Nauki Ayano

1. Nick: Ayano
2. Ranga: Missing-nin
3. Chakra: 2530
4. Wiek: 20
5. Kekke Genkai: Sharingan (Mangekyou Sharingan)

Techniki:
1. Goukakyuu no Jutsu
2. Hai Seki Shou
3. Housenka
4. Kasumi Enbu No Jutsu
5. Ryuuka no Jutsu
6. Genryuu Kyuu Fuujin
7. Meisai Gakure no Jutsu
8. Shunshin no Jutsu
9. Kage bunshin no jutsu
10. Tsukyomi

# WÂłasne techniki:
Kiri Kerai -
WokóÂł nóg przeciwnika pojawia siĂŞ mgÂła. MgÂła wyglÂąda na zwyczajnÂą, jednak potrafi ona poparzyĂŚ kaÂżdego kto siĂŞ z niÂą zetknie. MgÂła opada na mój sygnaÂł: 'endo'.

Kawa Bo go -
Ta technika zapewnia mi odpornoœÌ na poparzenia przez ogieù. Tylko na ogieù!

Kasai hisho -
Na moich plecach pojawia siĂŞ ogieĂą, który ksztaÂłtuje siĂŞ w skrzydÂła. OgieĂą wygasa, a na jego miejscu pojawiajÂą siĂŞ nietoperze skrzydÂła, zdolne mnie unieœÌ. ÂŻeby jej uÂżyĂŚ wpierw muszĂŞ wykorzystaĂŚ Kawa Bo gu (patrz wyÂżej), inaczej moje plecy siĂŞ z deka 'przypalÂą' x]

---

Techniki:
1. Goukakyuu no Jutsu
2. Hai Seki Shou
3. Housenka
4. Kasumi Enbu No Jutsu
5. Ryuuka no Jutsu
6. Genryuu Kyuu Fuujin
7. Meisai Gakure no Jutsu
8. Shunshin no Jutsu
9. Kage bunshin no jutsu
10. Tsukyomi
11. [Magen] Jigoku Gouke no Jutsu

# WÂłasne techniki:
Kiri Kerai -
WokóÂł nóg przeciwnika pojawia siĂŞ mgÂła. MgÂła wyglÂąda na zwyczajnÂą, jednak potrafi ona poparzyĂŚ kaÂżdego kto siĂŞ z niÂą zetknie. MgÂła opada na mój sygnaÂł: 'endo'.

Kawa Bo go -
Ta technika zapewnia mi odpornoœÌ na poparzenia przez ogieù. Tylko na ogieù!

Kasai hisho -
Na moich plecach pojawia siĂŞ ogieĂą, który ksztaÂłtuje siĂŞ w skrzydÂła. OgieĂą wygasa, a na jego miejscu pojawiajÂą siĂŞ nietoperze skrzydÂła, zdolne mnie unieœÌ.
______________________

Ayano zamierza nauczyĂŚ siĂŞ: Magen: Hana Hitohira Taiwokawasu -
Technika Genjutsu dziaÂłajÂąca na zasadach Kawarimi. Gdy zostaniemy trafieni rozpadamy siĂŞ na na pÂłatki kwiatów a potem pojawiamy siĂŞ gdzie indziej.

