w du¿¹ kulĂŞ bÂłyskawic, które sprawiÂły,
Âże wnĂŞtrze jaskini ponownie byÂło jasne. Znów rozlegÂł siĂŞ ten piĂŞkny dÂźwiĂŞk.
"Niesamowite... Chidori, jutsu Hatake Kakashiego rangi A... Nie wiedziaÂłem, Âże tata potrafi je wykonac..."
Nie zafascynowaÂł go tylko ten dÂźwiĂŞk, ale i caÂłe jutsu, jutsu potrafiÂące rozwalic tak wielkÂą kamiennÂą ÂścianĂŞ...
"CoÂś takiego niezmiernie by mi siĂŞ przydaÂło. " - zmarkotniaÂł. - "Ale mam chakrĂŞ typu Suiton, nie Raiton. ChociaÂż, jestem juÂż Missingiem, to pora na odkrycie kolejnej natury chakry..."
WyobraziÂł sobie, jak wspaniale by byÂło miec naturĂŞ chakry Raiton i nauczyc siĂŞ Chidori, choc na myÂśl, Âże wÂłaÂściwie moÂże miec kaÂżdÂą innÂą naturĂŞ, ponownie jego entuzjazm lekko opadÂł.
Tymczasem na twarzy schwytanego przeciwnika pojawiÂło siĂŞ przeraÂżenie. ZbladÂł, przeÂłykajÂąc gÂłoÂśno ÂślinĂŞ. Usilnie próbowaÂł siĂŞ uÂśmiechnÂąc.
-I co teraz robisz? To jutsu zabija na miejscu, sÂądzisz, Âże z mojego ciaÂła wydobĂŞdziesz jakieÂś informacje?
-To jutsu zabija na miejscu, masz racjĂŞ - powiedziaÂł z uÂśmiechem ojciec Akuro. - ale mogĂŞ byc bardziej kreatywny.
Wróg zbladÂł jeszcze bardziej i szarpn¹³ siĂŞ gwaÂłtownie, ale mÂłody Aburame trzymaÂł go mocno. Tata zbliÂżyÂł siĂŞ do zÂłapanego przeciwnika i zacz¹³ lekko, powoli przystawiac Chidori do jego brzucha. Krople potu spÂływaÂły po twarzy wroga, która przybraÂła niemal bia³¹ barwĂŞ i bardzo rozpaczliwy wyraz. Szeroko otwarte oczy z przeraÂżeniem patrzyÂły siĂŞ
na piorunowÂą kulĂŞ, która zbliÂżaÂła siĂŞ i zbliÂżaÂła...
-AAAAAARGGHHH! - rykn¹³ cz³owiek, szarpi¹c siê niesamowicie gwa³townie. Z jego brzucha sp³ywa³y krople krwi, ubranie zosta³o przerwane.
-Powiesz mi teraz, czy mam przyÂłoÂżyc raz jeszcze?
-N-nic nie powiem!
Ojciec wykonaÂł swojÂą groÂźbĂŞ, mÂłody Aburame tym razem z trudem utrzymaÂł szarpiÂącego siĂŞ shinobi.
"Przez jego narzÂądy wewnĂŞtrzne przechodzÂą bÂłyskawice..." - sama ta myÂśl powodowaÂła, Âże Akuro z lekka wspóÂłczuÂł zÂłapanemu.
Trzeba byÂło powtórzyc torturĂŞ jeszcze trzykrotnie.
"Jaki on twardy" - pomyÂślaÂł peÂłny podziwu mÂłody Aburame. WidziaÂł otwartÂą juÂż ranĂŞ, ÂściekajÂącÂą z niej krew, a takÂże niektóre narzÂądy le¿¹ce na ziemi, które wyÂładowaniami maÂłych bÂłyskawic zostaÂły wyrzucone z organizmu schwytanego. Pot laÂł siĂŞ strugami po twarzy wroga.
-Teraz coÂś powiesz?
-D-dobra... - jêkn¹³ przeciwnik. - T-tylko przestaù...
Pioruny zniknĂŞÂły z rĂŞki ojca.
=W-wiĂŞc... PrzysÂłaÂł m-mnie tu pewien czÂłowiek...
-Z jakiej wioski? - twardym gÂłosem spytaÂł tata Akuro.
-Z... z Âżadnej... Ale jego dom znajduje siĂŞ niedaleko Kiri... J-jestem jego...
-JesteÂś jego najemnikiem, juÂż rozumiem.
-N-nie... Synem...
-Synem?
-Tak... Tak jak tamci trzej... ZatrudniÂł nase, bo nie c-chiaÂł pÂłacic najemnikom. A chciaÂł siĂŞ wzbogacic na nagrodzie z-za tego chÂłopaka...
-Nie ma to jak kochajÂący ojciec.
W sercu Akuro pojawiÂł siĂŞ smutek. ZgasiÂł go jednak, upominajÂąc siĂŞ : "Ten czÂłowiek chciaÂł CiĂŞ zabic. "
-No cóÂż - rzekÂł ojciec mÂłodego Aburame. - Lepiej bĂŞdzie dla Ciebie, jeÂśli szybko zakoĂączĂŞ Twój Âżywot.
Wróg nie odpowiedziaÂł, nie drgn¹³ nawet. W dÂłoni ojca ponownie uformowaÂło siĂŞ Chidori objawiajÂąc siĂŞ z tym samym, fascynujÂącym ciÂągle dla Akuro mimo dwukrotnego juÂż sÂłyszenia go dÂźwiĂŞkiem. UderzyÂł szybko i mocno. Wróg szarpn¹³ siĂŞ po raz ostatni, tak mocno, Âże mÂłody Aburame z trudem go utrzymaÂł, po czym skonaÂł. Akuro puÂściÂł go, pozwalajÂąc ciaÂłu opaÂśc
na skalist¹ ziemiê. W ciele znajdowa³a siê ogromna dziura. Akuro drgn¹³.
"Co za potĂŞÂżne Jutsu... MuszĂŞ, muszĂŞ siĂŞ go nauczyc..."
SpojrzaÂł na tatĂŞ. ZapadÂła cisza, podczas której patrzyli na siebie.
-DziĂŞki - odezwaÂł siĂŞ pierwszy Akuro.
-Nie ma za co.
-Nie ma? UratowaÂłeÂś mi Âżycie.
-NiewaÂżne... WaÂżne, Âże ich pokonaliÂśmy. - spojrzaÂł ponuro na cztery ciaÂła. - Taka jest konsekwencja... Bycia missingiem...
-Taak...
Przez chwilê milczeli, pogr¹¿eni w rozmyœleniach, po czym tata odezwa³ siê pierwszy.
-Dzisiaj jesteÂśmy juÂż zbyt wyczerpani na trening. ZresztÂą to, co przed chwilÂą zrobiliÂśmy, byÂło dostatecznym treningiem. Skoro w Ame CiĂŞ jeszcze nie ÂścigajÂą, poszukajmy Twojego ekwipunku, pochowajmy te ciaÂła i pójdÂźmy do jakiegoÂś baru. Dawno ze sobÂą nie rozmawialiÂśmy...
Akuro przytakn¹³.