Ayano miaÂła juÂż doœÌ piaskowej wioski, którÂą jej organizacja przejĂŞÂła. Wszystko byÂło tam monotonne, jednolite i okropnie nudne. A kiedy siĂŞ nudziÂła, przychodziÂły jej do gÂłowy róÂżne dziwne pomysÂły. JednakÂże byÂła juÂż zbyt zmĂŞczona, by jakkolwiek wykazywaĂŚ siĂŞ skÂłonnoÂściami apokaliptycznymi.
Dlatego teÂż, dla zmiany otoczenia udaÂła siĂŞ do w pobliÂże swojej rodzimej wioski.
Z westchnieniem i rozmarzonym spojrzeniem podziwiaÂła gród, na jaki napotkaÂła gdzieÂś na obrzeÂżach wielkiego lasu. SÂłoĂące oÂświetlaÂło kwieciste roÂśliny, a w wodzie stawu odbijaÂło feeriĂŞ barw.
Ayano tanecznym krokiem podeszÂła do kwiatów. W zachwycie nad widokiem, który miaÂła przed swoimi oczami, poczĂŞÂła ÂśpiewaĂŚ mollowÂą pieϝ. TaĂączÂąc, kluczyÂła miĂŞdzy krzewami, aÂż niespodziewanie przypomniaÂła sobie dziennik, jaki znalazÂła w kraju ryÂżu. UÂświadomiÂła sobie, Âże przystanĂŞÂła przy drzewie z biaÂłymi kwiatami. DotknĂŞÂła swoich wÂłosów ruchem powolnym i zamyÂślonym. Zza pÂłaszcza wyjĂŞÂła te parĂŞ kart z dziennika, na których zapisana byÂła technika genjutsu. UsiadÂła pod drzewem, i wziĂŞÂła siĂŞ za lekturĂŞ. CzytaÂła uwaÂżnie, aÂż w koĂącu zapamiĂŞtaÂła wszystkie sÂłowa, a aspekty techniki przyswoiÂła sobie na dobre.
WstaÂła, po czym, zamknÂąwszy oczy, skupiÂła siĂŞ; po chwili zÂłoÂżyÂła odpowiednie pieczĂŞcie. OtworzyÂła oczy, i ujrzaÂła kilka pÂłatków, spadajÂących na ziemiĂŞ. Nie byÂła jednak pewna, czy one przypadkiem nie spadajÂą z drzewa. WestchnĂŞÂła, jednak nie zniechĂŞciÂło jÂą to. PróbowaÂła kolejne razy, mimo to, nic siĂŞ nie dziaÂło.
Dopiero po kilku godzinach, pomyÂślaÂła, Âże nie powinna tylko kumulowaĂŚ chakry i skÂładaĂŚ odpowiednie pieczĂŞcie, ale i równieÂż uÂżyĂŚ wyobraÂźni. Poirytowana poÂśpiesznie wprawiÂła w ruch palce. ZamknĂŞÂła oczy i tym razem oczami wyobraziÂła sobie, jak jej ciaÂło rozbija siĂŞ na drobne czÂąsteczki, skÂładajÂąc siĂŞ na biaÂłe pÂłatki.
Poczu³a nag³e rewolucje ¿o³¹dkowe i md³oœci. Ca³e jej cia³o przesz³o mrowienie, a potem nieprzyjemne wra¿enie tylko jeszcze bardziej siê potêgowa³o.
Kiedy powróciÂła do swojej postaci, upadÂła ciĂŞÂżko na kolana, ciĂŞÂżko dyszÂąc.
Zaraz... 'PowróciÂłam do swojej postaci?'
W gÂłowie siĂŞ jej zakrĂŞciÂło od tej myÂśli. ByÂła juÂż tak blisko! Chwiejnie stanĂŞÂła na równych nogach. ChciaÂła kontynuowaĂŚ trening, jednak rĂŞce siĂŞ jej trzĂŞsÂły, i nie potrafiÂła zÂłoÂżyĂŚ skÂładnych pieczĂŞci. WarknĂŞÂła wÂściekÂła, po czym oparÂła siĂŞ plecami o drzewo, zsuwajÂąc na ziemiĂŞ. ObudziÂła siĂŞ, kiedy zaczĂŞÂło juÂż zmierzchaĂŚ. WróciÂła do swojego 'domu'.
Na drugi dzieĂą, postanowiÂła wróciĂŚ do ogrodu. Magia tego miejsca, najwyraÂźniej dobrze wpÂływaÂła na jej nauki.
Za kaÂżdym razem ĂŚwiczyÂła pod swoim drzewem, chcÂąc, by jej ciaÂło zmieniÂło siĂŞ w te same kwiaty, co ta roÂślina. Kiedy wyobraÂżaÂła sobie nie tylko kwiaty, a równieÂż i przeciwnika, który próbuje jÂą zaatakowaĂŚ, odnosiÂła wraÂżenie, iÂż idzie jej o wiele lepiej, dziĂŞki podsyceniu przez adrenalinĂŞ.
Po tygodniu codziennych treningów, spróbowaÂła pójœÌ trochĂŞ dalej. Tym razem wybraÂła równieÂż miejsce, w którym miaÂła siĂŞ pojawiĂŚ, zaraz po rozbiciu na pÂłatki kwiatów. Z poczÂątku oddaliÂła siĂŞ tylko na parĂŞ kroków; nie byÂło to miejsce, które wybraÂła.
Dlatego teÂż, próbowaÂła oddalaĂŚ siĂŞ stopniowo od miejsca, w którym zaczynaÂła.
Po kolejnym tygodniu bezustannych ĂŚwiczeĂą zakoĂączyÂła swój trening, kiedy umiaÂła siĂŞ przenieœÌ po wykonaniu techniki w wystarczajÂącej odlegÂłoÂści, by podczas walki móc unikn¹Ì ataku przeciwnika i wykonaĂŚ odpowiedniÂą kontrĂŞ.
ZerwaÂła jeden z kwiatów, i nie przestajÂąc wÂąchaĂŚ jego sÂłodkiej woni oddaliÂła siĂŞ od ogrodu.

zaliczam, 9pkt
Techniki:
1. Goukakyuu no Jutsu
2. Hai Seki Shou
3. Housenka
4. Kasumi Enbu No Jutsu
5. Ryuuka no Jutsu
6. Genryuu Kyuu Fuujin
7. Meisai Gakure no Jutsu
8. Shunshin no Jutsu
9. Kage bunshin no jutsu
10. Tsukyomi
11. [Magen] Jigoku Gouke no Jutsu
12. Magen: Hana Hitohira Taiwokawasu

# WÂłasne techniki:
~Kiri Kerai
~Kawa Bo go
~Kasai hisho

Technika, której Ayano pragnie siĂŞ nauczyĂŚ to: Kokuangyou no Jutsu. Jest to technika Genjutsu, która sprawia, iÂż oponenta uÂżytkownika otacza nieprzenikniona ciemnoœÌ. ZnajdujÂąc siĂŞ w czarnej otchÂłani, ninja nie jest w stanie dostrzec nadchodzÂący atak, bÂądÂź jakiekolwiek inne zagroÂżenie.
____________

BiaÂłowÂłosa mÂłoda kobieta siedziaÂła na skraju urwiska, z nogami wiszÂącymi beztrosko w powietrzu. RĂŞkoma oparÂła siĂŞ z tyÂłu; twarz i odsÂłoniĂŞty szeroko dekolt ogrzewaÂły promienie sÂłoneczne. Dziewczyna doskonale zdawaÂła sobie sprawĂŞ, Âże jej niezwykle delikatna skóra nie powinna byĂŚ wystawiana na nieÂłaskĂŞ promieni UV. Ale cóÂż z tego, skoro Ayano byÂła piromankÂą i wszelkie poparzenia nie stanowiÂły dla niej jakiegokolwiek problemu z racji najzwyklejszego przyzwyczajenia, a sam ból umiaÂła wnieœÌ na wyÂżyny duchowego nihilizmu. A dziĂŞki temu nic nie miaÂło znaczenia, bo sama entropia jest zrozumiaÂła jedynie dla chaotycznych umysÂłów, tak zwanych przez typowe grupy spoÂłeczne, ‘szaleĂąców’.
Uchiha poczuÂła, Âże coÂś wspina siĂŞ po jej rĂŞce. OtworzyÂła leniwie oczy i spojrzaÂła zza dÂługich rzĂŞs na Belphegora – jej wĂŞÂża, pupilka, ÂżywÂą maskotkĂŞ. PomogÂła gadowi opleœÌ siĂŞ wokóÂł jej ramienia. Z kieszeni krótkich spodni wyciÂągnĂŞÂła niewielkie pudeÂłko, z którego ostroÂżnie wyciÂągnĂŞÂła przekÂąskĂŞ dla wĂŞÂża. PomiĂŞdzy dwoma palcami ujĂŞÂła za ogon Âżywego jeszcze szczura. BujaÂła nim przez chwilĂŞ przed nosem Belphegora, draÂżniÂąc siĂŞ z nim. W koĂącu zwierzĂŞ jednak otwarÂło niezwykle szeroko swój pysk i poÂłknĂŞÂło w caÂłoÂści gryzonia. Ayano widzÂąc to zaniosÂła siĂŞ perlistym Âśmiechem, uwaÂżajÂąc, iÂż gÂłodne wĂŞÂże sÂą nader zabawne. Z czuÂłoÂściÂą, jakÂą rezerwowaÂła jedynie dla tego, co byÂło równie obmierzÂłe, jak jej meritum, pogÂłaskaÂła zadowolonego wĂŞÂża po pyszczku.
W pewnym momencie albinoskĂŞ zaczĂŞÂła nudziĂŚ ta bezczynna sÂłoneczna kÂąpiel, wiĂŞc podniosÂła siĂŞ z tanecznÂą gracjÂą na nogi. UniosÂła rĂŞkĂŞ z Belem na wysokoÂści oczu i przyglÂądaÂła mu siĂŞ z lekkim uÂśmieszkiem i iskrami w oczach. Palcem przejechaÂła po obÂślizgÂłej powierzchni skóry zwierzaka. W¹¿ naleÂżaÂł do gatunku czarnego szczura, caÂły wiĂŞc miaÂł barwĂŞ o jakiej wskazywaÂła jego nazwa.
Pupilek Ayano przedziwnie kontrastowaÂł z nasÂłonecznionÂą pustyniÂą, na której siĂŞ znajdowali.