***

DzieĂą drugi
WspaniaÂły zapach drzew unosiÂł siĂŞ w powietrzu, wiatr potrzÂąsaÂł ich liÂścmi. SÂłoĂące majestatycznie unosiÂło siĂŞ na niebie, oblewajÂąc swymi ciepÂłymi promieniami ca³¹ ³¹kĂŞ. Pogoda byÂła równie piĂŞkna, jak to miejsce. Kolorowa od porastajÂących jÂą róÂżnokolorowych kwiatów i drzew o róÂżnych rozmiarach ³¹ka byÂła jednym z najÂładniejszych miejsc, jakie widziaÂł mÂłody Aburame.
Stali na ³¹ce znajduj¹cej siê w Kusie, Ukrytej Wiosce Trawy. Nie mogli zbyt d³ugo pozostawac w Ame, poniewa¿ ich obecnosc zosta³a by odkryta. Tutaj jeszcze nikt ich nie zna³ i znaleŸli zupe³nie puste, œwietne na trening miejsce.
-To co, od czego zaczynamy? - spytaÂł Akuro.
-Zaczniemy od odkrycia natury Twojej chakry, mówiÂłeÂś, Âże bardzo Ci siĂŞ do tego spieszy... JeÂśli okaÂże siĂŞ, Âże to Raiton, wycwiczymy podstawowo kontrolĂŞ tÂą chakrÂą, a potem powiem Ci, jak dalej trenowac... I wrócĂŞ do Konohy.
Akuro posmutniaÂł.
=Musisz?
-Owszem. W wiosce mogÂą zaczÂąc coÂś podejrzewac, jeÂśli nie bĂŞdzie mnie zbyt dÂługo. PoinformowaÂłem ich, Âże jestem na misji rangi A, a moÂże ona trwac nawet miesiÂąc - tyle, ile prawdopodobnie potrzebujemy - i wtedy muszĂŞ wrócic, jeÂśli bĂŞdĂŞ jeszcze dÂłuÂżej, domyÂślÂą siĂŞ, Âże coÂś jest nie tak...
-Taak... OdtÂąd pewnie bĂŞdziemy musieli siĂŞ tak spotykac, po kryjomu, nie?
-Niestety to prawda, ale takie jest Âżycie... przestĂŞpcy. Dobrze, koniec gadki! Zabieramy siĂŞ za trening!
-ÂŚwietnie! - mÂłody Aburame ucieszyÂł siĂŞ, Âże bĂŞdzie mógÂł przestac myÂślec o ponurych rzeczach.
-Dobra... - tata Akuro pogrzeba³ w kieszeni i wyci¹gn¹³ karteczkê. Wygl¹da³a na zwyk³¹, pust¹ kartkê.
-Co to?
-Specjalny papier... Z drzewa, które hodowane byÂło tak, aby odczuwac kaÂżdÂą najmniejszÂą drobinkĂŞ chakry. To dziĂŞki niemu shinobi moÂże poznac ÂżywioÂł swojej chakry... JeÂśli ów ÂżywioÂłem jest Raiton, kartka zgniecie siĂŞ, jeÂśli Suiton - zmoczy, jeÂśli Katon - spali siĂŞ, jeÂśli Doton - rozpadnie siĂŞ na maÂłe, skalne drobinki, jeÂśli Fuuton - zostanie przerwana.
-Tak, pamiĂŞtam... Na takim papierze odkryÂłem swojÂą chakrĂŞ Suiton.
-Dobrze, podejdÂź...
Akuro podszed³ bli¿ej i wzi¹³ kartkê.
-Skup chakrĂŞ i przekaÂż jÂą do kartki.
-W porzÂądku...
SkupiÂł siĂŞ, co byÂło trudne przy narastajÂącym podnieceniu. PoczuÂł uciekajÂącÂą chakrĂŞ, gdy przekazywaÂł jÂą kartce.
"JuÂż zaraz siĂŞ dowiem..."
CzekaÂł. Choc byÂło to piĂŞc sekund, zdawaÂło mu siĂŞ niemiÂłosiernie ciÂągnÂąc, a kropelka potu spÂływaÂła po czole.
Kartka zgniotÂła siĂŞ.
-Taaak! - krzykn¹³ radoœnie Akuro. - To Raiton, Raiton!
-Owszem - skwitowaÂł z uÂśmiechem tata. - Masz teraz dwie takie same natury chakry jak ja.
-Hehe... Tak...
"Teraz bĂŞdĂŞ mógÂł siĂŞ nauczyc tego wspaniaÂłego jutsu. Chidori, ÂŚwiergot TysiÂąca Ptaków... " - przypomniaÂł sobie, jak wyglÂądaÂła kamienna Âściana po stykniĂŞciu siĂŞ z atakiem Chidori. - "Co za potĂŞga... Raiton jest naprawdĂŞ dobry..."
-W porz¹dku - rzek³ ojciec. - Teraz mo¿emy rozpocz¹c trening Twojego nowego ¿ywio³u chakry. Na pocz¹tek... - ponownie siêgna³ po kieszeni, po czym wyci¹gn¹³ kolejny kawa³ek papieru i wrêczy³ go Akuro. - ...to jest papier. Zwyk³y, z tamtym posz³o Ci ³atwo, poniewa¿ wyczuwa³ nawet leciutk¹ chakrê. Tutaj bêdziesz potrzebowa³ du¿o wiêcej si³y. Musisz zgnieœc chakr¹ typu Raiton
ten kawaÂłek papieru... Wbrew pozorom to bardzo trudne. Najszybsi uczÂą siĂŞ opanowywac naturĂŞ chakry w miesiÂąc.
-No tak... Opanowywanie Suitonu zajĂŞÂło mi trzy miesiÂące...
-To przeciĂŞtny wynik. Ale jeÂśli siĂŞ postarasz, uzyskasz tym razem lepszy.
MÂłody Aburame podniósÂł gÂłowĂŞ.
-Tak. Uda siĂŞ.
-wiĂŞc próbuj.
Akuro poÂłoÂżyÂł papier na prawej dÂłoni i zacz¹³ siĂŞ w niego intensywnie wpatrywac. SkupiÂł siĂŞ i wyciszyÂł, przymruÂżyÂł oczy... I zacz¹³ przekazywac do niego chakrĂŞ. CzuÂł, jak ucieka, ale nie widziaÂł Âżadnych skutków. SkupiÂł siĂŞ jeszcze bardziej i przekazaÂł wiĂŞkszÂą iloÂśc chakry. Energia wylatywaÂła z jego organizmu, ale nie pojawiaÂła siĂŞ wcale w papierze... Lub nic mu nie robiÂła.
Tata dawaÂł mu wskazówki, informowaÂł go, Âże chakra, jakÂą przekazuje, idzie w nicoÂśc, zamiast do papieru i upominaÂł, aby bardziej siĂŞ skupiaÂł. MÂłody Aburame dawaÂł z siebie wszystko... Ale papier nawet siĂŞ nie ruszyÂł. Po wielu próbach zacz¹³ dyszec ciĂŞÂżko - wyczerpaÂł sporo chakry.
-Zmêczy³em siê - sapn¹³.
-Tak jak myœla³em... - mrukn¹³ tata. Wyci¹gn¹³ z kieszeni niewielk¹ kapsu³kê. Otworzy³ j¹ i wyci¹gn¹³ z jej wnêtrza niewielk¹, czerwon¹ pigu³kê. - Pigu³ka ze skrzepniêt¹ krwi¹, to powinno dodac Ci chakry. I nie marnuj jej ju¿ tyle, przekazuj ma³e iloœci.
Akuro pokiwaÂł gÂłowÂą, po czym wzi¹³ piguÂłkĂŞ i poÂłkn¹³ jÂą natychmiast. PoczuÂł, jak zawartoÂśc tabletki pobudza i oÂżywia jego organizm, likwidujÂąc zmĂŞczenie. PodziĂŞkowaÂł w duchu twórcy tych piguÂłek, po czym kontynuowaÂł trening.
PrzekazywaÂł w skupieniu maÂłe iloÂści chakry do papieru. Jednak, mimo wytĂŞÂżonego wzroku, nie zobaczyÂł nawet najmniejszego ruchu listka.
"To trudne... Trudniejsze, niÂż myÂślaÂłem... Ale nie mogĂŞ siĂŞ poddac... Nie... "
WalczyÂł z samym sobÂą. Bardzo chciaÂł juÂż przerwac nudne i monotonne, a zarazem bardzo mĂŞczÂące zajĂŞcie. KaÂżda sekunda zdawaÂła siĂŞ minutÂą, minuta godzinÂą. Drobne kropelki potu na twarzy Akuro zmieniÂły siĂŞ w ciĂŞÂżkie, duze krople, a póÂźniej w grube strugi potu ÂświadczÂącego o ogromnym zmĂŞczeniu.
-Nie daÂłbyÂś mi jeszcze jednej tabletki? - wysapaÂł mÂłody Aburame.
-Nie, to by Ci tylko zaszkodziÂło. Druga tabletka w jednym dniu powoduje kaca i niepeÂłne zregenerowanie chakry. Wiesz, Âże to pierwsze przeszkadza w koncentracji...
-Taa...
Ze smĂŞtnÂą minÂą kontynuowaÂł trening. ByÂło juÂż póÂźne poÂłudnie, sÂłoĂące bĂŞdÂące jeszcze niedawno wysoko nad horyzontem, teraz zniÂżaÂło siĂŞ gwaÂłtownie ku niemu. Akuro z trudem zbieraÂł siĂŞ do kupy po kaÂżdej stracie determinacji, posiÂłkujÂąc siĂŞ przypomnieniami o tym, jak wspaniaÂłe jutsu jest Chidori.
"MuszĂŞ to zrobic, aby siĂŞ go nauczyc... MuszĂŞ... MuszĂŞ... "
-...muszê! - rykn¹³. Krzyk odbi³ siê echem po okolicy.
Tata spojrzaÂł na niego spokojnie, ale milczaÂł - dobrze wiedziaÂł, Âże przy frustrujÂącym, dÂługim i mĂŞczÂącym treningu to siĂŞ zdarza. Akuro opadÂł na kolana, dyszÂąc ciĂŞÂżko.
-JesteÂś mĂŞÂżczyznÂą, czy nie? - spytaÂł ojciec z uÂśmiechem.
-D-daj spokój... Nie dam r-rady... - po chwili jednak po raz kolejny zdoÂłaÂł przywrócic sobie determinacji. Bez sÂłowa i z trudem podniósÂł siĂŞ z ziemi i kontynuowaÂł trening. TrenowaÂł jeszcze do wieczora, kiedy nie wytrzymaÂł i po prostu zemdlaÂł.

***

DzieĂą trzeci
Akuro otworzy³ oczy. Przetar³ je, lekkie mgie³ki zniknê³y. Wczorajszy ciê¿ki trening i ca³kowite wyczerpanie si³ spowodowa³o, ¿e budz¹c siê, nie do koùca wiedzia³, gdzie jest. Po chwili jednak rozpozna³ ³¹kê w Kusie oraz przypomnia³ sobie przebieg wczorajszego dnia.
"Wow, musia³em wyczerpac ca³¹ chakrê... NieŸle..."
Wsta³ powoli do pozycji siedz¹cej. Ziewn¹³ przeci¹gle. By³ bardzo wczesny ranek.
-No, nareszcie wsta³eœ - mrukn¹³ tata, siedz¹cy nieopodal na trawie. Prze¿uwa³ jeszcze jakieœ jedzenie, a obok le¿a³ pusty ju¿ talerz. - Jesteœ g³odny?
-Owszem...
-Masz, zrobi³em Ci œniadanie - wzi¹³ le¿¹cy nieopodal talerz i poda³ go m³odemu Aburame. Znajdowa³y siê na nim trzy kromki chleba oraz niewielki kawa³ek szynki i trochê sera.
-Takie maÂłe? - spytaÂł zawiedziony Akuro.
-Nie moÂżesz byc nasyconym podczas treningu, to szkodzi koncentracji. I nie jĂŞcz, jesteÂś shinobi czy nie?
-Ta...
M³ody Aburame wzi¹³ talerz i spa³aszowa³ szybko to, co na nim le¿a³o. Nadal by³ g³odny.
-GÂłód teÂż przeszkadza w koncentracji - zauwaÂżyÂł.
-Nie, wcale nie przeszkadza. Motywuje. Rozmiar Twojego obiadu bĂŞdzie zaleÂżaÂł od tego, czy poczynisz jakieÂś postĂŞpy.
-Cooo?
-Bez marudzenia, wstawaj i trenuj...
Akuro ze spuszczonÂą gÂłowÂą wstaÂł, wzi¹³ kawaÂłek papieru, na którym miaÂł cwiczyc i rozpocz¹³ trening.

TrzydzieÂści dni póÂźniej... Czyli dzieĂą trzydziesty trzeci
Od tamtego dnia jeszcze przez caÂły miesiÂąc tata trenowaÂł mÂłodego Aburame. ByÂł to ostry, surowy i wyczerpujÂący trening, który zawsze zakaĂączaÂł siĂŞ utratÂą przytomnoÂści z wyczerpania lub nagÂłym zaÂśniĂŞciem, a to zawsze zdarzaÂło siĂŞ pod wieczór. NastĂŞpnego dnia trening byÂł kontynuowany, z marnym Âśniadaniem i tak samo marnym obiadem. Ojciec ciÂągle motywowaÂł mÂłodego Aburame do intensywniejszego
treningu mówieniem o wiĂŞkszym obiedzie, ale nie udawaÂło siĂŞ, aÂż wreszcie, tamtego dnia, koĂączÂącego miesiÂąc...
Sta³, kilkanascie minut po rozpoczêciu treningu, skupiony i wpatrzony w kawa³ek papieru, a jednoczeœnie wyluzowany - w¹tpi³, ¿e tamtego dnia siê uda. Przekazywa³ jak codziennie chakrê do papieru, ale zaobserwowa³ dziwn¹ rzecz. Chakra nie ucieka³a ju¿ nie wiadomo gdzie. Nasta³o jakieœ dziwne po³¹czenie miêdzy nim, a papierem - chakra trafia³a do niego lub wraca³a do Akuro. Podniecony ch³opak
zacz¹³ przekazywac wiêksze iloœci i wk³adac ca³¹ energiê w zgniecienie papieru. Papier nie uleg³ ca³kowitemu zgnieceniu, lecz widac by³o, ¿e znacznie siê poruszy³.
-Yeah! - zakrzykn¹³ Akuro. Tata ca³y czas go obserwowa³, wiêc widzia³ ten wyczyn.
-No cóÂż, dzisiaj dostaniesz wiĂŞcej na obiad. A teraz trenuj dalej.
-Dalej? MyÂślaÂłem, Âże... jakaÂś przerwa...
-Nie. Triumf powinien dodac Ci siÂły, trenuj dalej.
Akuro westchn¹³ ciĂŞÂżko i zabraÂł siĂŞ do dalszego treningu. PrzekazywaÂł chakrĂŞ do papieru, po czym usiÂłowaÂł zgniatac go bardziej. WyszukiwaÂł wzrokiem miejsca, w których powinien nagiÂąc, aby papier zgniótÂł siĂŞ caÂłkiem i przekazywaÂł tam wiĂŞcej chakry, ale to do niczego nie prowadziÂło. Do niczego prócz mozolnego, bardzo powolnego posuwania siĂŞ do przodu, które byÂło ledwo zauwaÂżalne i przychodziÂło
z duÂżym wydatkiem chakry. MÂłody Aburame nie traciÂł jednak nadziei, przypominajÂąc sobie o wczeÂśniejszym wyczynie i wytrwale trenowaÂł aÂż do popoÂłudnia. Widac byÂło, Âże papier jest juÂż bardziej zgniecony - choc jeszcze nie caÂłkiem, to posun¹³ siĂŞ o centymetr, co byÂło sporym wyczynem, patrzÂąc na to, Âże podczas caÂłego wczeÂśniejszego miesiÂąca Akuro nie mógÂł go zmusic do Âżadnego, najmniejszego ruchu.
Po kilku jeszcze próbach poszli zjeÂśc obiad, który ku zawodzie Akuro wcale nie byÂł taki znowu duÂży, jak myÂślaÂł. Z póÂłpeÂłnym brzuchem zacz¹³ trenowac dalej. ByÂł wytrwaÂły, próbowaÂł sobie wyobrazac niewielkie ÂścieÂżeczki na papierze, które doprowadzajÂą jego chakrĂŞ do odpowiednich miejsc i tam jÂą zostawiajÂą, po czym chakra napiera na papier i zgniata go... Jednak nie wszystko wychodziÂło. Akuro
mĂŞczyÂł siĂŞ niemiÂłosiernie, bo zmarnowaÂł dzisiaj wiĂŞcej chakry niÂż jakiegokolwiek dnia treningu, a mimo to nie chciaÂł skoĂączyc, przypominajÂąc sobie o dzisiejszym wyczynie.
"ZrobiĂŞ to, dam radĂŞ, jeszcze raz, jeszcze raz..."
UsiÂłowaÂł sobie przypomniec, jak wtedy to zrobiÂł, ale nic nie przychodziÂło mu do gÂłowy. Wreszcie padÂł na kolana, upuszczajÂąc papier.
-Nie... To siê nie uda... - warkn¹³.
-ZawiodÂłeÂś mnie.
-Co...?
Akuro podniósÂł gÂłowĂŞ. Jeszcze tego mu brakowaÂło. Surowe oczy ojca patrzyÂły na niego z duÂżym wyrzutem.
-Po prostu mnie zawiodÂłeÂś. MyÂślaÂłem, Âże jako mój syn dasz radĂŞ.
-Ej... Zaraz, dzieĂą siĂŞ jeszcze nie skoĂączyÂł... Nie...
Z nowÂą determinacjÂą mÂłody Aburame wstaÂł na równe nogi i zacz¹³ znów cwiczyc. Pozornie szÂło mu tak samo, ale teraz podtrzymywaÂła go jakaÂś wewnĂŞtrzna siÂła, niemoÂżliwa do pokonania Âżadnym zmĂŞczeniem - byÂła to nadzieja. PosuwaÂł siĂŞ do przodu, powoli, ale posuwaÂł. KawaÂłek papieru zgniataÂł siĂŞ coraz bardziej i bardziej... TrenowaÂł do póÂźnej nocy, jeszcze nigdy tak dÂługo nie udaÂło mu siĂŞ ustac na nogach.
Zmêczenie przenika³o ca³e jego cia³o, wszystkie jego miêœnie b³aga³y o to, by pozwolic im odpocz¹c, ale Akuro wci¹¿ je napina³ i utrzymywa³ siê przy przytomnoœci. By³ zdeterminowany. I wreszcie, o trzeciej w nocy, trening siê zakoùczy³. Kawa³ek papieru zosta³ zgnieciony. Akuro patrzy³ na to jak na cud, ale nie mia³ ju¿ si³y, aby siê cieszyc. Zwali³ siê na ziemiê i zasn¹³ natychmiast, jednak przez
momencik, kiedy jego oczy byÂły jeszcze otwarte, widziaÂł uÂśmiechniĂŞtÂą twarz ojca.