- SÂłoĂące, czerĂą, sÂłoĂące, czerĂą – zaczĂŞÂła nuciĂŚ czerwonooka, ukÂładajÂąc wÂłasnÂą melodiĂŞ. Po minucie zachichotaÂła, przypominajÂąc sobie o czymÂś. KrĂŞcÂąc piruety wyciÂągnĂŞÂła z baweÂłnianej torby zwój i maleĂąkÂą lalkĂŞ, ca³¹ wykonanÂą z materiaÂłu i wypeÂłnionÂą grochem. OkrĂŞciÂła palec wokóÂł rudych wÂłosów szmacianej dziewczynki, wspominajÂąc.
A wspominaÂła czasy, kiedy byÂła dzieckiem, a ta lalka byÂła jedynÂą zabawkÂą, jakÂą posiadaÂła po ucieczce z Konoha-Gakure. Niezmiennie przyciskaÂła jÂą do piersi, kiedy nadchodziÂła noc i ciemnoœÌ zalegaÂła wszystko wokoÂło. OgieĂą i ta niepozorna zabawka uratowaÂły biaÂłowÂłose dzieciĂŞ od szaleĂąstwa, strachu przed zmrokiem. Teraz, mÂłoda Uchiha zamierzaÂła wykorzystaĂŚ ten dzieciĂŞcy strach. ZamierzaÂła wzbudzaĂŚ go w swych przeciwnikach, poniÂżajÂąc ich, pokazujÂąc, iÂż ich poziom równa siĂŞ maÂłej dziewczynce. PodrzuciÂła w dÂłoni zwój, chowajÂąc oba przedmioty z powrotem do torby.
- OgieĂą… CiemnoœÌ… Ja, Czerwonooka WiedÂźma, opanujĂŞ obie te sprzecznoÂści! – ZaÂśmiaÂła siĂŞ szaleĂączo, zakÂładajÂąc poÂśpiesznie pieczĂŞcie, po czym zgiĂŞÂła siĂŞ gwaÂłtownie w póÂł. Jej plecy rozszarpaÂł krótki dreszcz, aÂż w koĂącu w upalne powietrze wzniosÂła siĂŞ para pÂłomiennych skrzydeÂł. PoruszyÂła nimi raz, drugi, i poczuÂła, jak traci grunt pod stopami. Wkrótce pÂłomienie zaczĂŞÂły sÂłabn¹Ì, a na ich miejscu pozostaÂły czarne bÂłony, majÂące unieœÌ Ayano wzwyÂż.
Piromanka skoczyÂła z urwiska, przez chwilĂŞ spadajÂąc w dóÂł, po czym zamaszystym ruchem skrzydeÂł uniosÂła siĂŞ gwaÂłtownie, acz z gracjÂą i poszybowaÂła w stronĂŞ sÂłoĂąca. W stronĂŞ ÂświatÂła, gdzie szukaÂła ciemnoÂści. Jej ciaÂło spowiÂł blask promieni, otaczajÂąc podniebne dziewczĂŞ sÂłonecznÂą aurÂą, i jedynie jej szaleĂączy umysÂł pozostawaÂł wci¹¿ osnuty zasÂłonÂą ciemnÂą i mrocznÂą.

***

- Nigdy nie wiesz, co ci przyniesie dzieĂą. Ale ja ci powiem, Âże Pani Losu byÂła dzisiaj dla ciebie Âłaskawa. ChodÂź ze mnÂą, mój miÂły, chodÂź i pokaÂż mi, jak siĂŞ uÂśmiechasz. I nie martw siĂŞ, nie bĂŞdziesz musiaÂł siĂŞ uÂśmiechaĂŚ z przymusu. ZapewniĂŞ ci powody do radoÂści, sam zobaczysz. Wtul tylko gÂłowĂŞ w me ramiona, pozwól, bym ciĂŞ objĂŞÂła. ChodÂź, mój maÂły, chodÂź. ÂŚwit jest piĂŞknym zjawiskiem, czyÂż nie? Zachód sÂłoĂąca jest jednak o wiele bardziej urodziwy. Pójdziemy na wschód, tam gdzie ciemnoœÌ zalega najprĂŞdzej. ChodÂź, maÂły, nie guzdraj siĂŞ. PójdÂź, piĂŞkno czeka. ObjawiĂŞ ci istotĂŞ ciemnoÂści, mój maÂły. – BiaÂłowÂłosa Czarownica ukryÂła w ramionach piĂŞknego chÂłopca. MÂłodzieĂąca, który wydaÂł jej siĂŞ smutny, a jego Âżycie byÂło jedynie istotÂą najwyÂższej marnoÂści. Czemu niweczyĂŚ piĂŞkno, jakim jest jego ciaÂło? Lepiej daĂŚ mu nieÂśmiertelnoœÌ, ocaliĂŚ jego urodĂŞ. W ogniu spÂłonie jego dusza, w ciemnoÂści przepeÂłni siĂŞ ciaÂło. Oto ofiara Ayano, oto…
Oto jej worek treningowy.