***

DzieĂą trzydziesty czwarty
Wiatr powiewaÂł lekko, mierzwiÂąc mÂłodemu Aburame wÂłosy. WokóÂł rozlegaÂł siĂŞ szum liÂści drzew. Akuro ziewn¹³ i usiadÂł na kocu, pod którym spaÂł. Poranek byÂł szary i zimny. RozejrzaÂł siĂŞ, ale taty nigdzie nie byÂło. Zamiast tego zobaczyÂł karteczkĂŞ. SiĂŞgn¹³ po niÂą i przeczytaÂł :
"WróciÂłem do Konohy, tak jak mówiÂłem, nie zd¹¿yÂłem siĂŞ poÂżegnac. Twój dalszy trening bĂŞdzie polegaÂł na zamienieniu chakry natury Raiton w piorun i skierowania go w drzewo, ska³ê lub podobny obiekt. OczywiÂście musisz to zrobic, kiedy bĂŞdzie burza, nie da siĂŞ wywoÂłac pioruna znikÂąd. PamiĂŞtaj, Âżeby uwaÂżac. Nie pozostawaj zbyt dÂługo w jednym miejscu, opuÂśc KusĂŞ i udaj siĂŞ do Iwy. DowiedziaÂłem siĂŞ, Âże tam bĂŞdziesz bezpieczny.
W zawiniÂątku obok kartki zostawiÂłem Ci prowiant.
Tata"
M³ody Aburame posmutnia³. W g³êbi duszy wiedzia³, ¿e ten dzieù bêdzie musia³ nadejœc, ale ju¿ prawie o nim zapomnia³. Spojrza³ na zawini¹tko obok kartki. Odwin¹³ je z szarego materia³u. W œrodku by³y trzy bochenki chleba, trochê miêsa oraz dwie butelki wody. Po¿ywi³ siê trochê, po czym zacz¹³ siê zbierac.
"MuszĂŞ jak najwczeÂśniej stÂąd wiac, faktycznie zostawaliÂśmy tu za dÂługo... Jest pochmurnie, zanosi siĂŞ na burzĂŞ, wiĂŞc byc moÂże zacznĂŞ trenowac juÂż dzisiaj " .
WziÂąwszy wszystkie swoje rzeczy, wymaszerowaÂł z polanki, po czym z Kusy.
Po paru godzinach stan¹³ juÂż na równinie Sabatoth. ByÂła pusta, posĂŞpna. WraÂżenie tego drugiego jeszcze podkreÂślaÂło szare niebo przesÂłoniĂŞte przez gĂŞste chmury.
"Ponure miejsce..."
CaÂła równina byÂła ze skaÂły, tu i ówdzie byÂło widac gÂłazy. ByÂło tu sporo miejsc do ukrycia siĂŞ jak na równinĂŞ.
"To byÂłoby dobre miejsce na walkĂŞ. Ale mam nadziejĂŞ, Âże do niej nie dojdzie... Niby nikt nie wie, Âże jestem w Iwie, ale... W Ame teÂż nikt mnie nie znaÂł..."
Nagle zaczĂŞÂło ogarniac go narastajÂące uczucie niepokoju. MiaÂł wraÂżenie, Âże ktoÂś go Âśledzi.
"To paranoja... Uspokój siĂŞ, nie wszĂŞdzie jesteÂś zagroÂżony..."
StaraÂł siĂŞ uspokoic i wyciszyc, ale mu nie wychodziÂło. Ta równina mu siĂŞ nie podobaÂła, sprawiaÂła zÂłe wraÂżenie i straszyÂła samym wyglÂądem, a moÂże to jego wyobraÂźnia tak jÂą kreowaÂła? JeÂśli tak, nie potrafiÂł jej opanowac. Co chwila oglÂądaÂł siĂŞ za siebie, pewien, Âże sÂłyszaÂł tuÂż za swymi plecami kroki. ChcÂąc siĂŞ wreszcie oderwac od ponurych myÂśli jeszcze podÂżegajÂących wyobraÂźniĂŞ, zacz¹³ szukac odpowiedniej
skaÂły lub gÂłazu na trening.
"BĂŞdĂŞ musiaÂł skierowac w to coÂś piorun... Nie za bardzo mi siĂŞ to podoba, wspomniawszy, ile zajĂŞÂło mi samo zgniecenie malutkiego kawaÂłka papieru... MiesiÂąc, wiĂŞc ile zajmie wywoÂłanie pioruna? Trzy? Cztery? A nauka Chidori? Ech... MogĂŞ juÂż wtedy nie Âżyc. "
Choc nie chciaÂł o tym myÂślec, byÂła to prawda. Teraz, gdy byÂł zdrajcÂą wioski, caÂły czas mógÂł zginÂąc.
"No dobrze, ale trzeba zaczÂąc od razu... Jestem wypoczĂŞty. Ta skaÂła bĂŞdzie chyba dobra..."
PodszedÂł do sporej skaÂły.
"Przynajmniej jest duÂża, moÂże chociaÂż z trafieniem w niÂą tym piorunem nie bĂŞdĂŞ miaÂł problemów..."
UsiadÂł naprzeciw obiektu swego treningu i spojrzaÂł w niebo.
"Teraz muszĂŞ czekac na burzĂŞ... CoÂś mi podpowiada, Âże niedÂługo siĂŞ rozpĂŞta... Zapewne te chmury. "
CzekaÂł parĂŞ godzin, zajmujÂąc rĂŞce wszystkim, co mu w nie wpadÂło. BawiÂł siĂŞ puginaÂłem, cwiczyÂł walkĂŞ ÂłaĂącuchem, udawaÂł siĂŞ na spacery w celu obeznania terenu równiny, a pomiĂŞdzy tego typu czynnoÂściami niemiÂłosiernie siĂŞ nudziÂł. Jednak wreszcie, spomiĂŞdzy gĂŞstych chmur wiszÂących nad niebem, zaczĂŞÂły wyciekac krople deszczu. Deszcz z poczÂątku byÂł spokojnÂą, lekkÂą mÂżawkÂą, po chwili zamieniÂł siĂŞ w gĂŞstÂą ulewĂŞ, zaÂś malutkie kropelki
staÂły siĂŞ strugami. Na burzĂŞ nie trzeba byÂło dÂługo czekac - po dziesiĂŞciu minutach ulewy, podczas których Akuro niemiÂłosiernie zmókÂł, zaczĂŞÂły rozlegac siĂŞ gÂłoÂśne grzmoty. BÂłyski oÂświetlaÂły co chwila pogr¹¿onÂą w mroku równinĂŞ, która wyglÂądaÂła teraz jeszcze bardziej ponuro i groÂźnie. Kilka razy Akuro zobaczyÂł uderzajÂący jakieÂś kilkaset metrów od jego miejsca pobytu piorun.
"Burza jest blisko, bardzo dobrze..."
SkierowaÂł oczy ku zachmurzonemu niebu.
"MuszĂŞ przelac chakrĂŞ do jednego z piorunów, objÂąc nad nim kontrolĂŞ i uderzyc wprost w ska³ê... "
PowtarzajÂąc to ciÂągle w myÂślach, skupiÂł siĂŞ i zacz¹³ przelewac chakrĂŞ. WyobraÂżaÂł sobie ÂżyÂłki, przez które przepÂływaÂła jego chakra. ÂŻyÂłki wbijaÂły siĂŞ miĂŞdzy gĂŞste chmury i dostawaÂły siĂŞ do jednego z potĂŞÂżnych piorunów... Jednak nic nie wychodziÂło. Mimo tego wyobraÂżenia, tak naprawdĂŞ chakra nie wnikaÂła w pioruny, a wylatywaÂła w powietrze. PoniewaÂż przekazaÂł jej doÂśc duÂżo, poczuÂł, jak ucieka z niego energia, nogi miĂŞknÂą, a rĂŞce
zaczynajÂą bezwÂładnie zwisac. Dopiero po chwili wróciÂł do siebie, ledwo zd¹¿ywszy zÂłapac równowagĂŞ i nie upasc. Zszokowany, cofn¹³ siĂŞ o kilka kroków.
"ZuÂżyÂłem duÂżo chakry, ale nawet nie poczuÂłem po³¹czenia z jednym z tych piorunów... To trudne, trudniejsze, niÂż myÂślaÂłem. "
WyprostowaÂł siĂŞ i spojrzaÂł w niebo, oddychajÂąc ciĂŞÂżko. Pioruny grzmociÂły potĂŞÂżnie, widziaÂł je... Ale czemu nie mógÂł w nie wÂłoÂżyc chakry?
"MoÂże nadal jest za daleko... Ale w takim razie jak mam wywoÂłac ten piorun? Nie da siĂŞ zrobic go z niczego. "
Westchn¹³.
"MuszĂŞ jednak dalej próbowac..."
SkupiÂł siĂŞ. Tym razem wyobraziÂł sobie, Âże wchodzi po wymyÂślonych schodach i sam przelewa chakrĂŞ do jednego z piorunów. Niewiele to jednak daÂło. ÂŻadna z bÂłyskawic nie dostaÂła siĂŞ pod jego kontrolĂŞ. Mimo to próbowaÂł. ZmĂŞczenie zaczĂŞÂło dawac siĂŞ we znaki, poniewaÂż zuÂżyta chakra znikaÂła w duÂżych iloÂściach. Nogi zaczĂŞÂły odmawiac mu posÂłuszeĂąstwa, z trudem utrzymywaÂł siĂŞ na nogach, a obraz przed jego oczami ÂściemniaÂł siĂŞ coraz bardziej i bardziej.
"MusiaÂłem zmarnowac ogromne iloÂści chakry... Uch..."
Zwali³ siê na kolana, oddychaj¹c ciê¿ko. W deszczu doczo³ga³ siê do torby i wyci¹gn¹³ z niej ma³¹ fiolkê. Znajdowa³y siê w niej dwie ma³e, okr¹g³e tabletki.
"PiguÂłki ÂżoÂłnierzy... Po ich zaÂżyciu chakra wzrasta jeszcze bardziej, niÂż po tych ze skrzepniĂŞtÂą krwiÂą. "
WyciÂągn¹³ jednÂą z tabletek i przeÂłkn¹³ jÂą szybko. FiolkĂŞ schowaÂł z powrotem do torby. PoczuÂł niespodziewany, gwaÂłtowny powrót siÂł. OdezwaÂły siĂŞ proteiny zawarte w tabletce, zaczĂŞÂły dziaÂłac na bodÂźce, pobudzajÂąc je do przyspieszonego dziaÂłania i juÂż po kilkunastu sekundach Akuro odzyskaÂł poÂłowĂŞ siÂł.
"No, teraz mogĂŞ kontynuowac trening..."
Rozpocz¹³ wiĂŞc znów mozolne cwiczenia manipulacji naturÂą chakry Raiton.