Nie okÂłamaÂła go. To rzeczywiÂście byÂł jego szczĂŞÂśliwy dzieĂą. Tylko umysÂł szaleĂąca potrafiÂł odnaleŸÌ sposób na nadanie piĂŞknu nieÂśmiertelnoÂści. Ayano swoje zdanie na ten temat miaÂła i zamierzaÂła z myÂśli stworzyĂŚ czyn.
PiĂŞkno, które zamierzaÂła mu pokazaĂŚ to ukorzenie Mroku w rĂŞkach Pani Ognia. MÂłoda Uchiha chciaÂła nauczyĂŚ siĂŞ techniki, wywoÂłujÂącej nieprzeniknionÂą ciemnoœÌ. I cóÂż to za ironia, bo w koĂącu ona to piromanka! Sama myÂśl ta niezwykle jÂą bawiÂła.
- ChodÂź, mój miÂły. I zabierz swojego brata bliÂźniaka.

***

ZabraÂła swych nowych pupilków do niewielkiego miasteczka, gdzie wynajĂŞÂła dla nich wspólny pokój. KazaÂła chÂłopcom spaĂŚ ze sobÂą, by czuĂŚ ich sÂłodkawy zapach. BawiÂła siĂŞ nimi, co chwila ¿¹daÂła od nich wymyÂślnych pokazów, kazaÂła speÂłniaĂŚ coraz to dziwniejsze zachcianki. UpajaÂła siĂŞ kaÂżdÂą chwilÂą spĂŞdzonÂą z uroczÂą parkÂą, jednakÂże w koĂącu przyszedÂł czas na naukĂŞ. Dla niej bĂŞdzie to czas speÂłnienia jednego z marzeĂą i kaprysów, dla nich zaÂś… Dla nich bĂŞdÂą to dni peÂłne zgrozy.
Nie wiedzieli jednak o tym, nie byÂło sposobu, by rozszyfrowali swÂą dobrodziejkĂŞ, która wyrwaÂła ich z nĂŞdznego Âżycia wieÂśniaków. Nawet, gdy zaprowadziÂła ich na odleg³¹ polanĂŞ odgrodzonÂą od reszty Âświata ogromnÂą granicÂą leÂśnÂą niczego nie podejrzewali. Bo i czemuÂż to? W koĂącu Ayano to dobry czÂłowiek, potrafi byĂŚ miÂła.
Buahahaha! DoœÌ tych Âżartów! DoœÌ tego przedstawienia!
BiaÂłowÂłosa stanĂŞÂła twarzÂą do bliÂźniÂąt, opierajÂąc dÂłonie na biodrach. Na ich pytajÂące spojrzenia odpowiedziaÂła wrednym uÂśmiechem. ChÂłopcy spojrzeli po sobie, zdziwieni nag³¹ zmianÂą kobiety. Ta zaÂś podeszÂła do nich i schwyciÂła ich za czupryny. SÂłyszÂąc peÂłne zdumienia i bólu krzyki zaÂśmiaÂła siĂŞ ze szczerÂą radoÂściÂą. OdrzuciÂła jednego z nich. UderzyÂł plecami o niezwykle gruby konar drzewa, aÂż wydr¹¿ajÂąc w nim dziurĂŞ. Niechybnie straciÂł przytomnoœÌ, opadajÂąc z powrotem na ziemiĂŞ. Drugie dzieciĂŞ krzyczaÂło przeraÂźliwie, a jego desperackiemu wrzaskowi towarzyszyÂł sadystyczny Âśmiech wiedÂźmy.
RozlegÂł siĂŞ trzask. Krzyk.
Straszliwe dÂźwiĂŞki powtórzono raz jeszcze.