SzeÂścdziesiÂąt dni póÂźniej... Czyli dzieĂą dziewiĂŞcdziesiÂąt czwarty
MijaÂły sekundy, minuty, godziny i dni. Akuro przez dwa miesiÂące ÂżyÂł na skalistej, ponurej równinie Sabatoth. Kiedy nie nadarzaÂła siĂŞ burza, doskonaliÂł umiejĂŞtnosc zgniatania listka, co uÂłatwiaÂło mu d¹¿enie do skierowania pioruna ku skale. CzuÂł, Âże powoli posuwa siĂŞ do przodu, Âże kaÂżdy dzieĂą treningu przybliÂżaÂł go do koĂąca... Jednak posuwaÂł siĂŞ za powoli. Po dwóch miesiÂącach treningu umiaÂł jedynie wykrzesac malutkÂą bÂłyskawicĂŞ, a w dodatku kiepsko niÂą kierowaÂł i zawsze trafiaÂła w ziemiĂŞ na kilka metrów obok celu, rozbijajÂąc jedynie kilka malutkich skaÂłek. MÂłody Aburame traciÂł nadziejĂŞ, trening trwaÂł juÂż, liczÂąc takÂże ten z tatÂą, trzy miesiÂące. Niewielka iloÂśc prowiantu otrzymana od ojca, rzecz jasna skoĂączyÂła siĂŞ i chÂłopak musiaÂł w przebraniu zwykÂłego mieszkaĂąca wydawac ostatnie oszczĂŞdnoÂści na to, by móc zjeÂśc coÂś porzÂądnego na Âśniadanie. O sytym obiedzie i kolacji musiaÂł
zapomniec, mógÂł wybrac tylko jeden obfity posiÂłek, i postanowiÂł Âże bĂŞdzie nim Âśniadanie, aby miaÂł si³ê na trening przez caÂły dzieĂą. To nie byÂło jedyne zmartwienie Akuro - za dÂługo przebywaÂł juÂż w jednym miejscu, moÂżliwe byÂło, Âże zostaÂł zlokalizowany i nasÂłani przez kogoÂś zabójcy bÂądÂź oddziaÂły poÂścigowe juÂż siĂŞ do niego zbliÂżajÂą. ÂŚwiadomoÂśc tego niebezpieczeĂąstwa zmuszaÂła go do stawiania kaÂżdej nocy Kage Bunshina na straÂży.
Tamtego dnia, koĂączÂącego drugi miesiÂąc treningu na równinie Sabatoth, szalaÂła kolejna burza. Burze zdarzaÂły siĂŞ tu czĂŞsto, co dziaÂłaÂło na korzyÂśc Akuro. MÂłody Aburame staÂł po dÂługim treningu, mokry zarówno od potu, jak i deszczu, sam nie wiedziaÂł, od czego bardziej. OddychaÂł ciĂŞÂżko.
"Nie dam juÂż rady... Ale zostaÂło kilka godzin treningu..."
ZwaliÂł siĂŞ na twardÂą, skalistÂą ziemiĂŞ. CzuÂł, jak maÂłe, ostre skaÂłki wpijajÂą mu siĂŞ w ciaÂło.
"To bez sensu... I tak nigdy mi siĂŞ to nie... Uch!"
Nagle poczuÂł, Âże coÂś gwaÂłtownie przycisnĂŞÂło jego rĂŞce do boków, a lewÂą nogĂŞ - do prawej, unieruchamiajÂąc te czÂłony ciaÂła. SpojrzaÂł w dóÂł. ByÂły to linki, jednak niezwykÂłe, takie cieniutkie, a jednoczeÂśnie niesamowicie mocne. A na dodatek wyglÂądaÂły jak... cienie.
"Co jest?!"
KtoÂś kierowaÂł ów linkami, bo nagle podniosÂły go na równe nogi. Z trudem spojrzaÂł w bok. JakiÂś staruszek opierajÂący siĂŞ na lasce trzymaÂł wszystkie cieniste linki w dÂłoni, mierzÂąc Akuro badawczym spojrzeniem.
-No... MoÂże nie jest tak Âźle, jak myÂślaÂłem...
-ÂŻe co?! Kim pan jest?!
-Chodz, chÂłopcze, nie marudz...
Linki opadÂły z ciaÂła mÂłodego Aburame, ale zmieniÂły siĂŞ w jeden normalny... cieĂą. CieĂą staruszka, który teraz oddalaÂł siĂŞ, mruczÂąc coÂś pod nosem. CieĂą dziadka z³¹czyÂł siĂŞ z tym Akuro i juÂż po chwili mÂłody Aburame dreptaÂł zaraz za starcem.
"ZostaÂłem zlapany w Kage Mane no Jutsu!" - uÂświadomiÂł sobie Akuro. - "Ale co to byÂła za technika... Ta przed chwilÂą? Cieniste linki..."
WpatrywaÂł siĂŞ w staruszka. Próby wyrwania siĂŞ z tego jutsu byÂłyby gÂłupie i na nic by siĂŞ nie zdaÂły, wiĂŞc rozwaÂżaÂł teraz, kim jest starzec oraz gdzie i po co go prowadzi.
Nie doszedÂł do tego, znaÂł za maÂło faktów. DoszedÂł za to do jakiejÂś chatki - razem z dziadkiem. ZdumiaÂł siĂŞ, Âże na tej pustej równinie znajdowaÂł siĂŞ jakikolwiek dom. Gdy drzwi zatrzasnĂŞÂły siĂŞ za nimi, ich cienie rozdzieliÂły siĂŞ i Akuro zostaÂł uwolniony.
-Odbi³o Ci? - warkn¹³ zirytowany ch³opak.
-WiĂŞcej szacunku, chÂłopcze... Jestem tu po to, Âżeby Ci pomóc...
-Jak to?
-Tak to. Codziennie przez te caÂłe dwa miesiÂące, gdy trenowaÂłeÂś na tej równinie, obserwowaÂłem CiĂŞ. Twoje metody treningu sÂą ÂżaÂłosne! Ale pomogĂŞ Ci, bo widzĂŞ w Tobie potencjaÂł, a takÂże dlatego, Âże ja chcĂŞ spokoju, a gdy wytrenujesz naturĂŞ chakry, pójdziesz sobie stÂąd. Prawda, Âże pójdziesz?
"CaÂły czas mnie obserwowaÂł? Zachowuje siĂŞ, jakby ta równina naleÂżaÂła do niego... Ale ta propozycja zdaje siĂŞ caÂłkiem rozsÂądna. "
-Tak, pójdĂŞ... ProszĂŞ mnie trenowac - powiedziaÂł Akuro bez dalszych rozmyÂślaĂą.

***

DzieĂą dziewiecdziesiaty piÂąty
-W porz¹dku, zaraz Ci coœ poka¿ê - powiedzia³ starzec. - Kiedy tylko nadejdzie burza.
Stali na równinie Sabatoth, nad niebem gromadziÂły siĂŞ chmury. Po ich pierwszym spotkaniu dziadek wykarmiÂł Akuro i pozwoliÂł mu siĂŞ ogrzac oraz wyspac w chatce. MÂłody Aburame od dawna nie spaÂł na prawdziwym ÂłóÂżku, wiĂŞc byÂł wdziĂŞczny za wszystko, co ten czÂłowiek dla niego zrobiÂł. Dzisiaj mieli rozpoczÂąc trening - i rozpoczĂŞli z samego rana.
-Burza chyba nadejdzie niedÂługo, ale widziaÂłem burze ostatnio wielokrotnie.
-Tak, ale tÂą trochĂŞ wzmocnimy...
-To znaczy?
-Zobaczysz.
Staruszek nie byÂł rozmowny, wolaÂł czyny od sÂłów, co zaobserwowaÂł juÂż mÂłody Aburame. Czekali na burzĂŞ, która nadeszÂła po kwadransie. ZaczĂŞli moknÂąc w gĂŞstym deszczu, a staruszek mówiÂł, przekrzykujÂąc jego szum :
-Patrz siĂŞ teraz uwaÂżnie, bo to pomoÂże Ci w treningu!
Akuro wytĂŞÂżyÂł wzrok i obserwowaÂł uwaÂżnie oraz w skupieniu ruchy staruszka. Dziadek zÂłoÂżyÂł kilka pieczĂŞci, po czym w jego dÂłoni zaczĂŞÂła siĂŞ formowac piorunowa kula
Oczy mÂłodego Aburame rozbÂłysÂły.
"Chidori!"
Staruszek ze spokojnÂą minÂą uniósÂł w górĂŞ rĂŞkĂŞ, w której teraz widac byÂło juÂż peÂłne Chidori. Nagle z nieba zaczĂŞÂły dobiegac gÂłoÂśniejsze niÂż wczeÂśniej odgÂłosy piorunów i bÂłyskawic, burza zdawaÂła siĂŞ przyblizac, a jeden z piorunów kumulowaÂł siĂŞ i powiĂŞkszaÂł w jednym miejscu...
Nagle wystrzeliÂł z nieba i uderzyÂł z ogromnÂą si³¹ wprost w ziemiĂŞ kilkadziesiÂąt metrów dalej. RozlegÂł siĂŞ huk, ostre odÂłamki kamieni z du¿¹ si³¹ rozprysÂły siĂŞ dookoÂła, jeden trafiÂł w rĂŞkĂŞ Akuro, rozcinajÂąc skórĂŞ. GĂŞsty dym unosiÂł siĂŞ w powietrzu, otaczaÂł ich i nie pozwalaÂł siĂŞ rozejrzec. Dopiero po chwili rozwiaÂł siĂŞ i mÂłody Aburame ze zdumieniem zobaczyÂł skutki ataku bÂłyskawicy. Ogromny, czterdziestometrowy dóÂł, prawie tak samo g³êboki, rozciÂągaÂł siĂŞ na
kilkanaÂście metrów przed nimi.
"Taka jest siÂła Raitonu...? Co to w ogóle za jutsu?"
-PoznaÂłeÂś wÂłaÂśnie si³ê Kirin, jednego z najpotĂŞÂżniejszych jutsu Raiton. Widzisz, co potrafi zdziaÂłac piorun, prawda? To ogromna, niszczycielska broĂą, która stoi po Twojej stronie! NaleÂży do Ciebie! Jako uÂżytkownik chakry typu Raiton masz szczĂŞÂście byc wÂładcÂą bÂłyskawicy, piorunów, grzmotów i burz!
Te sÂłowa nadaÂły Akuro pewnoÂści siebie. Nie sÂądziÂł, Âże jakakolwiek gadka tak go podbuduje, zwÂłaszcza pochodzÂące z ust jakiegoÂś staruszka ÂżyjÂącego na odludziu.
-Przypomnij sobie to i spróbuj TERAZ skierowac piorun w ska³ê - poradziÂł dziadek. - No, dalej.
-Dobra - powiedziaÂł zafascynowany ciÂągle Akuro.
"Jestem panem pioruna, potĂŞÂżnej broni... Jaka stoi po mojej stronie..."
SpojrzaÂł raz jeszcze na ogromny dóÂł, skutek uderzenia Kirin i utwierdziÂł siĂŞ w tym ostatecznie, po czym zaczynaÂł powoli przekazywac chakrĂŞ do grzmiÂących wysoko w niebie piorunów. Tym razem poczuÂł, Âże powoli, ale przejmuje wÂładzĂŞ nad piorunem! PrzypominajÂąc sobie ciÂągle sÂłowa dziadka, coraz wiĂŞcej chakry znajdowaÂło siĂŞ w piorunie, zamiast w nicoÂści. TrwaÂło to dwie minuty, dwie minuty peÂłne nerwów, zmĂŞczenia i wydatku chakry, z potem i deszczem spÂływajÂącymi po twarzy...
Ale wreszcie siĂŞ udaÂło! Zdumiony poczuÂł, Âże po³¹czyÂł umysÂł z piorunem - miaÂł nad nim wÂładzĂŞ! Natychmiast wzrokiem odnalazÂł pierwsza lepszÂą ska³ê i skierowaÂł piorun prosto w niÂą w caÂłej jego okazaÂłoÂści. BÂłyskawica nie miaÂła oczywiÂście takiej siÂły jak Kirin, ale rozbiÂła póÂł skaÂły.
SpojrzaÂł na staruszka.
-Pan jest naprawdĂŞ niezÂły!
-JeÂśli bĂŞdziesz pokÂładaÂł ca³¹ swojÂą zasÂługĂŞ we mnie, ponownie stracisz pewnoÂśc siebie i wszystko pójdzie na marne.
-Dobrze, dobrze...
-Skoro wiêc to osi¹gn¹³eœ, trening manipulacj¹ natury chakry Raiton jest zakoùczony.
Akuro nie mógÂł powstrzymac uÂśmiechu.
-Wyniesiesz siĂŞ teraz z moich wÂłoÂści, prawda?
-A mógÂłby pan jeszcze...
ZawahaÂł siĂŞ, czy powinien to mówic - w koĂącu juÂż i tak duÂżo zrobiÂł dla niego ten starzec.
-...nauczyc mnie Chidori?
Dziadek zagwizdaÂł.
-Ho, ho, ho... Chcesz zaczÂąc od razu od jutsu rangi A?
-Owszem.
-W porzÂądku, jak tam chcesz... BĂŞdĂŞ CiĂŞ uczyÂł, ale potem siĂŞ stÂąd wyniesiesz.
MÂłody Aburame podskoczyÂł z radoÂści.
-OczywiÂście, Âże tak, proszĂŞ pana.
-Dobrze. Nie zmarnowaÂłeÂś dzisiaj zbyt duÂżo chakry, zaczniemy wiĂŞc od teraz. ChcĂŞ siĂŞ Ciebie stÂąd pozbyc jak najszybciej.
-W porzÂądku.
Dziadek zatarÂł rĂŞce.
-Najpierw trening szybkoÂści! Od Twojej szybkoÂści zaleÂży siÂła Chidori.
-Bez ciĂŞÂżarków moja szybkoÂśc jest perfekcyjna.
Zdj¹³ z nóg ciĂŞÂżarki i pokazaÂł staruszkowi, jak prĂŞdko biega, prĂŞdkosc ta byÂła faktycznie zadziwiajÂąca, starzec jednak patrzyÂł na to sceptycznym okiem.
-A teraz pokaÂż mi, jak biegasz z piorunami w rĂŞkach... ZgromadÂź chakrĂŞ Raiton w dÂłoni i biegnij.
Akuro pokiwaÂł gÂłowÂą i wykonaÂł polecenie. W jego dÂłoni zaczĂŞÂła siĂŞ ksztaÂłtowac bezksztaÂłtna kupka piorunów. Nie wyglÂądaÂło to na prawdziwe Chidori, a wydawany przez nie dÂźwiĂŞk byÂł duÂżo sÂłabszy i brzydszy. Po jego wytworzeniu mÂłody Aburame zacz¹³ biec. OdkryÂł, Âże z Chidori, albo raczej tym, co zastĂŞpowaÂło Chidori i gromadziÂło siĂŞ w jego dÂłoni, biega mu siĂŞ znacznie trudniej i wolniej. CiĂŞÂżko byÂło mu utrzymac równowagĂŞ.
-Widzisz? Z Chidori jesteÂś wolny jak Âślimak - upomniaÂł go dziadek. - Czeka wiĂŞc CiĂŞ trening dotyczÂący biegów...
MÂłody Aburame na polecenie starca biegaÂł jeszcze póÂł dnia. Bardzo go to wyczerpaÂło, w pewnym momencie byÂł to juÂż szybki chód, który podejmowaÂł usilne, ale bezskutecznie próby zamienienia siĂŞ w bieg. Pot oblewaÂł mu twarz, oblewajÂąc grubymi strugami ziemiĂŞ.
-Uch... Uch... Wiêcej ju¿ nie mogê - jêkn¹³ Akuro, kiwaj¹c siê na nogach.
-Dobra... Tyle na dzisiaj... Jutro zaczniemy od nowa.

PiĂŞc dni póÂźniej... Czyli dzieĂą Sto pierwszy
PiĂŞc dni póÂźniej Akuro znów biegaÂł na tym samym obszarze skalnej równiny Sabatoth.
-Wygl¹da na to, ¿e nie pozbêdê siê Ciebie tak szybko, jak bym chcia³ - mrukn¹³ starzec. - Powoli zbli¿asz siê do celu... Ale mam coœ, co byc mo¿ê pozwoli Ci pokonac tê drogê znacznie szybciej.
MÂłody Aburame natychmiast zatrzymaÂł siĂŞ, pioruny wygasÂły w jego dÂłoni.
-Co to takiego?
-WidziaÂłeÂś juÂż, jak ktoÂś biega z Chidori?
-Owszem...
-Przypomnij sobie, jak wyglÂąda peÂłne Chidori i wyobraÂź sobie, Âże to z nim biegniesz, Âże w Twojej dÂłoni spoczywa wielka moc... I przypomnij sobie ruchy, jakie przy tym wykonywaÂł ten ktoÂś. To powinno CiĂŞ przyspieszyc.
Akuro ochoczo pokiwaÂł gÂłowÂą i zacz¹³ sobie przypominac bieg taty z Chidori. StaraÂł siĂŞ powtórzyc wszystkie ruchy, oraz wyobraÂżaÂł sobie, Âże w jego dÂłoni jest juÂż peÂłne Chidori. Znacznie przyspieszyÂło to trening, co zadowoliÂło i dziadka, i Akuro. JuÂż po kilku godzinach uzyskaÂł perfekcyjnÂą szybkoÂśc.
-Dobrze - powiedziaÂł starzec do zlanego potem Aburame. - Ten trening nie powinien trwac juÂż dÂługo... Postaraj siĂŞ stworzyc peÂłne Chidori. WyobraÂź je i doskonal tÂą marnotĂŞ, którÂą przed chwilÂą stworzyÂłeÂś...
MÂłody Aburame zacz¹³ próbowac. ByÂł to kolejny powaÂżny wydatek energii w tym dniu, ale determinacja nie pozwoliÂła mu siĂŞ poddac. To, co na razie tworzyÂł, byÂło marnÂą namiastkÂą prawdziwego Chidori, ale powoli, powoli zbliÂżaÂł siĂŞ do ideaÂłu. PiorunujÂący bezksztaÂłt zmieniaÂł siĂŞ w Âślimaczym tempie w ksztaÂłtnÂą kulĂŞ, wydawany dÂźwiĂŞk z cichego bzyczenia staÂł siĂŞ prawdziwym Âświergotem tysiÂąca ptaków, zaÂś siÂła z takiej, która mogÂła co najwyÂżej przebic stare, schorowane drzewo,
zmieniÂła siĂŞ na prawdziwÂą moc Chidori mogÂącÂą rozwalic w drobny mak twardÂą ska³ê. IdeaÂł ów jutsu pojawiÂł siĂŞ w jego dÂłoni dopiero w póÂźny wieczór.
-Dobrze, chÂłopcze... Teraz pokaÂż moc ÂŚwiergotu TysiÂąca Ptaków na którejÂś z tych skaÂł w okolicy...
Akuro pokiwa³ g³ow¹ i zacz¹³ gromadzic chakrê w rêce. Us³ysza³ znowu ten piêkny, czaruj¹cy dŸwiêk, nastêpnie w jego d³oni ukszta³towa³o siê pe³ne Chidori w ca³ej swej okaza³oœci. M³ody Aburame uœmiechn¹³ siê, po czym zacz¹³ biec z du¿¹ szybkoœci¹. Chidori zwiêksza³o siê z ka¿dym u³amkiem sekundy, a¿ w koùcu dobieg³ do ska³y, skoczy³ i uderzy³ mocno zgromadzonymi piorunami w ska³ê.
RozlegÂł siĂŞ gÂłoÂśny huk. W dÂłoni Akuro wygasaÂły jeszcze resztki piorunów, zaÂś spopielone kawaÂłki skaÂły Âświetnie pokazywaÂły, Âże mÂłody Aburame opanowaÂł w peÂłni jutsu ÂŚwiergotu TysiÂąca Ptaków.
-No dobrze, teraz zobaczmy, ile moÂżesz go uÂżyc na dzieĂą - rzekÂł starzec.
-W porzÂądku...
[tu nie wpisaÂłem, bo jeszcze nie wiem ile bĂŞdĂŞ mógÂł uÂżywac na dzieĂą ]
Zdyszany i zmĂŞczony Akuro opadÂł na kolana.
-Widocznie to granica Twoich moÂżliwoÂści. Nie jest Âźle... Dobrze, wstawaj. TĂŞ noc spĂŞdzic jeszcze w mojej chatce, ale jutro wynosisz siĂŞ o Âświcie.
-Jasne...
Udali siĂŞ do chatki staruszka, a gdy tylko pierwsze promienie sÂłoĂąca oblaÂły Âświat, Akuro opuÂściÂł równinĂŞ Sabatoth i okolice Iwy, szczĂŞÂśliwy, Âże zdoÂłaÂł nauczyc siĂŞ tak wspaniaÂłego jutsu.

// OsobĂŞ oceniajÂącÂą, jeÂśli zaakceptuje naukĂŞ, prosiÂłbym takÂże o napisanie, ile razy mogĂŞ uÂżyc Chidori na dzieĂą. //

ÂŁadna nauka. Szczerze mówiÂąc nie wiem ile jest przyjĂŞte uÂżyĂŚ Chidori na dzieĂą... Ale myÂślĂŞ, Âże 5 powinno byĂŚ akurat. Nauka bardzo Âładna i oczywiÂście bezapelacyjnie zaliczam. H.S.
ImiĂŞ : Akuro
Klan : Aburame
ÂŻywioÂły : Suiton, Raiton.
Techniki : Kage Bunshin no Jutsu, Kawarimi no jutsu, Konchuu Sekkou, Mizuame Nabara, Kekkai Konchuu Bunshin no Jutsu, Kiri-Gakure No Jutsu, Mushi Dama, Kokohi no Jutsu, Soshaku no Jutsu, Mushikame no Jutsu, Chidori.
Specjalizacje : NinJutsu, GenJutsu, TaiJutsu.

WiĂŞcej informacji w MOJEJ KARCIE POSTACI

Akuro chce siĂŞ nauczyc

Mushi Kawarimi
Ranga: C
Koszt: 250
Technika pozwalajÂąca na podmianĂŞ z dowolnym przedmiotem i pozostawieniu po sobie maÂłej chmarki robaków, która jednak jest nieszkodliwa - nie umie gryÂźc ani wysysac chakry.
Jest to technika wÂłasna.