PiĂŞkny chÂłopiec, przeÂłykajÂąc gÂłoÂśno Âłzy, leÂżaÂł na ziemi z nienaturalnie powykrĂŞcanymi nogami. Drugi, identyczny, co brat z poÂłamanymi koĂączynami pozostawaÂł omdlaÂły. Demoniczna kobieta przetarÂła rĂŞce, dr¿¹c z podekscytowania. ChichotaÂła co chwila szaleĂączo, cieszÂąc siĂŞ w chory sposób. OparÂła przytomnego chÂłopca o drzewo i uklĂŞkÂła przed nim, zmuszajÂąc go, by spojrzaÂł jej w twarz. BawiÂł jÂą strach i cierpienie, malujÂące siĂŞ w jego piĂŞknych zielonych oczĂŞtach. To jÂą inspirowaÂło.
Nie spuszczajÂąc z niego spojrzenia, rozwinĂŞÂła zwój. Dopiero po dÂłuÂższej chwili zerknĂŞÂła na zapisany drobnym druczkiem stary papier. StudiowaÂła go juÂż tysiÂące razy, tekst znaÂła na pamiĂŞĂŚ. PrzeczytaÂła jednak raz jeszcze, dla samej zasady. PrzeĂŚwiczyÂła powoli kolejne sekwencje potrzebne do zawiÂązania techniki, po czym stwierdzajÂąc, Âże jest gotowa zebraÂła w sobie chakrĂŞ, skupiajÂąc jÂą na ten sam sposób, co zawsze, gdy uÂżywaÂła swych drogocennych genjutsu. SpojrzaÂła w oczy chÂłopca, myÂślÂąc tylko o tym, by zesÂłaĂŚ go w ciemnoœÌ, tam gdzie jest miejsce ich obojga. Tam gdzie miejsce kaÂżdej przeklĂŞtej duszy.
I…
Nic.
Ayano siĂŞ nie poddawaÂła. W koĂącu to byÂła dopiero pierwsza próba, a strach jej ofiary nie byÂł jeszcze wystarczajÂąco satysfakcjonujÂący.
Im dÂłuÂżej próbowaÂła, tym zgroza chÂłopca rosÂła poprzez niepewnoœÌ przyszÂłoÂści. Kobieta nie powiedziaÂła mu, co zamierza, a dzieciĂŞ za bardzo baÂło siĂŞ, by zadaĂŚ pytanie wprost, by wydaĂŚ z siebie jakikolwiek dÂźwiĂŞk. WpatrywaÂło siĂŞ wiĂŞc w niÂą nieruchomo, nie potrafiÂąc jednak powstrzymaĂŚ co jakiÂś czas szlochu ze strachu i bólu. Mimo wszystko zachowywaÂł siĂŞ dzielnie. W koĂącu poÂłamano mu obie nogi, a ukochany brat leÂżaÂł tuÂż obok nieprzytomny. Kobieta zaÂś, która wydawaÂłoby siĂŞ, Âże chce zastÂąpiĂŚ im matkĂŞ, okazaÂła siĂŞ istnym potworem.
Ayano bardzo podobaÂło siĂŞ to, co widziaÂła w jego oczach. Po chwili jednak poczuÂła rosnÂące poirytowanie. To przez to dziecko nie mogÂła siĂŞ skupiĂŚ! Dlatego technika jej nie wychodziÂła! RozzÂłoÂściÂła siĂŞ i podniosÂła siĂŞ na nogi. RozglÂądaÂła siĂŞ dookoÂła, poszukujÂąc czegoÂś, na czym mogÂłaby siĂŞ wyÂżyĂŚ. Jej spojrzenie zatrzymaÂło siĂŞ na przytomnym jeszcze chÂłopcu. Gniew… ÂŻÂądza mordu…
PlanowaÂła zabiĂŚ bliÂźniaków. Byli piĂŞkni, szkoda by mieli siĂŞ zestarzeĂŚ. Tak myÂślaÂła, i nie widziaÂła w swojej logice niczego spaczonego. Gniew rozgrzewaÂł jej ciaÂło, zapowiadajÂąc ekstazĂŞ.
Uchiha westchnĂŞÂła, odwracajÂąc wzrok od chÂłopców. Zabije ich. Ale nie dzisiaj.