DzieĂą pierwszy
Akuro poci¹gn¹³ kolejny ³yk ciep³ej, s³odkiej herbaty z fili¿anki.
-WiĂŞc chce pan zlikwidowac tego czÂłowieka, tak?
OdstawiÂł filiÂżankĂŞ na stóÂł i spojrzaÂł w oczy siedzÂącego naprzeciw mĂŞÂżczyzny. ByÂł to jakiÂś bogacz, wolny od wszelkich wiosek, który fortunĂŞ odziedziczyÂł bodajÂże po ojcu. Samo jego ubranie ÂświadczyÂło o stanie finansowym - idealnie czysta, biaÂła koszula, kubrak z cennej skóry i czarny krawat. Akuro wiedziaÂł, Âże
nawet taki nadziany goÂśc nie nosi krawatów na codzien, wiĂŞc pewnie szanowaÂł - lub baÂł siĂŞ - mÂłodego Aburame. W koĂącu miaÂł on byc tym, który po cichu pozbawi Âżycia jego wroga.
-Owszem - odpowiedziaÂł nerwowym gÂłosem mĂŞÂżczyzna. Widac byÂło, Âże dÂłonie mu dr¿¹. - Tylko niech pan pamiĂŞta, ma nie byc Âśladów i Âświadków.
-OczywiÂście...
Oczy zleceniodawcy wyraÂżaÂły g³êbokie przeraÂżenie, mimo Âże ten podejmowaÂł ciÂągÂłe próby tÂłumienia go. WÂłaÂściwie to caÂłe jego ciaÂło wyraÂżaÂło to, Âże...
"...ma wyrzuty sumienia... Ja teÂż pewnie powinienem miec... W koĂącu obaj uczestniczymy w tym zabójstwie, on poÂśrednio, ja bezpoÂśrednie... Ale jakoÂś nie czujĂŞ siĂŞ winny... CzujĂŞ, jakbym miaÂł robic to, co powinienem... W sumie chyba to powinienem czuc, skoro nale¿ê do Akatsuki... Ale to takie dziwne... WczeÂśniej
kaÂżda Âśmierc robiÂła na mnie wraÂżenie, a teraz?"
-T-to zgadza siĂŞ pan? - strachliwy gÂłos bogacza przerwaÂł mu rozmyÂślania.
-Nagroda przed czy po dokonaniem zlecenia?
-Przed, oczywiÂście.
"Przed? Widac, Âże nie zna siĂŞ na ludziach. MógÂłbym zabrac sobie te pieniÂądze i nigdy nie wykonac zlecenia... ChociaÂż pewnie wtedy Âścigaliby mnie jego ludzie, a niepotrzebny mi kolejny przeÂśladowca. "
-Ile?
Zleceniodawca widocznie spodziewaÂł siĂŞ tego prostego i krótkiego, ale jakÂże wiele znaczÂącego pytania ze strony Akuro.
-No cóÂż... TysiÂąc yenów panu wystarczy?
M³ody Aburame uœmiechn¹³ siê, po czym dopi³ herbatê.
-Wystarczy.
Bogacz odetchn¹³, usi³uj¹c ukryc ulgê.
-Dobrze... Oto informacje... O przedmiocie zlecenia...
Wzi¹³ zwój ze stoÂłu i podaÂł go Akuro. Ten rozwin¹³ papier i przeczytaÂł :
"ImiĂŞ: Zakke
Klan: Brak
Wioska: Konoha
Obecna lokalizacja: Konoha, Mieszkanie nr. 7 na ulicy gÂłównej
UmiejĂŞtnoÂści: ÂŻywioÂł Katon, specjalizacja NinJutsu, ranga Chuunin.
Wiek: TrzydzieÂści dwa lata. "
Akuro zwin¹³ zwój i wzi¹³ go pod pachĂŞ.
-Te informacje mi wystarczÂą. - wystawiÂł rĂŞkĂŞ. - Teraz poproszĂŞ pieniÂądze.
MĂŞÂżczyzna szybkim, nerwowym ruchem siĂŞgn¹³ po duÂży worek, który zabrzĂŞczaÂł przy podniesieniu, po czym oddaÂł go Akuro.
-DziĂŞkujĂŞ. Teraz muszĂŞ iÂśc.
-Z-zaraz. Gdzie pan idzie?
-Potrenowac - odparÂł zgodnie z prawdÂą mÂłody Aburame.
-JeÂśli pan chce, na piĂŞtrze jest spora, profesjonalna hala treningowa... MógÂłby pan potrenowac tam.
"AÂż tak mu zaleÂży na zabiciu tego goÂścia? Widac, Âże stara siĂŞ byc miÂły..."
-Dobrze. - odparÂł krótko Akuro, przyczepiajÂąc worek z pieniĂŞdzmi do pasa. WstaÂł. - Do widzenia...
-D-do widzenia.
WyszedÂł z bogato umeblowanego pomieszczenia.
"CoÂś takiego... StaÂłem siĂŞ najemnym zabójcÂą... Hah... KiedyÂś myÂślaÂłem, Âże takich ludzi powinno siĂŞ zabijac bez wahania... "
ZszedÂł biaÂłymi schodami trzy piĂŞtra na dóÂł. ByÂła to ogromna rezydencja, a piĂŞtro, na którym rozmawiaÂł ze zleceniodawcÂą, nie byÂło wcale najwyÂższe. WyÂżej byÂły jeszcze cztery... ZszedÂł na parter, po czym zacz¹³ szukac hali treningowej. Nie byÂło to trudne - nad kaÂżdymi drzwiami widniaÂł spory napis informujÂący o tym, co
siĂŞ za nimi znajduje. ZnalazÂłszy odpowiednie drzwi, otworzyÂł je powoli. WkroczyÂł po cichu do Âśrodka.
W sali znajdowaÂły siĂŞ wiszÂące worki treningowe, manekiny, tarcze nadziane kunaiami i shurikenami, caÂłe pomieszczenie miaÂło jakieÂś czterdzieÂści metrów. Ale nie to byÂło najbardziej interesujÂące. Na Âśrodku sali staÂł chÂłopak. Nie zobaczyÂł na razie Akuro, miaÂł zamkniĂŞte oczy. Czarne wÂłosy opadaÂły mu na twarz, pogr¹¿onÂą w
g³êbokim skupieniu. MÂłody Aburame wycofaÂł siĂŞ za próg drzwi i zamkn¹³ je, nie chcÂąc, by tamten go zauwaÂżyÂł. CoÂś mu podpowiedziaÂło, aby poczekaÂł i zobaczyÂł, jak chÂłopak bĂŞdzie trenowaÂł. CzekaÂł, wyglÂądajÂąc przez szparkĂŞ w drzwiach.
Nagle caÂłe skupienie zniknĂŞÂło z twarzy chÂłopaka. Natychmiast otworzyÂł oczy. Jego oczy... byÂły biaÂłe, wyrastaÂły z nich dziwne ÂżyÂłki pokazujÂące siĂŞ na skórze.
"Byakyugan!"
W momencie, gdy Akuro to pomyÂślaÂł, chÂłopak znikn¹³ - a raczej tak siĂŞ mÂłodemu Aburame wydawaÂło. Z niezwyk³¹ szybkoÂściÂą dorwaÂł pierwszego manekina, zadajÂąc mu potĂŞÂżne, a zarazem szybkie i czĂŞste ciosy. Po niezliczonej iloÂści uderzeĂą, na którÂą potrzebowaÂł jedynie kilku sekund, silnym uderzeniem odrzuciÂł manekina na kilkanaÂście
metrów, nastĂŞpnie dorwaÂł kolejnego i zrobiÂł z nim to samo. Tak "wykoĂączyÂł" dziesiĂŞc manekinów.
"Niesamowite... Ten chÂłopak to Hyuuga? "
WkroczyÂł ostroÂżnym krokiem do sali, ukazujÂąc siĂŞ chÂłopakowi. Ten dezaktywowaÂł natychmiast Byakyugana i spojrzaÂł na niego zasnutymi mgieÂłkÂą oczyma.
-Kim jesteÂś? - zapytaÂł ostro.
-A Ty...?
Akuro spodziewaÂł siĂŞ odpowiedzi typu "ZapytaÂłem pierwszy" lub "Nie musisz tego wiedziec" , ale ku jego zdziwieniu chÂłopak odpowiedziaÂł :
-Jestem Tihan, syn Dertlana.
MÂłody Aburame zmruÂżyÂł oczy. Dertlan... Tak brzmiaÂło imiĂŞ bogatego czÂłowieka, wÂłaÂściciela tej rezydencji, który zleciÂł mu zabójstwo.
-Taa - mrukn¹³. - A co cz³owiek z klanu Hyuuga robi w Iwie?
Istotnie byli teraz w Iwa-gakure, tu wÂłaÂśnie znajdowaÂła siĂŞ ta rezydencja.
-To nie Twoja sprawa - odpar³ ch³opak. Jego spojrzenie by³o pozornie spokojne i nie wyra¿aj¹ce uczuc, ale kry³o siê pod nim coœ... Przera¿aj¹cego, morderczego. Coœ mro¿¹cego krew w ¿y³ach, znak gniewu jakby kumulowanego przez wiele lat w cichej pod pozorem osobie...
-CóÂż, dobrze - odrzekÂł Akuro, udajÂąc, Âże go to nie wzrusza, po czym odwróciÂł siĂŞ i wyszedÂł. JakoÂś nie miaÂł ochoty na trening w obecnoÂści tego chÂłopaka. Nie miaÂł ochoty nic robic w jego obecnoÂści.

***

DzieĂą drugi
-Huh... Nie wiedziaÂłem, Âże mój syn kiedykolwiek zgodzi siĂŞ na takie zlecenie.
-Ludzie siĂŞ zmieniajÂą.
Akuro wraz z ojcem siedzieli nad jeziorem Adonai. Jego spokojna tafla przywodziÂła na myÂśl nieruchomÂą tarczĂŞ, póki nie wiaÂł wiatr, wówczas caÂła tafla traciÂła harmoniĂŞ i wody zaczynaÂły taĂączyc w chaosie. ZapadÂła cisza.
-No dobrze, w jakiej sprawie chciaÂłeÂś ze mnÂą porozmawiac? - zapytaÂł wreszcie tata.
-OpowiadaÂłeÂś mi kiedyÂś o tworzeniu wÂłasnych jutsu, prawda?
-OWszem...
-MyÂślisz, Âże jestem na coÂś takiego gotowy?
Ojciec uniósÂł brwi.
-No cóÂż... WÂłaÂściwie to, czemu nie. ChociaÂż wszystko zaleÂży od siÂły jutsu. WymyÂśliÂłeÂś je juÂż?
-Tak, owszem. DopasowaÂłem coÂś do mojego stylu walki... Dla kogoÂś, kto uderza z ukrycia i jest maÂło wytrzymaÂły, przydaÂłaby siĂŞ dobra obrona. Dotychczas wystarczaÂło mi Kawarimi, ale teraz to za maÂło... WymyÂśliÂłem Mushi Kawarimi.
-Mushi Kawarimi... Brzmi ciekawie.
Tata mówiÂł do niego, ale patrzyÂł zupeÂłnie gdzie indziej, a jego gÂłos byÂł chÂłodny i obojĂŞtny.
"Tak mu siĂŞ daÂło we znaki to moje zlecenie?" - Akuro czuÂł w g³êbi siebie ból : jedyny bliski, jakiego mógÂł teraz spotykac, z dnia na dzieĂą przestaÂł go rozumiec.
-Na czym by polegaÂło? - zapytaÂł ojciec po chwili ciszy.
-Na podmianie z czymÂś z dodatkowym elementem robaków... Bez skÂładania pieczĂŞci.
-Huh, wysoko mierzysz jak na pierwsze wÂłasne jutsu. Ale fakt, to bardzo przydatne. Robaki miaÂły by wysysac chakrĂŞ?
-Tak...
-To byÂłoby raczej zbytnio chakroÂżerne.
-W porzÂądku, wiĂŞc bez wysysania chakry... MogÂły by po prostu sÂłuÂżyc do odwrócenia uwagi przeciwnika...
-To juÂż prĂŞdzej. Dobrze... ZdoÂłam CiĂŞ tego nauczyc, ale teraz muszĂŞ iÂśc. Spotkajmy siĂŞ jutro z samego rana pod górÂą Oikos.
-W porzÂądku... Na razie.
Tata odmrukn¹³ coœ i pospiesznie opuœci³ wybrze¿e jeziora. Akuro zaœ pozosta³ tam, t³umi¹c w sobie ogromne wewnêtrzne cierpienie z powodu antypatii, jak¹ dzisiaj wyrazi³a do niego ostatnia przyjaŸnie nastawiona osoba z ca³ego, starego ¿ycia. Z ¿ycia w Ukrytej Wiosce Liœcia.

***

DzieĂą trzeci
Akuro czekaÂł pod skalistÂą, górujÂącÂą nad nim górÂą Oikos. ByÂła naprawdĂŞ potĂŞÂżna i majestatyczna, wznoszÂąca siĂŞ aÂż ku chmurom, ale teraz ten widok cwcale go nie zachwycaÂł. ByÂł w paskudnym humorze, a na dodatek miaÂł teraz inne sprawy na gÂłowie. Wczesny poranek juÂż mijaÂł, przechodzÂąc w ten póÂźny, a tata ciÂągle siĂŞ nie zjawiaÂł. W
mÂłodym Aburame pojawiÂł siĂŞ niepokój oraz podejrzliwoÂśc.
"A jeÂśli mnie zdradziÂł? Nigdy bym nie pomyÂślaÂł, Âże wÂłasny syn moÂże byc dla niego mniej waÂżny, niÂż wioska, ale..."
Odetchn¹³ z ulg¹ : zobaczy³ krocz¹cego ku niemu ojca. Mia³ ponur¹ lekko minê, tak¹ jak wczoraj. Gdy podszed³ bli¿ej, rzek³ ch³odno.
-Witaj... Zacznijmy najlepiej od razu. W wiosce zatrzymano mnie na dÂłuÂżej, niÂż przewidywaÂłem i teraz mamy tylko trzy godziny.
Akuro skin¹³ gÂłowÂą, choc czuÂł, Âże tata nawet gdyby mógÂł, nie przyszedÂłby na umówionÂą godzinĂŞ.
-WiĂŞc - zacz¹³ ojciec, patrzÂąc gdzieÂś w dal. - myÂślaÂłem trochĂŞ nad dziaÂłaniem takiej techniki... Skoro chcesz uÂżyc dodatkowego elementu robaków, nie moÂże dziaÂłac na peÂłnych zasadach Kawarimi. Trzeba je nieco... nagiÂąc. Innymi sÂłowy, przez bardzo krótki, niemal niedostrzegalny, ale bardzo waÂżny moment bĂŞdziesz musiaÂł przemienic
swoje komórki, narzÂądy i caÂłe ciaÂło... w robaki.
-W robaki? - zdziwiÂł siĂŞ Akuro. - Jak?
-WÂłaÂśnie, jak. Tutaj zaczynajÂą siĂŞ schody. ChociaÂż nie muszÂą siĂŞ wcale zaczÂąc. Spróbuj na poczÂątek z caÂłej wyobrazic sobie, Âże po prostu przemieniasz siĂŞ w owady.
-WyobraÂźnia coÂś tu zdziaÂła?
-Owszem, jeÂśli uÂżyjesz chakry, a tak zrobisz.
-Hmmm, dobrze...
MÂłody Aburame skupiÂł siĂŞ i zacz¹³ przelewac chakrĂŞ w caÂłe wnĂŞtrze swego ciaÂła. CzuÂł, jak siĂŞ po nim rozprowadza i przeprowadzaÂł równe iloÂści do kaÂżdego z obszarów organizmu. NastĂŞpnie wyobraziÂł sobie, Âże to wszystko, narzÂądy, miĂŞÂśnie, koÂści, nerwy, skóra, wszystko zmienia siĂŞ w owady. Chakra zaczĂŞÂła oddziaÂływac, jednak nie byÂło
to takie Âłatwe, jak siĂŞ zdawaÂło. PróbowaÂł jednak raz po raz z determinacjÂą, aÂż wreszcie tata powstrzymaÂł go przed dziesiÂątym razem :
-Widocznie to siĂŞ nie uda, tak jak podejrzewaÂłem. Nie próbuj dalej, bo jeszcze zmodyfikujesz niepoprawnie swój organizm i coÂś Ci siĂŞ stanie.
-WiĂŞc co zrobimy...?
-PoÂłóÂż siĂŞ na ziemi.
-Po co?
-Zobaczysz.
Akuro poÂłoÂżyÂł siĂŞ twarzÂą do góry na skalistym podÂłoÂżu, kÂłujÂącym go teraz swoimi nierównoÂściami w plecy. Tata poÂłoÂżyÂł swojÂą torbĂŞ na ziemi i wyciÂągn¹³ z niej skalpel, nastĂŞpnie odgarn¹³ z brzucha Akuro jego bluzkĂŞ.
-Hej, co robisz? - spytaÂł zdumiony mÂłody Aburame.
-BĂŞdĂŞ musiaÂł Ci zrobic operacjĂŞ.
-OperacjĂŞ?
-Tak, bez tego niemoÂżliwe jest do zrealizowania to Twoje jutsu. MuszĂŞ dokonac maÂłej, ale waÂżnej zmiany w Twoich miĂŞÂśniach, która pozwoli Ci przed podmianÂą na moment zmienic siĂŞ w robaki.
MÂłody Aburame wahaÂł siĂŞ.
-Daj spokój, jedna z moich specjalizacji to HiruJutsu - uspokoiÂł go ojciec. - Nie masz powodów do obaw. - wyciÂągn¹³ z torby buteleczkĂŞ wypeÂłnionÂą niebieskawo ÂświecÂącym pÂłynem. - Wypij, to CiĂŞ uÂśpi.
Akuro po krótkim zastanowieniu wypiÂł ca³¹ zawartoÂśc. CzuÂł, Âże powoli zasypia.
-Tylko bÂądÂź spokojny, inaczej moÂże nie wyjÂśc...
-Dobrze...
Oczy zac¿ê³y mu siĂŞ zamykac, a Âświat zaciemniac... DÂźwiĂŞki dochodzÂące z okolicy byÂły coraz cichsze, aÂż wreszcie ucichÂły caÂłkowicie... Jednak przedtem Akuro poczuÂł ukÂłucie strachu. MaÂłe, ale wszystko zepsuÂło, bo przerodziÂło siĂŞ w przeraÂżenie, które buzowaÂło w ÂśpiÂącym Aburame i wreszcie, po kilku minutach go obudziÂło. OtworzyÂł szeroko oczy :
tata siedzÂący nieopodal uniósÂł gÂłowĂŞ, zaÂś mÂłody Aburame spojrzaÂł na dziurĂŞ wyciĂŞtÂą skalpelem i jeszcze nie zaszytÂą ; w narzÂądach pracowaÂły robaki, tata Akuro wykorzystywaÂł je zawsze do wykonywania technik medycznych i operacji. Gdy to sobie uÂświadomiÂł, poczuÂł ogromny ból. Rykn¹³ w niebogÂłosy i zacz¹³ siĂŞ trz¹œc oraz telepotac. Ojciec byÂł wyraÂźnie
zdumiony, Âże strach byÂł tak wielki, iÂż przeÂłamaÂł narkozĂŞ. Nie miaÂł czasu podawac Akuro nowej narkozy - jeszcze kilka sekund i ten odniósÂł by powaÂżne szkody w organiÂźmie, poniewaÂż zaniepokojone robaki zac¿ê³y szalec w jego organiÂźmie, zaskoczone gwaÂłtownymi ruchami. W desperacji tata wzi¹³ jeden z le¿¹cych nieopodal kamieni i rÂąbn¹³ nim w gÂłowĂŞ syna.
Akuro poczuÂł, Âże Âściemnia mu siĂŞ przed oczami, po czym zemdlaÂł.
ObudziÂł siĂŞ z duÂżym bólem gÂłowy, widzÂąc nad sobÂą niebo oÂświetlone sÂłoĂącem, które juÂż powoli, powoli schylaÂło siĂŞ ku horyzontowi. Ranek musiaÂł przeminÂąc juÂż dawno... PoÂłudnie teÂż. MÂłody Aburame poczuÂł okÂład z lodem na czole, zdj¹³ go ostroÂżnie i wstaÂł do pozycji siedzÂącej. Obok niego leÂżaÂła kartka. PisaÂło na niej :
"Swoim obudzeniem siĂŞ wszystko zepsuÂłeÂś i musiaÂłem doprowadzac Twoje nerwy do porzÂądku przez dobre kilka godzin, potem jeszcze godzinĂŞ na przystosowanie Twojego organizmu do przemienienia siĂŞ w robaki. ZmarnowaÂłem duÂżo czasu, ale wszystko jest juÂż gotowe. Spotkajmy siĂŞ jutro wieczorem okoÂło dwudziestej pod wodospadem Kuroiyakai, bĂŞdziemy kontynuowac trening. "
MÂłody Aburame siedziaÂł jeszcze przez chwilĂŞ, masujÂąc bolÂącÂą gÂłowĂŞ i rozmyÂślajÂąc.
"Jutro o dwudziestej... Jutro po po³udniu mam wykonac zlecenie, ale wolny bêdê jeszcze z dwie godziny przed dwudziest¹. Zd¹¿ê. "
Ta myÂśl spowodowaÂła u niego ponury nastrój na resztĂŞ dnia : przypomniaÂł sobie o zleceniu. WahaÂł siĂŞ juÂż powaÂżnie, czy aby z niego nie zrezygnowac, ale wiedziaÂł, Âże musi siĂŞ przeÂłamac i Âże w koĂącu pewnie bĂŞdzie musiaÂł to robic jeszcze niejeden raz.

***

DzieĂą czwarty
SÂłoĂące ogrzewajÂące ca³¹ UkrytÂą WioskĂŞ LiÂścia. OÂświetlajÂące swymi promieniami wszystkich mieszkaĂąców i przybyszy... TakÂże tego, który miaÂł dokonac dzisiaj niewybaczalnej zbrodni. Akuro kroczyÂł spokojnie ulicÂą w swym przebraniu zwykÂłego mieszkaĂąca, wtopiwszy siĂŞ w tÂłum. Do jego boku byÂł przymocowany puginaÂł, narzĂŞdzie zabójstwa, jakie lada chwila miaÂł dokonac, ukryte
pod koszulÂą. RozglÂądaÂł siĂŞ uwaÂżnie. ByÂła to zatÂłoczona gÂłówna ulica, peÂłna mieszkaĂą, ale odnalazÂł drzwi do tych odpowiednich - byÂły oznaczone du¿¹, zÂłotÂą cyfrÂą 7. PodszedÂł do nich powoli i zapukaÂł cicho. Po chwili drzwi otworzyÂły siĂŞ, a raczej zostaÂły otworzone przez prawdopodobny przedmiot zlecenia... WyglÂądaÂł jak zwykÂły mieszkaniec Ukrytej Wioski LiÂścia, brÂązowe wÂłosy,
czarne oczy, rumiana cera, opaska ze znakiem Konohy...
-Zakke? - spytaÂł cicho.
-My siê znamy? - odpar³ shinobi, mru¿¹c podejrzliwie oczy.
"A wiĂŞc to on... MuszĂŞ dziaÂłac szybko. "
-MoÂżliwe. - odparÂł krótko i bÂłyskawicznie odepchn¹³ przedmiot zlecenia, po czym zamkn¹³ drzwi. WyjrzaÂł przez dziurkĂŞ od klucza na zewnÂątrz. TÂłum ÂżyÂł dalej swoim Âżyciem, nikt nawet nie zobaczyÂł, Âże mÂłody Aburame tu wszedÂł. Akuro odwróciÂł siĂŞ i przeÂłkn¹³ ÂślinĂŞ. BÂłyskawicznie siĂŞgn¹³ po puginaÂł. WidzÂąc w jego rĂŞku broĂą, Zakke cofn¹³ siĂŞ natychmiast i wzi¹³ do rĂŞki le¿¹cy na stole nieopodal
kunai.
-EjÂże, co pan robi?! - spytaÂł, trochĂŞ przestraszony, a trochĂŞ zirytowany.
-To, co muszĂŞ... - odparÂł zgodnie z prawdÂą mÂłody Aburame, po czym wykonaÂł szybki i silny cios skierowany w serce ofiary, Zakke odbiÂł go jednak jednym szybkim ciosem kunaia, odskakujÂąc na kilka metrów. KontratakowaÂł natychmiast z niesamowitÂą szybkoÂściÂą, jakiej nie spodziewaÂł siĂŞ Akuro. Ledwo zdoÂłaÂł uniknÂąc ciosu skierowanego w dolnÂą czĂŞÂśc twarzy, jednak rozciĂŞÂła ona maskĂŞ. MateriaÂł skrywajÂący
"ciemniejszÂą" stronĂŞ jego twarzy opadÂł na podÂłogĂŞ, zaÂś przeciwnik wybaÂłuszyÂł na niÂą oczy.
-Ty... Ty jesteÂś... Aburame Akuro!
Akuro cofn¹³ siê ze zdumienia.
"PoznaÂł po dolnej czĂŞÂści mojej twarzy... Ale jak to moÂżliwe...? Z Konohy widzieli jÂą tylko czÂłonkowie klanu Aburame..."
Zakke ukryÂł zdziwienie i przybraÂł czujnÂą pozĂŞ.
-Nigdy bym nie pomyÂślaÂł, Âże ktoÂś z nas bĂŞdzie atakowaÂł swojego brata, nawet jeÂśli odszedÂł z wioski...
-Brata?
-Jestem z klanu Aburame, tak samo jak Ty... Choc Ty nie zasÂługujesz na to miano...
-Z... klanu... Aburame?!
Zdumienie objĂŞÂło umysÂł Akuro. Nic mu o tym nie powiedziano... ChociaÂż na poczÂątku zaznaczyÂł, Âże nie zgodzi siĂŞ zabic nikogo z klanu...
"UkryÂł to przede mnÂą!"
M³ody Aburame powoli opuœci³ pugina³ i schowa³ go. Mia³ wci¹¿ na tyle moralnoœci, ¿e ani mu w g³owie by³o zabijac kogoœ z klanu Aburame.
Bez sÂłowa odwróciÂł siĂŞ i wyszedÂł, po czym opuÂściÂł KonohĂŞ, zszokowany i peÂłen gniewu na zleceniodawcĂŞ, który go oszukaÂł...