***

Dni mijaÂły, Ayano uczyÂła siĂŞ nowej techniki, chÂłopcy umierali ze strachu.
Pierwsze udane wykonanie techniki wyglÂądaÂło doœÌ marnie, ale i tak byÂło pocieszeniem. Jedno z bliÂźniÂąt nagle pisnĂŞÂło, a jego oczy rozszerzyÂły siĂŞ, tak samo jak Âźrenice, mimo iÂż byÂło poÂłudnie i znajdowali siĂŞ na odsÂłoniĂŞtej polanie. Kobieta zmarszczyÂła czoÂło, uwaÂżnie przyglÂądajÂąc siĂŞ chÂłopcu. WyraÂźnie czuÂła przepÂływ wÂłasnej chakry i odnosiÂła wrĂŞcz nieprzyjemne wraÂżenie, Âże jÂą marnuje. Dziecko zaÂś ewidentnie znajdowaÂło siĂŞ pod wpÂływem techniki. PomachaÂła mu dÂłoniÂą przed nosem, ale nie zareagowaÂł. WyciÂągnĂŞÂła nawet kunai. ChÂłopiec od kilku dni byÂł poddawany stresowi, tak wiĂŞc widok broni wzbudzaÂł w nim napady paniki. ÂŻadnej reakcji. Z zainteresowaniem przytknĂŞÂła ostrze do jego policzka. DzieciĂŞ poczuÂło chÂłód na skórze i drgnĂŞÂło niespokojnie, wydajÂąc z siebie krótki jĂŞk. To Ayano wystarczyÂło. WykonaÂła iluzjĂŞ, ale cóÂż z tego, skoro sama jej nie dostrzegaÂła? Sztuczka w koĂącu polegaÂła na tym, Âże oboje mieli znaleŸÌ siĂŞ w objĂŞciach ciemnoÂści, ale to ONA miaÂła jÂą ujarzmiĂŚ. WarknĂŞÂła coÂś niezrozumiaÂłego i poÂśpiesznie wycofaÂła dziaÂłanie techniki.