***

-NaprawdĂŞ tak CiĂŞ oszukaÂł?
Akuro pokiwaÂł gÂłowÂą z ponurÂą minÂą.
-Da³em siê zrobic jak dziecko... Powinienem by³ to wczeœniej sprawdzic... Zasrany cwaniaczek! - z rykiem wœciek³oœci uderzy³ le¿¹cy w pobli¿u kamieù i natychmiast tego po¿a³owa³.
-To jak, kontynuujemy naukê tego jutsu? Mamy jeszcze tylko kilka godzin. - rzek³ tata, gdy Akuro obmasowywa³ obola³¹ d³où. Jego ton zmieni³ siê diametralnie, by³ inny ni¿ ten w ostatnich paru dniach, znacznie ³agodniejszy i cieplejszy.
-W porzÂądku.
-WiĂŞc wstawaj.
Akuro i ojciec wstali z miĂŞkkiej trawy. Wodospad szumiaÂł Âłagodnie, komponujÂąc siĂŞ wraz ze Âśpiewem pobliskich ptaków i szmerem wody w piĂŞknÂą muzykĂŞ. Ta caÂła okolica uspokajaÂła.
-Dobrze, przemieĂą siĂŞ wiĂŞc teraz w robaki. PowinieneÂś to umiec po tej operacji.
MÂłody Aburame kiwn¹³ gÂłowÂą i skupiÂł siĂŞ, co w tym miejscu nie byÂło trudne. WyobraziÂł sobie swój organizm i zacz¹³ do niego przelewac chakrĂŞ... Po czym oczyma duszy zobaczyÂł, jak to wszystko rozpada siĂŞ na owady... Nic siĂŞ jednak nie staÂło. Entuzjazm Akuro opadÂł, jednak spróbowaÂł jeszcze kilka razy i za trzecim poczuÂł siĂŞ bardzo dziwnie. Momentalnie rozpadÂł siĂŞ na setki malutkich ÂżyjÂątek - owadów i
tak samo momentalnie wróciÂł do normalnej formy. Przez chwilĂŞ nie mógÂł zapanowac nad swoim ciaÂłem, czuÂł siĂŞ bardzo dziwnie.
-UdaÂło siĂŞ - wybeÂłkotaÂł. - To... byÂło niesamowite...
-Nie wÂątpiĂŞ, wÂłaÂśnie zamieniÂłeÂś siĂŞ w chmarkĂŞ robaków. Nie kaÂżdy ma to za sobÂą.
-Heh... Dobrze, co teraz?
-Teraz pora na kolejny krok... Wykonanie tego Twojego jutsu bĂŞdzie bardziej skomplikowane, niÂż myÂślaÂłem, choc gdy juÂż je opanujesz, stanie siĂŞ proste... Przez uÂłamek sekundy bĂŞdziesz musiaÂł jednak przebywac poza przestrzeniÂą...
-Co to znaczy?
-Po prostu, bĂŞdziesz musiaÂł na jednÂą setnÂą sekundy zdematerializowac. Ten czas wydaje siĂŞ nieznaczny, ale bĂŞdzie to bardzo trudne. Lepiej zacznijmy od razu, jeÂśli chcemy skoĂączyc dzisiaj.
-Ale... jak mam to trenowac?
Dla Akuro sama dematerializacja wydawaÂła siĂŞ niemoÂżliwa, zresztÂą nie znaÂł siĂŞ na tych sprawach.
-Musisz cwiczyc umysÂł... Tylko w ten sposób z pomocÂą chakry i przyspieszonej pracy mózgu zdoÂłasz siĂŞ na uÂłamek sekundy zdematerializowac.
-A jak go cwiczyc...?
-Umiesz wykonywac Kokohi no Jutsu, prawda?
-Tak...
-UÂżywaj go na mnie i ulepszaj iluzjĂŞ coraz bardziej. To powinno Ci pomóc.
-Hmm, w porzÂądku...
MÂłody Aburame skupiÂł siĂŞ i wyciszyÂł, wiatr przyjemnie ochÂładzaÂł ciaÂło... ZÂłoÂżyÂł pieczĂŞci.
-Kokohi no Jutsu - powiedziaÂł cicho i powoli, tak, aby siĂŞ nie rozpraszac.
Zacz¹³ tworzyc wymyœlne iluzje, na pocz¹tku w postaci kilku fantazyjnie ze sob¹ po³¹czonych drzew, potem zaœ ca³ego lasu z elementami kryszta³owych rzeŸb. Zachwycony wpatrywa³ siê w wytwory swojej wyobraŸni i powoli wykonywa³ coraz wiêksze i wiêksze GenJutsu... Wreszcie tata przerwa³ mu :
-Dobrze, wystarczy. Spróbuj teraz...
Akuro skupiÂł siĂŞ i wyobraziÂł sobie, Âże po prostu znika, przelewajÂąc w ciaÂło chakrĂŞ. RobiÂł to powoli i ostroÂżnie, jednak nic to nie daÂło, zmarnowaÂł tylko chakrĂŞ. SpróbowaÂł ponownie, i ponownie - nic nie wychodziÂło. Powoli, powoli robiÂł postĂŞpy i w koĂącu, po dwóch godzinach ciĂŞÂżkiego, choc nieruchomego treningu udaÂło mu siĂŞ na uÂłamek sekundy zniknÂąc. Podczas tego krótkiego okresu czasu nie zd¹¿yÂł
nawet siĂŞ przekonac, gdzie wÂłaÂściwie byÂł podczas dematerializacji - ujrzaÂł tylko przebÂłysk ciemnoÂści.
-No, udaÂło siĂŞ - rzekÂł zadowolony tata. - Spróbuj wykonac jutsu teraz...
ZaczĂŞli trenowac Mushi Kawarimi, trwaÂło to jeszcze z godzinĂŞ. W koĂącu Akuro udaÂło siĂŞ - wykonywaÂł ów jutsu bez zarzutów. SzczĂŞÂśliwy, poÂżegnaÂł siĂŞ z ojcem.
-DziĂŞki za nauczenie mnie tego jutsu. I do zobaczenia.
-Do zobaczenia... - tata uœmiechn¹³ siê. - I pamiêtaj, synu - rzek³ powa¿nie. - Niezale¿nie od œcie¿ki, jak¹ obierzesz w ¿yciu, bêdê z Ciebie dumny.
Po tych sÂłowach odszedÂł i wkrótce znikn¹³ z pola widzenia Akuro.

***

DzieĂą piÂąty
PrzepeÂłniony wÂściekÂłoÂściÂą Akuro staÂł przed jego zleceniodawcÂą. UÂśmiechaÂł siĂŞ, jednak ten uÂśmiech nie wyraÂżaÂł szczĂŞÂścia. ByÂł on bardziej szalony.
-Witaj... - sykn¹³ cicho m³ody Aburame.
-W-witaj - rzek³ zleceniodawca przera¿ony uœmiechem Akuro oraz zdziwiony ich nag³ym przejœciem na "Ty" . - U-usun¹³eœ cel?
-Nie... Ale zaraz to zrobiĂŞ...
DobyÂł puginaÂłu i rzuciÂł siĂŞ w gniewie na bogacza. Ten ledwo zd¹¿yÂł uniknÂąc ciosu, przy okazji przewracajÂąc fotel, na którym siedziaÂł.
-Ej! O co chodzi?! - spytaÂł, przeraÂżony.
-Dobrze wiesz... - Akuro podj¹³ nowy atak, który teÂż zostaÂł unikniĂŞty. Zleceniodawca natychmiast zawoÂłaÂł ochroniarzy, którzy przybyli momentalnie. W rĂŞkach trzymali dÂługie katany, byÂło ich dwóch.
-Co siĂŞ dzieje? - zapytali.
-Bierzcie go! - wskazaÂł na mÂłodego Aburame.
Ochroniarze, jakby przyzwyczajeni do takich sytuacji, skinĂŞli szybko gÂłowami i rzucili siĂŞ na Akuro, który natychmiast odskoczyÂł do tyÂłu. RozejrzaÂł siĂŞ szybko. WiedziaÂł, Âże bogacz bĂŞdzie miaÂł ochroniarzy, ale nie wiedziaÂł, Âże shinobi, a ci shinobi byli, na co wskazywaÂła niezwykÂła wprawa w walce katanami. ByÂł w kropce, przygwoÂżdÂżony do Âściany i nie widziaÂł drogi ucieczki.
"Nie powinienem byÂł tu przychodzic... SzukaÂłem zemsty za oszustwo, ale teraz mogĂŞ zginÂąc... [I see you!]..."
Nagle jeden z ochroniarzy upadÂł na ziemiĂŞ. Za nim staÂł chÂłopak, którego Akuro widziaÂł w sali treningowej w tej rezydencji. MiaÂł w oczach tĂŞ samÂą rzÂądzĂŞ mordu, co wtedy, tyle Âże teraz jej nie skrywaÂł. Natychmiast zaatakowaÂł drugiego ochroniarza i ten padÂł takÂże, zwijajÂąc siĂŞ z bólu. MiaÂł aktywowany Byakyugan, widocznie uderzaÂł z pomocÂą Jyukena.
MÂłody Aburame natychmiast wykorzystaÂł tĂŞ sytuacjĂŞ. UÂżyÂł Mushi Kawarimi i niespodziewanie pojawiÂł siĂŞ za plecami zleceniodawcy, po czym przebiÂł go puginaÂłem. Po chwili bogacz upadÂł w plamie krwi na podÂłogĂŞ.
Akuro przetarÂł gorÂące czoÂło. SpojrzaÂł na chÂłopaka.
-Dlaczego...? - spytaÂł z tĂŞpym wyrazem twarzy.
-W koĂącu mam szansĂŞ na uwolnienie siĂŞ stÂąd.
-ÂŻe co?!
-Nie jestem wcale synem tego... - nie znalazÂł odpowiedniego wyraÂżenia. WskazaÂł gÂłowÂą trupa bogacza. - On uprowadziÂł mnie z Konohy, z mojej rodziny w klanie Hyuuga i uwiĂŞziÂł tutaj... EliminowaÂłem jego cele, a teraz jestem poszukiwany i dlatego szukaÂł innego shinobi... Nie zapytam, dlaczego Ty go napadÂłeÂś i zabiÂłeÂś. WaÂżne, Âże daÂłeÂś mi okazjĂŞ do ucieczki. DziĂŞki .
MÂłody Aburame przez chwilĂŞ staÂł bez ruchu, niepewny, co ma powiedziec.
-A... co teraz zrobisz?
-UkryjĂŞ siĂŞ gdzieÂś. Nie powiem Ci, gdzie... Nikt nie musi i nie moÂże tego wiedziec.
Po tych sÂłowach chÂłopak odwróciÂł siĂŞ i odszedÂł.
Akuro schowa³ pugina³ z wci¹¿ zakrwawionym ostrzem.
"CóÂż, Mushi Kawarimi zdaÂło test..."
Z tÂą myÂślÂą szybko uciekÂł z domu nieÂżywego juÂż bogacza...

//zaliczone H.S.//