***

Po kolejnym tygodniu Ayano byÂła coraz bardziej rozdraÂżniona, co nie umknĂŞÂło uwadze jej ofiarom. Im czĂŞÂściej ona miewaÂła napady zÂłoÂści, dwójka chÂłopców byÂła coraz bardziej wystraszona i zdarzaÂło siĂŞ, Âże ich obraÂżenia na ciele siĂŞ powiĂŞkszaÂły. Mimo to Uchiha uwaÂżaÂła, by nie zniszczyĂŚ ich piĂŞknych twarzyczek. W dalszym ciÂągu miaÂła obsesjĂŞ na tym punkcie.
Zwyczajowo zabraÂła bliÂźniaków na dobrze im juÂż znanÂą polanĂŞ, gdzie kontynuowaÂła trening. CiemnoœÌ nadchodziÂła, ale jedynie na krótkÂą chwilĂŞ. Ayano z poirytowaniem odkryÂła, Âże nie Âłatwo jest jej utrzymaĂŚ stan kompletnego mroku, mimo iÂż wcale nie czuÂła, by brakowaÂło jej odpowiedniej iloÂści chakry.
WyprostowaÂła siĂŞ gwaÂłtownie, a na jej nerwowy ruch chÂłopcy zareagowali czujnym i spÂłoszonym spojrzeniem. WidzÂąc to, dziewczyna uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ wrednie i przyklĂŞkÂła przed jednym z nich. Przez dÂługÂą chwilĂŞ spoglÂądaÂła na niego. Szeroko rozwarte oczy dzieciĂŞcia bÂłyszczaÂły niczym wesoÂłe pÂłomienie. Wtem Ayano olÂśniÂło. OczywiÂście. CóÂż za gÂłupi b³¹d powtarzaÂła przy kaÂżdym wykonaniu nowo (prawie) nauczonej techniki. MyÂślÂąc o sobie, jako Królowej Ognia, ÂżywioÂłu ÂświatÂła nie dokona stworzenia nieprzeniknionej ciemnoÂści. ZamknĂŞÂła oczy w skupieniu. ZapomniaÂła o ogniu. WidziaÂła tylko to, co przed powiekami, czyli… NIC. CiemnoœÌ.
Jej palce samoistnie zaplotÂły siĂŞ w kolejnych pieczĂŞciach. OtworzyÂła oczy, niepewna, co ujrzy. Nic siĂŞ nie zmieniÂło. WokóÂł byÂło ciemno. ONA niczego nie widziaÂła.
PodniosÂła siĂŞ na nogi i zawyÂła potĂŞpieĂączo, wycofujÂąc w rozkojarzeniu dziaÂłanie techniki.
By³a ju¿ zmêczona, mia³a doœÌ, chcia³a widzieÌ efekty!
W amoku siĂŞgnĂŞÂła ku jednemu z chÂłopców i zacisnĂŞÂła dÂługie palce pianistki na jego ÂłabĂŞdziej szyi. TrzymaÂła go w Âżelaznym uÂścisku, nie zwaÂżajÂąc na krzyki drugiego z braci. PatrzyÂła w jego oczy. Jeszcze dÂługÂą chwilĂŞ dostrzegaÂła w nich Âżar Âżycia, chĂŞĂŚ wydostania siĂŞ ze ÂśmiercionoÂśnego uÂścisku. I nagle… blask najzwyczajniej zgasÂł. Oczy staÂły siĂŞ mĂŞtne i nie tak wyraÂźne, jak zaledwie sekundĂŞ temu. TrzymaÂła martwe ciaÂło nad ziemiÂą, wpatrujÂąc siĂŞ w trupa z zaintrygowaniem. To byÂła jej odpowiedÂź. DostrzegÂła ciemnoœÌ, gaszÂącÂą blask!
Nie zastanawiajÂąc siĂŞ wiele puÂściÂła dziecko i uniosÂła dÂłonie na wysokoÂści piersi. Drugi chÂłopiec urwaÂł nagle swój pÂłacz. RozglÂądaÂł siĂŞ dokoÂła zdezorientowany. Ewidentnie znajdowaÂł siĂŞ w pustce, albowiem próbowaÂł nawet poruszyĂŚ nogami, zupeÂłnie, jakby staÂł na podÂłoÂżu pewnie caÂłymi stopami. A tymczasem, przecieÂż obie nogi miaÂł poÂłamane.
Och, cóÂż to byÂło za niesamowite doÂświadczenie! JednoczeÂśnie znajdowaÂła siĂŞ w caÂłkowitym mroku i widziaÂła swojÂą ofiarĂŞ! ZupeÂłnie, jakby tworzyÂła swój wÂłasny Âświat, wyjÂątkowÂą sferĂŞ. Teraz pojmowaÂła juÂż istotĂŞ Kokuangyou no Jutsu. B³êdnie zakÂładaÂła, Âże jest to peleryna ciemnoÂści, a tym czasem, byÂł to kolejny iluzoryczny Âświat. ÂŚwiat morderczej wyobraÂźni, która juÂż tak dawno sobie ukochaÂła. Ach, jakieÂż to wszystko teraz wydawaÂło siĂŞ Âłatwe.
BliÂźniak z utraconÂą kopiÂą samego siebie, znów mógÂł korzystaĂŚ ze wszystkich zmysÂłów. I pierwsze, co ujrzaÂł to bÂłogi uÂśmiech PÂłomiennej PieÂśniarki. KlĂŞczaÂła nad jego martwym bratem i ÂśpiewaÂła pieϝ bez sÂłów. Marsz ÂżaÂłobny. Kiedy urwaÂła przeniosÂła leniwe spojrzenie na ÂżyjÂącego chÂłopca i uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ blado. WyciÂągnĂŞÂła ku niemu rĂŞce, a ten, nie majÂąc gdzie uciec skuliÂł siĂŞ w sobie. Ayano ku jego zdziwieniu pogÂłaskaÂła go czule po policzku, po czym przysunĂŞÂła siĂŞ bliÂżej i przygarnĂŞÂła do swojej piersi. KoÂłysaÂła siĂŞ z nim w ramionach, zawodzÂąc kolejnÂą ponurÂą pieϝ. Nie wiedzÂąc kiedy jej zrĂŞczne dÂłonie miast gÂładziĂŚ dziecko po plecach, siĂŞgnĂŞÂło po jeden z bliÂźniaczych sejmitarów. CóÂż za ironia.
Oboje zauroczyli UchihĂŞ swoim Âłagodnym piĂŞknem. PostanowiÂła wiĂŞc zachowaĂŚ ich mÂłodoœÌ na zawsze. Teraz nie mieli siĂŞ juÂż nigdy zestarzeĂŚ. To równieÂż byÂło istotÂą piĂŞkna, które ona sama szerzyÂła.
Ostrze gÂładko wbiÂło siĂŞ w ciaÂło chÂłopca, barwiÂąc jego ubranie na czerwono. Nie wydaÂł z siebie Âżadnego dÂźwiĂŞku, nawet cichego jĂŞku. Prócz krwi jedynym dowodem jego Âśmierci byÂła pog³êbiajÂąca siĂŞ w oczach ciemnoœÌ.

ÂŁadna, dÂługa, ciekawa nauka.
Zaliczam... Midori